Κατά τις 9.30πμ. πήγαμε για πρωινό. Ίσως να αποτέλεσε το καλύτερο μέχρι εκείνο το σημείο του ταξιδιού. Εκτός των άλλων, ένας νεαρός μας μαγείρεψε φρεσκότατη ομελέτα. Πριν αρχίσουμε να μαζεύουμε τα πράγματά μας, είπαμε να πάμε μια μικρή βόλτα στην περιοχή με τα πόδια. Σε 500-600μ. συναντήσαμε την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου του Olympos, που ήταν κοινός με αυτόν της παραλίας. Όλοι πλήρωναν ένα αντίτιμο. Συναντήσαμε, επίσης, αρκετά καταλύματα και εστιατόρια στο στυλ αυτού που είχαμε διανυκτερεύσει. Η περιοχή αποτελεί πόλο έλξης πολλών τουριστών και όχι άδικα!
Κατά τις 12 παρά, βρισκόμασταν πάνω στις μοτοσικλέτες. Οδηγούσαμε με ανατολική πορεία. Αφού διανύσαμε τον ελικοειδή δρόμο των 11χλμ. μέχρι την εθνική, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Antalya. Η διαδρομή ήταν στο ίδιο σκηνικό με τις προηγούμενες μέρες. Στα περισσότερα σημεία της ακολουθούσε την ακτογραμμή –άλλοτε κοντά, άλλοτε σε απόσταση- και σε κάποια τμήματα διέσχιζε πευκοδάση. Από την αριστερή πλευρά την θέα μας απάρτιζαν εντυπωσιακοί ορεινοί όγκοι.
Μετά από 80-90χλμ. πλησιάζαμε στην γνωστή παραλιακή πόλη Antalya. Αποτελεί μια από τις γνωστότερες πόλης της νότιας Τουρκίας, καθώς είναι εμπορικό λιμάνι. Η ενός εκατομμυρίου κατοίκων μεγαλούπολη, σηματοδοτεί το τέλος του «Δρόμου της Λυκίας» και ουσιαστικά πλέον εισερχόμασταν στα όρια του αρχαίου κράτους της Παμφυλίας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η κίνηση στους δρόμους ήταν αυξημένη. Ευτυχώς ο περιφερειακός δρόμος διευκόλυνε την κίνηση. Η ζέστη ήταν πολλή έντονη, ίσως και περισσότερη από τις προηγούμενες μέρες. Εν κινήσει, αποφασίσαμε να μην μπούμε στο κέντρο της και να συνεχίσουμε ανατολικότερη πορεία, προς Manavgat – Side – Alanya. Η αλήθεια είναι πως η πόλη διαθέτει ένα ιστορικό τμήμα κοντά την μαρίνα, κάποιο αρχαιολογικό μουσείο και αξιοθέατα κυρίως της ρωμαϊκής εποχής. Σκεφτήκαμε πως περισσότερη θα ήταν η καθυστέρηση και η ταλαιπωρία να κινηθούμε εντός της πόλης, παρά η αξία των αξιοθέατων που θα επισκεπτόμασταν. Εξάλλου, είχαμε δει τόσα μέχρι εκείνη την στιγμή του ταξιδιού, που πλέον κυνηγούσαμε κάτι πιο εξειδικευμένο, κάτι το διαφορετικό.
Έτσι λοιπόν, συνεχίσαμε μέχρι την διασταύρωση για Aspendos (Belkiz) (που απείχε περί τα 30χλμ.). Είναι γνωστή για το θέατρό της που χτίστηκε το 162μ.Χ. από τον αρχιτέκτονα Ζήνωνα. Ίσως είναι το καλύτερο διατηρημένο της χώρας και από τα καλύτερα της εποχής του. Η αρχαία Άσπενδος, χτισμένη στον ποταμό Ευρυμέδοντα (σημερινό Kuprulu), ήταν η ανατολικότερη του Βασιλείου τη Περγάμου και σπουδαίο εμπορικό κέντρο. Το θέατρο συμπεριλαμβάνεται στον αρχαιολογικό χώρο της υπόλοιπης αρχαίας πόλης (τιμή εισόδου: 15TL) και στις μέρες μας πραγματοποιούνται παραστάσεις.
Μόλις τελειώσαμε την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο καθίσαμε να συζητήσουμε όλοι μαζί την συνέχεια του ταξιδιού. Το πλάνο ήταν να κινηθούμε προς Side, ενώ πρωτύτερα να επισκεφτούμε την Selge (αρχαία Σέλγη), που βρισκόταν στον φυσικό πάρκο Kuprulu. Βασικά αυτό που μας είχε τραβήξει το ενδιαφέρον στο χάρτη, είναι πως ανέφερε κάποιο ομώνυμο φαράγγι.
Αφήσαμε το Belkiz (Άσπενδος) και επιστρέψαμε στο κεντρικό εθνικό δίκτυο Antalya-Alanya για μερικά μόνο χιλιόμετρα μέχρι την επόμενη πινακίδα που μας έδειχνε κατεύθυνση για Selge (55χλμ.) & Kuprulu Kanyon (44χλμ.). Μετά από μερικά χιλιόμετρα μπήκαμε με μια περιοχή με έντονη βλάστηση αποτελούμενη –και πάλι- από ψηλά πεύκα. Από ένα σημείο και μετά συναντήσαμε έναν ορμητικό ποταμό, τον Kuprulu (Ευρυμέδοντα). Αν και η κατάσταση του οδοστρώματος ήταν μέτρια και χρειαζόταν αρκετή προσοχή από με τους οδηγούς, η οδήγηση ήταν απολαυστική. Σε πολλά σημεία υπήρχαν ταβέρνες και κέντρα για rafting δίπλα στο ποτάμι. Κατά την πορεία μας είδαμε πολλά φορτηγάκια να κουβαλούν πλαστικές βάρκες και κόσμο, λάτρεις αυτής της δραστηριότητας.
Έχοντας διανύσει περί τα 40χλμ. συναντήσαμε μια πέτρινη γέφυρα που βρισκόταν σε ύψος 35μ. από το ποτάμι. Από εκεί ξεκινούσε το φαράγγι. Κάναμε μια στάση, όπου τυχαία συνομιλήσαμε με έναν τοπικό μοτοσικλετιστή. Μας είπε κάποια πράγματα και μας πρότεινε να μπούμε στο φαράγγι με πλαστική βάρκα που νοικιάζουν κάποια από τα μαγαζιά. Όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, ήταν ένας από τους ιδιοκτήτες αυτών. Παρά το γεγονός πως δεν γουστάρω τα «κολλητήρια», ο τρόπος του δεν ήταν άσχημος. Έτσι λοιπόν, κανονίσαμε με 60TL να μας κάνουν βόλτα στο φαράγγι.
Κατευθυνθήκαμε προς το εστιατόριό του, όπου αλλάξαμε και ετοιμαστήκαμε για την βόλτα. Δύο πιτσιρικάδες που μιλούσαν κάποια αγγλικά θα ήταν οι οδηγοί μας. Στο ποτάμι –οι ντόπιοι- έχουν φτιάξει ένα σύστημα με σκοινιά που χρησιμοποιώντας τα, μπορούν να κινούνται αντίθετα με την ροή του ποταμού. Βεβαίως σε κάποια σημεία χρειάζεται να κωπηλατείς, αλλά για πολύ λίγο.
Οι πιτσιρικάδες είχαν πολύ πλάκα και προφανώς μας πείραζαν, αλλά είχαν πολύ χαβαλέ. Το φαράγγι για 500μ. είναι επισκέψιμο με αυτόν τον τρόπο. Κατά μήκος του υπάρχουν μικρότεροι ή μεγαλύτεροι καταρράκτες, περί τους 200 όπως μας ανέφεραν. Τα παιδιά μας οδήγησαν σε μια τρύπα, όπου βουτήξαμε στα δροσερά (σχεδόν παγωμένα) νερά!!!
Η επιστροφή ήταν πιο εύκολη και μας δόθηκε η ευκαιρία για περισσότερες φωτογραφίες και χαβαλέ. Αποφασίσαμε να φάμε στην ταβέρνα των πιτσιρικάδων. Μας πρότειναν νόστιμο ποταμίσιο ψάρι. Το τιμήσαμε δεόντως, καθώς ήταν μαγειρεμένο πολύ καλά. Το εστιατόριο ήταν οικογενειακή επιχείρηση και μόλις τελειώσαμε το φαγητό, κάτσανε και αυτοί με την σειρά τους να φάνε.
Είχε έρθει η ώρα να βρούμε κατάλυμα. Η διαμονή μας στην περιοχή ήταν δεδομένη. Το γουστάραμε πάρα πολύ. Τα παιδιά μας πρότειναν να μείνουμε σε ελεύθερο camping σε έναν χώρο λίγο πιο παραπέρα. Όμως σιγά-σιγά νύχτωνε. Έτσι λοιπόν του ζητήσαμε να μας προτείνει κάποιο πιο οργανωμένο χώρο. Στα 3-4χλμ. υπήρχε ένα camping, οπότε και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.
Εκεί που φτάσαμε βρήκαμε έναν χώρο δίπλα στο ποτάμι. Το camping ονομάζεται Gokcesu και έχει μια σχετική οργάνωση. Μόλις φτάσαμε ο υπεύθυνος μας έδειξε τον σημείο να κατασκηνώσουμε (15TL/άτομο). Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε. Το σημείο που σταθήκαμε έγινε η αφορμή να γνωριστούμε με μια παρέα/σύλλογο από το Karaman που δραστηριοποιούνταν στο τομέα της αναρρίχησης, πεζοπορίας, rafting. Τα παιδιά μας πλησίασαν και άρχισαν τις ερωτήσεις. Μόλις τους είπαμε μας κάλεσαν στην μικρή γιορτή που έκαναν και μας χάρισαν κάποια μαντήλια και ενημερωτικά φυλλάδια.
Μέχρι να κάνουμε ένα μπάνιο ήρθαν 2-3 φορές για να μας ξανακαλέσουν στην παρέα τους. Ανησυχούσαν μήπως ντρεπόμασταν. Φυσικά δεχτήκαμε την πρόσκλησή τους και όλοι μαζί κάτσαμε γύρω από μια φωτιά με ζωντανή -και όχι- μουσική. Ο χαβαλές ήταν μεγάλος, όταν μας τράβηξαν να χορέψουμε τόσο τον δικό τους «καρσιλαμά», όσο και το δικό μας συρτάκι!!! Το ποτό και η κουβέντα μας έκανε να μην καταλάβουμε πως η ώρα έφτασε –και πάλι- 2.30 τα ξημερώματα. Επιστρέφοντας στην σκηνή, μια σκέψη ήταν στο μυαλό μου: «Αυτή είναι η Τουρκία που έχω γνωρίσει…»
