Ξημέρωσε η τελευταία μέρα που θα διανυκτερεύαμε στην Τουρκία. Σκεφτήκαμε, πως θα ήταν καλά, να κατευθυνόμασταν κοντά στα παράλια, προκειμένου να έχουμε λίγα χιλιόμετρα μέχρι το Cesme. Το καραβάκι για Χίο αναχωρούσε κατά τις 6.30μμ. Ως τελευταίο προορισμό είχαμε ορίσει το γραφικό χωριό Sirince, που βρισκόταν μερικά χιλιόμετρα ανατολικά του Selcuk.
Σηκωθήκαμε με την ησυχία μας κατά τις 9πμ. και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας πριν κατέβουμε για το πρωινό. Αν και δεν είχαμε πολλά χιλιόμετρα μέχρι το Sirince (περίπου 200χλμ.), τελικά αναχωρήσαμε από την pansion κατά τις 11.30πμ.
Ακολουθώντας δυτική πορεία, μέσω Denizli – Nazili – Aydin – Incirliova – Selcuk, οδηγήσαμε σε μια αδιάφορη, -και ενδεχομένως- μονότονη διαδρομή. Διασχίσαμε μια αχανή πεδιάδα με χαμηλή βλάστηση. Η ζέστη ήταν αρκετή, αφού είχαμε κατέβει υψομετρικά. Ο ορίζοντας, λόγω υγρασίας, δεν φαινόταν. Όσο καιρό κινούμασταν σε πιο ορεινές διαδρομές, είχαμε ξεχάσει αυτές τις συνθήκες.
Κατά τις 2μμ. φτάσαμε στο Selcuk. Είχε αποτελέσει τον πρώτο προορισμό του ταξιδιού μας. Βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Sirince και στρίψαμε δεξιά, ακολουθώντας έναν στενό –σχετικά- δρόμο με αρκετές στροφές που σκαρφάλωνε σε κάποιο από τα βουνά της περιοχής. Έχοντας διανύσει περίπου 10χλμ., ξαφνικά βρεθήκαμε στην είσοδο του μικρού γραφικού χωριού, χτισμένο αμφιθεατρικά στην πλαγιά του βουνού.
Το Sirince είναι ένα όμορφο πρώην ορθόδοξο ελληνικό χωριό. Η παλιά του ονομασία ήταν «Cirkince» που στα τουρκικά σημαίνει «άσχημο». Η παράδοση λέει πως οι κάτοικοι του έδωσαν αυτό το όνομα προκειμένου να μην το επισκέπτονται ξένοι. Δεν ήθελαν να μοιραστούν την ομορφιά του με άλλους!
Με το πέρασμα των χρόνων όλοι όσοι το επισκέπτονταν, το ονόμαζαν «Sirince» που σημαίνει «όμορφο». Βρίσκεται σε μια εξαιρετική τοποθεσία, περιτριγυρισμένο από ελιές, αμπέλια και ροδακινιές. Η θέα της ευρύτερης περιοχής είναι μαγευτική!!!
Στις μέρες μας αποτελεί το αποτέλεσμα μιας μοναδικής σύνθεσης ελληνο-τουρκικής κουλτούρας. Μετά το 1920, με την ανταλλαγή πληθυσμών που πραγματοποιήθηκε μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, το χωριό κατοικήθηκε από Τούρκους που προήλθαν –κυρίως- από την Θεσσαλονίκη. Οι νέοι κάτοικοι διατήρησαν την ελληνική αρχιτεκτονική των σπιτιών –κυρίως εξωτερικά- κάνοντας παρεμβάσεις στο εσωτερικό τους. Το αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού ήταν εκπληκτικό.
Τα περισσότερα από τα παραδοσιακά αυτά σπίτια έχουν μετατραπεί σε μικρούς ξενώνες, που θυμίζουν έντονα αντίστοιχους του Πηλίου. Στενά πλακόστρωτα καλντερίμια διασχίζουν το χωριό, δίνοντας ένα ξεχωριστό χαρακτήρα και γοητεία. Μικρά μαγαζάκια βρίσκονται σε αυτά πουλώντας αναμνηστικά αντικείμενα, μαντήλια, κεντήματα, ρούχα, σαπούνια, λάδια, κρασί, κα. Περπατώντας στα στενά αυτά σοκάκια ξεχνάς σε ποια χώρα βρίσκεσαι! Το χωριό έχει εντονότατο το ελληνικό στοιχείο και αποτελεί μέρος επίσκεψης κυρίως από Τούρκους, αλλά και ξένους που έρχονται με ημερήσιες εκδρομές από Kusadasi και Ephesos.
Τα καταλύματα δεν είναι τόσο φθηνά. Εμείς είχαμε την τύχη να βρούμε ένα σχετικά οικονομικό και αρκετά ιδιαίτερο. Ονομαζόταν «Gizli bahce» (100TL/τρίκλινο χωρίς πρωινό) που σημαίνει «μυστικός κήπος» και όντως κάπως έτσι ήταν! Το κατώι ενός παραδοσιακού σπιτιού είχε ανακαινιστεί σε 2 μικρά δωμάτια. Ο πέτρινος τοίχος και το ξύλο έδιναν μια ιδιαίτερη ομορφιά. Το σίγουρο ήταν πως υπάρχουν αρκετά πιο ατμοσφαιρικά καταλύματα… ανάλογα το τι πληρώνεις-παίρνεις…
Το χωριό διέθετε 2 βασικά αξιοθέατα: την εκκλησία του Αγ.Ιωάννη του Βαπτιστή και το παλαιό Σχολείο. Αρχικά, περπατώντας στα σοκάκια ανεβήκαμε στην εκκλησία. Το εσωτερικό της (ελεύθερη είσοδος) δεν διέθετε κάτι το ιδιαίτερο, ούτε και αγιογραφίες πέρα από 2 μισοκαταστραμμένες αγιογραφίες του Χριστού. Ο χώρος εξωτερικά είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε να φιλοξενεί μια μικρή καφετέρια και 1-2 μαγαζιά με χειροποίητες κατασκευές. Εκείνο όμως που εντυπωσίαζε ήταν η φανταστική πανοραμική θέα του χωριού. Όπως ήταν αναμενόμενο καθίσαμε να την απολαύσουμε!
Επόμενος προορισμός μας ήταν το «Σχολείο». Έχει μετατραπεί σε μουσείο και εστιατόριο. Το νεοκλασικό κτίριο θύμιζε έντονα την αρχιτεκτονική αντίστοιχων ελληνικών σχολείων στις αρχές του 20ου αιώνα. Κάποιοι από τους χώρους του έχουν μετατραπεί σε μουσείο, όπου εκτίθενται φωτογραφίες και έγγραφα, όπως δίγλωσσα απολυτήρια, ελληνικά και τουρκικά βιβλία, κα. Κάποιοι άλλοι χώροι εσωτερικά -αλλά και εξωτερικά- έχουν μετατραπεί σε εστιατόριο (Restaurant Artemis), χωρίς όμως να επηρεάζουν την αισθητική του χώρου. Καθίσαμε να φάμε στο εστιατόριο το οποίο διέθετε μια πολλή νόστιμη κουζίνα σε σχετικά λογικές τιμές. Ταυτόχρονα το σημείο προσέφερε μια διαφορετική θέα του χωριού.
Επιστρέψαμε στα σοκάκια για να πιούμε ένα καφεδάκι σε ένα ακόμα παραδοσιακό σπίτι που είχε μετατραπεί σε μια γουστόζικη καφετέρια. Πολλοί έχουν μετατρέψει τα σπίτια σε εστιατόρια με ωραίες αυλές και καλή θέα. Νύχτωσε, όταν είπαμε να επιστρέψουμε προς την κεντρική πλατεία του χωριού, όπου βρισκόταν κοντά στο κατάλυμά μας.
Πλησιάζοντας ακούσαμε μουσική. Η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο. Καθόταν σε καρέκλες που τις είχαν τοποθετήσει με τέτοιο τρόπο σαν να είναι πίστα. Υπήρχε ένα κεντρικό στολισμένο τραπέζι. Η συγκεκριμένη εικόνα μου θύμισε κάτι πολύ γνώριμο: προγαμιαία γιορτή!!! Αισθάνθηκα πολύ τυχερός που για μια ακόμα φορά, είχα την ευκαιρία να βρεθώ σε μια τέτοια εκδήλωση. Φυσικά αποφασίζουμε να περάσουμε εκεί την βραδιά μας!
Το κέφι είχε ξεκινήσει. Στις καρέκλες κάθονταν οι περισσότερες γυναίκες κυρίως ηλικιωμένες. Οι νεότερες βρίσκονταν στην πίστα και χόρευαν. Η μουσική δεν ήταν ζωντανή, αλλά ο dj είχε και ρόλο τραγουδιστή κάποιες φορές.
Η διαδικασία ανάλογη με την προηγούμενη φορά που είχα βρεθεί σε τέτοιου είδους γιορτή: η νύφη χόρευε με τους συγγενείς και φίλους της, μέχρι την στιγμή που ήρθε ο γαμπρός με τους δικούς του. Όλοι μαζί έπιασαν τον χορό. Αργότερα η νύφη άλλαξε βάζοντας ένα φανταχτερό κόκκινο φόρεμα με χρυσά στολίσματα. Τότε ξεκίνησε ένας χορός που συμμετείχαν μόνο νεαρές κοπέλες. Κάποια στιγμή μία από αυτές που κρατούσε ένα βάζο, το έσπασε καθώς χόρευε. Τα παρευρισκόμενα παιδάκια έτρεξαν να μαζέψουν τόσο τα κομμάτια του, όσο και περιεχόμενό του που ήταν καραμέλες με χρυσό περιτύλιγμα.
Η νύφη έκατσε στο κέντρο της πίστας και οι κοπέλες (φίλες της) της φόρεσαν κόκκινα γάντια, ενώ ταυτόχρονα έκαναν και μια τελετουργία με ένα γλυκό και ένα σπάσιμο πέτρας πάνω από το κεφάλι της. Σε λίγο ήρθε και ο γαμπρός όπου του φόρεσαν και σε αυτόν ένα γάντι. Το ζευγάρι, στην συνέχεια- χόρεψε μόνο του και σε κάποια στιγμή τους έδεσαν μαζί από το ένα τους πόδι. Στο χορό μπήκαν και οι γονείς και των δύο και στην συνέχεια άρχισαν να συμμετέχουν όλοι σχεδόν οι παρευρισκόμενοι. Το γλέντι και το κέφι ήταν ασταμάτητο!!! Σε όλο το χωριό ακουγόταν η μουσική μέχρι πολύ αργά! Τα ακούσματα ήταν πολύ γνώριμα. Πολλές φορές νόμιζες πως άκουγες την μελωδία κάποιου ελληνικού τραγουδιού.
Όταν επιστρέψαμε στο δωμάτιο, η μουσική έφτανε μέχρι εκεί σε ένταση λες και βρισκόμασταν ακόμα στην πλατεία! Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Αναρωτιόμουν –για μια ακόμα φορά- πόσα κοινά σημεία έχουν αυτοί οι 2 λαοί; Πόσο μοιάζουν τελικά τα ήθη και τα έθιμά τους; Μήπως τελικά είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από ότι αυτά που μας χωρίζουν;
Εκείνο όμως που μου άρεσε, ήταν πως σε αυτό το μικρό χωριό βρήκα την Τουρκία που μου άρεσε. Την αυθεντική Τουρκία με ανθρώπους απλούς που δεν ήταν επηρεασμένοι από τον τουρισμό. Η αλήθεια είναι πως το Sirince παλεύει να κρατήσει την αυθεντικότητά του και το καταφέρνει πολύ καλά, κυρίως τα απογεύματα που φεύγουν όλοι οι τουρίστες και μένουν μόνο οι ντόπιοι…
