Πριν αναχωρήσουμε είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Αν και είχαμε περπατήσει κάποιους πεζοδρόμους το προηγούμενο βράδυ, θέλαμε να δούμε την πόλη με το φως της ημέρας. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε από την κεντρική πλατεία Belediye Meydani, που φιλοξενεί το σιντριβάνι με το χαρακτηριστικό βάζο της πόλης. Από εκεί άρχιζε ένας κεντρικότερος πεζόδρομος (Cumhuriyet caddesi) που κατά μήκος του υπήρχαν εμπορικά καταστήματα.
Ο πεζόδρομος κατάληγε στο Ulu Camii (Μεγάλο Τέμενος), το μεγαλύτερο και το παλιότερο της πόλης. Η πλατεία, που βρίσκεται μπροστά από αυτό, διαθέτει ένα άγαλμα ενός περιστρεφόμενου Δερβίση. Αποτελεί δημοφιλές σημείο συνάντησης των ντόπιων.
Δίπλα ακριβώς από το Ulu Camii, βρίσκεται το Kutahya Cini Musezi (Μουσείο Κεραμικών). Πρόκειται για ένα όμορφο μικρό μουσείο. Περιλάμβανε διακοσμητικά πλακάκια, βάζα, κανάτες και πορσελάνινα σκεύη που έχουν κατασκευαστεί στην πόλη από τον 14ο αιώνα μέχρι σήμερα. Στο κέντρο του μουσείου υπήρχε ένα σιντριβάνι. Η είσοδος ήταν ελεύθερη.
Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, κάναμε μια βόλτα στα μικρά σοκάκια, ανακαλύπτοντας μικρά παλιά μαγαζάκια που πουλούσαν τα πάντα. Και εδώ συναντήσαμε παλιά σπίτια. Τα περισσότερα –όμως- δεν ήταν συντηρημένα. Κάναμε μια μικρή στάση, να αγοράσουμε κάποια αναμνηστικά αντικείμενα, από τοπική πορσελάνη.
Κατά τις 1μμ. αναχωρήσαμε με προορισμό το Pamukkale, μέσω της διαδρομής Gediz – Usak – Civril (310χλμ). Η διαδρομή κινούνταν σε υψίπεδα με υψόμετρο που ξεπερνούσε τα 900μ. Η κατάσταση του οδοστρώματος ήταν σχετικά καλή, ώστε να μην μας δημιουργεί προβλήματα στην οδήγηση. Η βλάστηση δεν ήταν έντονη, αλλά πολλά σημεία διασχίζαμε πευκώδεις εκτάσεις. Μετά από καμιά 50χλμ. φτάσαμε στο χωριό Cavdarhisar, που είναι χτισμένο στον χώρο που καταλάμβανε η αρχαία φρυγική πόλη των Αιζανών.
Το πιο εντυπωσιακό μνημείο είναι ο ναός του Δία (τιμή εισόδου: 3TL) που χτίστηκε επί αυτοκράτορα Ανδριανού (117-138μ.Χ.) Κάτω από τον ναό υπάρχει κρύπτη όπου πιστεύεται ότι λατρευόταν η Κυβέλη, η θεά-μητέρα της Ανατολίας. Αν και το μέρος δεν αποτελεί κύριο τουριστικό προορισμό, άξιζε τον κόπο η επίσκεψη, καθώς ο ναός βρίσκεται σε πολλή καλή –σχετικά- κατάσταση!
Από και πέρα συνεχίσαμε την νότια κατεύθυνσή μας με το σκηνικό να μην αλλάζει, μέχρι την –σχεδόν- την πόλη Usak. Η θερμοκρασία άρχισε να αυξάνεται σιγά-σιγά. Αναπολούσαμε –ήδη- το δροσερό αεράκι των βουνών των προηγούμενων ημερών.
Στην πόλη Usak κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό και κοιτάξαμε λίγο τους χάρτες. Υπήρχαν διάφοροι δρόμοι για να φτάσουμε στο Pamukkale. Εμείς προτιμήσαμε να επιλέξουμε τον πιο κεντρικό -μέσω Civril- καθώς τα 150χλμ. που μας χώριζαν από τον τελικό προορισμό μας, διέσχιζαν μια περιοχή χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο τοπίο. Στην αρχή κάναμε λάθος, ακολουθώντας το δρόμο προς Ulubey, που ήταν δευτερεύον επαρχιακό δίκτυο. Επιστρέψαμε πάλι στην πόλη και πήραμε την σωστή κατεύθυνση.
Διανύοντας μερικά χιλιόμετρα –όμως- μας περίμενε μια έκπληξη… ο δρόμος κοβόταν και στα 2 ρεύματα λόγω έργων. Έχοντας μετατραπεί σε χωματόδρομο, τα οχήματα σήκωναν τέτοια σκόνη που μερικές φορές δεν μπορούσες να δεις μπροστά σου! Νόμιζες πως βρισκόσουν σε ομίχλη! Αρχικά πίστεψα πως θα είναι για μερικές εκατοντάδες μέτρα, καθώς δεν υπήρχε η παραμικρή προειδοποίηση νωρίτερα. Προχωρούσαμε, προχωρούσαμε… αλλά η κατάσταση δεν άλλαζε!
Χωρίς υπερβολές, θα πρέπει να διανύσαμε κοντά στα 10χλμ. σε αυτή την κατάσταση!!! Περιττό να αναφέρω πως είχαμε γίνει άσπροι από την σκόνη και έτσουζαν τα μάτια μας! Φτάνοντας στην πόλη Civril, μπροστά μας απλωνόταν μια τεράστια πεδιάδα. Από εκεί και πέρα η άνετη διαδρομή διέσχιζε καλλιεργήσιμες εκτάσεις και μεγάλους σιτοβολώνες. Κατά τα άλλα ήταν μονότονη. Μετά από 50χλμ. περίπου, φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο Dinar – Denizli. Στρίψαμε δεξιά για Pamukkale (40χλμ.) κινούμενοι πλέον δυτικά.
Κατά τις 7 το απόγευμα πλησιάζαμε το Pamukkale. Από μακριά μπορούσαμε να διακρίνουμε λευκή πλαγιά που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της περιοχής. Φτάνοντας στο αξιοθέατο βρεθήκαμε σε ένα χωριό που –ουσιαστικά- αποτελείται μόνο από καταλύματα. Έχοντας ψάξει λίγο στο διαδίκτυο αναζητήσαμε αυτά που είχαμε ξεχωρίσει. Διάφοροι κράχτες μας ζητούσαν να τους ακολουθήσουμε, προκειμένου να μας πάνε στα ξενοδοχεία που ήθελαν. Μάλιστα ένας από αυτούς είχε μηχανάκι και μας κυνηγούσε για αρκετή ώρα!!!
Καταλήξαμε στο Dort Mevsim (75TL τρίκλινο + πρωινό). Η κατάσταση ήταν οικογενειακή, παρά το γεγονός πως οι περισσότεροι πελάτες του ήταν ξένοι. Αράξαμε μπροστά στην πισίνα και ήπιαμε ένα καφεδάκι κουβεντιάζοντας. Ήμασταν πολύ χαλαροί. Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου ήταν πολύ φιλικοί και αστειευόμασταν μεταξύ μας πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Αργότερα αποφασίσαμε να φάμε στο ξενοδοχείο. Το φαγητό ήταν αρκετά νόστιμο.
Ενδιαφέρουσα στιγμή στην βραδιά ήταν η γνωριμία μας με τον ντόπιο Husein. Η κουνιάδα του ήταν αδελφή της ιδιοκτήτριας και ήρθε μια βόλτα να την δει. Μας ρώτησε από πού ήμασταν και πιάσαμε την κουβέντα. Παρ’ελπίδα γνώριζε αγγλικά και μιλήσαμε για διάφορα θέματα όπως η ομοιότητες μεταξύ των λαών, τις σχέσεις μας και άλλα κοινωνικο-πολιτικά θέματα. Ήταν πολύ ευχάριστη στιγμή. Στο τέλος μας κάλεσε στο σπίτι του που ήταν σε ένα χωριό 2χλμ. από το Pamukkale. Του υποσχεθήκαμε πως θα τον επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα. Καθίσαμε μέχρι αργά στην πισίνα χαζεύοντας και συζητώντας… Αυτή η χαλάρωση μας χρειαζόταν!
