Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, το πρώτο πράγμα που άκουσα, ήταν το νερό που ποταμού. Τελικά, ήταν πολλή καλή η ιδέα να διανυκτερεύσουμε στο camping. Σηκώθηκα με την ησυχία μου και έκατσα στον ξύλινο πάγκο που ήταν δίπλα στην σκηνή, για να γράψω το ημερολόγιο, ρεμβάζοντας το Ευρυμέδοντα ποταμό.
Ελάχιστος κόσμος είχε ξυπνήσει. Όσο περνούσε η ώρα, ένας – ένας έβγαιναν από τις σκηνές τους. Ευτυχώς, τα δέντρα που υπήρχαν προσέφεραν καλή σκιά, οπότε μπορούσες να ξυπνήσεις και πιο αργά. Σε λίγο ξύπνησαν και τα παιδιά και όλοι μαζί καθίσαμε κουβεντιάζοντας για την συνέχεια του ταξιδιού.
Η συγκεκριμένη μέρα δεν προέβλεπε επίσκεψη σε πολλά αξιοθέατα. Θα οδηγούσαμε ορεινές διαδρομές, διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα για τα δεδομένα του ταξιδιού μας μέχρι εκείνη την στιγμή. Για τον λόγο αυτό, δεν μας ενδιέφερε να φύγουμε νωρίς, οπότε και ετοιμαστήκαμε σε χαλαρούς ρυθμούς. Ο χώρος διέθετε εστιατόριο, όπου φάγαμε το πρωινό μας. Σε γενικές γραμμές οι τιμές ήταν κάπως τσιμπημένες αναφορικά με αυτές που θα περίμενες σε ένα τέτοιο μέρος, μη τουριστικό. Ο τουρίστες ήταν κυρίως Τούρκοι που έρχονταν με τις προμήθειές τους για να κάνουν rafting ή απλά να κολυμπήσουν στο ποτάμι.
Κατά τις 12 αναχωρήσαμε με κατεύθυνση προς την Manavgat, που βρίσκεται στην παραλιακή περιοχή περίπου 50-60χλμ. πριν την Alanya. Μέσω της ελικοειδούς διαδρομής (44χλμ.) –όχι τόσο καλή κατάσταση οδοστρώματος- διασχίζαμε μια εντυπωσιακή περιοχή με πεύκα, και επιστρέψαμε στην παραλιακή εθνική οδό που ένωνε τις πόλεις Antalya-Alanya. Κινηθήκαμε για περίπου 30-40χλμ. σε έναν δρόμο σχετικά αδιάφορο, που είχε κάπως αυξημένη κίνηση. Κατά μήκος του, υπήρχαν πολλά τουριστικά θέρετρα (ο δρόμος δεν περνάει μέσα από αυτά).
Φτάνοντας στο Manavgat, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Beysehir, Seydisehir, Akseki. Ουσιαστικά με τον τρόπο αυτό, αφήναμε πίσω μας την παραλιακή ζώνη και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε υψομετρικά στην περιοχή του όρους Ταύρος.
Η διαδρομή, αρχικά, διέσχιζε πευκώδεις εκτάσεις που, όσο συνεχίζαμε, γίνονταν πυκνότερες. Η κατάσταση του οδοστρώματος σχετικά καλή. Έχοντας διανύσει περίπου 50χλμ. βρήκαμε την διασταύρωση για Akseki. Είπαμε να το επισκεφτούμε, νομίζοντας πως λόγω του υψομέτρου, ενδεχομένως θα είχε κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά ήταν ένα απλό χωριό, χωρίς ιδιαιτερότητες. Ενδιαφέρον είχαν –μόνο- κάποιες παλιά σπίτια που ήταν χτισμένα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της περιοχής: πέτρινα, υπερυψωμένα, με ξύλινο το πάνω μέρος τους και βαμμένο με έντονα χρώματα.
Επιστρέψαμε στον κεντρικό δρόμο και συνεχίσαμε με βόρεια πορεία στον άξονα που οδηγεί στο Seydisehir. Το τοπίο, πλέον, περιλάμβανε πανύψηλα έλατα. Η θερμοκρασία είχε πέσει λίγο και το δροσερό αεράκι έκανε την οδήγησή μας απολαυστική. Το υψόμετρο ήταν στα 1.000-1.200μ. Πολλά σημεία προσέφεραν μια μοναδική θέα της ευρύτερης περιοχής!
Σε περίπου 10χλμ.συναντήσαμε την διασταύρωση για Beysehir και στρίψαμε αριστερά. Από κει και πέρα η διαδρομή γινόταν πιο εντυπωσιακή και υψόμετρο έφτανε μέχρι τα 1.450μ. Η βλάστηση σε κάποια σημεία ήταν περισσότερο πυκνή, αποτελούμενη –κυρίως- από πολύ ψηλά έλατα αλλά και πεύκα. Κατά μήκος συναντούσαμε πηγές με τρεχούμενο νερό, που στις περισσότερες οι ντόπιοι είχαν κάνει στάση για φαγητό και ξεκούραση. Σε μια από αυτές τις πηγές σταματήσαμε και εμείς.
Η κατάσταση του οδοστρώματος ήταν καλή. Χρειαζόταν, όμως, προσοχή καθώς κάποια τμήμα του δρόμου είχαν μπαλώματα. Πλησιάζοντας στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, συναντήσαμε δρόμο με χαλίκια για περίπου 5-6χλμ. Προφανώς ήταν σε φάση ανακατασκευής. Για καλή μας τύχη την ώρα που τον διασχίζαμε, δεν συναντήσαμε άλλα οχήματα που θα σήκωναν σκόνη. Επειδή ήμασταν φορτωμένοι, η οδήγηση ήθελε λίγη παραπάνω προσοχή. Ευτυχώς όμως όλα πήγαν καλά. Το τοπίο ήταν πραγματικά εντυπωσιακό, όπου και να κοιτούσες!!!
Λίγο μετά το χαλικόδρομο και πριν το χωριό Bademli, ο δρόμος κοβόταν λόγω έργων. Ένας παρακαμπτήριος έβγαζε στην παράλληλη –με αυτή που οδηγούσαμε μέχρι εκείνη την στιγμή- διαδρομή που κατέληγε στο Beysehir, μέσω του χωριού Derebucak. Μέχρι να φτάσουμε στο συγκεκριμένο χωριό, ο δρόμος ήταν στενός και όχι σε τόσο καλή κατάσταση. Περνούσε, όμως, μέσα από μια βραχώδη περιοχή αρκετά εντυπωσιακή! Η οδήγηση απαιτούσε προσοχή λόγω της στενότητας.
Φτάνοντας στο χωριό Derebucak, ακολουθήσαμε πορεία για Beysehir με την βοήθεια κάποιων παιδιών που ρωτήσαμε. Το χωριό ήταν παραδοσιακό. Τα περισσότερα σπίτια ήταν μονοκατοικίες και χτισμένα με παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Στην πλατεία δέσποζε ένα τζαμί, που ξεχώριζε από τα υπόλοιπα κτίρια και ως προς το μέγεθός και την μεγαλοπρέπειά του.
Αξίζει να αναφέρω πως στα χωριά που περνούσαμε νόμιζες πως ο χρόνος είχε σταματήσει. Οι άντρες στα ρέμβαζαν στα καφενεία και οι γυναίκες –που σχεδόν όλες φορούσαν μαντίλες- κάθονταν έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους και συζητούσαν μεταξύ τους. Τα παιδάκια μας χαιρετούσαν. Το σίγουρο είναι πως πλέον ήταν αντιληπτή η διαφορά σε σχέση με την παραλιακή –τουριστική- ζώνη της χώρας. Εκτός των άλλων, είχαμε εισέλθει πλέον στον νομό Konya (Ικόνιο), που θεωρείται μια από τις πιο συντηρητικές κοινωνίες της Τουρκίας.
Κινούμενοι σε υψόμετρο 1.300-1.400μ., περάσαμε το χωριό Uzumlu και μετά από μερικά χιλιόμετρα φάνηκε μπροστά μας η επιβλητική λίμνη Beysehir golu, η μεγαλύτερη λίμνη της «περιοχής των λιμνών» και η 3η μεγαλύτερη της Τουρκίας. Στα δυτικά της διαθέτει υδροβιότοπο, ενώ το όνομά της προέρχεται από την ομώνυμη πόλη που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, καθώς θέλαμε να επισκεφτούμε 1-2 αξιοθέατα και να κάνουμε συνάλλαγμα.
Το ήσυχο Beysehir φιλοξενεί το Τέμενος Esrefoglu που χτίστηκε το 1296-1299 και αποτελεί πραγματικό στολίδι. Η ιδιαιτερότητά του είναι ο ξύλινος εσωτερικός διάκοσμος με 48 κολόνες και «bihrab» με τα χρωματιστά πλακάκια. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και επισκεφτήκαμε το εσωτερικό του, θαυμάζοντας το μοναδικό ξύλινο διάκοσμο. Το συγκεκριμένο τέμενος θεωρείται το ομορφότερο της Ανατολίας.
Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το φράγμα της λίμνης και η εντυπωσιακή πέτρινη γέφυρα με τις συνεχόμενες καμάρες. Διαθέτει σύστημα ρύθμισης ροής των υδάτων του φράγματος. Στις όχθες της λίμνης οι κάτοικοι της πόλης απολάμβαναν στιγμές χαλάρωσης ρεμβάζοντας το ηλιοβασίλεμα. Υπάρχουν κάποια μαγαζάκια, χωρίς όμως να δημιουργούν τουριστικό κλίμα στην περιοχή. Κάποιοι, μάλιστα, μας πρότειναν να γευματίσουμε μαζί τους. Τους αρνηθήκαμε ευγενικά, καθώς θέλαμε να διανύσουμε μερικά ακόμα χιλιόμετρα μέχρι το σημείο που θα διανυκτερεύαμε.
Η ώρα είχε φτάσει 7μμ. όταν ξεκινήσαμε προς την δυτική πλευρά της λίμνης. Εκεί υπάρχει ένα φυσικό πάρκο και κάποια μικρά χωριά. Υποθέσαμε, λοιπόν, πως θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιο κατάλυμα. Ορίσαμε ως προορισμό μας το Yenisarbademli (50χλμ.). Η διαδρομή ήταν σχετικά καλή με πολλές στροφές. Σε πολλά σημεία της όμως η κατάσταση του οδοστρώματος δεν ήταν καλή. Σε άλλα ο δρόμος ήταν στενός (μόλις που χωρούσε να περάσει ένα όχημα). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κινηθούμε με γοργούς ρυθμούς. Το τοπίο ήταν πολύ όμορφο και ο δρόμος παραλίμνιος.
Έχοντας αρχίσει να σουρουπώνει φτάσαμε αρχικά στο χωριό Kurucaova. Προσωπικά περίμενα μια υποτυπώδη τουριστική ανάπτυξη. Αντιθέτως ήταν ένα πραγματικό τουρκικό χωριό. Κανένα ίχνος τουρισμού. Τα σπίτια ήταν παλιές μονοκατοικίες, οι δρόμοι πλακόστρωτοι… Φυσικά κατάλυμα ούτε κατά διάνοια… Συνεχίσαμε προς το Yenisarbademli. Ήλπιζα πως εκεί θα ήταν καλύτερη η κατάσταση, καθώς από το σημείο εκείνο ξεκινούν όσοι θέλουν να επισκεφτούν μια λίμνη που βρίσκεται σε ένα οροπέδιο.
Μπαίνοντας στο χωριό σταματήσαμε να δούμε την κατάσταση. Σχεδόν η ίδια με το προηγούμενο. Είδαμε μια πινακίδα που οδηγούσε στο Egirdir (70χλμ.) και άρχισαν να μας μπαίνουν ιδέες να ξεκινήσουμε προς τα εκεί. Την ώρα εκείνη μας πλησίασε ένας ντόπιος με διάθεση να μας βοηθήσει. Μιλούσε μόνο τουρκικά και γερμανικά (μάλλον πρώην μετανάστης). Τον ρωτήσαμε για τον συγκεκριμένο δρόμο και μας απάντησε πως: «…motorcycles ΟΚ…» Αυτό μπορεί να σήμαινε το οτιδήποτε! Έχοντας δει την κατάσταση του δρόμου μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν θέλαμε να ρισκάρουμε κάτι. Σίγουρα θα ήταν δύσκολος και αν μας έπιανε το βράδυ θα ήταν και επικίνδυνος! Έτσι λοιπόν μπήκαμε στο χωριό.
Από μακριά μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα κόκκινο κτίριο που έγραφε «Pansione Pinar Gozu». Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί καθώς αποτελούσε –κατά πάσα πιθανότητα- το μοναδικό –ευτυχώς- κατάλυμα του χωριού, ίσως και της περιοχής!!! Μόλις φτάσαμε ένας τύπος μας χαιρέτισε –για χειραψίας- όλους και μας ρώτησε τι θα θέλαμε. Όταν του είπαμε πως δωμάτια, μας έβαλε στο γραφείο του ξενοδοχείου και μας πρότεινε να καθίσουμε, καθώς ο ιδιοκτήτης θα επέστρεφε σε 10 λεπτά. Να αναφέρω πως η όλη συνεννόηση ήταν στα… τουρκικά!!!
Σε λίγο ήρθε ο ιδιοκτήτης που γνώριζε ελάχιστα αγγλικά. Συνεννοηθήκαμε προς 40TL το άτομο για 2 δωμάτια με πρωινό και δείπνο. Φυσικά αν και ο χώρος δεν προδιέθετε για κάτι γευστικό, δεν είχαμε άλλη λύση. Όλα στο χωριό ήταν κλειστά (η ώρα ήταν 8.30μμ) και ποιος ξέρει όταν αυτοί έλεγαν «restaurant» τι εννοούσαν!
Τελικά τα δωμάτια ήταν πέρα των προσδοκιών μας. Αν και ο εξωτερικός χώρος δεν σε προδιέθετε θετικά, τα δωμάτια ήταν αξιοπρεπή με το μόνο αρνητικό πως μύριζαν λίγο «κλεισούρα»… Κατά τις 9.30μμ κατεβήκαμε να φάμε το κοτόπουλο με ρύζι και την σούπα που μας ετοίμασε. Όταν ζητήσαμε αν το κατάστημα διέθετε μπύρα μας απάντησε αρνητικά, καθώς δεν το επιτρέπει η θρησκεία. Ήταν η πρώτη φορά που το συναντούσα αυτό στην Τουρκία…
