27 Ιουλίου 2006:Φόρτωμα ξανά, μιας και δεν κοιμήθηκα και πολύ, λόγω ζέστης. Κατευθείαν αναχώρηση. Αυτή τη φορά ήθελα να γυρίσω την επαρχία της Αυστρίας, για να καταλήξω Graz, όπου είχα βρει ένα καλό ξενοδοχείο για να μείνω.
Η απόσταση Vienna – Graz είναι γύρω στα 170χλμ. Βγαίνοντας από Vienna, όντας στον αυτοκινητόδρομο, σταμάτησα σε μια Shell για να βάλω βενζίνη. Εκεί συνάντησα έναν Αυστριακό μοτοσυκλετιστή με ένα Yamaha TT που ξεκουραζόταν κάνοντας ένα τσιγάρο. Βρήκα την ευκαιρία, λοιπόν, να τον ρωτήσω πως θα πήγαινα Graz, αλλά όχι από τον αυτοκινητόδρομο. Μου πρότεινε -με τα λίγα αγγλικά που ήξερε- τον B17, την παλιά εθνική. «Καλός δρόμος» μου είπε, «...θα σε βγάλει μέχρι Graz». Τον ευχαρίστησα και έφυγα. Γύρω στο 1 χλμ. παρακάτω και ενώ ήμουν ήδη στην εθνική, είδα την ταμπέλα B17-Graz. Την ακολούθησα.
Για αρκετή ώρα δεν έλεγε και πολλά το όλο τοπίο. Κάποια στιγμή κάπου μπερδεύτηκα ή ξεχάστηκα και πήρα τον S4. Ο B17 χωριζόταν σε S4 και B54 σε μια πλατεία. Ακολούθησα κατά λάθος τον S4. Δεν άργησα βέβαια και πολύ να το καταλάβω. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσω πως θα ξανάβγαινα στον B54 ή αλλιώς πως θα πήγαινα Aspang. Μια πόλη 5 χιλιόμετρα από εκεί που ήμουν, που βρισκόταν επάνω στον B54. Ο βενζινοπώλης -γύρω στα 45- δεν μιλούσε αγγλικά, αλλά βάλθηκε πάση θυσία να μου εξηγήσει πως θα πήγαινα εκεί. Τον άκουσα υπομονετικά, πιστεύοντας πως κατάλαβα. Μέχρι να δω που ήθελα να καταλήξω στον χάρτη, ο τύπος έκλεινε το βενζινάδικο του και ερχόταν προς το μέρος μου. Κρατούσε ένα κρύο τσάι, μαζί με γραμμένες οδηγίες για το ποιες πόλεις θα έπρεπε να περάσω για να βγω Aspang. Έκπληκτος εγώ, τον ευχαρίστησα θερμά για το τσάι και για τις οδηγίες και μετά από λίγο αναχώρησα.
Πέντε λεπτά αργότερα έφτασα Aspang. Από εκεί, ο δρόμος περνούσε από Friedberg, Hartberg, Kaindorf και τέλος Gleisdorf. Από Kaindorf έως Gleisdorf η διαδρομή ήταν μέσα στα βουνά και δάση, παραδοσιακή Αυστρία δηλαδή! Η άσφαλτος ήταν τέλεια! Σε ένα parking που βρήκα λίγο πριν το Kaindorf, έβγαλα και έστησα την κάμερα στη μηχανή, προκειμένου καταγράψω τη διαδρομή. Ένα μικρό δώρο στον φίλο μου τον Σταύρο για να θαυμάσει την άσφαλτο και τις στροφές. Από Gleisdorf έως Graz ήταν 23χλμ. Φτάνοντας Graz, σταμάτησα λίγο πριν στο κέντρο της πόλης για να αποφασίσω τι θα έκανα. Θα έμενα εκεί ή θα έβγαινα λίγο από την πόλη για να βρω κάποιο motel; Τελικά, ύστερα από συζήτηση με έναν φίλο μου από το τηλέφωνο, αποφάσισα να επιλέξω κάποιο γραφικό μέρος, λίγο έξω από την πόλη.
Από Graz που ήμουν, έψαχνα στον χάρτη να βρω έναν επαρχιακό δρόμο. Βρήκα τον B70. Ύστερα από αρκετή βοήθεια από το iPAQ, κατάφερα και βρέθηκα στον B70. Οδεύοντας με δυτική κατεύθυνση, κάποια στιγμή πέρασα μια μικρή πόλη με ένα πολύ ωραίο κάστρο. Αποφασισμένος να βγάλω μια καλύτερη φωτογραφία, έστριψα δεξιά για να μπω στην πόλη, ονόματι «Stainz». Οδηγώντας όπως πήγαινε ο δρόμος, ανακάλυψα ότι το κάστρο ήταν πίσω μου και πως απομακρυνόταν ενώ εγώ κατευθυνόμουν στο πουθενά. Ξανάνοιξα το iPAQ για να δω που έπρεπε να βγω. Μου έβγαζε ένδειξη να ακολουθήσω το δρόμο για να φτάσω εθνική. Έτσι και έκανα. Ανέβαινα, ανέβαινα και μέχρι να καταλάβω τι έγινε, συνειδητοποίησα ότι ανηφόριζα σε ένα βουνό. Σταμάτσα για λίγο και κοίταξα πίσω: μια απίστευτη πεδιάδα με πράσινο. «Ωχ, ωραία πάμε!», αναλογίστηκα.
Ο δρόμος ήταν μικρός και στενός, αλλά με καλή άσφαλτο. Συνεχίζοντας, μπήκα σε ένα δάσος. Το κινητό για μια στιγμή, έδειχνε ενδείξεις με μπαταρία φουλ, αλλά σήμα μηδέν. Παρατήρησα τον χιλιομετρητή της μηχανής: 200 χιλιόμετρα. Αμάν!! Είχα σκεφτεί να βάλω λίγο αργότερα βενζίνη αλλά το είχα ξεχάσει. Η απόσταση που μου έβγαζε το iPAQ από εκεί που ήμουν μέχρι την εθνική ήταν 30 χιλιόμετρα. Μετά από 2 χιλιόμετρα μέσα στο πυκνό αυτό δάσος, το iPAQ έπαθε μια εμπλοκή και έσβησε, ενώ την ίδια στιγμή άναψε και η ένδειξη της ρεζέρβας της μοτοσικλέτας!!! «Καμένος από χέρι!!!», σκέφτηκα. Με σβηστή την μηχανή, άρχισα να κατηφορίζω. Γύρω στα 10χλμ. παραπέρα, είδα τα πρώτα φορτηγά. «Σωθήκαμε...», είπα.
Ο δρόμος που έβλεπα ήταν η εθνική Α2, και οδηγούσε Klagenfurt. Η ρεζέρβα ήταν σχεδόν στη μέση και εγώ έμπαινα στην εθνική. Σωθήκαμε (σχεδόν!). Πέντε χιλιόμετρα αργότερα, ούτε μια ταμπέλα για βενζίνη ή parking. Στην πρώτη έξοδο, σκέφτηκα, θα βγω! Όλο και κάποια μικρή πόλη θα υπήρχε. Γύρω στα 12 χιλιόμετρα πιο κάτω, με πορεία για Klagenfurt, βρήκα την πρώτη έξοδο για την πόλη Modriach. Βγαίνω στα απευθείας. Στο σταυροδρόμι, 300 μέτρα μετά την έξοδο είχα δύο επιλογές. Δεξιά πορεία οδηγούσε στο Modriach και αριστερή για Pack και Hirchegg. Εγώ δεν διάβαζα πινακίδες πλέον, αλλά την χρυσή ταμπελίτσα για βενζίνη. Η ταμπέλα για βενζινάδικο έδειχνε αριστερά, στα 12 χιλιόμετρα. «Ίσα-ίσα θα φτάσει...», υπολόγισα. Έστριψα αριστερά και ακολούθησα την πινακίδα, σαν την μέλισσα το μέλι. Ο δρόμος εντελώς επαρχιακός, μέσα στα έλατα. Κάποια στιγμή κοίταξα και το υψόμετρο, 1000 μέτρα έγραφε. Οδηγώντας, είδα κάτι να γυαλίζει στα αριστερά μου. Έριξα μια ματιά και ανακάλυψα μια μεγάλη λίμνη όπου παραθέριζαν αρκετοί Αυστριακοί και Γερμανοί. Τρελάθηκα με την ομορφιά του τοπίου! Μέσα στην χαρά μου από το τοπίο, θυμήθηκα το πρόβλημα βενζίνης. Ήμουν σχεδόν στεγνός. Σε ένα μικρό σπιτάκι πάνω στο δρόμο και λίγο μετά τη λίμνη είδα έναν γεράκο. «Gas?», τον ρώτησα. Άρχισε να μου μιλάει στα γερμανικά. «English?» τον ρώτησα. Μου απάντησε: «Yes!». Μιλούσε αγγλικά! Με πληροφόρησε ότι το βενζινάδικο ήταν 5χλμ. παραπέρα. Τον ευχαρίστησα και έφυγα. Ήταν τα 5 πιο τρομαχτικά χιλιόμετρα που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου. Κοίταζα να δω σε ποίο σημείο του δρόμου θα έμενα από βενζίνη και θα έσπρωχνα.
Τελικά, μετά από τα 5χλμ. όντως ένα γραφικότατο χωριό ξεπρόλαβε μπροστά μου. Το όνομά του, Hirschegg! Το βενζινάδικο βρισκόταν δίπλα από την κεντρική (και μόνη!) πλατεία του χωριού, κολλητά σε ένα καφενείο. Ένα πανέμορφο χωριό με 10 σπίτια όλα και όλα, βρισκόταν στους πρόποδες του λόφου, περιτριγυρισμένο από ψηλά έλατα. Πίσω από το βενζινάδικο έρεε ένα μικρό ποταμάκι, ενώ η πλατεία ήταν στολισμένη με πολύχρωμα λουλούδια. Πήγα στο καφενείο και βρήκα το άτομο που ήταν υπεύθυνο για το βενζινάδικο, καθώς η αντλία δεν ήταν αυτόματη. Ήταν μια καλή και ευγενικότατη κυρία που κράταγε και το βενζινάδικο με την μοναδική αντλία αλλά εκτελούσε και χρέη καφετζή. Μετά το φουλάρισμα της μηχανής, κάθισα στο καφενείο δίπλα, για να πιω έναν cappuccino. Πλήρωσα το υπέρογκο ποσό των... 1,2€! Κοιτάζοντας τριγύρω, σκεφτόμουν, μακάρι να έμενα εδώ σήμερα. Συζητώντας με την ευγενική κυρία -μίλαγε άπταιστα αγγλικά- της είπα ότι μου άρεσε πάρα πολύ το όλο τοπίο αλλά και το χωριό. Την ρώτησα αν υπήρχε κάποιο ξενοδοχείο για να μείνω. Μου ανέφερε ότι υπήρχε ένα πάρα πολύ ωραίο και οικονομικό, 2,5 χιλιόμετρα πιο πάνω. Στο καφενείο-καφετέρια έκατσα περίπου 30 λεπτά και αφού έβγαλα μερικές φωτογραφίες του χωριού, μάζεψα τα πράγματα και ξεκίνησα για το ξενοδοχείο.
Όντως στα 2,5 χιλιόμετρα ακριβώς υπήρχε ένα απλό, αλλά πολύ όμορφο ξενοδοχείο. Κατευθείαν εγώ μέσα στη reception για ερώτηση. Η τιμή του μονόκλινου ήταν στα 34€. Ξεφόρτωσα τα πάντα, έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και κατέβηκα στο τεράστιο εστιατόριο για φαγητό που βρισκόταν στο ισόγειο. Παρότι το μενού ήταν στα γερμανικά, με τη βοήθεια της εύσωμης receptionist -η οποία τελούσε και τα χρέη σερβιτόρας- επέλεξα σε ένα «cordon blu». Γευστικότατο και ικανοποιητικό σε ποιότητα και ποσότητα (μόνο 7€). Μετά το φαγητό, πήρα και έναν cappuccino (1,5€). Γιατί δεν το ήξερα νωρίτερα αυτό το μέρος!???
Μη έχοντας άλλες επιλογές το απόγευμα, αποφάσισα να πλύνω τη μηχανή. Στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου είχα δει ένα λάστιχο και ένα πιεστικό. Ζήτησα ευγενικά από τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου να χρησιμοποιήσω το λάστιχο του, ο οποίος δεν έφερε καμιά αντίρρηση αλλά μου απάντησε με χαρά : «Μα φυσικά πάρτο! Πάρε και ό,τι άλλο βρεις από πίσω, ελεύθερα!». Με χαρά ξεκίνησα το πλύσιμο. Γύρω στο 30λεπτο αργότερα, παρατήρησα στον ουρανό να μαζεύονται κάτι κατάμαυρα σύννεφα προς το μέρος μου. Εκείνη την ώρα τελείωνα το πλύσιμο και έκρυψα τη μηχανή στο υπόστεγο πίσω από το ξενοδοχείο, για να μην βραχεί, στην περίπτωση που έριχνε βροχή. Μέσα σε 10 λεπτά έβρεχε τουλούμια! Το ζήτημα βέβαια που με έτρωγε ήταν για πόση ώρα/ώρες θα κρατούσε. Θα ήταν πολύ ενοχλητικό να έβαζα τα αδιάβροχα για να φύγω την επόμενη ημέρα. Ευτυχώς που είχα περιθώριο μία ημέρα, ώστε να μπορούσα μείνω μια μέρα επιπλέον εφόσον ήθελα.
Κατά το βραδάκι γύρισα στο τεράστιο δωμάτιό μου με το διπλό κρεβάτι, όπου ανακάλυψα ότι είχα ΚΑΙ δορυφορική τηλεόραση με 900+ κανάλια! Κάτι που διαπίστωσα στο συγκεκριμένο ταξίδι ήταν πως την ώρα πριν τον ύπνο, ήταν η στιγμή που συνειδητοποιούσα εντονότερα την μοναξιά του ταξιδιού... «Τρελό ζάπινγκ» μέχρι αργά το βράδυ, όπου και με πήρε ο γλυκός ύπνος στο πουπουλένιο πάπλωμα, ενώ έξω συνέχιζε να βρέχει ασταμάτητα.