Σάββατο 23.8.2008 – Κυριακή 24.8.2008
Το τελευταίο ξύπνημα… Με ανάμικτα συναισθήματα αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα για να φορτώσουμε τη μηχανή για τελευταία φορά. Σίγουρα το γεγονός ότι είχαμε παρέα το Γιώργο με τη Στεργιανή οι οποίοι ήταν ακριβώς στην ίδια διαδικασία βοηθούσε πολύ στον ψυχολογικό τομέα. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το λιμάνι όπου κάναμε check in και μετά από λίγη ώρα ανεβαίναμε στη γέφυρα του πλοίου.
Καθώς το πλοίο ξεκίνησε και άρχισε να βγαίνει από το μεγάλο κανάλι μια μελαγχολία απλώθηκε μέσα μας βλέποντας από μακριά την πλατεία του Αγίου Μάρκου να απομακρύνεται. Τη Venice την είχαμε αγαπήσει και καθώς αυτό το στιγμιότυπο αποτελούσε τον επίλογο του ταξιδιού μας συνειδητοποιούσαμε ότι έπρεπε σιγά-σιγά να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.
Το καλό είναι ότι χάρη στην παρέα των παιδιών το ταξίδι δε μας φάνηκε καθόλου μέχρι τη στιγμή που κατέβηκαν στην Ηγουμενίτσα για να επιστρέψουν Γιάννενα. Με το που ξεκίνησε το πλοίο από Ηγουμενίτσα καταλάβαμε τι θα πει ότι ο χρόνος είναι κάτι πολύ σχετικό. Οι υπόλοιπες ώρες για να φτάσουμε στην Πάτρα κυλούσαν πλέον βασανιστικά αργά. Ίσως να ήταν καλύτερα να είχαμε κατέβει κι εμείς Ηγουμενίτσα και να επιστρέφαμε Αθήνα οδικώς, καθώς μετά την Ηγουμενίτσα το δρομολόγιο περιελάμβανε στάση στην Κέρκυρα πριν φύγει για Πάτρα. Στην Κέρκυρα δε ανέβηκε στο πλοίο πολύς κόσμος καθώς ήταν τέλος Αυγούστου με αποτέλεσμα το πλοίο να έχει αρκετά μεγάλη καθυστέρηση και τελικά να φτάσουμε Πάτρα λίγο πριν τις έντεκα το βράδυ αρκετά κουρασμένοι.
Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η πολύ έντονη φασαρία που είχε στο πλοίο όταν «μπούκαραν» μέσα οι Ελληνάρες με τα παιδάκια να τσιρίζουν, σε σύγκριση με το γεγονός ότι στη διαδρομή Βενετία – Ηγουμενίτσα – Κέρκυρα συνταξιδεύαμε με ένα γκρουπ περίπου εκατό Σλοβένων εφήβων οι οποίο έκαναν τον προβλεπόμενο χαβαλέ τους καθώς πήγαιναν διακοπές, χωρίς όμως να ενοχλούν τους γύρω τους… Η διαφορά Μεσογειακής και πιο βόρειας Ευρωπαϊκής κουλτούρας, σε όλο της το μεγαλείο!
Το γεγονός ότι φτάσαμε αρκετά αργά και κουρασμένοι στην Πάτρα μας οδήγησε στην επιλογή της διανυκτέρευσης στην Αχαϊκή πρωτεύουσα και την επιστροφή στην Αθήνα την επόμενη το πρωί. Μετά από τόσα χιλιόμετρα που είχαμε κάνει με ασφάλεια, θα ήταν αφέλεια να επιστέφαμε από το συγκεκριμένο δρόμο βράδυ και κυρίως κουρασμένοι. Άλλωστε και την επόμενη μέρα που ήμασταν ξεκούραστοι και ήταν μέρα μπορώ να σας πω ότι μας κακοφάνηκε πολύ καθώς είχαμε συνηθίσει τόσο σε διαφορετικούς δρόμους όσο και σε τελείως διαφορετική οδηγική συμπεριφορά από τους οδηγούς αυτοκινήτων…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κάπως έτσι λοιπόν το ταξίδι μας τελείωσε. Μπορεί να ήταν η πρώτη φορά που επιστρέφαμε από διακοπές… κουρασμένοι, ταυτόχρονα όμως οι μπαταρίες μας ήταν γεμάτες καθώς οι εικόνες που είχαμε μας έκαναν να νοιώθουμε γεμάτοι. Μοναδική εμπειρία που αν κάποιος δεν κάνει ένα τέτοιο ταξίδι δε μπορεί να νοιώσει τα συναισθήματα που δημιουργεί, μόνο από περιγραφές. Επίσης αν κάποιος έχει αναστολές για τη δυσκολία ή την επικινδυνότητα ενός τέτοιου ταξιδιού με μοτοσικλέτα, το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί και εγώ τις είχα.
Πραγματικά όποιος οδηγεί μοτοσικλέτα στους ελληνικούς δρόμους δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα από τους ευρωπαϊκούς. Το μόνο πράγμα που έκανα παραπάνω ήταν να προσθέσω στην ασφάλεια οδική βοήθεια, μήπως και χρειαζόταν. Επίσης ένα ακόμα πράγμα που σκέφτηκα να κάνω και παρέλειψα να το αναφέρω στον πρόλογο ήταν να τυπώσω σε ένα χαρτί τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα από τις ελληνικές πρεσβείες και τα προξενία των χωρών που θα περνάγαμε για παν ενδεχόμενο.
Η συναναστροφή μας με τα παιδιά της μοτοσυκλετιστικής μας παρέας, μας έδωσε την ευκαιρία να τους βλέπουμε να γυρίζουν κάθε καλοκαίρι από διαφορετικούς μακρινούς προορισμούς και να βλέπουμε κάθε φορά στα μάτια τους την ενέργεια που είχαν αλλά και τη δίψα για το επόμενο ταξίδι που θα έκαναν. Έτσι μπήκαμε κι εμείς στο «τρυπάκι» και στην πράξη είδαμε ότι το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να διαλέξει τους προορισμούς του και να ξεχυθεί στους δρόμους προς άλλη γη… άλλα μέρη!
