Σηκωθήκαμε όλο αγωνία για τον καιρό... Είχαμε να οδηγήσουμε στις γαλλικές Αλπεις και ήταν κρίμα να το κάνουμε υπό βροχή. Ευτυχώς, όμως, ο καιρός μας έκανε το χατήρι και από νωρίς είχε ξεκινήσει να καλυτερεύει, αφού βέβαια το προηγούμενο βράδυ έβρεχε σχεδόν ασταμάτητα. Αφήσαμε το Plateau d'Assy με κατεύθυνση το St Gervais les Bains και μετά το Megene. Η διαδρομή ανέβαινε υψομετρικά, προσφέροντας θαυμάσια πανοραμική θέα. Ισως το μοναδικό σημείο ήταν το γεγονός πως συναντήσαμε λίγη κίνηση, χωρίς όμως να γίνεται κουραστική η οδήγηση.
Στην πορεία μας συναντούσαμε χωριά που αποτελούσαν χειμερινούς προορισμούς για σκι, ενώ την καλοκαιρινή περίοδο σφύζουν από ποδηλάτες. Τα ξύλινα σπίτια και η ομοιομορφία του κτιρίων, θύμιζαν τουριστικά θέρετρα σαν αυτά της Αράχοβας και των Καλαβρύτων. Ηταν περιποιημένα και σχεδόν σε όλα συναντούσες καταστήματα με είδη ποδηλασίας, σκι, πεζοπορίας. Στο χωριό Flumet αφήσαμε τον D1212 και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Les Saisies. Ο δρόμος πιο στενός και η βλάστηση πιο έντονη. Η κίνηση ήταν λιγότερη. Τότε συναντήσαμε και τις πρώτες πινακίδες Le Route des Grandes Alpes, ο δρόμος των Μεγάλων Αλπεων.
Και πάλι τα χωριά σχετίζονταν με τα χειμερινά σπορ. Προφανώς, η περιοχή μαζεύει πάρα πολλούς επισκέπτες τον χειμώνα από όλον τον κόσμο και ανάλογα το μέρος, μεταβάλλονται και οι τιμές. Κάναμε μια στάση στο Les Saisies, το οποίο διέθετε χιονοδρομικό κέντρο, ενώ την περίοδο αυτή τα lift μετέφεραν τους ποδηλάτες στο βουνό για κατάβαση με mountain bikes. Αγοράσαμε τυρόπιτες από μια boulangie, για τις φάμε σε κάποιο όμορφο σημείο που θα συναντούσαμε στην πορεία.
Συνεχίζοντας σε μια καταπράσινη διαδρομή με καλή κατάσταση οδοστρώματος. Κατά την πορεία συναντούσαμε πολλούς μοτοσικλετιστές, όχι μόνο Γάλλους... Μερικά χιλιόμετρα μετρά το Beaufort, εμφανίστηκε μπροστά μας η τεχνητή λίμνη Roselend, με τον δρόμο να κινείται περιμετρικά αυτής. Υπήρχαν 2-3 εστιατόρια/καφετέριες, με εκπληκτική θέα. Οδηγώντας, λοιπόν παράκτια, προσεγγίσαμε μια μικρή πέτρινη εκκλησία, το παρεκκλήσι Roselend, που χτίστηκε το 1962, όταν δημιουργήθηκε η ομώνυμη λίμνη, μετά την κατασκευή του φράγματος. Η θαυμάσια θέα που πρόσφερε το συγκεκριμένο σημείο, μας τράβηξε σαν μαγνήτης, με αποτέλεσμα να κάνουμε μια στάση για καφεδάκι και τυρόπιτα. Στο ίδιο σημείο σταμάτησαν και άλλοι μοτοσικλετιστές για ακριβώς τον ίδιο λόγο! Ίσως να ήταν το καλύτερο σημείο της λίμνης!!!
Αφήνοντας την λίμνη, ανεβήκαμε υψομετρικά και περάσαμε δίπλα από έναν πανύψηλο καταρράκτη. Τέτοιους μικρότερους ή μεγαλύτερους συναντήσαμε αρκετούς στην μετέπειτα πορεία μας. Τον χειμώνα, τα βουνά είναι σκεπασμένα από χιόνια, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να δημιουργούνται αυτοί οι καταρράκτες και οι λίμνες. Δυστυχώς, αυτό που παρατήρησα είναι πως δεν συλλέγουν το νερό, προκειμένου να φτιάξουν μικρές πηγές και βρύσες κατά μήκος της διαδρομής. Πραγματικά δεν συναντήσαμε πουθενά μέχρι την Briancon.
Βρισκόμασταν στον D902 και οδηγούσαμε στην καρδιά των γαλλικών Αλπεων. Ο καιρός ήταν καλός αλλά η θερμοκρασία από 12-20 βαθμούς. Είχε μια δροσούλα που σε υποχρέωνε να φορέσεις κάτι επιπλέον, εκτός από τον καλοκαιρινό εξοπλισμό σου. Έβαλα τα ισοθερμικά και πάνω από το μπουφάν το αντιανεμικό για να είμαι μια χαρά. Φτάνοντας στο Bourg St Maurice ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Col de L'Iseran, το υψηλότερο πέρασμα των Αλπεων. Όσο συνεχίζαμε –σταδιακά- η βλάστηση μειωνόταν. Ο δρόμος περνούσε μέσα από γυμνούς βράχους, ενώ το υψόμετρο ανέβαινε βαθμιαία. Συναντήσαμε ακόμα μια τεχνητή λίμνη, την Lac du Chevril, που έχει πάρει το όνομά της από το γειτονικό χωριό. Η διαδρομή συνέχιζε περιμετρικά, μέσω τσιμεντένιων ανοιχτών και κλειστών τούνελ.
Φτάσαμε στο γραφικό χωριό Val d'Isere, ουσιαστικά το τελευταίο πριν το πέρασμα. Το κρύο άρχισε να γίνεται ολοένα πιο αισθητό. Το τοπίο πιο άγριο και γυμνό. Το υψόμετρο αυξανόταν με πιο γοργούς ρυθμούς όσο συνεχίζαμε στον ελικοειδή δρόμο, για να φτάσουμε τελικά στα 2.770μ. Βρεθήκαμε στην πέτρινη πινακίδα που σηματοδοτούσε το πέρασμα. Υπήρχε ένα μικρό πέτρινο κτίριο που φιλοξενούσε ένα μαγαζί με σουβενίρ και μια πέτρινη εκκλησία. Τοποθετήσαμε τις μοτοσικλέτες μπροστά από την πινακίδα. O αέρας που φυσούσε ήταν τόσο κρύος που νόμιζες πως ήσουν μέσα στο καταχείμωνο, αν και ήταν από πάνω μας ο λαμπερός ήλιος. Τα καταφέραμε και βγάλαμε τις φωτογραφίες. Κόλλησα 2 αυτοκόλλητα στην πινακίδα, ως ανάμνηση του περάσματός μας από το σημείο. Κάθε φορά που το κάνω, αναρωτιέμαι αν θα έχω την ευκαιρία να το ξαναβρώ κάποτε...
Λόγω των συνθηκών, δεν ήταν και εύκολο να χαρείς την στιγμή. Πήραμε ένα μικρό αναμνηστικό και συνεχίσαμε την πορεία μας νότια. Λίγο μετά αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και σταμάτησε να μας χτυπά ο αέρας. Από τα χιόνια που λιώνουν, σχηματίζονται ορμητικά ρυάκια σε διάφορα σημεία. Τα βουνά είναι καλυμμένα με χαμηλή βλάστηση, κυρίως χλόη, κάνοντας να μοιάζει σαν ένα καταπράσινο χαλί. Ουσιαστικά βρισκόμασταν μέσα στο Εθνικό Πάρκο, Parc National de Vanoise. Αξιοσημείωτο ήταν το χωριό Bonneval-s-Arc, του οποίου τα πέτρινα σπίτια είχαν μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, με έμφαση στις σκεπές που ήταν από μεγάλες πέτρινες πλάκες.
Από το Lanslebourg Mont Cenis, οδηγήσαμε προς Saint Michel de Maurienne. Η διαδρομή ήταν συμπαθητική, διασχίζοντας ένα οροπέδιο. Ενδεχομένως, να είχε λιγότερο ενδιαφέρον από ότι είχαμε οδηγήσει νωρίτερα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν ήταν μονότονη. Στο Saint Michel de Maurienne, συνεχίσαμε για Col du Telegram (742m) και Col du Galibier (2642m). Βρισκόμασταν και πάλι στον «Δρόμο των Μεγάλων Άλπεων» (Route des Grandes Alpes). Το τοπίο μοναδικό!!! Μετά το χωριό Valloire, η βλάστηση μειώθηκε στο ελάχιστο, δίνοντας μια απόκοσμη εικόνα στο τοπίο. Αν δεν πρασίνιζε η χλόη, θα νόμιζες πως βρισκόσουν μπροστά σε ένα σεληνιακό τοπίο!!! Ποδηλάτες και πεζοπόρους όμως συνεχίσαμε να βλέπουμε και σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής και -φυσικά- μοτοσικλετιστές. Σε γενικές γραμμές οι Αλπεις έχουν πολλά πεζοπορικά μονοπάτια. Κάποιε φορές, σε εντελώς άσχετα σημεία- συναντούσαμε παρκαρισμένα οχήματα, διαπιστώνοντας από πως τα σημεία αυτά ξεκινούσαν μονοπάτια.
Ο δρόμος ανέβαινε μέσω μιας φιδίσιας διαδρομής, μέχρι που φτάσαμε στα 2642μ υψόμετρο, μπροστά από την πινακίδα που ενημέρωνε για το πέρασμα, Col du Galibier. Και εκεί συναντήσαμε κόσμο, αλλά και πολύ αέρα, παγωμένο αέρα! Λες και φτιάχνουν τα περάσματα σε σημεία που θα φυσά! Βγαλαμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε νότια. Το συγκεκριμένο πέρασμα έχει μια ιδιαιτερότητα. Μπορείς να περάσεις από εναλλακτική διαδρομή, που διαπερνά το βουνό μέσω ενός τούνελ, χωρίς να υποχρεωθείς να ανέβεις στο πέρασμα. Το χαρακτηριστικό είναι πως από την μια είσοδό του το τούνελ κλείνει με μια ξύλινη δίφυλλη πόρτα, λες και είναι πύλη κάστρου!
Κατεβήκαμε τον δρόμο με τις αλλεπάληλες άνετες στροφές, μέχρι που βρεθήκαμε στην διασταύρωση με τον D1091, που οδηγούσε στην Briancon (25χλμ). Στο σημείο εκείνο υπήρχε ξενοδοχείο/εστιατόριο και μάλιστα bikers friendy, όπως ανέφερε... Γενικά στον Δρόμο των Μεγάλων Αλπεων, είδαμε αρκετά καταλύματα τα οποία ήταν φιλικά προς τους μοτοσικλετιστές. Εντούτοις δεν είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε κάποιο από αυτά.
Κατά τις 8μμ φτάναμε στην Briancon και κατευθυνθήκαμε απευθείας στο Hotel Paris (51 ευρώ), που είχαμε βρει από το internet. Σε γενικές γραμμές δεν υπήρχαν διαθέσιμα καταλύματα πιο οικονομικά από αυτό. Ενδεχομένως λίγο παράξενο για μια πόλη που δεν φαινόταν -εκ πρώτης όψεως- τόσο τουριστική.
H Briancon, με υψόμετρο 1.326 μ., είναι η υψηλότερη πόλη της Γαλλίας. Διαθέτει οχυρωματικά τείχη, που από το 2008, είναι αναγνωρισμένα ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Τα πολύχρωμα, 3-4 όροφα σπίτια με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική δίνουν μια ξεχωριστή αίσθηση στον επισκέπτη που περνά τις πύλες του κάστρου. Καθώς είναι χτισμένο πάνω σε έναν λόφο, σε σχέση με την υπόλοιπη νεότερη πόλη, θα πρέπει να περπατήσεις τις ανηφόρες για να φτάσεις, αν θέλεις να πας περπατώντας. Φυσικά μπορείς να πας και με το όχημά σου. Εμείς προτιμήσαμε να πάμε πεζοί για αλλαγή...
Περιπλανόμενοι στα πλακόστρωτα σοκάκια και φωτογραφίζοντας όμορφες γωνιές, είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε ένα γαλλικό τοπικό εστιατόριο. Προχωρώντας στα σοκάκια σταματήσαμε σε ένα που μας φάνηκε ενδιαφέρον. Είχε αρκετές σπεσιαλιτέ και μια διακόσμηση γουστόζικη. Ο κατάλογος ήταν και στα αγγλικά, οπότε περίπου ξέραμε τι θα παραγγέλναμε... Η δική μου πρόταση ήταν το «φοντί», μια σαλάτα ντομάτα με μοτσαρέλα και ένα ακόμα κρεατικό, που δεν πολυκαταλάβαμε. Για να είμαι ειλικρινής νόμιζα πως το φοντί θα ήταν με ψωμάκια που τα βουτάς στο τυρί... τελικά μας ήρθαν κομματάκια μοσχαρίσιο ωμό κρέας που το έβαζες σε ενα πήλινο με καυτό λάδι. Η μικρή φωτιά από κάτω, κρατούσε ζεστό το λάδι για να ψήσεις το κρέας όσο ήθελες... εκεί ανακάλυψα πως το λιγότερο ψημένο ήταν πιο νόστιμο...!!! Η σαλάτα ήταν όπως την περιμέναμε, ενώ το κρεατικό ήταν εντελώς ωμό και μάλιστα μας ήρθε διπλή μερίδα! Παρόλα αυτά όλα ήταν νόστιμα! Ηταν η τελευταία μας βραδιά στην Γαλλία και θέλαμε να την γευτούμε αλά γαλλικά!!
