Ο Νεκτάριος, που ερχόταν από την Ζυρίχη, μου είπε πως θα έφτανε κατά τις 9.30μμ. Τελικά, έφτασε στον ξενοδοχείο κατά τις 10.30πμ. Τον υποδεχτήκαμε με γέλια και χαρές, ενώ με τον Στράτο, που γνώριζε για πρώτη φορά από κοντά, μετά από μερικά λεπτά της γνωριμίας, νόμιζες πως γνωρίζονταν χρόνια. Πιάσαμε την κουβέντα, πίνοντας τις τελευταίες γουλιές καφέ που είχα φτιάξει. Παρόλα αυτά η ώρα είχε φτάσει 11.30πμ, όταν κινήσαμε να φύγουμε με σκοπό να επισκεφτούμε τα Βόσγια Ορη.
Τα Vosges Mountain είναι οροσειρά της ΒΑ Γαλλίας μεταξύ της περιοχής της Λωρραίνης και της πεδιάδας της Αλσατίας. Υψηλότερη κορυφή είναι το Grembille (1.423 μ.). Έχουν μήκος 160 χλμ. και διακρίνονται στα Μεγάλα, Κεντρικά και Κάτω Βόσγια. Αποτελούν τη μια πλευρά παλιάς οροσειράς, της οποίας η άλλη πλευρά είναι ο Μέλας Δρυμός της Γερμανίας. Από το κέντρο της οροσειράς διέρχεται ο Ρήνος ποταμός. Τα Βόσγια έγιναν πεδία μαχών κατά τους Α' και Β' Παγκοσμίους Πολέμους. Στα βουνά δημιουργείται ένα φυσικό πάρκο Park Regionel Natural des Ballons des Vosges, με πυκνή βλάστηση και απαρράμηλης ομορφιάς φυσικό τοπίο. Το οδικό δίκτυο -τουλάχιστον που εμείς οδηγήσαμε- είναι εκπληκτικό τόσο σε ποιότητα, όσο και σε χάραξη, κάνοντας την οδήγησή μας απολαυστική!!!
Αρχικά ξεκινήσαμε με ΒΔ πορεία από το ξενοδοχείο με οδηγούς τα χωριά Ribeauville και Sainte Marie aux Mines. Πριν μπούμε μέσα στο πυκνό φυσικό πάρκο, συναντήσαμε απέραντους αμπελώνες με την κλασική στοίχιση και τακτοποιήση που χαρακτηρίζει τους αμπελώνες τις Γαλλίας. Τα πρώτα χωριά πριν, αλλά και το ίδιο το Ribeauville, είναι πολύ γραφικά, διαθέτοντας την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της Alsace, με τα πολύχρονα σπίτια, με τους ξύλινους δοκούς να φαίνονται στους τοίχους, τις απότομες στέγες, τα ξύλινα παραθυρόφυλλα και τις πέργκολες με τα πολύχρωμα λουλούδια.
Σύντομα μπήκαμε στο πάρκο στο οποίο η βλάστηση «οργίαζε»! Σε κάποια σημεία δεν μπορούσαμε να δούμε τον ήλιο καθώς τα κλαριά των πανήψυλων δέντρων σκέπαζε τον δρόμο. Ηταν Κυριακή και πολλοί ντόπιοι αλλά και τουρίστες είχαν επιλέξει την συγκεκριμένη περιοχή για να πραγματοποιήσουν μια διαδρομή, να κατασκηνώσουν σε κάποιο από τα κάμπινγκ, να φάνε ή ακόμα και να κολυμπήσουν σε ποτάμια ή λίμνες που σχηματίζονται. Πολλά σημεία τις διαδρομής προσέφεραν μια απίστευτη πανοραμική θέα, όπως αυτή της La station des Bagenelles, που απέχει μερικά χιλιόμετρα από το Sainte Marie aux Mines, στον δρόμο για La Bonhomme. Εκεί κάναμε και την πρώτη στάση μας για μερικές φωτογραφίες.
Οι επιλογές στα Vosges είναι πάρα πολλές καθώς το οδικό δίκτυο μεταξύ των χωριών είναι πολύ καλό. Πολλές από αυτές περνούν οι μικρά Pass, που συνήθως τα ονομάζουν "Col du ...", αναφέροντας το όνομα του κοντινού χωριού. Οπου και να κοιτούσες, ξεπεταγόντουσαν μοτοσικλετιστές κάθε κατηγορίας... street, offroad, chopper... Αλλοι εξερευνούσαν την περιοχή και άλλοι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν το όριο της οδηγικής τους ικανότητας. Σε κάθε περίπτωση όλοι χαιροντιόντουσαν μεταξύ τους, χωρίς διαχωρισμούς και ανταγωνισμούς.
Μετά το Le Bonhomme, βρεθήκαμε στο χωριό Gerardmer. Ηταν κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα, καθώς ήταν χτισμένου στις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Το μέρος ελκύει πολλούς επισκέπτες, είτε για ένα πέρασμα, είτε για διαμονή και κολύμπι. Παρατηρώντας τις όχθες, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε μια πολυσύχναστη παραλία της Αττικής, ενώ πολλοί προτιμούσαν να βαλτάρουν στην λίμνη με ποδήλατα, μικρά βαρκάκια και κανό. Αναλογικά με τον κόσμο, τα εστιατόρια και οι καφετέριες ήταν λίγες και γεμάτες. Ετσι λοιπον την αράξαμε κάτω από την σκιά μιας βελανιδιάς, ξαπλωμένοι στο γκαζόν. Καθίσαμε για αρκετά και με την συζήτηση δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα.
Αναχωρήσαμε για La Bresse και Le Thillot, με την διαδρομή και το φυσικό τοπίο να δημιουργούν έναν μοναδικό συνδυασμό!!! Σταδιακά άρχισαν να εμφανίζονται οι πινακίδες για Col du Ballon d'Alsace. H απίστευτη διαδρομή οδηγούσε στο πέρασμα στα 1165μ., το οποίο δεν είναι γνωστό για το υψόμετρο (εξάλλου τα Vosges δεν φτάνουν σε μεγάλο υψόμετρο), αλλά για το μνημείο το οποίο είναι αφιερωμένο στους ναρκαλιευτές. Η περιοχή υπήρξε στο επίκεντρο μαχών στον WW1 και για τον λόγο αυτό ναρκοθετήθηκε. Οταν αργότερα οι Γάλλοι θέλησαν να την απαλλάξουν από τις νάρκες, πολλοί από τους ναρκαλιευτές έχασαν την ζωή τους. Στον πέρασμα υπάρχει ένα tourist information, που φιλοξενεί και μια μικρή έκθεση με τον εξοπλισμό των ναρκαλιευτών και κάποια βλήματα. Το μέρος αποτελεί σημείο αναφοράς για αυτούς που περιηγούνται στα Βόσγια και σταματούν για καφέ, μπύρα ή φαγητό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν να ανεβούν σε 2 κοντινές κορυφές (μέσω ενός βατού διαδρόμου), όπου φιλοξενούνται 2 μνημεία και προσφέρουν πανοραμική θέα της περιοχής. Στο χώρο υπάρχουν 2-3 εστιατόρια, ένα από τα οποία είναι biker's friendly.
Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση κοντά στο tourist information, ενώ φεύγοντας με κατεύθυνση προς Masevaux, Cernay, διαπιστώσαμε πως παρακάτω ο δρόμος είχε καλύτερα σημεία με θέα και για να χαλαρώσεις... Ο Στράτος αστιευόμενος, είπε: "Για μια ακόμα φορά επιλέξαμε το πιο ακατάλληλο σημείο για να σταματήσουμε... Κάθε φορά που σταματάμε κάπου, λίγο παρακάτω υπάρχει το ιδανικό!!!" Η ώρα είχε περάσει και αισθανόμασταν την πίεση του χρόνου. Δεν ήταν πολλά τα χιλιόμετρα, αλλά θα έπρεπε να διαθέσεις χρόνο. Επιπλέον, θέλαμε να επισκεφτούμε το Eguisheim και το Colmar.
Λίγο μετά το πέρασμα ο δρόμος έγινε πιο στενός και το τοπίο με πιο έντονη βλάστηση! Περάσαμε δίπλα από 2 όμορφες μικρές λίμνες την Lac d'Alfeld και Lac de Sewen, όπου και σε αυτές πολλοί ήταν αυτοί που τις είχαν επιλέξει για στιγμές δροσιάς και για κολύμπι. Στο χωριό Masevaux, στρίψαμε αριστερά και ακολουθήσαμε μια ερημική πολλή στενή διαδρομή με πολλές στροφές που κατέληγε στο Bitschwiller Les Thann. Ηταν απολαυστική και μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο! Από εκεί και πέρα, βγήκαμε στο εθνικό δίκτυο D83, μεσω του Cernay, που οδηγούσε στο Colmar.
Λίγο πριν το Colmar, βρίσκεται στο χωριό Eguisheim. Θέλαμε να επισκεφτούμε το συγκεκριμένο χωριό καθώς διαθέτει πολλές ιδιαιτερότητες. Το χωριό των 1850 κατοίκων, είναι χτισμένο με μια ρυμοτομία ομόκεντρων κύκλων, ενώ περιβάλλεται από αμπελώνες, που παράγουν κρασί, για το οποίο είναι διάσημο το χωριό. Τα πολύχρωμα γραφικά σπίτια, με την τυπική αρχιτεκτονική της Αλσατίας, σε κάνουν να νομίζεις πως περπατάς σε ένα παραμυθένιο μέρος, ενώ τα 16 συντριβάνια που διαθέτει σου δημιουργούν μια αίσθηση δροσιάς. Ο ενοριακός ναός στην κεντρική πλατεία είναι αφιερωμένος στον Αγιο Παύλο και Πέτρο και είναι χτισμένος από το 1220, διαθέτοντας ένα γοτθικό στυλ αρχιτεκτονικής. Περπατήσαμε για αρκετή ώρα στα δρομάκια του ιστορικού κέντρου και οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά! Οπουδήποτε και να κοιτούσες, έβρισκες ενδιαφέροντας φωτογραφικά σημεία. Πραγματικά το χωριό αυτό ήταν μοναδικό!
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και αφού κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο, αναχωρήσαμε για το κέντρο της Colmar. Βρισκόμασταν πολύ κοντά και πριν φτάσουμε στο κέντρο, συναντήσαμε ένα εστιατόριο που μας φάνηκε πως δεν ήταν τόσο τουριστικό... και όντως έτσι ήταν. Πήραμε γαλλική κουζίνα και ότι δοκιμάσαμε ήταν νόστιμο! Αξιζε η επιλογή μας, αν και τυχαία! Κατά τις 10.30μμ βρεθήκαμε στο ιστορικό κέντρο να περπατάμε στους πλακόστρωτους πεζόδρομους.
Το Colmar βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης στην κοιλάδα του Ρήνου. Χαρακτηριστικό του αποτελεί η μεσαιωνική αρχιτεκτονική, η κουλτούρα της Αλσατίας και της Ρηνανίας που διατηρείται και αναδεικνύεται. Είναι φιλόξενη πόλη και όχι πολλή μεγάλη. Τα σπίτια διαθέτουν την τυπική αρχιτεκτονική της περιοχής, ενώ κανάλια με νερό διασχίζουν κάποια τμήματα του ιστορικού κέντρου, δημιουργώντας ένα ρομαντικό αποτέλεσμα. Μάλιστα ένα συγκεκριμένο σημείο της (ανάμεσα Quai Poissonnerie - Rue Turenne) ονομάζεται Petite Venice (= η μικρή Βενετία). Στην βόλτα μας βρεθήκαμε μπροστά στον επιβλητικό ναό Collegiale Saint Martin, που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα έργα της γοτθικής αρχιτεκτονικής στην Alsace, που κατασκευάστηκε το 1235-1365. Περπατήσαμε για αρκετή ώρα, μέχρι που πήγαμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο.
Στο κυκλικό κόμβο, ακριβώς από το ξενοδοχείο, βρίσκεται ένα αντίγραφο του αγάλματος της Ελευθερίας, που βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης από το 1886. Από την πρώτη μέρα μου έκανε εντύπωση! Δεν είναι τυχαία η παρουσία του στο Colmar, καθώς αυτός που το φιλοτέχνησε στις ΗΠΑ, είναι ο Αλσατός καλλιτέχνης / γλύπτης, Auguste Bartholdi. Επιστρέφοντας, ο δρόμος δεν είχε κίνηση, οπότε και έστησα την μηχανή για μια αναμνηστική φωτογραφία.
Οπως ήταν αναμενόμενο αράξαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου συζητώντας μέχρι τις 3πμ, αν και είχαμε κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ... Οταν βρίσκεσαι με φίλους, ιδίως υπό τέτοιες συνθήκες, πάντα έχεις να συζητήσεις για πολλά. Η συνάντηση με τον Νεκτάριο ήταν μια πολλή ευχάριστη έκπληξη για το ταξίδι μας, που έδωσε μια ιδιαίτερη πινελιά!!! Να είσαι καλά Νεκτάριε!
