Στο δρόμο της επιστροφής από αυτήν την μονοήμερη βόλτα είχα στο μυαλό μου την έκφραση «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, ούτε διαμάντια, αλλά ...». Όλα ξεκίνησαν με το τηλεφώνημα του φίλου Στράτου, για να μου ευχηθεί καλή χρονιά. Έριξε και την πρόταση: «ελάτε στη λίμνη Τριχωνίδα είναι πολύ όμορφα».
Είχα ακούσει πως η ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας ήταν αξιόλογη. Πάντα ήθελα να πάω, αλλά μόνο την διέσχιζα βιαστικά. Τελικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να την εξερευνήσω.
Με αυτά και με αυτά, κανονίστηκε το ραντεβού και Σάββατο πρωί ώρα 8 στα πρώτα διόδια της Ελευσίνας. Λίγο έξω από την Αθήνα, συνάντησα τους φίλους Νίκο Θ. (Suzuki V-strom) και Γιάννη T. (Suzuki V-strom).
Ξεκινήσαμε το ταξιδάκι μας με γοργούς ρυθμούς για να προλάβουμε την ημέρα, αφού το χειμώνα νυχτώνει νωρίς. Επιπλέον είχαμε πρώτα να διασχίσουμε τον καταραμένο εθνικό δρόμο Αθηνών – Πατρών. Την εποχή αυτή -και όπως δείχνει για αρκετό καιρό ακόμη- γίνονται παντού έργα, έτσι η οδήγηση γινόταν με ιδιαίτερη προσοχή!
Διασχίσαμε την γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, συνεχίσαμε προς Μεσολόγγι και στον περιφερειακό της πόλης είχαμε δώσει το ραντεβού με τον Στράτο (Suzuki V-strom) και πήγαμε για τον πρώτο καφέ της ημέρας στο κέντρο της πόλης.
Η πρόταση του ήταν να δούμε την λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου και μετά να κάνουμε το γύρο της Λίμνης Τριχωνίδας. Έτσι και έγινε, πήραμε πάλι τον περιφερειακό της πόλης με κατεύθυνση τον παραλιακό δρόμο και πέσαμε πάνω στη πινακίδα προς Τουρλίδα.
H Τουρλίδα είναι ένα από τα νησάκια της λιμνοθάλασσας και απέχει 3,5 χλμ. από το Μεσολόγγι. Από το 1885 ο Χ. Τρικούπης ένωσε το νησάκι με την πόλη με δρόμο μέσα από τη λιμνοθάλασσα, που δημιουργήθηκε από τις εκσκαφές για την κατασκευή του λιμανιού. Στο νησί αρχικά άραζαν τα καράβια, πριν γίνει το λιμάνι της πόλης, καθώς από εκεί και πέρα τα νερά γίνονται πολύ ρηχά. Η διαδρομή από την πόλη προς την Τουρλίδα είναι σίγουρα πανέμορφη. Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει πολλά τοπία της λιμνοθάλασσας μέχρι να φθάσει στην Τουρλίδα όπου μπορεί και να κάνει και μπάνιο στην όμορφη πλαζ προς τα ανοικτά του Πατραϊκού κόλπου. Το νησί πήρε τ’ όνομά του από ένα είδος πουλιών που υπήρχαν εκεί με το όνομα "Τουρλίδες". Επίσης στην Τουρλίδα διατηρείται και ο παραδοσιακός οικισμός με τα πολύχρωμα ξύλινα σπίτια, που αρχικά χρησιμοποιούνταν από ψαράδες, σήμερα όμως παραθερίζουν πολλοί Μεσολογγίτες.
Αφού βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες βγήκαμε απο την πόλη και πήραμε τον δρόμο με κατεύθυνση βόρεια περνώντας τα χωριά Αγριλιά, Κάτω Ρέτσινα, Άνω Κεράσοβο. Η διαδρομή είναι αρκετά όμορφη ιδιαίτερα όταν κατηφορίζεις και διακρίνεις στο βάθος την λίμνη, η ποιότητα του δρόμου μέτρια με αρκετές λακκούβες, η βλάστηση είναι θαμνώδης στην αρχή και όσο ανηφορίζαμε πιο πυκνή με δέντρα κάθε είδους, όπως πλατάνια, δρύς, οξιές κ.α.
Φθάνοντας στο χωριό Κάτω Κεράσοβο, είσαι πλέον δίπλα στην λίμνη, χωρίς να την έχεις πλέον οπτική επαφή. Συνεχίσαμε διασχίζοντας πολλά παραλίμνια χωριά και όταν περάσαμε και το χωριό Σιταράλωνα, άρχισε η διαδρομή να γίνεται ανηφορική και το θέαμα εντυπωσιακό. Η λίμνη ξεδίπλωνε την ξεχωριστή ομορφιά της και εμείς όσο περνούσε η ώρα γινόμαστε σκλάβοι της, απλά μόνο χαζεύοντας την. Κάναμε ένα μικρό διάλειμμα βγάζοντας αρκετές φωτογραφίες.
Εν συνεχεία, οδηγώντας σε μια εκπληκτική ανηφορική ελικοειδής διαδρομή με θέα την λίμνη, κατευθυνθήκαμε προς την όμορφη κωμόπολη του Θέρμου. Εκεί αποφασίσαμε να φάμε σε μια συγκεκριμένη ταβέρνα με ντόπια κρέατα και γενικά πολύ νόστιμα φαγητά.
Επόμενη στάση το χωριό Βαρειά, τόπος καταγωγής του Στράτου και μια καφετέρια πάνω στο κύμα της λίμνης. Ήταν η καλύτερη στιγμή, καθώς ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά και εμείς χαλαρώναμε μαγεμένοι από το τοπίο.
Εκεί αποφασίσαμε ο δρόμος της επιστροφής να είναι από την αντίθετη πλευρά προς Καρπενήσι, μέσω του χωριού Προυσός. Φύγαμε αργά το απόγευμα την ώρα που ο ήλιος έδυε και βγάλαμε τις τελευταίες φωτογραφίες σε ένα πανέμορφο καταρράκτη στο χωριό Νερομάννα.
Στην διαδρομή και λίγο πριν φθάσουμε στο χωριό Προυσός έγινε κάτι αναπάντεχο. Σε αυτό που νωρίτερα αναφερόμουν, ότι λάμπει στην άσφαλτο δεν είναι χρυσός, αλλά ο χειρότερος εφιάλτης του μοτοσυκλετιστή, ο ΠΑΓΟΣ! Ευτυχώς δεν είχαμε κάποιο ατύχημα, απλά ταλαιπωρηθήκαμε λίγο αλλάζοντας τον δρόμο επιστροφής, γυρνώντας από εκεί που ήρθαμε.
Η ευρύτερη περιοχή της λίμνης Τριχωνίδας είναι άκρως εντυπωσιακή, με εναλλαγή τοπίων και πλούσια βλάστηση, έχοντας τουριστική υποδομή και από ότι διαπίστωσα ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους. Επίσης συνειδητοποίησα ότι μια μέρα δεν είναι αρκετή, χρειαζόταν τουλάχιστον άλλη μια. Ίσως καλύτερα έτσι για να ξαναεπισκεφθώ τα μέρη.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Στράτο για την υποδειγματική του φιλοξενία, όπως και τον Νίκο Θ. και Γιάννη T. για την όμορφη παρέα τους!
