ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Φέτος η “ταξιδιωτική ζαριά” έδειξε προορισμό ανατολικό: την Τουρκία. Ήταν, εξάλλου, απαίτηση και της υπόλοιπης παρέας, αμέσως σχεδόν, με το τέλος του τελευταίου μας ταξιδιού στην Σερβία & Ρουμανία. Τελικά, το φετινό ταξίδι μπορέσαμε να μοιραστούμε ο Γιώργος, ο Στράτος και o Μανώλης.
Προορισμός μας θα ήταν το νοτιοδυτικό τμήμα της Τουρκίας. Ειδικότερα, ξεκινήσαμε από το Izmir και οδηγώντας παραλιακά φτάσαμε μέχρι την Alanya. Από εκεί κινηθήκαμε βορειότερα, στον άξονα: Afyonkarahisar, Kutahya, Eskisehir & Pamukkale. Στην χώρα μπήκαμε μέσω του λιμανιού του Cesme, που βρίσκεται απέναντι από την Χίο. Διανύσαμε περίπου 3.000χλμ. σε 14 ημέρες.
Ημέρα 1η
Το ξημέρωμα μας βρίσκει στο λιμάνι της Χίου. Καθισμένοι στα Everest περιμένουμε με ανυπομονησία να περάσει η ώρα μέχρι να ανοίξει το εκδοτήριο ακτοπλοϊκών εισιτηρίων για Cesme. Προτιμήσαμε να περάσουμε στην Τουρκία μέσω της Χίου, καθώς ήταν πιο οικονομικό (142€ αναβάτης+μοτοσικλέτα) από το να κάνουμε τον γύρο μέσω Αλεξανδρούπολης.
Κατά τις 8πμ. κατευθυνθήκαμε προς το εκδοτήριο εισιτηρίων που βρίσκεται στον δρόμο του λιμανιού. Υπάρχουν διάφορες εταιρίες αλλά εμείς προτιμήσαμε αυτή που βρήκαμε από το διαδίκτυο. Τα καραβάκια φεύγουν 8.30πμ. και η διάρκεια της μεταφοράς είναι 40 λεπτά. Το κόστος του εισιτηρίου ανέρχεται στα 50€ (διπλή διαδρομή, αναβάτης-μοτοσικλέτα). Αφού περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων, μπήκαμε στο μικρό οχηματαγωγό. Οι υπάλληλοι –αν και Τούρκοι- μιλούσαν μερικά ελληνικά. Έδεσαν προσεκτικά τις μοτοσικλέτες και εμείς ανεβήκαμε στο μικρό κατάστρωμα περιμένοντας την αναχώρηση.
Η ώρα περνούσε, όμως εμείς δεν ξεκινούσαμε. Για κακή μας τύχη, η άγκυρά μας είχε μπλεχτεί με αυτή ενός μεγάλου επιβατηγού που ήταν παρκαρισμένο στο λιμάνι. Μετά από αλλεπάλληλες ανεπιτυχείς προσπάθειες, καταφέραμε να αναχωρήσουμε με μιάμιση ώρα καθυστέρηση… Μετά από περίπου 30 λεπτά, διακρίναμε την τουρκική παραθαλάσσια πόλη. Πολύ εύκολα μπορούσε κανείς να διακρίνει την τουριστική της ανάπτυξη. Φτάνοντας στο λιμάνι, πλήθος καταστημάτων και σκαφών βρίσκονταν εκεί περιμένοντας τους επισκέπτες. Το εντυπωσιακό μεσαιωνικό φρούριο δέσποζε με υπερηφάνεια, συμπληρώνοντας το όλο τοπίο!
Μόλις πιάσαμε λιμάνι, κατευθυνθήκαμε προς τα νεόχτιστα κτίρια του τελωνείου για να περάσουμε τον έλεγχο. Τα διαβατήρια ήλεγξαν οι αστυνομικοί, ενώ τα διαδικαστικά (που δεν είναι και τίποτα σπουδαία υπόθεση!) ανέλαβε να «διεκπεραιώσει» ένας υπάλληλος, χωρίς ουσιαστικά να ρωτήσει κανέναν. Όπως ήταν αναμενόμενο στο τέλος της διαδικασίας ζήτησε και το φιλοδώρημά του, 2€ από κάθε άτομο. Την ώρα που περιμέναμε, αλλάξαμε (στο ανταλλακτήριο του τελωνείου) κάποια ευρώ σε τουρκικές λίρες (με ισοτιμία 1€=2,2TL). Δεν ήταν η καλύτερη δυνατή ισοτιμία, αλλά χρειαζόμασταν κάποια χρήματα για τα πρώτα μας έξοδα.
Κατά τις 12 και με δυτική πορεία, βάλαμε ως 1ο προορισμό την πόλη Selcuk (155χλμ.). Θα χρησιμοποιούσαμε τον αυτοκινητόδρομο για τον οποίο θα χρειαζόταν να πληρώσουμε κάποιο αντίτιμο. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, ακολουθώντας τις πινακίδες για Izmir (Σμύρνη). Μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο (Ο-31), διαπιστώσαμε πως στα διόδια δεν είχαν υπαλλήλους. Στην θέση τους υπήρχαν 2-3 διαφορετικοί τρόποι διέλευσης και σίγουρα κανένας από αυτούς δεν ήταν μέσω άμεσης πληρωμής. Έτσι λοιπόν, περάσαμε καθώς δεν υπήρχαν μπάρες. Περιμέναμε να δούμε ποια θα ήταν η κατάσταση στον επόμενο σταθμό διοδίων!
Με την θερμοκρασία να πλησιάζει του 30 βαθμούς, κινούμασταν μέσα σε μια πεδιάδα με σχετικά χαμηλή βλάστηση. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δεν υπήρχε κάποια ανάπτυξη παραπλεύρως της εθνικής. Αφού περάσαμε την έξοδο για την πόλη Urla (50χλμ.), βρήκαμε την έξοδο (2) Seferihisar (57χλμ.) που αποτελεί μια εναλλακτική όμορφη παραλιακή διαδρομή προκειμένου να φτάσει κάποιος στην Έφεσο. Εμείς όμως, προτιμήσαμε να συνεχίσουμε προς Izmir.
Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, συναντήσαμε ακόμα έναν σταθμό διοδίων. Αυτή τη φορά υπήρχαν μπάρες. Σταματήσαμε λοιπόν, στο δεξιότερο σημείο διέλευσης όπου βρισκόταν ένα κτίριο. Εκεί διαπιστώσαμε πως διατίθονταν κάρτες KGS. Πρόκειται για κάποιες μαγνητικές κάρτες τις οποίες γεμίζεις με χρήματα και μπορείς να πληρώνεις τα διόδια. Αυτές πουλιούνται σε κάποιους σταθμούς διοδίων, αλλά και σε κάποια βενζινάδικα του αυτοκινητόδρομου. Το κόστος τους είναι 5TL και από εκεί και πέρα τις «γεμίζεις» με όσα χρήματα σου χρειάζονται. Δυστυχώς για εμάς, ο υπάλληλος δεν γνώριζε καθόλου αγγλικά, οπότε μας έβγαλε 3 κάρτες των 10TL, ενώ θα μπορούσαμε να βγάλουμε 1 κάρτα και να την φορτώσουμε με χρήματα, χρησιμοποιώντας την από κοινού.
Συνεχίζοντας, φτάσαμε στον περιφερειακό της Izmir (95χλμ.), της 2ης μεγαλύτερης πόλης της Τουρκίας. Η έκτασή της πραγματικά σε εντυπωσιάζει. Ο δρόμος σου δίνει μια πανοραμική άποψη ολόκληρης της πόλης. Λίγο παρακάτω συναντήσαμε την έξοδο για Aydin και ακολουθώντας την, αλλάξαμε πορεία, κινούμενοι πλέον προς νότο.
Έχοντας διανύσει περίπου 140χλμ. αυτοκινητόδρομου, βρήκαμε την έξοδο για Selcuk και στην συνέχεια ακολουθήσαμε για 17χλμ. το εθνικό δίκτυο μέχρι τον πρώτο μας προορισμό. Φτάνοντας στο Selcuk, μπορούσαμε να διακρίνουμε το εντυπωσιακό βυζαντινό κάστρο του 6ου αιώνα, να στέκεται αγέρωχο στην κορυφή ενός λόφου. Όπως ήταν αναμενόμενο κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.
Φτάνοντας στην πύλη παρκάραμε τις μοτοσικλέτες σε μια σκιά και αλλάξαμε ρούχα, βάζοντας κάτι πιο άνετο. Κατευθυνθήκαμε προς την εντυπωσιακή πύλη του κάστρου. Σε κάποιο σημείο της υπάρχει μια ανάγλυφη αναπαράσταση του Ηρακλή να μάχεται με κάποιον. Με την άφιξη των Χριστιανών, επικράτησε η άποψη πως η συγκεκριμένη αναπαράσταση απεικονίζει την μάχη ενός χριστιανού με έναν μονομάχο!
Μπαίνοντας στο κάστρο (τιμή εισιτηρίου: 8TL/άτομο) συναντήσαμε διάφορα αρχαία ευρήματα. Τα σημαντικότερα αυτών είναι τα ερείπια της Βασιλικής του Αγ. Ιωάννου που εντυπωσιάζει με το μέγεθος και την μεγαλοπρέπεια της. Περιλαμβάνει –όπως λέγεται- τον τάφο του Ιωάννη Ευαγγελιστή που πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην πόλη. Το σημείο προσφέρει μια εντυπωσιακή πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής.
Αφήσαμε το κάστρο και κατευθυνθήκαμε προς το Μουσείο της Εφέσου (τιμή εισιτηρίου: 8TL/άτομο), που βρίσκεται 300-500μ. πιο πέρα. Ο οδηγός ανέφερε πως είναι ένα από τα καλύτερα της Τουρκίας, οπότε θεωρήσαμε την επίσκεψη σε αυτό «υποχρεωτική». Ίσως επειδή περιμέναμε πολλά, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη, το μουσείο μου φάνηκε «φτωχό». Διέθετε κάποια όμορφα εκθέματα, όχι όμως αυτά που θα εντυπωσιάσουν τον επισκέπτη. Ενδεχομένως τα περισσότερα έχουν «μεταφερθεί» σε άλλα μουσεία του εξωτερικού. Εν πάση περιπτώσει, το μουσείο διαθέτει αντικείμενα και αγάλματα από την ρωμαϊκή εποχή –κυρίως-, αλλά και την ελληνιστική. Εντύπωση μας έκαναν διάφορα ψηφιδωτά και τα αγαλματίδια του Πριάπου.
Ο ώρα είχε φτάσει 3μμ. όταν βγήκαμε από το μουσείο. Η κούραση είχε αρχίσει να μας καταβάλει πλέον και σε αυτό είχε παίξει ρόλο και η ζέστη που επικρατούσε. Θεωρήσαμε πως μια στάση για ένα τσάι στο πάρκο μπροστά στο μουσείο ήταν επιβεβλημένη! Επόμενος προορισμός μας ήταν ο αρχαιολογικός χώρος της Εφέσου. Βρισκόταν σχετικά κοντά από το μουσείο (5-6χλμ.) Αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους του δυτικού κόσμου. Ιδρύθηκε από τους Έλληνες το 1000π.Χ. και υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Μεσογείου.
Με την ζέστη να «χτυπάει κόκκινα» ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο (τιμή εισιτηρίου: 25TL/άτομο). Διαθέτει εντυπωσιακά εκθέματα και χρειάζεται τουλάχιστον 2-3 ώρες για να επισκεφτείς τα σημαντικότερα αυτών, τα οποία είναι: Θέατρο, Βιβλιοθήκη Κέλσου, Ιδιωτικές κατοικίες, Κάτω Αγορά, Μαρμάρινη Οδός, Οδός με κιονοστοιχίες, Πύλη Ηρακλή, Ναός Δομιτιανού, Βουλευτήριο, κα… Ότι και να περιγράψω, δεν θα μπορούσα να αποδώσω την μεγαλοπρέπεια και την επιβλητικότητα του χώρου. Το σίγουρο είναι πως αξίζει η επίσκεψή του σε αυτόν! Η καλύτερη ώρα είναι νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα.
Κατά τις 6μμ. το απόγευμα πήραμε τον δρόμο για Maryemana (Οίκος τη Παναγίας), που απείχε περίπου 8-9χλμ. από την Έφεσο. Πρόκειται για την «κατοικία της Παναγίας» τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Ακολουθώντας μια εντυπωσιακή ελικοειδή διαδρομή μέσα στα πεύκα, φτάσαμε στον χώρο που φιλοξενεί το πέτρινο αυτό μικρό κτίριο, που στις μέρες μας έχει μετατραπεί σε ναό. Μάλιστα, την ώρα που φτάσαμε γινόταν μυστήριο. Ο χώρος (τιμή εισιτηρίου: 12,5TL/άτομο) βρίσκεται σε ένα σημείο με πλούσια βλάστηση που προσφέρει στιγμές χαλάρωσης και δροσιάς. Ότι ακριβώς μας χρειαζόταν εκείνη την ώρα!!!
Η ώρα έφτασε 7μμ. και ο χώρος έκλεινε. Οπότε πήραμε τον δρόμο για το Kusadasi, όπου θα διανυκτερεύαμε. Η κούραση άρχισε να συσσωρεύεται και αυτό που μας χρειαζόταν εκείνη την ώρα, ήταν ένα μπάνιο και φαγητό. Το Kusadasi είναι γνωστό τουρκικό τουριστικό θέρετρο. Η ονομασία του σημαίνει «Νησί των πουλιών» και οφείλεται στο νησάκι που φιλοξενεί ένα γενοβέζικο οχυρό του 14ου αιώνα. Δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε κατάλυμα, οπότε και καταλήξαμε στο Hotel Stella (τιμή δωματίου: 130TL με πρωινό) κοντά στην παραλιακή οδό. Έχοντας νυχτώσει πλέον, κάναμε μια βόλτα πριν καταλήξουμε σε ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα.
