Οι μέρες των διακοπών του Πάσχα ήταν μια καλή ευκαιρία να επισκεφτούμε την ορεινή Ναυπακτία. Αφορμή αποτέλεσε η πρόσκληση του Στράτου για να περάσουμε μαζί με την οικογένειά του τις γιορτές.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί, μαζί με τις ορδές των κατοίκων της πρωτεύουσας που εγκατέλειπαν την πόλη προς διάφορους προορισμούς. Ο καιρός θύμιζε έντονα καλοκαίρι, με το θερμόμετρο να φτάνει κοντά στους 30 βαθμούς!!! Όπως ήταν αναμενόμενο η κίνηση στο οδικό δίκτυο ήταν αρκετά αυξημένη, γεγονός που μας ανάγκασε να φτάσουμε στην πόλη της Ναυπάκτου κατά τις 12.30 το μεσημέρι.
Το γραφικό λιμάνι της Ναυπάκτου, πάντα σε τραβάει να σταματήσεις προκειμένου να απολαύσεις έναν καφέ! Αυτή την φορά, όμως, αντισταθήκαμε –οριακά- στις επιθυμίες μας και συνεχίσαμε με κατεύθυνση την ορεινή Ναυπακτία, ακολουθώντας την σήμανση για Άνω Χώρα. Ο στενός δρόμος ανέβαινε υψομετρικά, προσφέροντας όμορφη θέα της του Κορινθιακού κόλπου. Η βλάστηση ήταν χαμηλή, χωρίς να μας προδιαθέτει για το τι θα ακολουθούσε στην συνέχεια του ταξιδιού μας…
Λίγο μετά την διασταύρωση για την Ιερά Μονή Βαρνακόβης, η διαδρομή «έμπαινε» μέσα στα βουνά. Το τοπίο άλλαζε εντελώς, αποτελούμενο -κυρίως- από πλατάνια. Οι στροφές έγιναν περισσότερες και ο ελικοειδής δρόμος ακολουθούσε το γεωγραφικό ανάγλυφο της περιοχής. Πραγματικά εντυπωσιακό! Στους χάρτες πολλοί από τους δρόμους. που ακολουθήσαμε. απεικονίζονταν ως χωματόδρομοι. Εντούτοις, ήταν ασφαλτοστρομένοι.
Κάποια στιγμή. συναντήσαμε την γέφυρα που διέσχιζε τον ποταμό Μόρνο. Όπως ήταν αναμενόμενο κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση, για λίγες στιγμές δροσιάς στα κρύα νερά του ποταμού. Λίγο αργότερα, συνεχίζοντας, φτάσαμε το μικρό χωριό Λιμνίτσα. Στην μικρή του πλατεία υπήρχαν βρύσες με τρεχούμενο νερό, όπως και σε όλα τα χωριά που συναντήσαμε στην συνέχεια της διαδρομής.
Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Ασπριά – Κεντρική και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την συγκεκριμένη διαδρομή, αν και ήταν πιο μακρινή για την Άνω Χώρα. Αποτελεί τμήμα της "άγονης γραμμής", οπότε και θεωρήσαμε πως θα ήταν περισσότερο εντυπωσιακή... και τελικά δεν είχαμε άδικο! Όσο οδηγούσαμε, το τοπίο γινόταν ολοένα και πιο εντυπωσιακό. Φτάνοντας τα 900μ. υψόμετρο (κυρίως μετά το χωριό Κεντρική), συναντήσαμε τα πρώτα έλατα, που στην συνέχεια έγιναν ελατοδάση. Η οδήγηση ήταν απολαυστική και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένιωθες πως βρισκόσουν σε κάποια χώρα της κεντρικής Ευρώπης και ειδικότερα των Άλπεων!
Χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, φτάσαμε την Άνω Χώρα, που αποτελεί ένα από τα γνωστότερα κεφαλοχώρια της περιοχής και το σημείο αναφοράς για την ορεινή Ναυπακτία. Εκεί συναντήσαμε και κάποια υποτυπώδη τουριστική ανάπτυξη. Το χωριό κατάφερε να γίνει ένας αξιοζήλευτος προορισμός, αναδεικνύοντας παράλληλα την Ορεινή Ναυπακτίας χάρη στη φυσική ομορφιά αλλά και την ευαισθησία των κατοίκων της, καταφέρνοντας το παραδοσιακό χρώμα του χωριού να μείνει αναλλοίωτο. Η Άνω Χώρα ήταν γνωστή παλαιότερα ως Μεγάλη Λομποτινά. Κάναμε μια στάση για καφέ σε ένα παραδοσιακό καφενείο.
Επόμενος προορισμός μας ήταν ο ποταμός Εύηνος. Αφού ρωτήσαμε κάποιους ντόπιους, μας ενημέρωσαν πως η πιο σύντομη διαδρομή ήταν μέσω των χωριών Κρυονέρια – Περδικόβρυση. Θα χρειαζόταν όμως να διασχίσουμε 3-4χλμ. βατού χωματόδρομου. Ακολουθώντας, λοιπόν, τις πινακίδες για Κρυονέρια, οδηγήσαμε σε μια εκπληκτική διαδρομή που διέσχιζε πυκνή βλάστηση. Σε πολλά σημεία η θέα των γύρω ορεινών όγκων ήταν μοναδική!!! Είχαμε εντυπωσιαστεί τόσο που δεν θέλαμε να τελειώσει ποτέ η συγκεκριμένη διαδρομή! Κατά μήκος του δρόμου έτρεχαν νερά και σε κάποια σημεία δημιουργούνταν μικροί καταρράκτες.
Μόλις μπήκαμε στο χωριό Κρυονέρια, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Περδικόβρυση και σε λίγο συναντήσαμε τον χωματόδρομο (3,5χλμ.). Ήταν σχετικά βατός, όπως μας είχαν ενημερώσει εξάλλου. Φυσικά τον χειμώνα ή μετά από έντονες βροχές, δεν νομίζω πως θα είναι και τόσο βατός. Για τον λόγο αυτό, καλό θα ήταν να ρωτήσετε κάποιον ντόπιο πριν επιχειρήσετε να τον διασχίσετε. Πάντως και αυτός, είναι σε φάση ασφαλτόστρωσης.
Μόλις περάσαμε το μικρό χωριό Περδικόβρυση, ξεπρόβαλλε μπροστά μας ο ποταμός Εύηνος και λίγο παρακάτω βρεθήκαμε στην γέφυρα που του δισχίζει. Το τοπίο μας τράβηξε σαν «μαγνήτης» και η στάση για να απολαύσουμε το μέρος κρίθηκε επιβεβλημένη, παρά το γεγονός πως η ώρα περνούσε και είχαμε αρκετά πράγματα να δούμε στην συνέχεια.
Η γέφυρα που διασχίζει τον ποταμο οδηγεί στα χωριά Κλέπα – Αράχωβα, καταλήγοντας στο φράγμα. Η διαδρομή –στο μεγαλύτερο μέρος της- κινείται περιμετρικά της Ευηνόλιμνης, που δημιουργείται από το φράγμα. Καθώς οδηγούσαμε προς Αράχωβα, ο δρόμος ανέβαινε υψομετρικά προσφέροντας ακόμα εντυπωσιακότερη θέα της λίμνης!!! Το χωριό Αράχωβα αποτελεί ένα ακόμα παραδοσιακό χωριό της περιοχής. Όπως συμβαίνει και στα υπόλοιπα, τα περισσότερα σπίτια είναι διατηρημένα. Σε γενικές γραμμές τα χωριά δίνουν μια πολλή όμορφη εντύπωση, προσπαθώντας να διατηρήσουν τον παραδοσιακό και γραφικό χαρακτήρα τους.
Η ώρα περνούσε και ανεβάσαμε λίγο ρυθμούς, φτάνοντας στο φράγμα του Εύηνου. Η ομορφιά του τοπίου ήταν τόση, που το το τσιμέντινο φράγμα δεν μπορούσε να την μειώσει ούτε στο ελάχιστο! Αφήσαμε την περιοχή με προορισμό το Θέρμο (περίπου 50χλμ.) περνώντας από τα χωριά Άγιο Δημήτριο και Πλάτανο. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής συναντήσαμε το Διάσελλο που προσέφερε φανταστική θέα της ευρύτερης περιοχής!
Λίγο πριν το Θέρμο, ξεπρόβαλλε μπροστά μας η λίμνη Τριχωνίδα, η μεγαλύτερη της Ελλάδας. Δυστυχώς, όμως είχε αρχίσει να νυχτώνει για τα καλά και τα όριά της ξεχώριζαν μόνο από τα φώτα των δρόμων και των χωριών περιμετρικά αυτής. Ένα από αυτά τα χωριά, η Βαρειά, θα αποτελούσε το μέρος διαμονής, αλλά και το ορμητήριό μας, για τις εκδρομές που θα επιχειρήσουμε τις επόμενες μέρες. Μόλις φτάσαμε, οι φιλόξενοι γονείς τους Στράτου μας περίμεναν για να περάσουμε μαζί της γιορτινές μέρες του Πάσχα...
