16 Ιουλίου 2006: Ξύπνησα στις 7πμ. γιατί πολλοί άρχισαν να ξυπνάνε και κουνιούνται, μιας και πίστευαν ότι το πλοίο θα έφτανε πιο γρήγορα στο λιμάνι της Venice (Βενετίας). Τελικά πάπαλα. Το πλοίο άργησε να μπει στο λιμάνι επειδή το πρόλαβε ένα άλλο. Δυστυχώς, τα επιβατηγά πλοία δεν μπαίνουν στο παλιό λιμάνι της πόλης, αλλά στο καινούργιο, το οποίο είναι ακόμα υπό κατασκευή. Για να τριτώσει το κακό, από την ώρα της αποβίβασης έως την ώρα που τελείωσα με το στρώσιμο των ρούχων στα σαμάρια, είχε περάσει ήδη μια ώρα. Κατέληξα, δηλαδή, να ξεκινήσω κατά τις 10:30πμ. Για να τσεκάρω και το GPS, άνοιξα το iPAQ για να με οδηγήσει απευθείας στον αυτοκινητόδρομο (autostrada). Από εκείνη τη στιγμή έως και τη Vienna (Βιέννη), το έκλεισα πολύ λίγες φορές, ζήτημα συνολικά 30 λεπτά. Η συμπεριφορά του ήταν άψογη (εκτός από κάνα-δυο ψιλό κολληματάκια).
Ακολούθησα λοιπόν πορεία για Brno. Ξεκινώντας από το λιμάνι της Venice, κατάλαβα ότι για να φεύγω 10:30πμ. από εκεί, με τίποτα δεν θα προλάβαινα να φτάσω Brno έως το απόγευμα. Επέλεξα αυτοκινητόδρομο για να φτάσω γρηγορότερα. Ο δρόμος έως Trieste (Τεργέστη) ήταν φυσιολογικός, με φρέσκια άσφαλτο. Περνώντας την Trieste -γύρω στα 50 χιλιόμετρα παραπέρα- το σκηνικό άλλαζε και γινόταν πιο συναρπαστικό. Το υψόμετρο αυξανόταν εντυπωσιακά γρήγορα ανά χιλιόμετρο και οι δρόμοι ήταν απίστευτοι. Είχα ξεκινήσει να μπαίνω στις Άλπεις. Παρατηρούσα παράλληλα και την Superstrada (την “παλιά” εθνική οδό τους) και έβλεπα τι έχανα που δεν την επέλεξα. Ο αυτοκινητόδρομος, όμως, μου πρόσφερε ταχύτητα και πάρα πολλά τούνελ. Μέτρησα παραπάνω από 20, από τα οποία 2 είχαν πάνω από 5 χλμ. μήκος!
Μπήκα στην Αυστρία. Μετά από 2 χλμ., σε έναν παρακαμπτήριο δρόμο, προμηθεύτηκα το «μαγικό» αυτοκόλλητο-άδεια των 5€. Εκεί συνάντησα και έναν Έλληνα με αμάξι που πήγαινε Πολωνία. Ρώταγε να μάθει από που αγοράζει κανείς το αυτοκόλλητο, χαμένος και αυτός. Αφού συζητήσαμε λίγο, χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε. Για 40-60 χλμ. λοιπόν, είχα μείνει άφωνος. Πέρναγα από πεδιάδες και κάμπους (έτσι τουλάχιστον νόμιζα!) και στα καπάκια γκρεμούς και αερογέφυρες. Τότε συνειδητοποίησα ότι είμαι μέσα στις Άλπεις ακόμα. Αμέσως μετά το εμπέδωσα κιόλας, αφού τρελάθηκα στο κρύο εντελώς ξαφνικά! Το μπουφάν cordura θεόκλειστο, το tankbag να κόβει τον αέρα και εγώ να τουρτουρίζω. Γούσταρα όμως! Αργότερα, που άρχισα να κατεβαίνω υψομετρικά, η θερμοκρασία άρχισε και αυτή να επανέρχεται στα φυσιολογικά «θερινά» επίπεδα, δηλαδή 20-25oC. Ο καιρός ήταν υπέροχος, λιακάδα αλλά με αρκετό αντίθετο αέρα παράλληλα. Η ταχύτητά μου ήταν σταθερή με 150 χλμ./ώρα. Έβλεπα, όμως, ότι με κούραζε ο αέρας. Σε ένα βενζινάδικο αποφάσισα να βάλω τις ωτοασπίδες που είχα αγοράσει. Τι αλλαγή! Τουλάχιστον δεν θα βουίζαν τα αυτιά μου το βράδυ όταν έπεφτα για ύπνο!
Στην Vienna έφτασα κατά τις 5 το απογευματάκι. Στο δρόμο είχα καταλάβει ότι δεν θα προλάβαινα μα φτάσω στο Brno. Πήρα τον Μανώλη τηλέφωνο για να μου δώσει την διεύθυνση της Pansion Hargita που είχε μείνει και αυτός πριν 4 χρόνια. Έτσι και έγινε λοιπόν. Πριν πάω να ρωτήσω στην pansion, πετάχτηκα να φάω σε ένα μαγαζί με μεξικάνικες σπεσιαλιτέ. Μετά το φαΐ βρήκα την pansion. Η ταρίφα για μονόκλινο ήταν 45€ για ένα βράδυ. Ξεφόρτωσα την μηχανή και πήγα κατευθείαν για μπάνιο.
Αποφάσισα να κάνω μια μικρή βόλτα στην περιοχή. Χωρίς οδηγό, δεν ήταν εύκολο να καταλάβεις που να πας. Απλά ακολουθούσα τα πλήθη και έβγαζα φωτογραφίες σαν κλασικός τουρίστας. Πολύ συμπαθητική πόλη η Vienna! Πάρα πολύ καθαρή και πολύ ωραία στημένη. Εντύπωση μου προξένησε το γεγονός πως σχεδόν παντού άκουγα κλασική μουσική. Πράμα και αυτό! Λόγω έλλειψης ύπνου, δεν είχα το χρόνο να δω και πολλά πράγματα, αλλά το κυριότερο ούτε και το κουράγιο. Έτσι επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Ήλπιζα ότι η μέρα που θα ακολουθούσε θα ήταν πιο ξεκούραστη. Έγερση προγραμματίστηκε για τις 7:00πμ.
Ακολούθησα λοιπόν πορεία για Brno. Ξεκινώντας από το λιμάνι της Venice, κατάλαβα ότι για να φεύγω 10:30πμ. από εκεί, με τίποτα δεν θα προλάβαινα να φτάσω Brno έως το απόγευμα. Επέλεξα αυτοκινητόδρομο για να φτάσω γρηγορότερα. Ο δρόμος έως Trieste (Τεργέστη) ήταν φυσιολογικός, με φρέσκια άσφαλτο. Περνώντας την Trieste -γύρω στα 50 χιλιόμετρα παραπέρα- το σκηνικό άλλαζε και γινόταν πιο συναρπαστικό. Το υψόμετρο αυξανόταν εντυπωσιακά γρήγορα ανά χιλιόμετρο και οι δρόμοι ήταν απίστευτοι. Είχα ξεκινήσει να μπαίνω στις Άλπεις. Παρατηρούσα παράλληλα και την Superstrada (την “παλιά” εθνική οδό τους) και έβλεπα τι έχανα που δεν την επέλεξα. Ο αυτοκινητόδρομος, όμως, μου πρόσφερε ταχύτητα και πάρα πολλά τούνελ. Μέτρησα παραπάνω από 20, από τα οποία 2 είχαν πάνω από 5 χλμ. μήκος!
Μπήκα στην Αυστρία. Μετά από 2 χλμ., σε έναν παρακαμπτήριο δρόμο, προμηθεύτηκα το «μαγικό» αυτοκόλλητο-άδεια των 5€. Εκεί συνάντησα και έναν Έλληνα με αμάξι που πήγαινε Πολωνία. Ρώταγε να μάθει από που αγοράζει κανείς το αυτοκόλλητο, χαμένος και αυτός. Αφού συζητήσαμε λίγο, χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε. Για 40-60 χλμ. λοιπόν, είχα μείνει άφωνος. Πέρναγα από πεδιάδες και κάμπους (έτσι τουλάχιστον νόμιζα!) και στα καπάκια γκρεμούς και αερογέφυρες. Τότε συνειδητοποίησα ότι είμαι μέσα στις Άλπεις ακόμα. Αμέσως μετά το εμπέδωσα κιόλας, αφού τρελάθηκα στο κρύο εντελώς ξαφνικά! Το μπουφάν cordura θεόκλειστο, το tankbag να κόβει τον αέρα και εγώ να τουρτουρίζω. Γούσταρα όμως! Αργότερα, που άρχισα να κατεβαίνω υψομετρικά, η θερμοκρασία άρχισε και αυτή να επανέρχεται στα φυσιολογικά «θερινά» επίπεδα, δηλαδή 20-25oC. Ο καιρός ήταν υπέροχος, λιακάδα αλλά με αρκετό αντίθετο αέρα παράλληλα. Η ταχύτητά μου ήταν σταθερή με 150 χλμ./ώρα. Έβλεπα, όμως, ότι με κούραζε ο αέρας. Σε ένα βενζινάδικο αποφάσισα να βάλω τις ωτοασπίδες που είχα αγοράσει. Τι αλλαγή! Τουλάχιστον δεν θα βουίζαν τα αυτιά μου το βράδυ όταν έπεφτα για ύπνο!
Στην Vienna έφτασα κατά τις 5 το απογευματάκι. Στο δρόμο είχα καταλάβει ότι δεν θα προλάβαινα μα φτάσω στο Brno. Πήρα τον Μανώλη τηλέφωνο για να μου δώσει την διεύθυνση της Pansion Hargita που είχε μείνει και αυτός πριν 4 χρόνια. Έτσι και έγινε λοιπόν. Πριν πάω να ρωτήσω στην pansion, πετάχτηκα να φάω σε ένα μαγαζί με μεξικάνικες σπεσιαλιτέ. Μετά το φαΐ βρήκα την pansion. Η ταρίφα για μονόκλινο ήταν 45€ για ένα βράδυ. Ξεφόρτωσα την μηχανή και πήγα κατευθείαν για μπάνιο.
Αποφάσισα να κάνω μια μικρή βόλτα στην περιοχή. Χωρίς οδηγό, δεν ήταν εύκολο να καταλάβεις που να πας. Απλά ακολουθούσα τα πλήθη και έβγαζα φωτογραφίες σαν κλασικός τουρίστας. Πολύ συμπαθητική πόλη η Vienna! Πάρα πολύ καθαρή και πολύ ωραία στημένη. Εντύπωση μου προξένησε το γεγονός πως σχεδόν παντού άκουγα κλασική μουσική. Πράμα και αυτό! Λόγω έλλειψης ύπνου, δεν είχα το χρόνο να δω και πολλά πράγματα, αλλά το κυριότερο ούτε και το κουράγιο. Έτσι επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Ήλπιζα ότι η μέρα που θα ακολουθούσε θα ήταν πιο ξεκούραστη. Έγερση προγραμματίστηκε για τις 7:00πμ.