28 Ιουλίου 2006:Το πρωί είχα έγερση στις 8:30πμ. Ο ήλιος έλαμπε, χωρίς ίχνος σύννεφου! Το γεγονός αυτό με γέμιζε με αισιοδοξία, κουράγιο, χαρά και όρεξη! Απόλαυσα ένα πλούσιο πρωινό με καφέ, κρουασάν και μαρμελάδες. Κατά τις 9:30πμ. είχα ήδη αδειάσει το δωμάτιο και βρισκόμουν στην ρεσεψιόν για να πληρώσω. Το σύνολο: το δωμάτιο (+πρωινό), ένα υπερπλήρες γεύμα και ένας πολύ ωραίος καφές cappuccino με τα σοκολατάκια του και τα μπισκοτάκια του, όλα 54€!! Τρελάθηκα μόλις το άκουσα! Αφού τους ευχαρίστησα όλους για την φιλόξενη εξυπηρέτηση, ξεκίνησα για να την εθνική.
Στην λίμνη, η οποία ήταν τεχνητή τελικά, σταμάτησα για λίγες φωτογραφίες. Φεύγοντας από την λίμνη, είχα κατασταλάξει για την διαδρομή. Είχα σκοπό να πάω απευθείας μέχρι τα σύνορα, μέσω εθνικής, και μετά από superstrada, κατάβαση στις Ιταλικές Άλπεις. Έτσι λοιπόν αναχώρησα από Hirchegg, πέρασα το Pack, και μετά στην γνωστή διασταύρωση από όπου και ήρθα. Από εκεί είχα βγει στον A2 (Autobahn) και πήρα το ρεύμα για Klagenfurt. Οι ταμπέλες από Modriach έως Klagenfurt έγραφαν 95χλμ. Το υπόλοιπο της διαδρομής, έως Villach (τα σύνορα απέχουν από το Villach το πολύ 3χλμ.) ήταν περίπου 33 χιλιόμετρα. 15-20χλμ. μετά την πρώτη έξοδο για Klagenfurt που πέτυχα, αποφάσισα να έβγαινα από αυτοκινητόδρομο (Autobahn) για να έβρισκα τον «δρόμο μου», μέσω Superstrada.
Βγαίνοντας από την εθνική, συνάντησα αυξημένη κίνηση για περίπου 3χλμ. Ο δρόμος που πήρα πέρναγε μέσα από το Klagenfurt, που εγώ λανθασμένα νόμιζα ότι ήδη είχα περάσει. Το Klagenfurt είναι μια πόλη με μια πολύ μεγάλη λίμνη, τουριστική ατραξιόν για τους Ιταλούς αλλά και για τους Αυστριακούς. Μου θύμιζε παράλια Γαλλικής Ριβιέρας η όλη ιστορία, με τον τόσο κόσμο στα μαγαζιά. Όλοι και όλες κυκλοφορούσαν με μαγιό και πολυτελή αυτοκίνητα! Αφού αγανάκτησα στο κέντρο της πόλης, κατάφερα και βγήκα μετά από λίγο. Πέντε χιλιόμετρα αργότερα βρήκα την πρώτη πινακίδα για τον SS13 που έπρεπε να ακολουθήσω για να περάσω Ιταλία.
Δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, και η άσφαλτος απλά μέτρια ήταν τα χαρακτηριστικά του δρόμου που ακολούθησα. Το Tarvisio ήταν η πρώτη ιταλική πόλη που συνάντησα. Τριγύρω πανύψηλα βουνά «έπνιγαν» το τοπίο, μερικά φαλακρά, άλλα με λίγα έλατα. Απογοητεύτηκα λίγο. Πολύ «φτηνά» μου φαινόντουσαν όλα, πόλεις και βουνά, ίσως επηρεασμένος από τις προηγούμενες αυστριακές εικόνες. Συνεχίζοντας τον SS13, που έβγαζε Udine, τα τοπία δεν μου έκαναν εντύπωση ούτε μου προκαλούσαν εντύπωση, παρ’ όλο που ήξερα ότι ήταν τα τελευταία νότια βουνά των Άλπεων. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι Ιταλικές Άλπεις προσφέρουν “άγρια” ομορφιά. Προτιμούσα τις Αυστριακές εγώ!! Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου και αντικρίζοντας την τεράστια πεδιάδα της Ιταλίας, η θερμοκρασία ανέβηκε πολύ απότομα, σαν να βρισκόμουν μπροστά από αερόθερμο! Είχα αρχίσει να ιδρώνω, παρόλο που πήγαινα σταθερά με 120 χλμ/ώρα. Στην Chiusaforte φαινόταν πλέον πως άφηνα τα βουνά των Άλπεων πίσω μου.
Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής είχα το iPAQ κλειστό, γιατί μου είχε σπάσει τα νεύρα. Δεν προλάβαινα να το ανοίξω και έβγαζε μήνυμα ότι η κάρτα μνήμης (άρα ΚΑΙ οι χάρτες) είχαν αφαιρεθεί! Αυτό μεταφράζεται ότι ανά 10 λεπτά σταμάταγα για να δω που βρισκόμουν. Χάρτες Ιταλικού οδικού δικτύου ΔΕΝ είχα πάρει μαζί μου! Είχα εμπιστευτεί στο iPAQ, το οποίο με πρόδωσε τελικά!
Επειδή απογοητεύτηκα με την θερμοκρασία (αλλά και το τοπίο), σκέφτηκα να ξεκινήσω για Brennero (ή Trento) που είχα μείνει πέρυσι. Το τοπίο εκεί μου άρεσε πάρα πολύ, σε σχέση με αυτό που αντίκριζα εκείνη την στιγμή. Βέβαια η διαδρομή χωρίς το iPAQ θα ήταν ΠΑΡΑ πολύ δύσκολη, γεγονός που επιβεβαιώθηκε αργότερα. Οι θερμοκρασίες, απ’ όσο θυμάμαι, ήταν πολύ πιο χαμηλές, μιας και ήταν στους πρόποδες των Άλπεων.
Ξεκίνησα λοιπόν. Έφτασα μέχρι Tricesimo για να ανακαλύψω πως έπρεπε να είχα βγει από τον SS13 νωρίτερα και να ακολουθήσω τον SS52 που πήγαινε κατά μήκος των Ιταλικών Άλπεων. Η ώρα είχε περάσει τις 3μμ. με όλες αυτές τις στάσεις. Αποφάσισα να σταματήσω και να φάω κάτι. Μετά από 30 λεπτά, ήμουν και πάλι στο δρόμο με πορεία βόρεια. Τελικά μετά από 20χλμ. βρήκα τον SS52 και τον ακολούθησα. Στην δεύτερη διασταύρωση είδα πινακίδα που έδειχνε Austria δεξιά, γεγονός που αποτέλεσε την επιβεβαίωση πως κατευθυνόμουν σωστά. Μπροστά μου πέτυχα έναν Γερμανό δικάβαλο με ένα Yamaha FJR φορτωμένο «σαν γαιδούρι», με κοντομάνικο και οι δύο τους. Τους ακολούθησα. Όταν κοίταξα ψηλά και είδα κάτι κατάμαυρα σύννεφα να μας περικυκλώνουν. Δύο λεπτά αργότερα δεχόμασταν τις πρώτες χοντρές ψιχάλες που εν ριπή οφθαλμού έγιναν κανονική βροχή. Σταματάμε μαζί σε ένα ταβερνάκι, με ένα μικρό υπόστεγο, που είδαμε από το δρόμο, για να μην βραχούμε άλλο. Όσο το ζευγάρι περίμενε, εγώ άνοιξα το iPAQ για να ανακαλύψω για άλλη μια φορά ότι ακολούθησα λάθος δρόμο και ότι έπρεπε να στρίψω αριστερά στην διασταύρωση, 15 χιλιόμετρα πιο πριν. Πέντε λεπτά μετά, η βροχή σταμάτησε και εγώ γρήγορα - γρήγορα χαιρέτησα το ζευγάρι και αρχίζω να κατηφορίζω. Τα σύννεφα όμως πύκνωναν, ακόμα και από εκεί που πήγαινα!
Έψαχνα απεγνωσμένα ξενοδοχεία ή ενοικιαζόμενα δωμάτια στις 2-3 πόλεις που πέρασα, αλλά μάταια. Δεν βρήκα τίποτα. Αγανακτισμένος και απογοητευμένος για την όλη κατάσταση (Ιταλία, iPAQ, τοπίο, καιρός κ.ο.κ.), έστριψα επιτόπου για να ξαναγυρίσω στην Udine, η οποία απείχε 70χλμ. από εκεί που ήμουν και 40χλμ. από Chiusaforte. Κατά τις 5:30μμ. έφτασα τελικά στην πόλη. Μια ολιγόλεπτη εξερεύνηση και αμέσως μετά αναζήτηση καταλύματος.
Κοντά στον σταθμό των λεωφορείων, βρήκα ένα, το Principe Hotel, με parking στην τιμή των 55 € (συμπεριλαμβανομένου του πρωινού), και χαριστικά κιόλας, μιας και έμπαινε Σαββατοκύριακο και οι τιμές άλλαζαν. Μην έχοντας το κουράγιο (και με αρκετή απογοήτευση που κατέληξα σε αυτήν την πόλη), αποφάσισα να κατασταλάξω εκεί. Κοιτάζοντας στα γρήγορα τον ουρανό, έβλεπα τα σύννεφα να πλησιάζουν απειλητικά. Ρωτώντας την reception για τον καιρό, μου έκανε την καρδιά «περιβόλι». Μου είπε ότι περίμεναν την βροχή εδώ και πολύ καιρό και το μετεωρολογικό είπε ότι θα έβρεχε αρκετά.
Βγήκα για φαγητό εκεί τριγύρω και κατά τις 9:30μμ. γύρισα στο ξενοδοχείο μου. Έβλεπα από το παράθυρο του δωματίου μου τις αστραπές από μεριά των Άλπεων να πέφτουν ασταμάτητα, η μία μετά την άλλη! Μπορώ να πω ότι δεν το είχα ζήσει αυτό το σκηνικό. Σκεφτόμουν ότι αν αρχίσει να βρέχει στις Άλπεις, βρέχει για τα καλά! Το μεγάλο ζήτημα και πάλι ήταν τι θα έκανα την επόμενη ημέρα. Θα έμενα εκεί ή θα πήγαινα Castelfranco για διαμονή και ψώνια; Λέγοντας ψώνια, αναφέρω ότι είχα ακούσει για ένα μαγαζί που υπήρχε στην πόλη αυτή που έχει μοτοσυκλετιστικό ρουχισμό σε απίστευτες τιμές! Όλα θα εξαρτιόντουσαν από τον καιρό της επόμενης μέρας! Όσο ήμουν στο δωμάτιο, κάθισα να δω το αναθεματισμένο iPAQ και γιατί δεν δούλευε. Τελικά, όπως ανακάλυψα, λόγω δονήσεων επάνω στη μηχανή, δεν έκανε καλή επαφή η κάρτα μνήμης με το iPAQ. Η λύση ήταν απλή. Ένα κομματάκι λεπτού χαρτονιού σφηνωμένο στο πάνω μέρος της κάρτας μνήμης και τα προβλήματα ήταν παρελθόν. Τόσο απλά!