Έχουμε μπει ημερολογιακά, πλέον, στο καλοκαίρι. Ο γάμος ενός φίλου στην Λαμία, αποτέλεσε μόνο την αφορμή προκειμένου κάποιοι από εμάς να βρεθούμε στην πόλη. Ως βάση μας θα ήταν το σπίτι του Βαγγέλη, τον οποίο και ευχαριστούμε για την φιλοξενία του. Η αναχώρηση ορίστηκε για το απόγευμα της Παρασκευής. Ο Δημήτρης με την Χριστίνα και ο Σάκης ήρθαν το επόμενο πρωί για να μας ξυπνήσουν, να πιούμε όλοι μαζί τον πρώτο καφέ της ημέρας αλλά και να επισκεφτούμε την ευρύτερη περιοχή.
Εξαιτίας του γάμου -που ήταν προγραμματισμένος για το απόγευμα του Σαββάτου- αποφασίσαμε να κινηθούμε προς του πρόποδες του όρους Οίτη, το οποίο μάλιστα συμπεριλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού δρυμού της περιοχής. Πιο συγκεκριμένα επισκεφτήκαμε το χωριό της Υπάτης, την Μονή Αγάθωνος, το Λυχνό αλλά και τα χωριά μεταξύ αυτών.
Ακολουθώντας για 14χλμ. τον δρόμο για Καρπενήσι -μετά το Λιανοκλάδι- φτάσαμε στην διασταύρωση όπου υπάρχει σήμανση για «Λουτρά Υπάτης». Στρίψαμε αριστερά και οδηγώντας σε μια εύκολη διαδρομή φτάσαμε στα Λουτρά Υπάτης. Το χωριό είναι αρκετά όμορφο και «τακτοποιημένο» με αρκετό πράσινο –κυρίως πλατάνια. Υπάρχουν ξενοδοχεία και κάποιες ταβέρνες. Παρόλα αυτά δεν διαθέτει θέα, αλλά είναι γνωστά για τις ιαματικές πηγές.
Συνεχίσαμε για Υπάτη. Ο δρόμος έγινε ανηφορικός και λίγο αργότερα στενότερος με αρκετές στροφές. Ευτυχώς το οδόστρωμα ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση. Εκείνο όμως που μας αντάμειψε ήταν τόσο το καταπράσινο τοπίο, όσο και καταπληκτική θέα. Η διαδρομή περνούσε μέσα από πλατάνια που προσφέρανε απίστευτη σκιά και δροσιά.
Φτάνοντας την Υπάτη, στην είσοδο του χωριού, συναντήσαμε ένα καταπληκτικό καταρράκτη. Φυσικά σταματήσαμε για μια ολιγόλεπτη στάση για να δροσιστούμε και να απολαύσουμε το θέαμα. Η αρχιτεκτονική του χωριού είναι σχετικά παραδοσιακή, χωρίς να υπάρχουν κακογουστιές. Τα περισσότερα σπίτια είναι ανακαινισμένα, άλλα πέτρινα και άλλα όχι. Όλα έχουν την κλασική κόκκινη κεραμιδοσκεπή. Ανάλογη αρχιτεκτονική παρουσιάζουν τα χωριά της περιοχής. Κοινό χαρακτηριστικό τους αποτελεί η μοναδική πανοραμική θέα της περιοχής.
Επόμενος προορισμός ήταν η Μονή Αγάθωνος. Στους περισσότερους έγινε γνωστή πριν περίπου έναν χρόνο με αφορμή το σκήνωμα του Βησσαρίωνα, ενός καλόγερου της Μονής, που βρέθηκε αναλλοίωτο. Φτάνοντας στην Μονή Αγάθωνος, αμέσως μας εντυπωσίασε το μεράκι των μοναχών με την οποίο έχουν φροντίσει το μοναστήρι. Πολύχρωμα λουλούδια, βρυσούλες, παγκάκια στολίζουν τον περιβάλλοντα χώρο με τάξη και έμπνευση που θα ζήλευε ακόμα και ένας διακοσμητής.
Δίπλα ακριβώς από το μοναστήρι βρίσκεται ένα γραφείο πληροφοριών και ένα μουσείο του Εθνικού Δρυμού Οίτης. Προσφέρει πληροφορίες, χάρτες αλλά το κυριότερο περιλαμβάνει πολλά εκθέματα του ζωικού και του φυτικού βασιλείου του δρυμού. Είναι αρκετά εντυπωσιακά και σίγουρα άξια επίσκεψης.
Η ώρα περνούσε και είπαμε να καθίσουμε για φαγητό. Πριν από αυτό επισκεφτήκαμε το χωριό Λυχνό που βρίσκεται 1,5χλμ πιο πέρα και το υψόμετρό του φτάνει τα 650μ. Δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον –παρά τις διαφημιστικές πινακίδες που υπήρχαν κοντά το μοναστήρι-, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αξίζει να το επισκεφτείς.
Κατά το απογευματάκι πήραμε το δρόμο της επιστροφής (30χλμ.) για Λαμία καθώς κάποιοι από εμάς θα έπρεπε να παραβρεθούν στον γάμο. Η περιοχή είναι πανέμορφη και αποτελεί μια καταπληκτική λύση για κοντινή διαδρομή από την Λαμία και γιατί όχι και από την Αθήνα.