2-6-2013: Ήρθε το καλοκαίρι του 2013 και ημερολογιακά!!! Θελήσαμε να το τιμήσουμε, πραγματοποιώντας μια μικρή (μόνο 300χλμ τελικά!!!) εκδρομή στην Βόρεια Εύβοια! Ο Σάκης και ο εγώ είχαμε επισκεφτεί την περιοχή περίπου 10 χρόνια πριν, ενώ ο Στράτος την έβλεπε για πρώτη φορά. Έτσι, ήταν μια καλή ευκαιρία, να ξαναπάμε, καθώς αποτελεί ένα μέρος που δεν το χορταίνεις όσες φορές και να το επισκεφτείς!!! Η πρόταση της εκδρομής έπεσε στο τραπέζι, μόνο μερικές ώρες πριν την πραγματόποιήση της! Δυστυχώς, ελεύθεροι υποχρεώσεων ήμασταν μόνο εμείς οι τρείς. Δώσαμε, λοιπόν, ραντεβού στα διόδια της Μαλακάσας στις 9.30πμ.
Ξεκινήσαμε, έχοντας τον καιρό συμμαχό μας, να διανύσουμε τα 80χλμ. αυτοκινητόδρομου που χωρίζουν την Αθήνα με την Χαλκίδα. Αφού περάσαμε την επιβληκτική γέφυρα, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για βόρεια Εύβοια και Λίμνη (78χλμ.). Στην αρχή η διαδρομή διέσχιζε μια πεδιάδα, συναντώντας τα χωριά Νέα Αρτάκη και Ψαχνά. Το τοπίο, θα μπορούσες να το θεωρήσεις, μάλλον αδιάφορο σε σχέση με αυτό που συναντήσαμε λίγο μετά το χωριό Ψαχνά. Ο δρόμος άρχισε να ανεβαίνει υψομετρικά, συναντώντας πυκνά πευκοδάση αλλά και πολλά πλατάνια. Οι συνεχείς, αλλά άνετες στροφές πρόσφεραν μια απολαυστική οδήγηση, κάνοντας τα χιλιόμετρα να περνάνε χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι!!! Σε πολλά σημεία, μπορούσες να θαυμάσεις την μοναδική θέα του Ευβοϊκού κόλπου και της ευρύτερης περιοχής!!!
Όσο συνεχίζαμε, η βλάστηση γινόταν εντονότερη, φτάνοντας σε υψόμετρα 500-600μ. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να κατηφορίζουμε πάλι. Ο δρόμος έγινε στενότερος και η κατάστασή του ήταν μέτρια. Εντούτοις, το τοπίο ήταν εκπληκτικό, καθώς η διαδρομή ήταν παράλληλη σε έναν ποταμό, στην σκιά μεγάλων πλατάνων. Πλησιάζοντας στο χωριό Προκόπι –κατά μήκος της διαδρομής- συναντήσαμε αρκετός πεζοπόρους. Φτάνοντας στο συγκεκριμένο χωριό διαπιστώσαμε πως οι πλειονότητα αυτών κατευθύνονταν προς τα εκεί. Ο λόγος ήταν ο Ιερός Ναός του Οσίου Ιωάννη του Ρώσσου που είναι χτισμένος εκεί. Αποτελεί διάσημο προορισμό θρησκευτικόυ τουρισμού/ γεγονός που επιβεβαίωναν και τα λεωφορεία που συναντήσαμε κινούμενοι προς τα εκεί.
Λίγο μετά το Προκόπι, στην σκιά πυκνών και ψηλών πλατάνων, σταματήσαμε σε ένα από τα καφενεία-ψησταριές που βρίσκονταν πάνω στον δρόμο. Ενώ αρχικά ήμασταν -σχεδόν- οι μόνοι πελάτες του καταστήματος, σε λιγότερο από 30 λεπτά, γέμισε από μοτοσικλετιστές αλλά και άλλους πελάτες. Φεύγοντας, ο χώρος θύμιζε μοτοσικλετιστική συνάντηση!!! Οδηγώντας στο ίδιο περίπου σκηνικό φτάσαμε στην Στροφιλιά, όπου στρίψαμε αριστερά για Λίμνη (16χλμ). Όσο πλησιάζαμε στην παραλιακό μεγαλοχώρι, ξεπρόβαλλε μπροστά μας ο καταγάλανος Ευβοϊκός κόλπος. Απέναντί μας μπορούσαμε να δούμε την Στερεά Ελλάδα, δίνοντας την αίσθηση πως το κομμάτι αυτό της θάλασσας «κλείνει» κυκλικά... Ενδεχομένως, για τον λόγο αυτό έδωσαν στο παραλιακό αυτό χωριό το όνομα «Λίμνη».
Επισκεφτήκαμε την Λίμνη κάνοντας μια ολιγόλεπτη στάση στην μικρή μαρίνα που διαθέτει. Τα παραλιακά μαγαζιά ήταν κατάμεστα από κόσμο, κυρίως, λόγω της ημέρας. Τα γραφικά σπίτια και το καταγάλανο της θάλασσας δημιουργούσαν ένα τοπίο που θύμιζε πίνακα ζωγραφικής... Επόμενος προορισμός ήταν οι καταρράκτες του Δρυμώνα, που απείχαν 28χλμ. Αφήσαμε, λοιπόν, την παραλιακή Λίμνη και με κατεύθυνση για Λουτρά Αιδηψού, οδηγήσαμε για 11-12χλμ. μέχρι τις Ροβιές. Εκεί βρεθήκαμε στην διασταύρωση για Μοναστήρι Όσιου Δαβίδ, όπου στρίψαμε δεξιά. Μετά από 1,5χλμ. στρίψαμε πάλι δεξιά, με τον στενό ελικοειδή δρόμο να «χώνεται» μέσα σε πυκνά πευκοδάση!!! Αφού διασχίσαμε τα χωριά Παλαιοχώρι – Δαμιά – Καλαμούδι, φτάσαμε στον Δρυμώνα. Εκεί βρήκαμε την πινακίδα για «καταρράκτες» που απείχαν 4,5χλμ.
Σύντομα συναντήσαμε μεγάλα πλατάνια στην σκιά των οποίων βρισκόταν ο καταρράκτης. Το συγκεκριμένο μέρος το είχε ανακαλύψει εντελώς τυχαία(!) ο Σάκης, πριν περίπου 11 χρόνια! Το μέρος δεν είναι τόσο γνωστό, παρά τις προσπάθειες των ντόπιων, οι οποίοι έχουν κατασκευάσει ξύλινα μονοπάτια, παγκάκια και μια μικρή παιδική χαρά. Οι προσέγγιση του καταρράκτη γίνεται από 2 εισόδους. Ερχόμενοι από το χωριό Δρυμώνα, είναι προτιμότερο να μην μπείτε από την 1η είσοδο, καθώς ο ξύλινο μονοπάτι είναι μακρύτερο, αλλά κυρίως γιατί δεν είναι σε τόσο καλή κατάσταση (τουλάχιστον όταν το επισκεφτήκαμε εμείς!). Είναι προτιμότερο, να συνεχίσετε για 100-200μ. μέχρι το σημείο που βρίσκεται μια μικρή ταβέρνα. Εκεί είναι και η 2η είσοδος για τον καταρράκτη!
Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες και αφού περπατήσαμε για 5-10 λεπτά (δυστυχώς εμείς κάναμε λάθος και μπήκαμε από την 1η είσοδο...), συναντήσαμε τον εκπληκτικό μικρό καταρράκτη! Σε ένα κατάφυτο -από πλατάνια- τοπίο, μέσα από έναν βράχο εκβάλλει ένας καταρράκτης, ύψους 4-5 μέτρων, δημιουργώντας μια μικρή λιμνούλα. Το τοπίο είναι πραγματικά μοναδικό!!! Όπως και να το περιγράψει κάποιος, δεν μπορεί να αποδώσει την απίστευτη αυτή ομορφιά!
Μείναμε για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας αυτό το φυσικό τοπίο. Την ώρα που αναχωρούσαμε, άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες βροχής. Φύγαμε λοιπόν με κατεύθυνση την Αγία Άννα (20χλμ), στην ανατολική πλευρά της Εύβοιας. Η διαδρομή ήταν εκπληκτική με άνετες στροφές, ενώ σύντομα ξεπρόβαλλε μπροστά μας το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου Πελάγους!
Συνεχίσαμε, οδηγώντας με διαστήματα βροχής, ενώ ο καιρός συνεχώς χειροτέρευε, επιβεβαιώνοντας –δυστυχώς- τις μετεωρολογικές προβλέψεις. Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στον κόμβο της Στροφιλιάς και συνεχίσαμε προς Χαλκίδα, ακολουθώντας από εκεί και πέρα την αρχική διαδρομή της εκδρομής. Λόγω καιρού, αναβάλαμε τις αρχικές μας σκέψεις να επισκεφτούμε το Πήλι και την Βλαχιά. Οδηγήσαμε με νότια πορεία με την βροχή να δυναμώνει ακόμα περισσότερο και εμάς να αναζητούμε κάποια ταβέρνα να φάμε, αλλά και να περιμένουμε να περάσει η μπόρα. Καταλήξαμε σε μια τοπική ψησταριά λιγο πριν το χωριό Καμαρίτσα και οριακά προλάβαμε την μεγάλη μπόρα!!!
Αφού δοκιμάσαμε τους γευστικότατους τοπικούς μεζέδες και περάσαμε ευχάριστα την ώρα μας, κατά τις 6μμ. πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Στον δρόμο της επιστροφής μια σκέψη ήταν στο μυαλό όλων μας: «Η Εύβοια διαθέτει όμορφα μέρη και εκπληκτικές διαδρομές που θέλεις να επισκεφτείς και να οδηγήσεις πολλές φορές...»
