19 Ιουλίου 2006:Ξεκινώντας από τη Warsaw (Βαρσοβία) το πρωί, σκέφτηκα να πάω πιο χαλαρά έως τη Λιθουανία. Οι δρόμοι ήταν χάλια, όλο μπαλώματα και γούβες από τα λάστιχα των φορτηγών. Όσο ανέβαινα πιο βόρεια, έβλεπα το τοπίο να αλλάζει: όλο και πιο πολύ πράσινο.
Φτάνοντας τελικά στα σύνορα για Λιθουανία κατά τις 2 το μεσημέρι, εκεί που περίμενα, εμφανίστηκαν 2 Γερμανοί από πίσω μου. Ο ένας ήταν με Harley και ο άλλος με μια Africa Twin, φουλ στα μπαγκάζια και οι δύο τους. Ο τύπος με την Harley, μόλις είδε τις πινακίδες μου, έμεινε έκπληκτος και ήρθε να με χαιρετίσει. Ανταπόδωσα και εγώ και πιάσαμε συζήτηση μέχρι να έρθει η σειρά μας να περάσουμε τον τελωνειακό έλεγχο. Στη συζήτηση που κάναμε μου είπαν ότι ξεκινήσανε από Βερολίνο και όλο παραλιακά θα πηγαίνανε Εσθονία για 3 εβδομάδες διακοπές. Είχανε φάει ήδη την 1η εβδομάδα από Βερολίνο έως τα σύνορα Λιθουανίας. Αφού βάλαμε όλοι βενζίνη, χαιρετηθήκαμε και ξεκίνησα για τον πρώτο προορισμό μου, την πόλη Alytus.
Έφτασα στην Alytus κατά τις 5:45 το απόγευμα. Κάνοντας μερικούς κύκλους ανίχνευσης, βρήκα το τουριστικό γραφείο. Η ατυχία μου ήταν ότι η ώρα είχε ήδη πάει 6:10μμ. και το γραφείο το έκλεινε η κοπέλα την ώρα που πάρκαρα. Έτσι δεν πρόλαβα να την ρωτήσω. Έψαχνα μάταια για ξενοδοχεία, αλλά τίποτα στον ορίζοντα! Είχα απελπιστεί. «Θα πάω Kaunas...» -την συμπρωτεύουσα της Λιθουανίας- σκέφτηκα, απελπισμένος πλέον ! Εκεί σίγουρα κάτι θα είχε! Φεύγοντας, σε ένα βενζινάδικο κοντά στο τέλος της πόλης, είδα κάτι αστυνομικούς να ψάχνουν για “θύματα” που θα παραβιάζαν τα όρια ταχύτητας. Σκεφτόμενος να τους ρωτήσω, κάνω επί τόπου αναστροφή και πάω από πίσω τους και παρκάρισα.
Ήταν 2, ένας μεγάλος σε ηλικία και ένας μικρότερος. Πλησίασα στον μεγάλο και τον ρώτησα αν ξέρει κάποιο ξενοδοχείο στην πόλη. Δεν καταλάβαινε αγγλικά και με παρέπεμψε στον μικρότερο που από ότι κατάλαβα, καταλάβαινε τι έλεγα, αλλά δεν μπορούσε να μου μιλήσει. Αρκετά εξυπηρετικός, έβγαλε χαρτί και μολύβι και προσπάθησε να μου σχεδιάσει που ήταν τα ξενοδοχεία. Αφού είδε και απόειδε ότι δεν μπορούσε να αρθρώσει σωστά ούτε μια λέξη, έκανε νόημα στον άλλο να μπει στο αυτοκίνητο και μου είπε να τον ακολουθήσω, θα με πήγαινε αυτός!! Ευχαριστώντας τον, άρχισα να τον ακολουθώ (a la Verona 2005). Μπροστά ο Λιθουανός αστυνομικός, πίσω εγώ. Με πήγε στο ξενοδοχείο Senas Namas, όπου και με άφησε. Τον ευχαρίστησα ξανά εκεί και φύγανε. Η τιμή του δωματίου στο συμπαθητικό αυτό ξενοδοχείο ήταν 160 Litas, (περίπου 45€). Το δωμάτιο ήταν τρομερά ευρύχωρο. Έκανα μπάνιο και ντύθηκα, ενώ μετά από 40 λεπτά από την άφιξή μου ήμουν ήδη στο κέντρο της πολύ μικρής αυτής πόλης.
Και μετά τι; Μου ήρθε λοιπόν η ιδέα να «κουνήσω τα νήματα» με τον λιθουανό φίλο από το forum στο internet (motomanai.lt) που μου είχε δώσει το τηλέφωνό του για να δω τι θα γίνει. Ύστερα από 5-6 μηνύματα, κατάφερα και έκλεισα ραντεβού για καφέ στο μικρό κέντρο της πόλης με τον Suzis και την γυναίκα του, Nida, τους «νεόνυμφους». Είχαν παντρευτεί 2 εβδομάδες νωρίτερα και τώρα ζούσαν και εργαζόντουσαν στην πόλη. Έτσι και έγινε λοιπόν. Ήρθαν τα παιδιά και πήγαμε για καφέ. Πολύ καλά παιδιά και μορφωμένοι! Συζητήσαμε αρκετά για διάφορα θέματα, σχετικά και άσχετα με το ταξίδι μου. Μίλαγαν και οι δύο τους πολύ καλά αγγλικά. Είχαν σπουδάσει στην Δανία όπου πρωτογνωρίστηκαν κιόλας. Αφού τελειώσαμε το καφέ μας και τη συζήτηση, προσφέρθηκαν να μου δείξουν τα αξιοθέατα της πόλης. Στη Λιθουανία νυχτώνει λίγο μετά τις 10μμ. Ήταν καταπληκτική ευκαιρία καθώς υπήρχε χρόνος αρκετός να δεις τα αξιοθέατα. Έτσι λοιπόν προσφέρθηκαν να με ξεναγήσουν με το αμάξι τους για περισσότερη άνεση, στα λιγοστά αξιοθέατα που διέθετε η πόλη τους.
Κατά τις 11μμ. τους αποχαιρέτησα εντυπωσιασμένος από την καταπληκτική και ζεστή φιλοξενία τους και πήγα στο ξενοδοχείο μου. Εκεί ανακάλυψα ότι η κουζίνα είχε κλείσει και ότι θα έμενα νηστικός... Η παρέα του ζευγαριού με είχε κάνει να ξεχάσω πως δεν είχα φάει! Άξιζε πάντως...