24 Ιουλίου 2006:Το πρωινό μου ξύπνημα έγινε κατά τις 8:30, από την «περίεργη» ιδιοκτήτρια, που ήθελε να δει αν ήμουν ακόμα εκεί ή αν είχα έφυγα. Μάζεψα τις αποσκευές μου και κατά τις 9:15 ήμουν έτοιμος για αναχώρηση στην είσοδο του ξενοδοχείου. Πλήρωσα, ευχαρίστησα την ιδιοκτήτρια και ξεκίνησα.
Κατευθυνόμενος για Vilnius, πέρασα έξω από Klaipeda. Εκεί μπερδεύτηκα από την σήμανση που ήταν χάλια, με αποτέλεσμα να καθυστερήσω 30 λεπτά. Μόλις ξαναβρήκα το δρόμο μου, συνέχισα για Silute και από εκεί για Jurbakas. Ο δρόμος μέχρι εκεί εντελώς ήταν επαρχιακός και δεν είχε τίποτα να προσφέρει από φυσικό τοπίο. Από Jurbakas έως Vilnius, το τοπίο άλλαζε εντελώς. Γινόταν πολύ όμορφο. Ο δρόμος ήταν σε τέλεια κατάσταση, ο ποταμός βρισκόταν στα 50-100 μέτρα δεξιά μου. Οδηγούσα όσο γρήγορα ήθελα, καθώς ο δρόμος ήταν παντελώς άδειος, με πάρα πολύ καλή ορατότητα. Δυστυχώς, μια φωτογραφία σταμάτησα να τραβήξω, αφού είχε γεμίσει τελείως η μνήμη της ψηφιακής μου φωτογραφικής.
Κατά τις 2μμ. το μεσημέρι έφτασα τελικά Vilnius. Μη ξέροντας που να πάω, περιπλανήθηκα λίγο, για να καταλήξω έξω από το Holiday Inn, -όχι για να ρωτήσω τιμή δωματίου βέβαια, αλλά- για να στείλω μηνύματα στα παιδιά ότι είχα φτάσει. Ύστερα από 20 λεπτά, κατέφθασε ο Romanus με ένα άλλο παιδί, τον Martinas, που τον είχα γνωρίσει από την προηγούμενη βόλτα μας. Ο Martinas θεωρούσε δεδομένο πως θα με φιλοξενούσε και δεν άκουγε κουβέντα για κάτι άλλο!!! Μη θέλοντας να τον προσβάλω, αλλά εκφράζοντας, ταυτόχρονα, τους ενδοιασμούς μου για την πιθανή αναστάτωση που προκαλούσα, συμφωνήσαμε τελικά να πάω να κοιμηθώ στον Martinas εκείνο το βράδυ. Έτσι ξεκινήσαμε για το σπίτι του.
Αφού τελειώσαμε το ξεφόρτωμα, ο Martinas είχε μια δουλειά και μας άφησε στο σπίτι του, εμένα και τον Romanus. Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και φύγαμε για να βρούμε ένα internet καφέ, έτσι ώστε να άδειαζα επιτέλους την ψηφιακή μου φωτογραφική. Για 15 λεπτά που κάτσαμε, πλήρωσα 1 lita, δηλαδή περίπου 0,3€. Μετά από λίγο μας βρήκε ο Martinas. Όλοι μαζί πήγαμε στο σπίτι του Romanus να πάρουμε την κοπέλα του και εν συνεχεία επισκεφτήκαμε μια ωραία ταβερνούλα/καφετέρια δίπλα σε μία από τις πολλές λίμνες της πόλης να φάμε και πιούμε κάτι. Κατά τις 7μμ. ήταν ώρα να συναντήσουμε τους υπόλοιπους. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε με τις μηχανές μας για να τους συναντήσουμε στο κέντρο της πόλης. Αυτή τη φορά ήταν μόνο μια ντουζίνα μηχανόβιοι.
Ξεκινήσαμε όλοι μαζί για μια καφετέρια λίγο πιο έξω από την πρωτεύουσα. Η καφετέρια έμοιαζε σαν αυτήν της Λιβαδειάς πάνω στους καταρράχτες, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και πιο περιποιημένη. Η λίμνη δημιουργούσε μικρούς καταρράκτες οι οποίοι ενώνονταν με άλλη λίμνη. Δίπλα βρισκόταν μια μεγάλη καφετέρια, με «κυριλέ» κόσμο. Βέβαια με το που φτάσαμε εμείς, το αξιοθέατο ήμασταν πλέον εμείς και όχι η φύση, μιας και όλη η καφετέρια είχε γυρίσει και μας κοίταζε που παρκάραμε. Το τι επακολούθησε είναι γνωστό: άφθονη μπίρα, τσουγκρίσματα τα ποτήρια και τα γυαλιά από τα ποτήρια να πετάγονται από εδώ και από εκεί! Αράξαμε περίπου ένα δίωρο εκεί, λέγοντας ιστορίες.
Φεύγοντας από την καφετέρια χαιρέτησα τα παιδιά αφού δεν θα τους ξαναέβλεπα. Τότε ο Shakas, ένα άλλο παιδί από την παρέα, προσφέρθηκε να μείνω σπίτι του, αντί να πάω στο σπίτι του Martinas, λόγω... ώρας αναχώρησης της επομένης ημέρας. Ήθελα να φύγω γύρω στις 8πμ., δηλαδή ξύπνημα στις 7πμ., πράγμα που δεν χαροποιούσε ιδιαίτερα τον Martinas, καθώς ήταν σε άδεια και το καθημερινό του εγερτήριο ήταν 10-11πμ. Γεγονός που σέβομαι απόλυτα! Φτάσαμε, λοιπόν, σπίτι του και αφήσαμε την μηχανή μου στο γκαράζ του πατρικού σπιτιού του Shakas. Πήραμε το αυτοκίνητο του και μεταφέραμε τα πράγματα μου από το ένα σπίτι στο άλλο. Στη διαδρομή, πετύχαμε και τους άλλους. Κατά τις 11μμ. τους καληνύχτισα, τους ευχαρίστησα για ακόμη μια φορά και μετά ξεκινήσαμε για το σπίτι του Shakas.
Το σπίτι του ήταν τύπου «εργατικών κατοικιών», αλλά σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τις αντίστοιχες ελληνικές. Το οίκημα το είχε πάρει πριν 4 χρόνια σχεδόν γιαπί. Επενδύοντας πολλά λεφτά το ανακαίνισε από την αρχή βάζοντας καινούργια πατώματα, δερμάτινα καθίσματα κ.ο.κ. Όπως μου είπε, δεν ήθελε να πάει σε καινούργιο σπίτι (μικρή πολυκατοικία) καθώς υποστήριζε πως τα νέα υλικά που χρησιμοποιούνται στις νεοανεγειρόμενες κατοικίες είναι σκάρτα, με αποτέλεσμα να βγάζουν προβλήματα από τον πρώτο χρόνο. Οι τιμές από την άλλη είναι απλησίαστες! Αφού συζητήσαμε καμία ωρίτσα, έπρεπε να πέσω για ύπνο. Το ταξίδι της επόμενης ημέρας θα ήταν αρκετά μεγάλο! Τους καληνύχτισα όλους και βούτηξα κάτω από τα παπλώματα του δερμάτινου καναπέ, που γινόταν και κρεβάτι!