Η μέρα περιλάμβανε, ως επί των πλείστων, διαδρομές. Για τον λόγο αυτό ήμασταν χαλαροί. Παρόλα αυτά, καταφέραμε να ξεκινήσουμε σχετικά νωρίς για τα δικά μας δεδομένα… κατά τις 10πμ.
Αποφασίσαμε να αλλάξουμε την διαδρομή και να φτάσουμε στο Egirdir –όπου και θα διανυκτερέυαμε- μέσω της ορεινής διαδρομής, που περνούσε από το Aksu (40χλμ). Το αρχικό μας σχέδιο ήταν να οδηγούσαμε παραλίμνια μέχρι το Yalvac (περίπου) και στην συνέχεια να κινούμασταν κατά μήκος της ανατολικής πλευράς της λίμνης Egirdir.
Οι πινακίδες ενημέρωναν πως το Egirdir απείχε περί τα 70χλμ., ενώ οι χάρτες δεν κάποια ιδιαίτερη αναφορά (πχ. όμορφη διαδρομή). Όσο για την ποιότητά της, μάλλον για κακή την ανέφεραν. Εμείς έχοντας δει τόσα μέχρι εκείνη την στιγμή, περιμέναμε τα πάντα, παρόλα αυτά ήμασταν αποφασισμένοι να την ακολουθήσουμε.
Από την αρχή του, όμως, ο δρόμος έδειξε τα καλύτερα σημάδια του. Η βλάστηση και η θέα των επιβλητικών ορεινών όγκων που υψώνονταν μπροστά μας, μας εντυπωσίασαν!!! Γελούσαμε μέσα από τα κράνη μας! Το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε είναι πόσο σωστή ήταν η απόφασή μας να διανυκτερεύσαμε στο Yenisarbademli. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα χάναμε την ευκαιρία να απολαύσουμε αυτή την ομορφιά.
Η ανηφορική διαδρομή διέσχιζε περιοχές με διαφορετική βλάστηση. Ξεκινήσαμε ήδη από υψόμετρο 1000μ. περίπου. Αρχικά συναντήσαμε πλατάνια. Στην συνέχεια μεγάλα πεύκα που αντικαταστήθηκαν από έλατα! Η κατάσταση του οδοστρώματος ήταν μέτρια, καθώς είχε μερικά μπαλώματα και τίποτα άλλο… δηλαδή μια χαρά για τα δεδομένα του ταξιδιού.
Στο ανώτατο υψομετρικό σημείο του, ο δρόμος έφτανε τα 1.810μ. Η περιοχή ονομαζόταν Vali Cesmesi (=η πηγή του κυβερνήτη). Εκεί βρίσκονταν ένας διαμορφωμένος μικρός χώρος που είχε μια βρύση και μερικούς ξύλινους πάγκους με ατομικές ψησταριές. Η περιοχή αποτελεί τόπο επίσκεψης πεζοπόρων αλλά και περιβαλλοντολόγων, όπως μας είχε αναφέρει ένας ντόπιος βοτανολόγος ο οποίος είχε σταματήσει για να μας μιλήσει σε μια στάση μας για φωτογραφίες. Μάλιστα εντύπωση μου έκανε αυτό που ανέφερε: «…πρώτη φορά στην ζωή μου συναντώ Έλληνα!!!»
Αφού κάναμε και εμείς μια στάση στο Vali Cesmesi, συνεχίσαμε την πορεία μας κατηφορίζοντας πλέον. Συναντήσαμε 1-2 χωριά μέχρι το Aksu, το οποίο διαθέτει το ομώνυμο σπήλαιο (magarasi). Δυστυχώς εμείς δεν γνωρίζαμε την ύπαρξη του και για αυτό συνεχίσαμε την πορεία μας, με τον δρόμο να καλυτερεύει ελαφρώς. Μετά από καμιά 30χλμ. βλέπαμε την εντυπωσιακή λίμνη του Egirdir από ψηλά, με το χαρακτηριστικό νησάκι Yesilada. Κατευθυνθήκαμε απευθείας προς τα εκεί.
Το σχέδιο μας ήταν να βρούμε κατάλυμα, να ξεφορτώσουμε τις μοτοσικλέτες και μετά να κάνουμε μια βόλτα στην ευρύτερη περιοχή, επισκεπτόμενοι όσα περισσότερα αξιοθέατα μπορούσαμε. Το Egirdir είχα επισκεφτεί το 2008 ξανά, οπότε πρότεινα στα παιδιά μια pension που βρισκόταν στο νησάκι. Τα παιδιά συμφώνησαν, οπότε και κινηθήκαμε απευθείας προς τα εκεί.
Η Sehsuvar Peace Pension βρίσκεται χωμένη στην περιοχή κοντά στην πρώην ελληνική εκκλησία «Ayastefanos». Υπάρχει σχετική σήμανση. Ο συμπαθέστατος ηλικιωμένος ιδιοκτήτης της ήταν ένας από τους ανθρώπους που συνάντησα και θυμάμαι από το προηγούμενο ταξίδι του. Ο πατέρας του καταγόταν από την Θεσσαλονίκη. Η pension είναι καθαρή και αξιοπρεπής.
Μόλις παρκάραμε μας καλωσόρισε μια γυναίκα, αλλά ο ηλικιωμένος έλειπε. Στην αρχή μου ήρθαν αρνητικές σκέψεις, αλλά μόλις ρώτησα για αυτόν και μου είπε πως είχε πάει για ψώνια, τότε όλα διορθώθηκαν. Τελικά, κανονίσαμε ένα τρίκλινο δωμάτιο με μπάνιο στα 50TL το άτομο, τιμή που συμπεριλάμβανε πρωινό και δείπνο. Μας ρώτησε τι να μας φτιάξει και της είπαμε ψάρι. Χαρακτηριστικά, κάποια στιγμή, ο Στράτος ανέφερε αστειευόμενος: «Όσες μέρες που ήμασταν στην θάλασσα δεν φάγαμε ψάρια, ενώ όταν πιάσαμε τα βουνά του δώσαμε και κατάλαβε!»
Αφήσαμε τα πράγματά μας και πιο «ελαφροί», ξεκινήσαμε για την λίμνη Kovada που βρίσκεται μέσα στο ομώνυμο φυσικό πάρκο και απέχει μόλις 22χλμ. από το Egirdir. Υπάρχει σχετική σήμανση. Ο δρόμος που οδηγούσε στην διασταύρωση είναι στενός, διασχίζοντας μια πεδιάδα χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μετά από 20-25χλμ. η λίμνη Kovada βρίσκεται μέσα σε ένα φυσικό πάρκο. Ο δρόμος κινείται περιμετρικά αυτής μέχρι –περίπου- τα μισά της λίμνης. Σε πολλά σημεία του φτάνει κοντά στις όχθες της, ενώ κάποια άλλα προσφέρουν πανοραμική θέα αυτής. Η βλάστηση περιλαμβάνει πλατάνια, ευκάλυπτους, πεύκα και πολλά άλλα φυτά. Σε κάποιο σημείο υπάρχει ένας χώρος που –πιθανότατα- αποτελεί κέντρο ενημέρωσης για την λίμνη, αλλά και σημείο αναψυχής και ξεκούρασης. Σταματήσαμε πολλές φορές για φωτογραφίες αλλά –κυρίως- να απολαύσουμε το πανέμορφο τοπίο.
Ακολουθήσαμε τον δρόμο για περίπου 10χλμ. μέχρι που κάποια στιγμή αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την λίμνη ακολουθώντας ανατολική πορεία. Επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή, που οδηγούσε στην αρχική διασταύρωση του επαρχιακού δρόμου Egirdir – Antalya. Λέω «επαρχιακού» δρόμου καθώς όσοι θέλουν να πάνε από το Egirdir στην Antalya πάνε μέσω Isparta, που ο δρόμος είναι καλός και φαρδύς (εθνική οδός).
Εμείς επιλέξαμε την συγκεκριμένη ορεινή διαδρομή που ήταν εξαιρετική. Διέσχιζε βραχώδεις ορεινές εκτάσεις με έλατα και μαύρα πεύκα προσφέροντας μοναδική πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής. Ο δρόμος ήταν στενός με πολλές στροφές. Η οδήγηση θα ήταν απολαυστική αν δεν υπήρχε αυτή η υγρή κόλλα(;), πίσσα(;) που ξερνάει η άσφαλτος όταν περνάνε βαριά οχήματα. Επίσης σε 1-2 σημεία συναντήσαμε χωματόδρομο λόγω έργων -εξαιτίας κατολίσθησης-, αλλά ήταν εύκολα βατός. Δυστυχώς ο κατάσταση αυτή μας ξενέρωσε, αφού έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Παρά τις αντιξοότητες δεν μετανιώσαμε για την επιλογή μας.
Αφού είχαμε διανύσει καμιά 30χλμ. από την Kovada golu, βρεθήκαμε στην διασταύρωση με τον εθνικό δρόμο Isparta – Antalya, λίγο μετά το χωριό Asagigodere. Στρίψαμε δεξιά με κατεύθυνση την Isparta και κινηθήκαμε με γοργούς ρυθμούς μέχρι την διασταύρωση για Sagalassos – Aglasun (30χλμ.) Μόλις στρίψαμε αριστερά, κάναμε μια στάση να δούμε τι θα κάναμε. Η ώρα είχε φτάσει 5μμ. και έπρεπε να έχουμε επιστρέψει μέχρι τις 8μμ. που θα ήταν έτοιμο το φαγητό. Δεν ήταν εύκολο να προλάβουμε να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο και να κάνουμε και μια διαδρομή μέσω Bordur. Οπότε και επιλέξαμε να επισκεφτούμε την αρχαία Sagalassos (Σαγαλασσός) (35χλμ) και να επιστρέψουμε μέσω Isparta (80χλμ).
Η διαδρομή μέχρι το Aglasun διέσχιζε μια περιοχή με πεύκα. Ο δρόμος ήταν καλός, αν εξαιρέσεις το γεγονός, ότι πάλι συναντήσαμε αυτή την καταραμένη κόλλα στο οδόστρωμα… ευτυχώς για λίγο. Μόλις φτάσαμε στο Aglasun, μπήκαμε στο τακτοποιημένο χωριό και ακολουθώντας μια στενή ελικοειδή διαδρομή (5χλμ) ανεβήκαμε στα 1.500μ. όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη.
Η αρχαία Σαγαλασσός ήταν γνωστή λόγω του πλούτου και της ευημερίας της. Αποτελούσε σημαντικό εμπορικό σταθμό. Διέθετε όλα τα υλικά, από τα κοντινά βουνά, για την ανοικοδόμηση. Ταυτόχρονα, το οροπέδιο που σχηματιζόταν μπροστά της ήταν πολύ έφορο. Δυστυχώς κάποιοι ισχυροί σεισμοί έγιναν η αιτία να καταστραφεί. Οι κλιματολογικές και γεωλογικές συνθήκες της περιοχής, βοήθησαν, ωστόσο, να διατηρηθεί –έστω και θαμμένη- σε καλή κατάσταση. Τα ευρήματα που ήρθαν στην επιφάνεια ήταν σε πολλή καλή κατάσταση.
Κάποιο πανεπιστήμιο του Βελγίου ανέλαβε την αναστύλωση κάποιων μνημείων και η δουλειά του ήταν εξαιρετική. Όταν είχα πρωτοεπισκεφτεί τον χώρο, οι συγκεκριμένες εργασίες ήταν σε εξέλιξη, οπότε και δεν μπορούσα να αντιληφθώ το αποτέλεσμα. Αυτή την φορά όμως στάθηκα πολύ τυχερός! Η αναστύλωση συμπεριλάμβανε το Νυμφαίο και Ηρώο.
Περπατήσαμε για αρκετή ώρα στον χώρο, χωρίς να νιώσουμε κούραση ή πλήξη. Τόσο το δροσερό αεράκι που επικρατούσε, όσο η ομορφιά και ιδιαιτερότητα των μνημείων μας κράτησαν το ενδιαφέρον.
Με αυτά και αυτά η ώρα είχε φτάσει 7μμ. και ήταν η στιγμή που θα έπρεπε να αναχωρήσουμε. Επιστρέψαμε στον κεντρικό δρόμο και πήραμε κατεύθυνση προς Isparta (Σπάρτη της Πισιδίας), που αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά στρατιωτικά κέντρα. Στο Egirdir μπήκαμε από την δυτική είσοδο που προσφέρει μια εκπληκτική θέα της περιοχής, της πόλης και της λίμνης.
Μόλις επιστρέψαμε στην pansion όλοι ήταν εκεί και μας περίμεναν. Ο ηλικιωμένος με το πλατύ του χαμόγελο μας ρώτησε αν θέλουμε να σερβίρει το φαγητό και εμείς απαντήσαμε καταφατικά. Μας ετοίμασε το τραπέζι μέχρι να αλλάξουμε και κάτσαμε να φάμε το νόστιμο ψάρι κάτω από την κληματαριά στην μικρή ήσυχη αυλή. Στο διπλανό τραπέζι είχε καθίσει και έτρωγε και η δική του οικογένεια. Αισθανόμουν πολύ οικία και οικογενειακά.
Μόλις τελειώσαμε ο Γιώργος πεινούσε ακόμα. Τι να σου κάνει ένα ψάρι αν δεν έχει φάει όλη μέρα. Με ελαφρά βηματάκια πήραμε την μηχανή και πήγαμε στο κέντρο της πόλης για κανένα doner! Κάτι βρήκαμε ανοιχτό και μας έφτιαξε 2 σάντουιτς κοτόπουλο με πολύ κόκκινο πιπέρι που έβαλε φωτιά στο στόμα μας!!! Επιστρέφοντας πήραμε και μερικά γλυκά και επιστρέψαμε στην όμορφη αυλή, όπου την αράξαμε μέχρι αργά το βράδυ…
