Την σημερινή μέρα είχαμε αποφασίσει να αφιερώσουμε στο Chamonix και ειδικότερα στα βουνά που υψώνονται από πάνω του. Η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς ορειβάτες και πεζοπόρους. Κάτι αντίστοιχο με το Βόρειο Ακρωτήριο των μοτοσικλετιστών, θα μπορούσαμε να πούμε. Σε γενικές γραμμές το Chamonix είναι ίσως από τα πιο διάσημα τουριστικά χειμερινά θέρετρα της Ευρώπης, αποτελώντας πόλο έλξης τουριστών ντόπιων και ξένων, όλο τον χρόνο. Από την φάση σχεδιασμού του ταξιδιού, είχαμε ως σημαντικό σημείο ενδιαφέροντος την ανάβαση στο Aiguille du Midi, προκειμένου να απολαύσουμε την μοναδική θέα των ορεινών όγκων και ειδικότερα μιας από τις ψηλότερες κορυφές της Ευρώπης, το Mont Blanc. Ο μοναδικός αστάθμητος παράγοντας ήταν μόνο ο καιρός, που γίνεται ακόμα ασταθέστερος, όταν μιλάμε για βουνά και μάλιστα τόσο ψηλά...
Ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς πριν προλάβει να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ενδεχομένως ήταν η ανυπομονησία... Είχαμε ακούσει τόσα... Ο καιρός ήταν βαριά συννεφιασμένος, επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις των μετεωρολογικών δελτίων της προηγούμενης μέρας, που δεν θέλαμε με τίποτα να πιστέψουμε... Ήπιαμε το πρωινό μας καφεδάκι στο μπαλκόνι, με θέα τα χιονισμένα βουνά, οι κορυφές των οποίων ήταν κρυμμένες από πυκνά σύννεφα. Δεν χάσαμε το κουράγιο μας... Πιστεύαμε πως στα μέρη αυτά ο καιρός αλλάζει και πως θα καταφέρουμε να δούμε αυτό που θέλαμε.
Κατά τις 10 παρά, ξεκινήσαμε για το Chamonix, που απήχε περί τα 25χλμ. Μπερδεύτηκα λίγο εξαιτίας του GPS, αλλά με τον τρόπο αυτό διαπίστωσα πως μπορούμε να προσεγγίσουμε το συγκεκριμένο χωριό από το Passy, είτε από τον αυτοκινητόδρομο χωρίς διόδια, είτε από μια συντομότερη διαδρομή από επαρχιακό δίκτυο, που διασχίζει κάποια επίσης τουριστικά χωριά. Σε 20 λεπτά μπαίναμε στο διάσημο Chamonix.
To Chamonix Mont Blanc είναι ένα από τα παλαιότερα θέρετρα ski στην Γαλλία. Από τον 17ο αιώνα το χωριό είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό, ενώ η ανάπτυξη του τουρισμού στις αρχές του 19ου αιώνα οδήγησε στη δημιουργία του Συνδέσμου Οδηγών του Σαμονί το 1821, για τη ρύθμιση της πρόσβασης στις πλαγιές του βουνού (εκτάσεις κοινοτικές). Ο σύνδεσμος διατήρησε μονοπώλιο για την καθοδήγηση στην πόλη, έως ότου έσπασε το μονοπώλιο με ρύθμιση η γαλλική κυβέρνηση το 1892. Από τότε οι οδηγοί ήταν υποχρεωμένοι να κατέχουν δίπλωμα από επιτροπή δημοσίων υπαλλήλων και ήσαν μάλλον μέλη της Γαλλικής Αλπικής Λέσχης παρά ντόπιοι. Με το πέρασμα του χρόνου πολλά από τα μέλη του συνδέσμου εξελίχθηκαν σε αξιοσημείωτους ορειβάτες και εκλαϊκευτές του ορεινού τουρισμού. Το 1924 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Το τουριστικό ενδιαφέρον αυξήθηκε και το προφίλ του Chamonix απέκτησε διεθνή χαρακτήρα.
Φτάνοντας πολύ εύκολα προσεγγίσαμε τον σταθμό των τελεφερίκ, όπου βρίσκονται και τα εκδοτήρια εισιτηρίων. Παρκάραμε τις μηχανές και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί γεμάτοι ανυπομονησία. Το γεγονός πως δεν βρήκαμε ουρές κόσμου, το θεωρήσαμε κακό σημάδι... Φτάνοντας στην υπάλληλο των εκδοτηρίων, πολύ ευγενικά μας ενημέρωσε πως η ορατότητα του σημείου που έφτανε το τελεφερίκ και βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Le Aiguille du Midi, είναι πολύ κακές. Μάλιστα μας έδειξε και εικόνες από τις live κάμερες που έχουν τοποθετήσει σε διάφορα επισκέψιμα σημεία. Στην οθόνη έβλεπες ένα λευκό πράγμα και τίποτα άλλο απολύτως... Εκεί ήρθε και η πρώτη απογοήτευση...
Δεν το βάλαμε κάτω και είπαμε να το ρισκάρουμε και να ανέβουμε με την ελπίδα πως ίσως να άλλαζε η κατάσταση -έστω και παροδικά- κάποια στιγμή, μέχρι τις 5μμ, που είναι το τελευταίο τελεφερίκ της επιστροφής. Είχαμε κάνει τόσα χιλιόμετρα από την Ελλάδα για να φτάσουμε μέχρι το σημείο αυτό και θεωρούσαμε πως άξιζε το ρίσκο... αν και οι ελπίδες ήταν μηδαμινές! Πληρώσαμε λοιπόν 58,5 ευρώ / άτομο και πήραμε τα μαγικά χαρτάκια την ανάβαση...
Σε γενικές γραμμές υπάρχουν διάφορα δρομολόγια για κάνεις, επισκεπτόμενος διαφορετικά σημεία των ορεινών όγκων. Το πιο διάσημο είναι το Aiguille du Midi και από εκεί μπορείς να συνεχίσεις για αλλού. Τα τελεφερίκ λειτουργούν και προς τις 2 κατευθύνσεις ανά 15 λεπτά και η ανάβαση/κατάβαση διαρκεί περί τα 15-20 λεπτά. Η εμπειρία είναι μοναδική και ξεκινά από την στιγμή που αρχίζει να ανεβαίνει το τελεφερικ! Φυσικά αν είσαι υψοφοβικός, δεν πρέπει να σκεφτείς καν το ενδεχόμενο να το δοκιμάσεις!
Ξεκινήσαμε λοιπόν για το Aiguille du Midi. H θέα ανεβαίνοντας ήταν εκπληκτική, μέχρι το σημείο που μπήκαμε στα σύννεφα και ουσιαστικά δεν βλέπαμε τίποτα. Για να φτάσουμε αλλάξαμε τελεφερίκ. Φτάνοντας στις εγκαταστάσεις η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 2 βαθμούς και έριχνε ψιλό χιόνι. Η ορατότητα ήταν πολύ κακή, καθώς δεν μπορούσες να δεις παρά μόνο μερικά μέτρα μακριά. Ακολουθώντας τις οδηγίες του Κώστα, που είχαμε μιλήσει την προηγούμενη μέρα, είχαμε φροντίσει να ντυθούμε καλά, οπότε δεν αντιμετωπίσαμε θέμα κρύου.
Βγήκαμε από την κάψουλα και περνώντας μια ξύλινη γέφυρα μπήκαμε στις εγκαταστάσεις. Ουσιαστικά, σε έναν απότομο βράχο, έχει σκαφτεί το εσωτερικό του και μέσω διαδρόμων μπορείς να προσεγγίσεις φυσικά και τεχνητά μπαλκόνια, περιμετρικά. Τα συγκεκριμένα σημεία προσφέρουν ανεπανάληπτη θέα των κορυφών και φυσικά του Mont Blanc (=Λευκό Όρος).
Το Mont Blanc ή κατά πολλούς "Λευκή Κυρία", είναι μεγάλος ορεινός όγκος των Δυτικών Άλπεων. Περιλαμβάνει την τρίτη ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης με ύψος 4.807 μ.. Η κορυφή αποτελεί το σύνορο μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, ενώ ολόκληρο το όρος βρίσκεται στα σύνορα 3 κρατών: της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Ιταλίας. Έχει προσανατολισμό από ΝΔ. προς ΒΑ. και χωρίζεται από βαθιές και απότομες χαράδρες. Εξαιτίας του μεγάλου ύψους του ορεινού αυτού όγκου, το μεγαλύτερο μέρος του καλύπτεται από χιόνι και πάγους. Το σχήμα του όρους μοιάζει με τραπέζι με μήκος 50 χλμ. και μέσο πλάτος 15 χλμ.
Δυστυχώς εμείς δεν καταφέραμε να δούμε τίποτα. Παρόλα αυτά, επισκεφτήκαμε όλα τα μπαλκόνια περιμετρικά των εγκαταστάσεων αλλά και το εσωτερικό του που διαθέτει μουσείο, κέντρο ενημέρωσης, καφετέρια, εστιατόριο, κατάστημα με σουβενίρ. Συναντήσαμε αρκετούς ορειβάτες που προετοιμάζονταν ή επέστρεφαν από πεζοπορίες ή αναρρήχησεις. Μάλιστα βρεθήκαμε σε ένα σημείο που μοιάζει με παγωμένη σπηλιά και έχει πρόσβαση στον εξωτερικό χώρο που ξεκινούν οι εξορμήσεις. Εκεί παρακολουθήσαμε την διαδικασία προετοιμασίας που ήταν σαν μια ιεροτελεστία.
Επίσης, κάτι ακόμα που κάνουν όσοι επισκέπτονται τις εγκαταστάσεις είναι το Le Pas dans le Vide. Ανεβαίνοντας στο υψηλότερο σημείο της εγκατάστασης έχει κατασκευαστεί ένα γυάλινο κλουβί που προεξέχει, με αποτέλεσμα όταν μπεις σε αυτό, κάτω από τα πόδια σου να βλέπεις το απόλυτο κενό!!! Το δοκιμάσαμε, αλλά η αίσθηση δεν ήταν η ίδια με αυτή όταν η ορατότητα του βάθους είναι η μεγάλη! Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως, ήταν η δυσκολία που ένιωσα στην αναπνοή. Είχα την αίσθηση πως με δυσκολία κατάφερνα να ανέβω τις σκάλες, ενώ ταυτόχρονα ένιωθα και μια μικρή ζαλάδα.
Μετά την περιήγησή μας στους χώρους της εγκατάστασης, καταλήξαμε στην καφετέρια και ήπιαμε μια ζεστή σοκολάτα. Αφήσαμε τον χρόνο να περάσει, περιμένοντας 3 περίπου ώρες από την στιγμή που είχαμε ανέβει... Δυστυχώς οι συνθήκες χειροτέρευαν... Τότε πήραμε την απόφαση να κατέβουμε... Με τον ίδιο τρόπο που είχαμε ανέβει. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα... Σίγουρα όμως ήθελα να ξαναέρθω και να δω αυτό που δεν κατάφερα αυτή την φορά...
Πριν αναχωρήσουμε για το ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο του Chamonix Mont Blanc. Βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από τον σταθμό των τελεφερίκ και ουσιαστικά οριοθετούταν από το ορμητικό κανάλι που διασχίζει το χωριό. Ηταν κατάμεστο από κόσμο! Ο κεντρικός πεζόδρομος ήταν γεμάτος από εστιατόρια, καφετέριες, μπυραρίες, καταστήματα με σουβενίρ και φυσικά μαγαζιά με είδη ορειβασίας και σκι, που είχαν την τιμητική τους. Τα κτίρια είχαν όμορφη αρχιτεκτονική, θυμίζοντας ορεινούς οικισμούς της κεντρικής Ευρώπης. Ηταν όλα πολύ γραφικά! Περπατήσαμε για αρκετή ώρα και επισκεφτήκαμε μαγαζιά με σουβενίρ και τοπικά προιόντα. Εντύπωση μου προξένησε το γεγονός πως τα τουριστικό τρενάκι είχε ακουστική περιήγηση στα ελληνικά, ενώ ένα φαρμακείο είχε επίσης και στα ελληνικά γραμμένη την πινακίδα του. Προφανώς θα είναι πολύ οι Ελληνες επισκέπτες του μέρους, τουλάχιστον στο παρελθόν, αν όχι πλεον... Το χωριό διαθέτει πλήθος ξενοδοχείων αλλά οι τιμές τους είναι αρκετά υψηλές, καθώς θεωρείται ακριβός προορισμός.
Πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο και το κεράσακι ήταν πως μας έπιασε βροχή... Η μέρα δεν ήταν όπως θα την θέλαμε από το πρωί ήδη... Συμβαίνουν και αυτά στα ταξίδια, ιδίως αν ταξιδεύεις στα συγκεκριμένα μέρη που η βροχή είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Καθίσαμε στο μπαλκόνι μας απολαμβάνοντας την όμορφη θέα με την βροχή... Παρά τις συνθήκες, το μέρος αυτό μου άρεσε πολύ...
