Την τελευταία μέρα στην Γαλλία ήταν σχεδιασμένο να πραγματοποιηθεί μια όμορφη διαδρομή προς τον νότο, ακολουθώντας την Route des Grandes Alpes και στην συνέχεια το Route de Bonette. Αρχικά είχαμε σκεφτεί να κάνουμε μια κυκλική διαδρομή που συμπεριελάμβανε περισσότερα τμήματα του Parc National du Mercantour, εφόσον είχαμε ως αφετηρία την πόλη Barcelonnette. Εφόσον, όμως κατά την διάρκεια του ταξιδιού άλλαξαν κάποιοι προορισμοί και διαδρομές, τελικά διανυκτερεύσαμε στο Briancon και όχι στο Barcelonnette, που ήταν περίπου 90χλμ νοτιότερα. Ισως τα 90χλμ να φαίνονται λίγα, όμως όταν πρόκειται για ορεινές ενδιαφέρουσες διαδρομές, τότε τα 90χλμ απαιτούν χρόνο.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, η επόμενη διανυκτεύρεση να είναι κοντά στο Cuneo. Ηδη από την μέση του ταξιδιού αρχίσαμε να αναζητούμε τα καταλύματα των επόμενων ημερών, καθώς είχε μπει ο Αύγουστος και οι θερινές διακοπές των Ευρωπαίων είχαν ξεκινήσει, με αποτέλεσμα να αναζητούμε να εξασφαλίσουμε το κατάλυμά μας για τις επόμενες 1-2 διανυκτερεύσεις. Για τον λόγο αυτό το καταλυμα της συγκεκριμένης μέρας είχε οριστεί περίπου 10χλμ ανατολικά του Cuneo, στο χωριό Pianfei.
Αναχωρήσαμε από το Briancon, κατά τις 10.30πμ με νότια πορεία και οδηγούς τις πινακίδες Chateau Queyras. Ουσιαστικά, πατούσαμε πάνω στην διαδρομή D902, την Route des Grandes Alpes. Από την αρχή η διαδρομή διέσχιζε μια περιοχή με έντονη βλάστηση. Ο δρόμος ήταν καλός, με αρκετές στροφές. Η παρουσία των ποδηλατών ήταν έντονη και για αυτό έχουν χαράξει την δική τους λωρίδα κυκλοφορίας. Παρόλα αυτά σε πολλά σημεία είναι στενός και αν τύχει να συναντηθούν 2 αυτοκίνητα και ποδηλάτης, με το ζόρι χωράνε. Σε γενικές γραμμές έπρεπε να έχεις το νου σου και την προσοχή σου σε επιφυλακή. Αρκετοί ήταν και οι μοτοσικλετιστές που συναντούσαμε. Γενικά ο D902 ήταν γεμάτος. Μετά από μερικά χιλιόμετρα φτάσαμε στο πέρασμα Col d'Izoard, στα 2360μ. Πλήθος κόσμου ήταν μαζεμένος εκεί... ποδηλάτες, μηχανόβιοι, ταξιδιώτες... Κάποιοι φωτογράφιζαν τον στύλο, που ενημέρωνε για την πινακίδα, άλλοι περπατούσαν στους γύρω λόφους.
Συνεχίσαμε την πορεία μας βρισκόμενοι στο καταπράσινο εθνικό πάρκο Parc Naturel Regional du Queyras. Από ένα σημείο και μετά η διαδρομή ακολουθούσε την κοίτη του ποταμού Queyras, με μικρούς παραπόταμους να χύνονται σε αυτόν σε διάφορα σημεία. Στο χωριό Maison du Roy, ένα μικρό φράγμα σχημάτιζε μια μικρή λίμνη που μας τράβηξε το ενδιαφέρον. Στο σημείο εκείνο ξεκινούσε το μικρό φαράγγι Gorges du Guil, με τον δρόμο να περνάει από στενά σημεία στον βράχο και μικρά τούνελ.
Στο χωριό Guillestre στρίψαμε αριστερά για St-Paul s-Ubaye, συνεχίζοντας στον D902, σκαρφαλώνοντας στο πέρασμα Col de Vars (2109μ.), που βρισκόταν μετά την ομώνυμη πόλη. Πριν το πέρασμα παρατήρησα πως υπήρχαν κάποιοι που είχαν στηθεί σε συγκεκριμένα σημεία και φωτογράφιζαν όσους περνούσαν. Συνειδητοποίησα πως ήταν φωτογράφοι, που στο τέλος της ημέρας ανεβάζουν το υλικό αυτό στην σελίδα τους, δίνοντάς σου την δυνατότητα να αγοράσεις την φωτογραφία σου. Την διεύθυνση συνήθως την έχουν σε διάφορα πανό, είτε στο σημείο που φωτογραφίζουν, είτε στο παρακείμενο πέρασμα.
Πριν το πέρασμα κάναμε μια στάση στο Refuge Napoleon Col de Vars. Τα Refuge Napoleon είναι τα "Καταφύγια του Ναπολέοντα". Είναι 6 στον αριθμό και πρόκειται ορεινά πέτρινα καταφύγια που βρίσκονται κατά μήκος του δρόμου ή δίπλα σε ορεινά περάσματα στο τμήμα της περιοχής Hautes-Alpes. Ήταν σχεδιασμένο να χτιστούν ακόμα 2, αλλά τελικά το σχέδιο ναυάγησε, λόγω έλλειψης κονδυλίων. Στο πέρασμα του χρόνου, κάποια διατηρήθηκαν, κάποιο φτιάχτηκε από την αρχή και κάποια καταστράφηκαν. Στις μέρες μας λειτουργούν ως εστιατόρια συνήθως. Σε αυτό που σταματήσαμε, υπήρχε μια μικρή λίμνη, όπου κάποιοι ψάρευαν (μόνο με ειδική άδεια) ή απολάμβαναν τον ήλιο στις όχθες της.
Στον δρόμο για Barcelonnette, συναντήσαμε το χωριό Jausier, όπου στρίψαμε αριστερά με οδηγούς τις πινακίδες για Col de la Bonette. Αμέσως μετά την διασταύρωση, πινακίδες μας ενημέρωναν πως βρισκόμασταν πλέον στον Route de la Bonette, τον δρόμο που διαθέτει το υψηλότερο οδικό τμήμα στην Ευρώπη. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε υψομετρικά, ενώ η έντονη βλάστηση άρχισε σταδιακά να μειώνεται. Πλησιάζοντας τα 2000μ το τοπίο διέθετε μόνο χλόη και ελάχιστους θάμνους. Γυμνοί βράχοι υψώνονταν γύρω μας δημιουργώντας ένα άγριο και αφιλόξενο τοπίο, παράλληλα όμως και άκρως εντυπωσιακό! Μικρά οροπέδια σχηματίζονταν, τα οποία διέσχιζαν ορμητικά ρυάκια, κάποια από τα οποία κατέληγαν σε αλπικές λίμνες. Μια από αυτές μας τράβηξε σαν μαγνήτης, κάνοντας μια μικρή στάση για ένα αυτοσχέδιο καφεδάκι με θέα την λίμνη και τα βουνά! Ο ήλιος έλαμπε αλλά δεν ήταν αρκετός να μας ζεστάνει, καθώς η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 15 βαθμούς. Τον δρόμο ανεβοκατέβαιναν ποδηλάτες, πεζοπόροι, μοτοσικλετιστές, αυτοκινητιστές, campers... Όλων των ειδών ταξιδιώτες, που επιθυμούσαν με τον τρόπο του ο καθένας να φτάσει στο υψηλότερο οδικό σημείο της Ευρώπης.
Το τοπίο ήταν μαγευτικό και δύσκολα πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε... Μετά από μερικά χιλιόμετρα, βρεθήκαμε μερικές εκατοντάδες μέτρα από το πέρασμα... Η θέα ήταν απίστευτη! Γύρω σου μπορούσες να διακρίνεις κορυφές άλλων βουνών, κανοντάς σε να πιστεύεις πως βρισκόσουν στην κορυφή του κόσμου! Πριν φτάσουμε στο πέρασμα, ο δρόμος πήγαινε περιμετρικά σχεδόν από την κορυφή του βράχου, που βρισκόταν το Col de la Bonette. Τότε θυμήθηκα τα λόγια του Δημήτρη Σ, που μου έλεγε πως οι Γάλλοι προκειμένου να έχουν το υψηλότερο οδικό σημείο στην χώρα τους, δημιούργησαν έναν περιμετρικό δρόμο, υψηλότερα από το αρχικό πέρασμα, ώστε να "αυξήσουν" το υψόμετρο του περάσματος. Και τα κατάφεραν!
Φτάνοντας στο υψηλότερο σημείο, συναντήσαμε τον μνημείο-βράχο που ενημέρωνε για αυτό... βρισκόμασταν στο Col de la Bonette, στα 2.802μ. υψόμετρο. Αρκετοί ήταν αυτοί που έβγαζαν μια αναμνηστική φωτογραφία στο σημείο, κυρίως ποδηλάτες, που σε γενικές γραμμές θέτουν τα περάσμα, ως στόχους. Πέρα όμως από όλα αυτά, η θέα από το συγκεκριμένο ήταν μαγευτική! Καθίσαμε για αρκετή ώρα, προσπαθώντας να απομονώσουμε το τουριστικό κομμάτι του σημείου, από την υπόλοιπη γοητεία που προσέφερε...
Η ώρα πλησίαζε 4μμ όταν πήραμε την απόφαση να αναχωρήσουμε με επόμενο προορισμό το Izola. θεωρητικά θέλαμε να περάσουμε στην Ιταλία, μέσω μιας ορεινής διαδρομής που είχαμε δει στον χάρτη. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν υπαρκτή και το κυριότερο, αν ήταν βατή. Φτάνοντας στο Izola, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Izola2000 και Col de la Lombard. Ο δρόμος άρχισε να ανεβαίνει υψομετρικά μέσω μιας ελικοειδούς στενής πορείας με πολλές στροφές "πέταλα". Ευτυχώς που το Izola2000, δεν λειτουργεί λόγω εποχής, καθώς τυγχάνει να είναι ένας ακόμα διάσημος χειμερινός προορισμός για σκιέρ, οπότε δεν συναντήσαμε κίνηση. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, λες και μας εξέφραζε την λύπη του που αφήναμε την Γαλλία! Μετά το Izola2000, συνεχίσαμε για Col de la Lombard στα 2350μ., ενώ η διαδρομή έγινε περισσότερο στενή. Φτάνοντας στο πέρασμα μια πινακίδα μας ειδοποιούσε πως εισερχόμασταν στην Ιταλία... και αυτό ήταν! Αφήναμε πίσω μας την εντυπωσιακή Γαλλία, στην οποία είχαμε περιηγηθεί τις προηγούμενες 17 μέρες... Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα, χωρίς όμως να μπορώ εκείνη την στιγμή να συνειδητοποιήσω κάτι συγκεκριμένο από την χώρα που αφήναμε... αυτό θα συνέβαινε στον χρόνο που θα ερχόταν...
Βγάλαμε μερικέ φωτογραφίες και συνεχίσαμε μέσω του SP255 για Cuneo, μέσω ενός πολύ στενού δρόμου, που δεν μπορούσες να προσπεράσεις ούτε ποδηλάτη με ευκολία! Για τα επόμενα 20χλμ το σκηνικό του δρόμου ήταν κάπως έτσι... Το τοπίο ήταν μαγευτικό, λες και προσπαθούσε να διώξει την θλίψη που ένοιωθα... ίσως λίγο υπερβολικό... Στο χωριό Roviera Pratolungo (Vinadio), συναντήσαμε τον SS21, που ερχόταν από δυτικά (από τα σύνορα με την Γαλλία) και κατευθυνόταν προς το Cuneo. Τον ακολουθήσαμε συναντώντας όμορφα χωριά αλλά και κίνηση. Μας χώριζαν περίπου 50-60χλμ από το Pianfei, όπου είχαμε βρει κατάλυμα. Στο Boves κάναμε στάση σε ένα σουπερμάρκετ για να πάρουμε κάτι πρόχειρο, καθώς το Pianfei απείχε 13χλμ από το Cuneo και δεν είμασταν σίγουροι αν θα βρίσκαμε κάτι να φάμε την ώρα που θα φτάναμε.
Κατά τις 8μμ φτάσαμε. Ο ιδιοκτήτης μας περίμενε, καθώς είχε φροντίσει να επικοινωνήσει τηλεφωνικώς μαζί μου και να του πω μια πιθανή ώρα άφιξης. Το κατάλυμα Affittacamere il Torchio (45 euro), ήταν μια πολλή καλή επιλογή, καθώς επρόκειτο ένα όμορφα διακοσμημένο δωμάτιο στα προάστεια του χωριού, με περιποιημένο κήπο και εξωτερικούς χώρους. Φάγαμε αυτά που είχαμε αγοράσει και αράξαμε να χαλαρώσουμε στον κήπο...
