Ξημέρωσε η τελευταία μέρα του ταξιδιού, καθώς το απόγευμα θα περνούσαμε στην Χίο. Δεν συνηθίζω να λέω «τέλος του ταξιδιού» καθώς θεωρώ πως το ταξίδι δεν τελειώνει, ούτε ακόμα και όταν επιστρέφεις σπίτι σου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς και «χωνεύεις» τις εικόνες και τα συναισθήματα του ταξιδιού.
Το κατάλυμα δεν πρόσφερε πρωινό, οπότε και ετοιμαστήκαμε να βρούμε κάτι σε ένα από τα εστιατόρια του χωριού. Η ώρα είχε φτάσει 9πμ όταν ξεκινήσαμε και τα περισσότερα μαγαζιά μόλις είχαν ανοίξει και τακτοποιούσαν την πραμάτεια τους. Ο κόσμος που κυκλοφορούσε ήταν λίγος και η εικόνα του χωριού ήταν εντελώς διαφορετική σε σχέση με εκείνη της χθεσινής ημέρας.
Μπήκαμε μέσα στην αγορά και, ακολουθώντας τα πλακόστρωτα σοκάκια, βρεθήκαμε σε ένα εστιατόριο κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη. Καθίσαμε στην αυλή του με θέα το χωριό. Η κουζίνα του ήταν ανοιχτή προς τα εμάς και είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις γυναίκες που ετοίμαζαν το πρωινό. Τα προϊόντα, που χρησιμοποιούσαν, τα είχαν μπροστά τους. Καθεμιά έκανε την δική της δουλειά.
Το “koy kahveltesi”, δηλαδή «χωριάτικο πρωινό» ήταν από τα καλύτερα που είχαμε δοκιμάσει μέχρι εκείνη την στιγμή. Τα υλικά ήταν φρέσκα και νόστιμα. Ο χρόνος δεν μας πίεζε, οπότε και χαζέψαμε για αρκετή ώρα πριν πάρουμε το δρόμο για το κατάλυμα και ετοιμαστούμε για την αναχώρηση.
Κατά τις 12 αφήναμε το όμορφο Sirince με κατεύθυνση προς το Selcuk. Από εκεί αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον επαρχιακό παραλιακό δρόμο για Cesme (160χλμ), αντί του μονότονου αυτοκινητόδρομου. Έτσι λοιπόν, από το Selcuk πήραμε τον δρόμο για Εphesos (Efes) και στην συνέχεια για Seferihisar (80χλμ).
Από εκεί και πέρα η διαδρομή ήταν παράκτια στο μεγαλύτερο μέρος της. Συναντούσε αρκετά παραλιακά θέρετρα και όμορφες παραλίες (τουλάχιστον έτσι φαίνονταν από τον δρόμο) που κάποιες βρίσκονταν μέσα σε μικρούς και γραφικούς κόλπους. Τα πεύκα και οι χαμηλοί θάμνοι μας κρατούσαν συντροφιά, δίνοντας μια ιδιαίτερη ομορφιά στο τοπίο. Το αρνητικό ήταν πως, λόγω ημέρας (Κυριακή), είχε πολλή κίνηση με αποτέλεσμα να μην μπορείς να απολαύσεις το τοπίο. Επιπλέον, οι περισσότερες παραλίες ήταν κατάμεστες από κόσμο και καλύβες.
Έχοντας ταξιδέψει στο κομμάτι της νότιο-δυτικής Τουρκίας συναντήσαμε πολύ πιο όμορφες διαδρομές σε αυτό το μοτίβο και προφανώς πλέον δεν μου έκανε και τόσο μεγάλη εντύπωση η συγκεκριμένη διαδρομή. Επιπλέον, με αυτή την πολυκοσμία η μαγεία του τοπίου χανόταν…
Λίγα χιλιόμετρα πριν το Seferihisar ο δρόμος άφησε την ακτογραμμή και κινηθήκαμε βόρεια προς την διασταύρωση του αυτοκινητόδρομου Cesme-Izmir και το παραλιακό Guzelbahce (20χλμ). Το τμήμα αυτό της διαδρομής ήταν αδιάφορο και γινόταν –μάλλον- μονότονο λόγω της ζέστης. Επειδή είχαμε χρόνο, δεν χρησιμοποιήσαμε τον αυτοκινητόδρομο και ακολουθήσαμε το παράλληλο οδικό δίκτυο μέσω της πόλης Urla (58χλμ).
Η διαδρομή αρχικά ακολουθούσε την ακτογραμμή προσφέροντας θέα των κόλπων Izmir & Gulbahce korfezi. Στην συνέχεια –και σχεδόν μέχρι το Cesme- διέσχιζε πευκώδεις εκτάσεις αλλά και περιοχές με ελάχιστη βλάστηση. Αδιαμφισβήτητα άξιζε τον κόπο η επιλογή μας!
Κατά τις 4μμ. μπήκαμε στο Cesme. Κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι, αλλά ο κεντρικός δρόμος ήταν κλειστός λόγω ενός υπαίθριου παζαριού. Αναγκαστήκαμε να μπούμε σε σοκάκια που σε ορισμένα σημεία, μόλις περνούσαν οι μηχανές. Καταφέραμε να βρούμε τον παραλιακό δρόμο, καταλήγοντας μπροστά στο καλοσυντηρημένο φρούριο της πόλης. Παρκάραμε τις μοτοσικλέτες και φορέσαμε κάτι πιο ελαφρύ. Σε κοντινή απόσταση βρισκόταν το γραφείο της ακτοπλοϊκής εταιρείας που θα μας περνούσε στην Χίο. Κάναμε check in στα εισιτήρια (τα είχαμε βγάλει με επιστροφή) και ξεκινήσαμε να περιπλανηθούμε στον πλακόστρωτο δρόμο του τουριστικού τμήματος της πόλης.
Ουσιαστικά η κεντρική πλατεία –ακριβώς έξω από τα τείχη του φρουρίου- είναι η αφετηρία ενός πλακόστρωτου δρόμου όπου αποτελεί το τουριστικό/ιστορικό κέντρο. Πλήθος από μικρά μαγαζιά με σουβενίρ και μικρά εστιατόρια βρίσκονταν κατά μήκος του δρόμου. Αγοράσαμε μερικά αναμνηστικά δωράκια για φίλους και στην συνέχεια αράξαμε σε μια από τις παραλιακές καφετέριες, περιμένοντας να περάσει η ώρα. Εκεί ήταν που ακούσαμε ελληνικά μετά από αρκετές μέρες. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πραγματοποιούν μονοήμερες εκδρομές από την Χίο στο Cesme, αναζητώντας να πάρουν μια γεύση της γειτονικής χώρας.
Η ώρα πλησίαζε 7μμ. όταν πήραμε τον δρόμο για το τελωνείο. Οι διαδικασίες σχετικά απλές και –ενδεχομένως- να ήταν ακόμα πιο απλές, αν οι ντόπιοι άφηναν τα πράγματα να γίνουν όπως σε άλλες χώρες. Έτσι λοιπόν, τσεκάραμε τα διαβατήρια στον έλεγχο και στην συνέχεια περιμέναμε έναν από το γραφείο της ακτοπλοϊκής εταιρείας προκειμένου να ρυθμίσει τα διαδικαστικά της μοτοσικλέτας. Σιγά το πράγμα… εν πάση περιπτώσει θα πρέπει με κάποιον τρόπο να δικαιολογήσουν και τα χρήματα που παίρνουν.
Λίγο μετά τις 7.30μμ. επιβιβαστήκαμε στο ίδιο πλοίο με το οποίο είχαμε έρθει από την Χίο πριν 14 μέρες. Το ταξίδι της επιστροφής είχε ξεκινήσει… Μετά από 45 λεπτά περίπου, πατούσαμε σε ελληνικό έδαφος. Με συνοπτικές διαδικασίες περάσαμε τον έλεγχο και βγήκαμε στον λιμάνι. Είχαμε λίγο χρόνο πριν έρθει το καράβι για Πειραιά (αναχώρηση 10.00μμ).Βρήκαμε μια παραλιακή ταβέρνα. Μόλις καθίσαμε για να παραγγείλουμε, το καράβι μας έμπαινε στο λιμάνι. Δεν είχαμε και πολλή ώρα για καθυστερήσεις… φάγαμε «στο πόδι» και μπήκαμε στο πλοίο… Αφού τακτοποιήσαμε τις μηχανές ανεβήκαμε στο σαλόνι του καταστρώματος και βρήκαμε έναν χώρο να καθίσουμε. Ο κόσμος ήταν σχετικά λίγος οπότε και υπήρχε άνεση.
Το καράβι ξεκίνησε στην ώρα του… Στο μυαλό όλων μας είχε ήδη αρχίσει να επεξεργάζεται τις εικόνες του ταξιδιού… κάτι που θα συνεχιζόταν για αρκετό καιρό…
