Ξημέρωσε η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας εκτός Ελλάδας. Τα τελευταία 90 χιλιόμετρα μέχρι την Ancona, ήταν πολύ λίγα, θεωρώντας τα σαν μια μικρή βόλτα. Ξυπνήσαμε σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς και κατεβήκαμε στο ισόγειο για το πρωινό.
Κατά τις 12.30μμ χαιρετίσαμε τους συμπαθητικούς ιδιοκτήτες του καταλύματος και αναχωρήσαμε προς την Ancona μέσω του άξονα Saint Ippolito - Mondavio - Senigallia, επιλέγοντας με τον τρόπο αυτό το δευτερεύον οδικό δίκτυο, που διέσχιζε περιοχές με καταπράσινους χαμηλούς λόφους και μικρά παραδοσιακά χωριά. Φτάνοντας στην Senigallia, ουσιαστικά προσεγγίσαμε στην ακτογραμμή της Ανδριατικής, με τον δρόμο να πηγαίνει παράλληλα με την θάλασσα, για τα τελευταία 40χλμ
Οδηγώντας στην παραλιακή ζώνη μέχρι την Ancona, συναντήσαμε σημεία που αποτελούσαν πολυσύχναστες παραλίες της περιοχής. Από άποψη τουριστικής υποδομής όχι κάτι το ιδιαίτερο, ενώ τα κτίρια δεν είχαν κάποια παραδοσιακή αρχιτεκτονική ή γραφικότητα. Αποτελούσαν απλά καταλύματα, για να εξυπηρετήσουν τους λουώμενους που επέλεγαν την συγκεκριμένη περιοχή. Πολύ εύκολα φτάσαμε στα κτίρια για το check in των εισιτηρίων, λίγο πριν την είσοδο στο λιμάνι. Είχε λίγη κίνηση, αλλά όχι τόση για να ταλαιπωρηθούμε. Πριν ξεκινήσουμε για το καράβι, άλλαξα ρούχα, βγάζοντας τον μοτοσικλετιστικό εξοπλισμό και προετοιμάζοντας υπνόσακο και υπόστρωμα για το καράβι... δεν ξέρασαμε τι θα μπορούσε να μας περιμένει...
Πριν 4-5 μέρες είχα μιλήσει με τον Μερκούρη από το Ηράκλειο, που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει το ταξίδι του για την Ιβηρική Χερσόνησο και το Μαρόκο. Συμπτωματικά, την ημέρα που θα έφτανε αυτός Ancona, θα αναχωρούσαμε εμείς. Ετσι λοιπόν δώσαμε ραντεβού να τα πούμε στα γρήγορα στο λιμάνι. Κάνοντας λοιπόν το check in μπήκαμε στην πύλη που οδηγούσε στο καράβι μας. Τότε συνειδητοποιήσαμε πως αυτούς που έρχονται και αυτούς που φεύγουν, τους χωρίζει ένας ψηλός σιδερένιος φράκτης, που για να τον περάσεις, έπρεπε να έχεις το καρτελάκι που ανέγραφε τον προρισμό σου Patra ή Igoumenitsa. Κανένας άλλος δεν μπορούσε να περάσει τον φράχτη. Σταματήσαμε, λοιπόν, πολύ κοντά στην πύλη, με την λογική πως αν θα μπορούσαμε να βρεθούμε με τον Μερκούρη, θα ήταν σε εκείνο το σημείο.
Το καράβι του είχε μια ώρα καθυστέρηση, οπότε κανά 15λεπτο μετά, μιλήσαμε στο τηλέφωνο, καθώς μόλις είχε βγει από το καράβι. Δώσαμε ραντεβού στο σημείο του φράχτη που ήταν στο ύψος του ξενοδοχείου Seeport Hotel. Σε λίγο έφτασε και μετά βίας καταφέραμε να τα πούμε στο όριο της πύλης, με τον αστυνομικό να μας κάνει συνεχείς παρατηρήσεις, λες και είμασταν σε επισκεπτήριο φυλακής! Του ευχήθηκα καλό ταξίδι, ενώ στιγμαία μου ήρθαν εικόνες από το ταξίδι μου το 2006... Καλό ταξίδι ρε Μαρκούρη!!!
Κατευθυνθήκαμε προς την πόρτα του καραβιού των MINOAN LINES. Σε μια ενδιάμεση στάση πιάσαμε κουβέντα με κάτι μηχανόβιους μοτοσικλετιστές που πήγαιναν Ελλάδα. Φτάνοντας στο καράβι, είχαμε πάρα πολύ κόσμο να περιμένει, ιδίως νέους, που φαίνονταν να είναι ένα τεράστιο γκρουπ... Κακό οιωνός για την βραδιά που θα ακολουθούσε... Παρκάραμε τις μοτοσικλέτες και ανεβήκαμε στα σαλόνια, που σε λίγη ώρα γέμισαν από "φασαριόζους" ιταλούς νέους, που όντως ήταν από κάποιο σχολείο ή πανεπιστήμιο.
Η ώρα κύλισε χαλαρά παρατηρώντας τους Ιταλούς. Θυμηθήκαμε δικά μας πιο νεαρά χρόνια. Καθίσαμε για κάμποση ώρα στην ντισκοτέκ που είχε ζωντανή μουσική και πάλι οι Ιταλοί έδιναν τα ρέστα τους. Συζητήσαμε για το ταξίδι και τι μας έκανε εντύπωση, καταλήγοντας πως είχε ξεπεράσει τις προσδοκίες μας. Με την ευκαιρία κάναμε και έναν οικονομικό απολογισμ, καταλήγωντας πως μας είχε στοιχίσει περί τα 1600 ευρώ/άτομο, με 1/3 βενζίνες, 1/3 καταλύματα και περίπου 1/3 προσωπικά έξοδα και φαγητό.
Κατά τις 12 αποφασίσαμε να βρούμε μια γωνιά να την πέσουμε... Ηδη είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, όταν το κρύο ανάγκασε σταδιακά τους Ιταλούς να μπαίνουν στα σαλόνια και να απλώνουν τους υπνόσακους, όπου υπήρχε κενό σημείο. Ξάπλωσα, προσπαθώντας να βολευτώ για να κοιμηθώ... Σε καμιά περίπτωση δεν θα έμενα άγρυπνος, αφού φτάνοντας στην Πάτρα, θα έπρεπε να συνεχίσω το ταξίδι για Καλαμάτα...
Επόμενη μέρα...
Κατά τις 7πμ ξύπνησα παρά τις προσπάθειες να κοιμηθώ παραπάνω... Πολλή βαβούρα... Αν κάποιος με ρωτούσε ποια ήταν η δύσκολη στιγμή του ταξιδιού, θα έλεγα "το καράβι"... Πραγματικά τίποτα άλλο! Δεν είναι τυχαίο που το απέφευγα υποσυνείδητα τόσα χρόνια... Αράξαμε στο σαλόνι, περιμένοντας τις ώρες να περάσουν... Κατά τις 12 φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα και για καλή μας τύχη, κατέβηκαν οι νεαροί Ιταλοί και πραγματικά το πλοίο άδειασε, θυμίζοντας την φάση, όταν πηγαίναμε στην Ιταλία. Τα πράγματα ήταν πιο χαλαρά στην συνέχεια του ταξιδιού.
Mετά την Ηγουμενίτσα το ταξίδι κύλισε ήρεμα και ξεκούραστα. Η αλήθεια είναι πως μας είχε πιάσει μια ανυπομονησία να φτάσουμε, όχι γιατί θέλαμε να ολοκληρωθεί το οδοιπορικό μας, αλλά γιατί η 24ωρη παραμονή μας στο πλοίο, ήταν κάτι εντελώς "ξένο" με αυτό που είχαμε ζήσει τις προηγούμενες 22 μέρες. Εξάλλου στο λιμάνι της Πάτρας, θα χώριζαν οι δρόμοι μας με τον Στράτο και ο καθένας θα ακολουθούσε την δική του πορεία, για την Βαρειά και για τις Γούβες αντίστοιχα. Ειλικρινά, παρά την κούρασή μου, ένιωθα πως τα 250χλμ μέχρι τις Γούβες, θα ήταν ένα "ξέπιασμα" από την αδράνεια του καραβιού...
Κατά τις 6μμ φτάσαμε στο λιμάνι και σύντομα πατήσαμε στεριά. Παρκάραμε τις μοτοσικλέτες δίπλα στην θάλασσα για να βγάλουμε μια τελευταία φωτογραφία και να χαιρετηθούμε. Είναι οι στιγμές που νιώθεις μια απίστευτη ευγνωμοσύνη και ευχαρίστηση. Νομίζω πως είναι η αντίστοιχη αίσθηση με αυτή του ορειβάτη που φτάνει στην κορυφή του βουνού. Δεν είπαμε πολλά πράγματα... Μια ευχή μόνο: "Να είμαστε καλά και του χρόνου να ξαναταξιδέψουμε..." Πραγματικά το ταξίδι με την μοτοσικλέτα είναι μικρόβιο, από το οποίο ποτέ -κατά την γνώμη μου- δεν μπορείς να γλιτώσεις, από την στιγμή που μπαίνει μέσα σου. Πάντα υπάρχει και μεγαλώνει, ακόμα και όταν δεν καταφέρνεις να ταξιδεύεις, αυτό υπάρχει και συνεχίζει να σε "ενοχλεί"...
Σε λιγότερο από 10 λεπτά, ο καθένας τραβούσε τον δρόμο του... Το μυαλό ήδη ταξίδευε σε εικόνες και συναισθήματα των προηγούμενων ημερών, κάνοντας -άθελα- συγκρίσεις με την πραγματικότητα που ζούσες εκείνη την στιγμή... κοίτα πως οδηγούν, κοίτα πως είναι οι δρόμοι... έπιασα τον εαυτό μου να χαιρετά τους μοτοσικλετιστές που συναντούσα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας... μάταια... Θα έπαιρνε πολύ καιρό για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω αυτά που είχα δει και ζήσει αυτές τις μέρες που ταξιδεύαμε...
Λίγα λόγια σαν τίτλοι τέλους...
Ταξιδέψαμε 23 μέρες, διανύοντας περίπου 7500χλμ σε 2 χώρες. Βρεθήκαμε σε υψόμετρα από 0-3.842μ. Σε θερμοκρασίες από 2-42 βαθμούς. Οδηγήσαμε στον Δρόμο του Ναπολέοντα, της Λεβάντας, του Κρασιού, του Αντλαντικού, του Λίγηρα, της Σαμπάνιας, των Μεγάλων Αλπεων, του υψηλότερου της Ευρώπης La Bonnette. Διασχίσαμε πεδιάδες με απέραντες εκτάσεις αμπελώνων, που έμοιαζαν λες και τους είχαν φτιάξει με χάρακα. Περάσαμε μέσα από δάση με έντονη βλάστηση και ψηλά δέντρα που σου έκρυβαν τον ήλιο. Θαυμάσαμε τα απότομα φαράγγια στην βάση των οποίων υπήρχαν ορμητικά ποτάμια. Συναντήσαμε λίμνες, κάποιες από τις οποίες ξεπερνούσαν τα 2000μ υψόμετρο.
Μείναμε άφωνοι από την επιβλητικότητα των άγριων αλπικών τοπίων, που σου έκοβαν την ανάσα με την πανοραμική θέα που προσέφεραν. Περάσαμε πολλά πάσα (περάσματα), τα υψηλότερα της Ευρώπης, κάνοντάς μας να νιώσουμε ενός είδους ευγνωμοσύνη και επιτυχία, ανεξαρτήτως από το γεγονός πως έχουμε ταξιδέψει σε υψηλότερους δρόμους εκτός Ευρώπης. Εντυπωσιαστήκαμε από την ομορφιά των πολλών παραδοσιακών χωριών, που το καθένα αυτά διατηρούσε την ιδιαιτερότητά του, κανοντάς το μοναδικό.
Θαυμάσαμε τις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού και το φαινόμενο της παλύρροιας, κάτι που ήταν πρωτόγνωρο για τα δικά μας δεδομένα. Επισκεφτήκαμε τα περιβόητα Chateau της κοιλάδας του Loire, τις ιστορικές ακτές της Νορμανδίας και τα παραμυθένια χωριά της Αλσατίας. Επιχειρήμασαμε να σκαρφαλώσουμε ψηλά στο Aiguille du Midi, για να απολαύσουμε την επιβλητική "Λευκή Κυρία, το Mont Blanc. Δοκιμάσαμε την γαλλική κουζίνα και τα διάσημα κρασιά της.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως είχαμε και την ευκαιρία να νιώσουμε την ευγένεια των ανθρώπων που ζουν στον συγκεκριμένο τόπο...