Το νέο έτος ήρθε με τις καλύτερες καιρικές συνθήκες. Η ηλιοφάνεια που επικρατούσε τις τελευταίες μέρες μας αύξανε την εκδρομική ανησυχία μας! Παρά τις ξαφνικές τοπικές βροχές της προηγούμενης μέρας δεν πτοηθήκαμε και δώσαμε ραντεβού για το πρωί της Κυριακής. Προορισμός: Νότια Εύβοια.
Η νότια Εύβοια ήταν μια περιοχή που δεν είχαμε ξαναεπισκεφτεί ο Σάκης και εγώ. Αναχωρώντας κατά τις 10πμ. και διανύοντας περίπου 70χλμ. μονότονης εθνικής (Αθηνών – Λαμίας), φτάσαμε στην εντυπωσιακή γέφυρα της Χαλκίδας. Συνεχίζοντας, συναντήσαμε το πρώτο φανάρι και την πινακίδα για «Ν. Εύβοια», την οποία και ακολουθήσαμε. Ο δρόμος δεν ήταν ότι καλύτερο. Στενός, μέτριας ποιότητας και με αρκετές στροφές, δεν μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε την διαδρομή. Η βλάστηση ήταν σαφώς λιγότερη σε σχέση με το βόρειο τμήμα του νησιού που είναι «πνιγμένο» στο πράσινο! Τα περισσότερα δέντρα που συναντήσαμε ήταν ελιές. Μετά από 19χλμ. φτάσαμε στην κωμόπολη της Ερέτριας. Δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, για αυτό και αναχωρήσαμε αμέσως μετά από μια ολιγόλεπτη στάση για μίνι-πρωινό. Για τα επόμενα περίπου 10χλμ, μέχρι να φτάσουμε στον Αμάρυνθο, η διαδρομή έγινε χειρότερη: στενότερος δρόμος και στροφές πιο κλειστές.
Περάσαμε την αδιάφορη Αμάρυνθο και ακολουθήσαμε την συμπαθητική ακτογραμμή της Ακτής Νηρέως, μέχρι περίπου το Αλιβέρι (17χλμ.). Με οδηγό την σήμανση για Κάρυστο, φτάσαμε στο χωριό Βέλος. Εκεί συναντήσαμε μια πινακίδα για «Λίμνη Δύστου» (7χλμ.), η οποία είναι και υδροβιότοπος. Χωρίς δεύτερη σκέψη την ακολουθήσαμε.
Βγαίνοντας από το χωριό Βέλος, βρεθήκαμε σε ένα καταπράσινο οροπέδιο, με κάποιους μικρούς ελαιώνες αλλά και καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Λίγο παραπέρα, πάνω σε έναν λόφο στο κέντρο του οροπεδίου, μπορούσαμε να διακρίνουμε έναν καλοδιατηρημένο πύργο. Όσο πλησιάζαμε διαπιστώσαμε πως ήταν προσβάσιμος, καθώς μπορούσαμε να διακρίνουμε την ύπαρξη δρόμου. Ο σύντομος χωματόδρομος που συναντήσαμε δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντας, λες και ο πύργος μας τραβούσε με μια «μαγική» δύναμη. Όταν φτάσαμε καταλάβαμε πως άξιζε το κόπο. Η πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής μας αντάμειψε. Περιεργαστήκαμε για λίγο τον ψηλό πύργο –που παρεμπιπτόντως βρισκόταν σε άριστη σχετικά κατάσταση- και συνεχίσαμε για τον υδροβιότοπο και λίμνη.
Διασχίζοντας τα χωριά Κουτουμουλάς και Δύστος μπερδευτήκαμε λίγο και αναγκαστήκαμε να ρωτήσουμε, καθώς δεν υπήρχε σχετική σήμανση, αλλά και δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε κάπου την λίμνη. Τελικά φτάσαμε στην περιοχή του υδροβιότοπου. Πλησιάσαμε όσο τον δυνατόν περισσότερο τους καλαμιώνες της λίμνης, διασχίζοντας βατούς και «άβατους» χωματόδρομους. Το τοπίο ήταν συμπαθητικό.
Αφήσαμε πίσω μας την λίμνη και ακολουθώντας την εθνική κατευθυνθήκαμε προς Κάρυστο. Η διαδρομή ήταν πολύ άνετη και απολαυστική. Σαφώς καλύτερης ποιότητας και, φαρδύτερη μας έδωσε την ευκαιρία να κινηθούμε με γοργότερους ρυθμούς για τα επόμενα 20χλμ. μέχρι τον κόμβο για Ν.Στύρα. Αξίζει να αναφέρω πως στο τμήμα αυτό της διαδρομής, βρεθήκαμε στο στενότερο σημείο της Εύβοιας, δίνοντας μας την δυνατότητα να απολαύσουμε την θέα του Αιγαίου Πελάγους.
Στο μικρό χωριό των Ν.Στύρων κάναμε στάση για τον πρώτο καφέ της ημέρας, παρά το γεγονός ότι είχε φτάσει μεσημέρι πλέον. Το συγκεκριμένο χωριό είναι γνωστό καθώς αποτελεί κομβικό σημείο σύνδεσης με την Αττική μέσω των Ferry boats. Είναι χαρακτηριστικό πως η ΝΔ πλευρά της Εύβοιας συμπεριλαμβάνει αρκετά χωριά και κωμοπόλεις που φιλοξενούν τις εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της πρωτεύουσας. Για τον λόγο αυτό δεν παρουσιάζουν κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον ή παραδοσιακό στοιχείο.
Αναχωρήσαμε με προορισμό την Κάρυστο, τον νοτιότερο προορισμό της διαδρομής μας. Διανύοντας 3-4χλμ. επαρχιακού δρόμου και αφού περάσαμε από τα Στύρα, βγήκαμε στο εθνικό δίκτυο. Ακολουθήσαμε την ανηφορική και μοναχική διαδρομή, αλλά ταυτόχρονα και απολαυστική. Στο τοπίο παρατηρούσαμε πλέον λιγότερο πράσινο. Οι ορεινοί όγκοι καλύπτονταν από θαμνώδης βλάστηση.
Περίπου 10χλμ. μετά τα Ν.Στύρα ξαφνικά συναντήσαμε μια πινακίδα «Δρακόσπιτο». Φυσικά σταματήσαμε. Είχα ακούσει πως στην Εύβοια υπήρχαν πέτρινες κατασκευές που θύμιζαν οικίες. Η προέλευση τους ήταν άγνωστη. Ταυτόχρονα ενδιαφέρον προκαλούσε η κατασκευή τους καθώς συμπεριλάμβανε τεράστιες πέτρες. Για αυτούς τους λόγους, υπάρχει ο μύθος πως αποτελούσαν οικίες «Δράκων». Επισκεφτήκαμε, λοιπόν, το «δρακόσπιτο» και περιεργαστήκαμε τον εσωτερικό και εξωτερικό χώρο του. Το όλο σκηνικό – ερημική περιοχή, κοντά στην κορυφή του βουνού- έκανε την φαντασία μας να ταξιδέψει και ίσως να οργιάσει!Μερικά χιλιόμετρα αργότερα, φτάσαμε στην κορυφή. Κατηφορίζοντας σχεδόν παράλληλα και αρκετά κοντά στους ανεμόμυλους αιολικής ενέργειας, απολαμβάναμε την διαδρομή και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μακριά μπορούσαμε να διακρίνουμε το παραθαλάσσιο Μαρμάρι. Συνεχίσαμε διανύοντας τα τελευταία 25χλμ. για την Κάρυστο.
Μπαίνοντας στην κωμόπολη της Καρύστου, στα αριστερά μας –προς την μεριά των βουνών- φαινόταν το φρούριο της πόλης, ονόματι: Κοκκινόκαστρο. Μέσα σε αυτό βρισκόταν το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση δίπλα σε ένα μικρό φρούριο δίπλα στην θάλασσα. Η κωμόπολη δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η παρουσία τετραώροφων πολυκατοικιών σου δίνει την αίσθηση παρακμάζοντος θερινού θέρετρου δεκατείας ’80. Η βλάστηση ήταν ελάχιστη. Παρόλα αυτά, αποτελεί έναν από τους γνωστότερους θερινούς προορισμούς της Εύβοιας, κυρίως για τους –προχωρημένης ηλικίας - κατοίκους της Αθήνας.
Αφού ξαποστάσαμε, αποφασίσαμε να αναζητήσουμε το εκδοτήριο εισιτηρίων του Ferry boat για Ραφήνα. Τότε ήταν που ανακαλύψαμε πως η ανταπόκριση Καρύστου – Ραφήνας είχε σταματήσει πριν 3 χρόνια. Οι κάτοικοι εξυπηρετούνται μέσω του λιμανιού του Μαρμαρίου. Ένας ντόπιος μοτοσικλετιστής μας πρότεινε να τον ακολουθήσουμε μέχρι το Μαρμάρι, καθώς και αυτός ήθελε να ταξιδέψει για Ραφήνα.
Μπροστά αυτός και πίσω εμείς φτάσαμε στο μικρό Μαρμάρι. Ένα μικρό τουριστικό και αρκετά γραφικό χωριό. Σε πολλούς είναι γνωστό για το ferry boat Ραφήνα – Μαρμάρι. Ευτυχώς, μόλις προλάβαμε το καράβι που έφευγε εκείνη την ώρα (4.30μμ.)!!! Το επόμενο και τελευταίο αναχωρούσε στις 7.30μμ. (Τιμή εισιτηρίου: 5,5 ευρώ μοτοσικλέτα + αναβάτης).
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού (περίπου μια ώρα), είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον ντόπιο μοτοσικλετιστή. Μας πληροφόρησε για τον μύθο – θεωρία που υπάρχει πως το Κοκκινόκαστρο και το μικρό φρούριο του λιμανιού της Καρύστου επικοινωνούν μέσω ενός τούνελ που δεν έχει ανακαλυφθεί όμως. Επίσης, μας πρότεινε 2 ακόμα προορισμούς κοντά στην Κάρυστο: το ορεινό χωριό Πόθι και το παραλιακό χωριό Μπούρος, που είναι και το νοτιότερο της Εύβοιας.
Στην κουβέντα που είχαμε εγώ και ο Σάκης, καταλήξαμε πως η νότια Εύβοια παρουσιάζει εκδρομικό ενδιαφέρον. Αφήνοντας ως παρακαταθήκη τους προορισμούς που μας πρότεινε ο ντόπιος μοτοσικλετιστής, δώσαμε την υπόσχεση να επιστρέψουμε. Ελπίζουμε και ευχόμαστε τα εκδρομικά του 2007, να έχουν ανάλογο ενδιαφέρον και καιρικές συνθήκες με αυτές της πρώτης μας βόλτας...
Καλή χρονιά και καλή αρχή...