Ήταν η πρώτη ημέρα του ταξιδιού που ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρια. Θα παραμέναμε όλη την ημέρα στο χωριό και το μοναδικό αξιοθέατο που θα επισκεπτόμασταν ήταν η Ιεράπολη. Έτσι λοιπόν, ξυπνήσαμε κατά τις 9.30πμ. και κατεβήκαμε στην αυλή για να το πρωινό.
«Pamukkale» σημαίνει «Κάστρο από βαμβάκι». Το όνομά του προέρχεται από την λευκή πλαγιά που έχει δημιουργηθεί από τα τρεχούμενα ιαματικά νερά, πλούσια σε άλατα ασβεστίου. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό και –ενδεχομένως- μοναδικό στην χώρα, αλλά και στον κόσμο. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται η Ιεράπολη. Στους ελληνιστικούς χρόνους τα ιαματικά νερά της, την είχαν κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή. Η ιστορία της είναι πλούσια και μακραίωνη. Παρήκμασε, όμως, τον 6ο αιώνα όταν τμήμα της βυθίστηκε κάτω από το νερό και ασβεστολιθικά ιζήματα.
Η Τουρκία εκμεταλλεύεται αρκετά αυτόν τον χώρο. Ταυτόχρονα, γίνεται μια καλή προσπάθεια συντήρησης αλλά διαμόρφωσής του. Πέρα από τα αρχαιολογικά ευρήματα που διαθέτει, όμορφους πεζόδρομους με πολλά λουλούδια και δέντρα συμπληρώνουν το όλο τοπίο. Ο χώρος διαθέτει 2 εισόδους (τιμή εισιτηρίου: 20TL). Εμείς επιλέξαμε αυτή από την οποία εισέρχονται όλοι όσοι έρχονται με οχήματα. Η στάθμευση είναι επί πληρωμή, αλλά για τις μοτοσικλέτες είναι ελεύθερη.
Μπήκαμε, λοιπόν, στον αρχαιολογικό χώρο. Αφού περάσαμε την τα απομεινάρια της Πύλης και του Γυμνασίου, κατευθυνθήκαμε προς το σημείο που υπάρχουν τα λαξευμένα, από το νερό, λευκά βράχια. Σταθήκαμε όμως πολλοί άτυχοι! Οι υπεύθυνοι -κατά περιόδους- κλείνουν την παροχή νερού στα βράχια, διότι η συνεχή ροή τους ευνοεί την ανάπτυξη φυτών με αποτέλεσμα τα βράχια να πρασινίζουν. Με τον τρόπο αυτό τα αφήνουν κάποιες μέρες στεγνά, προκειμένου ο ήλιος να εμποδίσει την ανάπτυξη φυτών –κυρίως πρασινάδας.
Από την τελευταία φορά που είχα επισκεφτεί τον χώρο παρατήρησα πως είχαν γίνει αρκετές αλλαγές. Στις θετικές αυτών, θα μπορούσα να αναφέρω, την διαμόρφωση με λουλούδια των βοηθητικών χώρων και την απαγόρευση στο να περπατούν οι επισκέπτες πάνω στους βράχους. Από την άλλη, είχαν κατασκευάσει κάποιες τεχνητές μεγάλες κολυμπήθρες για τους τουρίστες! Με τόσο μεγάλο όγκο επισκεπτών, μπορεί να αντιληφθεί τι κατάσταση επικρατεί.
Οι περισσότεροι επισκέπτες έρχονται στην Ιεράπολη, κυρίως να δουν τους λευκούς βράχους και να επισκεφτούν την «πισίνα», που βρίσκεται μπροστά από το αρχαίο θέατρο. Ουσιαστικά πρόκειται μια έναν χώρο με ιαματικό νερό στον οποίο υπάρχουν κομμάτια από μαρμάρινες κολόνες, πιθανώς απομεινάρια του λουτρού του ναού του Απόλλωνα. Ο χώρος είναι σχετικά μικρός και είναι αδύνατον να δεχτεί τόσο κόσμο! Αυτό –ίσως- να αποτέλεσε την αφορμή να επιβληθεί και ένα 2ο εισιτήριο (30TL!!!) σε όσους θέλουν να βουτήξουν εκεί. Φυσικά εμείς δεν βουτήξαμε, καθώς δεν άξιζε τον κόπο! Ο περιβάλλον χώρος έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα. Είναι υπερσύγχρονο και θεωρώ πως είναι άσχετο με το εξωτερικό περιβάλλον.
Εν πάση περιπτώσει, συνεχίσαμε την περιπλάνησή μας επισκεπτόμενοι το αρχαίο Θέατρο. Είναι καλοδιατηρημένο και χρονολογείται από το 200π.Χ. Η χωρητικότητά του είναι περίπου 15.000 θεατών διαθέτοντας επιβλητική σκηνή. Ήταν πολύ όμορφο και προσφέρει μια εντυπωσιακή θέα της περιοχής. Ανηφορίσαμε, προσεγγίζοντας τον ναό που ονομάζεται «το Μαρτύριο του Αγίου Φιλίππου». Είναι χτισμένος τον 5ο αιώνα μ.Χ. στο σημείο όπου ο Απόστολος σταυρώθηκε και λιθοβολήθηκε. Διαθέτει ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ενώ ταυτόχρονα υπάρχει η κρύπτη στην οποία πιστεύεται πως υπήρχαν τα λείψανα του αγίου.
Λίγο παραπέρα ξεκινούσε η νεκρόπολη. Συναντήσαμε κάποιους σαρκοφάγους και τάφους. Κατηφορίσαμε στην πλαγιά όπου βρεθήκαμε στην αρχαία αγορά. Εκεί σώζεται η κύρια οδός της αρχαίας πόλης που κατέληγε στην Πύλη του Δομιτιανού. Η οδός αυτή ονομαζόταν «Πλατεία». Σε κοντινή απόσταση ξεκινούσε η Νεκρόπολη. Το μεγαλύτερο αρχαίο νεκροταφείο της Ανατολίας, με περισσότερους από 1.200 τάφους, περιελάμβανε θολωτούς τάφους, σαρκοφάγους και μνημεία σε μορφή οικίας από τους Ρωμαϊκούς, τους Ελληνιστικούς και τους Πρωτοχριστιανικούς χρόνους.
Περιπλανηθήκαμε για αρκετή ώρα, πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για τους λαξευμένους λευκούς βράχους. Όταν φτάσαμε, λόγω της πολυκοσμίας, χανόταν η μαγεία του τοπίο. Εξάλλου η έλλειψη νερού, μας είχε ξενερώσει και έμενα ιδιαιτέρως που είχα ξαναεπισκεφτεί τον χώρο και είχα διαφορετικές εικόνες! Καθίσαμε να ξεκουραστούμε, κάπου πιο ήσυχα, συζητώντας για όλα όσα είχαμε δει, αλλά και για το τι θα μπορούσαμε να έχουμε δει. Η ώρα πλησίαζε 5.30μμ όταν πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο.
Στο ξενοδοχείο και καθίσαμε στην πισίνα να φάμε και να χαλαρώσουμε. Αν και είχαν περάσει 4 χρόνια -και παρά την επισκεψιμότητα-, κάποια πράγματα δεν έλεγαν να αλλάξουν. Τα εστιατόρια ήταν λίγα και αυτά όχι καλά. Το αποτέλεσμα ήταν οι περισσότεροι να τρώνε στα καταλύματά τους.
Κατά τις 6.30μμ εμφανίστηκε και ο Husein, ο τύπος που είχαμε γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ. Μας είπε πως μας περίμενε σπίτι του. Του αρνηθήκαμε ευγενικά καθώς ήμασταν κουρασμένοι και κάτσαμε στην αυλή του ξενοδοχείου να χαλαρώσουμε.
Αργά το βραδάκι, και ενώ όλοι οι πελάτες είχαν πάει για ύπνο, ήρθε να πιει μια μπύρα μαζί μας ο ανιψιός του ιδιοκτήτη. Μάλιστα, το απόγευμα μας είχε κεράσει και ένα μπουκάλι κόκκινο τοπικό κρασί, ονόματι «Zeybek», ως «δώρο» για την ταλαιπωρία της αλλαγής δωματίου. Όταν κάθισε μαζί μας, αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα και να αστειευόμαστε. Η ώρα πέρασε ευχάριστα.
Η ώρα έφτασε 1μμ χωρίς να το καταλάβουμε. Αποχαιρετιστήκαμε και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο πρωινό της αναχώρησής μας…
