Κυριακή 17.8.2008
Μετά την καθημερινή και συνηθισμένη πλέον διαδικασία πρωινού και φορτώματος της μηχανής, ξεκινήσαμε πολύ νωρίς προκειμένου να προλάβουμε να κάνουμε μια σύντομη επίσκεψη στην πόλη του Brno πριν τον αγώνα. Αρχίσαμε να ακολουθούμε λοιπόν τις ταμπέλες περνώντας από μια πολύ όμορφη καταπράσινη διαδρομή προτού βγούμε στον αυτοκινητόδρομο.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα αρχίσαμε να βλέπουμε τις πρώτες ταμπέλες για την πίστα και κάπου εκεί ήταν που ξεκινούσε μια απίστευτα μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες η οποία κατέληγε στην έξοδο της εθνικής για την πίστα. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ έβγαλα φλας και βγήκα στην έξοδο καθώς αν πηγαίναμε πρώτα στην πόλη για βόλτα και πέρναγε η ώρα, το πιο πιθανό ήταν ότι θα μπλέκαμε άσχημα… Έτσι δυστυχώς τελικά η επίσκεψή μας στην πόλη του Brno έμεινε στα χαρτιά καθώς αμέσως μετά τον αγώνα είχαμε προγραμματίσει άμεση αναχώρηση για Prague.
Στο δρόμο μέχρι το παρκινγκ της πίστας η κίνηση ήταν πολύ μεγάλη, όμως υπήρχε τόσο καλή οργάνωση με τροχονόμους παντού, που δεν κάναμε πάρα πολύ ώρα για να μπούμε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για το παρκάρισμα των μοτοσυκλετών. Στην ουσία μιλάμε για ένα περιφραγμένο χωράφι, μέσα στο οποίο όμως υπήρχε μεγάλος αριθμός υπαλλήλων οι οποίοι σου έδειχναν που ακριβώς να παρκάρεις ώστε να τηρηθεί η τάξη και σου έδιναν μάλιστα ένα κομμάτι ξύλου για το σταντ, πληρώνοντας παράλληλα για τη θέση. Ένα ακόμα δείγμα της όλης οργάνωσης είναι ότι μετά τον αγώνα, για να βγεις από το παρκινγκ έπρεπε να δείξεις την άδεια της μηχανής στους αστυνομικούς που έκαναν έλεγχο, προκειμένου να αποτραπεί οποιαδήποτε κλοπή!
Είναι περιττό να σας πω ότι δεν έχω ξαναδεί τόσο πολλές μοτοσυκλέτες παρκαρισμένες τη μία δίπλα στην άλλη. Είδαμε μάλιστα και κάποιες μοτοσυκλέτες με ελληνικές πινακίδες! Με το που βγήκαμε από το παρκινγκ πέρασε λεωφορείο και μας πήρε για να μας πάει κοντά στην πίστα καθώς ήταν περίπου 2-3 χιλιόμετρα πιο πάνω…
Μόλις κατεβήκαμε αρχίσαμε να περπατάμε κοιτάζοντας την κάτοψη της πίστας και τις θήρες στις οποίες μπορούσαμε να πάμε. Τελικά επιλέξαμε τη θύρα που ήταν πάνω σε ένα S ώστε να βλέπουμε δύο στροφές με μια μικρή ευθεία ανάμεσα, επιλογή που αποδείχτηκε αν μη τι άλλο τυχερή, καθώς στον 3ο γύρω είδαμε μπροστά στα μάτια μας το Stoner να τρώει μια απίστευτη χύμα!
Η όλη ατμόσφαιρα όση ώρα περπατήσαμε με τον κόσμο προς την πίστα παρέπεμπε πιο πολύ σε γιορτή, παρά σε αθλητική εκδήλωση… Μετά από λίγο μπαίναμε στη θύρα μας και πήραμε τη θέση μας στην κατηφορική πλαγιά με το γκαζόν, όχι και τόσο αναπαυτικά είναι η αλήθεια αλλά ιδιαίτερα αμφιθεατρικά! Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποια στιγμή μας έφυγε το κράνος και άρχισε να κατρακυλά στον κατήφορο για να καταλήξει μετά από μερικά μέτρα στην πλάτη μιας κοπέλας…
Εκείνη τη ώρα γινόταν ο αγώνας των 125 cc. Όταν τελείωσε εγώ έριξα ένα μικρό ποδαρόδρομο προκειμένου να αγοράσω μερικά αναμνηστικά καθώς ο πιο κοντινός χώρος που υπήρχε ήταν σχεδόν 1 χιλιόμετρο από τη θύρα μάς… Όταν γύρισα είχε ξεκινήσει ήδη ο αγώνας των 250 cc και μετά το πέρας του ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για αυτόν του MotoGP. Στο μεσοδιάστημα ένα ελικόπτερο έκανε εντυπωσιακά ακροβατικά πάνω από την πίστα ενθουσιάζοντας τον κόσμο!
Πλησιάζοντας προς την εκκίνηση, έκαναν την εμφάνισή τους οι μηχανές της αστυνομίας οι οποίες έλεγξαν την πίστα. Στη συνέχεια έγινε ο γύρος προθέρμανσης και επιτέλους δόθηκε η εκκίνηση δίνοντας τέλος στην πολύωρη αναμονή. Από την αρχή πήρε κεφάλι ο Στόουνερ με το Ρόσσι να τον ακολουθεί και έτσι οι προσδοκίες για μια μεγάλη μάχη μεταξύ τους αυξήθηκαν καθώς είχαν αφήσει πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς στους προηγούμενους αγώνες και ειδικά σε αυτόν της Λαγκούνα Σέκα με την ιστορική τους μάχη στα όρια. Δυστυχώς οι προσδοκίες αυτές δεν κράτησαν για πολύ καθώς στον 3ο μόλις γύρο όπως είπαμε και πριν, ο Στόουνερ έχασε τον έλεγχο και βγήκε εκτός αγώνα αφήνοντας το Βαλεντίνο να κάνει έναν υγιεινό περίπατο μέχρι τον τερματισμό, κάτι βέβαια που δεν πτόησε καθόλου τους οπαδούς του που άρχισαν να πανηγυρίζουν! Μετά τον τερματισμό μάλιστα καμιά δεκαριά Ιταλοί στην πλειοψηφία τους σκαρφάλωσαν και πέρασαν πάνω από τα κάγκελα μπαίνοντας μέσα στην πίστα και προσκυνούσαν το Βαλεντίνο την ώρα που περνούσε πανηγυρίζοντας…
Κάπως έτσι λοιπόν η πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία μας έφτανε στο τέλος της και παίρναμε το δρόμο της επιστροφής για τη μηχανή, για να ξεκινήσουμε για Prague. Μια από τις πιο όμορφες εικόνες όλου του ταξιδιού ήταν ότι σχεδόν όλες οι γέφυρες που περάσαμε στην εθνική Brno- Prague ήταν γεμάτες με κόσμο που χαιρετούσε τους μοτοσικλετιστές που έφευγαν, δίνοντας μας την εντύπωση ότι γι’ αυτούς ίσως να ήταν και το γεγονός της χρονιάς! Ας ελπίσουμε να αξιωθούμε κι εμείς κάποια στιγμή να δημιουργήσουμε μια πίστα και να απολαμβάνουμε όχι μόνο τον αγώνα, αλλά κυρίως την όλη εορταστική εμπειρία που τον συνοδεύουν…
Μετά από περίπου 2 ώρες και αφού διανύσαμε 195 km μονότονου εθνικού δικτύου βγαίναμε στην έξοδο για να μπούμε στην κοσμοπολίτικη Πράγα. Για μένα ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν την πανέμορφη αυτή πόλη καθώς είχα ξαναπάει πριν από 10 χρόνια αεροπορικώς έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, η επίσκεψη όμως με τη μηχανή αυτή τη φορά έδινε μια τελείως διαφορετική αίσθηση ελευθερίας! Το gps μας οδήγησε έξω από την πανσιόν* που είχα κάνει κράτηση.
Αφού ξεφορτώσαμε πήρα τη μηχανή για να την πάω σε ένα παρκινγκ που μου υπέδειξε η κοπέλα που μας έδωσε το δωμάτιο, καθώς όπως μου είπε, οπουδήποτε αλλού αν την άφηνα, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα με έγραφαν. Γύρισα λοιπόν στο δωμάτιο και αφού τακτοποιήσαμε κάπως τα πράγματα κατεβήκαμε και καθίσαμε στο εστιατόριο που υπήρχε δίπλα ακριβώς στην είσοδο της πανσιόν γιατί μας είχε κόψει πείνα… (Όλη μέρα ήμασταν με το πρωινό και κάτι χοτ-ντογκ στον αγώνα.)
Όταν σηκωθήκαμε για την πρώτη βόλτα στην Prague είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Από την περιοχή της Μάλα Στράνα όπου μέναμε, αρχίσαμε να κινούμαστε προς τη γέφυρα του Καρόλου, για να περάσουμε από την άλλη μεριά του Μολδάβα προς το κέντρο της πόλης. Όταν φτάσαμε στη γέφυρα, είχε πια σκοτεινιάσει οπότε ήταν λίγο δύσκολο να απολαύσουμε τα αγάλματα, θα είχαμε όμως την ευκαιρία να το κάνουμε την επόμενη μέρα, καθώς στην Prague είχαμε προγραμματισμένες δύο διανυκτερεύσεις. Ωστόσο η όλη ατμόσφαιρα πάνω στη γέφυρα με τη θέα στο ποτάμι και φόντο απέναντι ψιλά το φωτισμένο κάστρο ήταν το καλύτερο καλωσόρισμα για μας στην ιδιαίτερης ομορφιάς αυτή πόλη!
Συνεχίσαμε λοιπόν κινούμενοι στους φωτισμένους δρόμους για να καταλήξουμε στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης με το αστρονομικό ρολόι. Περπατώντας στα γεμάτα κόσμο πλακόστρωτη δρομάκια της παλιάς πόλης σου δινόταν η εντύπωση ότι επρόκειτο για περίοδο εορταστική, ήταν όμως κατακαλόκαιρο. Έτσι είναι όμως όταν βρίσκεσαι στην πιο τουριστική πόλη της Ευρώπης… Περπατάς κατακαλόκαιρο στο δρόμο και είναι λες και είσαι στην Ερμού Χριστούγεννα!
Η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν ότι βρήκαμε ένα μαγαζάκι που έφτιαχνε Τρντένλικ (το αγαπημένο μας γλυκάκι…) το οποίο βέβαια και τιμήσαμε, αν και στην πρωτεύουσα δεν ήταν τόσο νόστιμο όσο στην επαρχία… Κάπως έτσι και η σημερινή μέρα έφτανε στο τέλος της και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο καθώς η αυριανή μέρα μπορεί να μην προέβλεπε μετακίνηση με τη μηχανή, περιελάμβανε όμως πολύ χιλιόμετρο…
* Μετά από πολύ ψάξιμο στο διαδίκτυο όλα τα ξενοδοχεία που βρίσκονταν στο κέντρο της Πράγας ήταν πανάκριβα! Δίκλινο κάτω από 100 ευρώ υπήρχε μόνο εκτός πόλης… Για καλή μου τύχη πάνω στο ψάξιμο έπεσα πάνω στο www.thecastlesteps.com το οποίο είχε δωμάτια και στούντιο σε διάφορα κτίρια μέσα στην πόλη της Πράγας. Εμείς κλείσαμε δωμάτιο στη “Σουίτα Λουξεμβούργο” που βρισκόταν στην οδό Nerudova, ακριβώς στο ιστορικό κέντρο της Πράγας και σε απόσταση λίγων μόλις λεπτών με τα πόδια τόσο από τη γέφυρα του Καρόλου, όσο και από το κάστρο! Μέσα στη σουίτα κάθε δωμάτιο ήταν αυτόνομο και όλοι οι άλλοι χώροι (κουζίνα, σαλόνι και μπάνιο) ήταν κοινόχρηστοι. Στο μπάνιο μάλιστα είχε πλυντήριο και στεγνωτήριο κι έτσι μας δόθηκε η δυνατότητα να πλύνουμε όλα μας τα ρούχα! Εμείς μείναμε στο δωμάτιο Daffodil το οποίο στην ουσία ήταν τρίκλινο με 70 ευρώ! Το πρωινό (μέσα στην τιμή) σερβιρόταν για όλα τα κτίρια σε έναν άλλο ειδικά διαμορφωμένο χώρο σε απόσταση περίπου 10 λεπτών με τα πόδια.
