Πρώτος ξύπνησε ο Στράτος και μέχρι να σηκωθώ και εγώ, προθυμοποιήθηκε να πεταχτεί μέχρι το πρωί για να πάρει μερικά πράγματα για που θα συνόδευαν το καφεδάκι μας. Βλέπεις, εμείς μπορεί να κάναμε camping, όμως δεν είμασταν προετοιμασμένοι κατάλληλα. Επέστρεψε με μερικά σάντουιτς και κρουασάν σοκολάτας. Απολαύσαμε το πρωινό μας δίπλα στην σκηνή, ενώ παρατηρούσαμε το ξύπνημα των γειτόνων μας. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι ήταν πολλοί ευγενικοί και μας καλημέριζαν. Μάλιστα την προηγούμενη μέρα μου είχε πιάσει συζήτηση ένα ζευγάρι από την Ολλανδία ρωτώντας για το ταξίδι μας και την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε.
Κατά τις 10.30πμ αναχωρήσαμε από το camping με πορεία προς το Reim, με σκοπό να καταλήξουμε στην Avignon. Κάναμε μια στάση για ανεφοδιασμό, καθώς δεν θέλαμε να έχουμε περιπέτειες όπως είχε συμβεί πριν 2 μέρες. Ακολουθήσαμε την σήμανση για Puimoisson - Valensole - Manosque. Ο δρόμος στενός και με ελάχιστη κίνηση. Πολύ σύντομα βρεθήκαμε σε περιοχή με καλλιέργειες σαν μικρούς θάμνους. Κάποιοι από αυτούς είχαν μωβ άνθη. Συνεχίζοντας συναντούσαμε όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις, μέχρι που κάποια στιγμή ένα από τα κτήματα έμοιαζε σαν ένα μεγάλο μωβ χαλί. Κάναμε μια στάση, διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για λεβάντα, ενώ η μυρωδιά που αναδυόταν το επιβεβαίωνε περίτρανα! Βγάλαμε φωτογραφίες και απολαύσαμε το τοπίο και το άρωμα. Δυστυχώς η συγκεκριμένη περιόδος δεν ήταν η κατάλληλη για να επισκεφτείς το μέρος και ελάχιστα κτήματα αντιπροσώπευαν το σκηνικό είναι την περίοδο της ανθοφορίας της λεβάντας! Παρόλα αυτά πήραμε μια γεύση... ή για να είμαι πιο ακριβής μια μυρωδιά!
Σχεδόν μέχρι την κωμόπολη της Manosque το σκηνικό αποτελούσαν απέραντες εκτάσεις λεβάντας σε διάφορα στάδια ανάπτυξης. Στην κωμόπολη μπήκαμε μέσω μιας κρεμαστής γέφυρας που ένωνε της όχθες του ποταμού Durance. Η Manosque ήταν σχετικά αδιάφορη. Εντούτοις, ακολουθώντας την σήμανση για Villemus και Apt, ο στενός δρόμος διέσχιζε μια περιοχή με πεύκα και βελανιδιές, με άνετη χάραξη και καλή κατάσταση οδοστρώματος. Η οδήγηση ήταν απολαυστική. Οσο συνεχίζαμε η διαδρομή ήταν στο ίδιο σκηνικό με κάποια σημεία να συναντούμε λεβάντες και κάποιους μικρούς αμπελώνες. Βρεθήκαμε στην διασταύρωση με τον δρόμο που μας οδηγούσε στην Apt, που απείχε μερικά χιλιόμετρα.
Από εκεί και πέρα ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Rosillion. Με το που μπήκαμε στο συγκεκριμένο χωριό εντυπωσιαστήκαμε, ενώ φτάνοντας στην κεντρική πλατεία μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Τα σπίτια ήταν βαμμένα στις αποχρώσεις της ώχρας! Σου έδινε την εντύπωση πως ήταν βγαλμένο από κάποιο παραμύθι! Παρά το γεγονός ότι ήταν κατάμεστο από τουρίστες, σε γοήτευε. Τα πλακόστρωτα σοκάκια του ήταν δεδαλώδη και κατέληγαν σε μικρές πλατείες που είχαν μικρά μαγαζάκια και εστιατόρια. Το Rossillion είναι γνωστό για την εξόρυξη και επεξεργασίας ώχρας που χρησιμοποιήθηκε από τους προιστορικούς χρόνους ήδη! Αφού περιπλανηθήκαμε στο χωριό, επισκεφτήκαμε και έναν χώρο όπου φαίνονταν οι κοκκινωποί βράχοι από τους οποίους προέρχεται το συγκεκριμένο χρώμα.
Αφήσαμε το Rossillion και συνεχίσαμε για το Gordes, που απείχε περί τα 10χλμ. Ακολουθώντας μια ελικοειδή διαδρομή που κατέληγε σε ένα μικρό οροπέδιο, αντικρύσαμε το εντυπωσιακό χωριό του Gordes, που ήταν χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου. Και αυτό αποτελεί ένα από τα παραδοσιακά, διατηρητέα χωριά της Γαλλίας, αποτελώντας πόλο έλξης για ντόπιους και ξένους τουρίστες. Τα σπίτια είναι χτισμένα από ανοιχτό καφέ χρώμα, ενώ το χωριό μπορείς να το επισκεφτείς πεζός. Ο κεντρικός δρόμος φτάνει μέχρι το σημείο που βρίσκεται το φρούριο, ενώ στο πίσω μέρος μια μικρή πλατεία με ένα σιντριβάνι και ένα μεγάλο δέντρο συμπληρώνουν το σκηνικό. Από εκεί ξεκινούν δρομάκια που οδηγούν σε διάφορα όμορφα σημεία. Περπατήσαμε σε αυτά και επισκεφτήκαμε την εντυπωσιακή κεντρική εκκλησία του. Πριν φτάσουμε στο Gordes, σταματήσαμε σε ένα σημείο που μπορούσες να έχεις μια πανοραμική θέση του χωριού και να το φωτογραφίσεις.
Επιστρέψαμε στις μηχανές, τις οποίες είχαμε παρκάρει στο δημοτικό πάρκινγκ. Στην Γαλλία μου έχει κάνει εντύπωση πως οι μοτοσικλέτες δεν πληρώνουν για στάθμευση, ακόμα και χώρους που τα υπόλοιπα οχήματα πληρώνουν. Αναχωρήσαμε ακολουθώντας μια διαδρομή D117 που σε κάποια σημεία της δεν χωρούσαν 2 αμάξια ταυτόχρονα. Αρχικά βρεθήκαμε στο αββαείο Notre-Dame de Senanque, που είχε αρκετό κόσμο. Αρκεστήκαμε να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες από μακριά και συνεχίσαμε προς την Avignon. Για μια ακόμα φορά η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα. Οδηγήσαμε μέσα σε βραχώδη περιοχή, με χαμηλή βλάστηση. Σε ένα άνοιγμα του δρόμου κάναμε μια μικρή στάση για καφεδάκι πριν διανύσουμε τα τελευταία χιλιόμετρα πριν τον τελικό προορισμό της ημέρας.
Στην Avignon φτάσαμε κατά τις 5.30μμ έχοντας όλο τον χρόνο για να βρούμε κατάλυμα, να τακτοποιηθούμε και να βγούμε μια βόλτα στην παλιά πόλη με την ησυχία μας. Την είχα ξαναεπισκεφτεί πριν 11 χρόνια έχοντας τις καλύτερες αναμνήσεις από τότε! Τότε είχαμε μείνει σε κάποιο προάστοιο της πόλης, σε μια οικονομική αλυσίδα ονόματι Formule1. Αυτήν την φορά την αναζήτησα στο διαδίκτυο και βγήκα και την διεύθυνση. Η τιμή του δίκλινου στα 35 ευρώ (κοινόχρηστο μπάνιο και τουαλέτα και σχετικά μικρά δωμάτια, αλλά με φυλασσόμενο πάρκινγκ). Το βρήκαμε εύκολα. Ξύπνησαν αναμνήσεις... Τελικά το κλείσαμε με 50 ευρώ γιατί η κράτηση δεν είχε γίνει ιντερνετικά και μια μέρα νωρίτερα (τουλάχιστον). Η αλήθεια είναι πως βαρεθήκαμε να ψάξουμε αλλού και αρκεστήκαμε σε αυτό. Το θετικό επίσης είναι πως είναι προσφάτως ανακαινισμένο, καθαρό, κοντά σε σουπερμαρκετ και διαθέτει και αυτόματο πωλητή για ψιλοπράγματα. Τακτοποιηθήκαμε και αράξαμε λιγάκι για να χαζέψουμε στο ιντερνετ που είχαμε 2 μέρες να μπούμε ουσιαστικά.
Κατά τις 8.30μμ φτάσαμε στην πύλη των τειχών της παλιάς πολής που είναι κοντά στην μισογκρεμισμένη ιστορική γέφυρα της Avignon. Οταν κατασκευάστηκε είχε μήκος 900μ και 22 καμάρες. Ο ποταμός Ροδανός κατέστρεψε πολλές φορές την γέφυρα με τα ορμητικά νερά του όταν πλημμύριζε. Επισκευάστηκε πολάκις, μέχρι τον 17ο αιώνα που επισκευάστηκε για τελευταία φορά. Από εκεί και πέρα παραμένει μισογκρεμισμένη.
Παρκάραμε τις μοτοσικλέτες σε ένα πάρκινγκ (ελεύθερα και πάλι) και περάσαμε τα τείχη, κατευθυνόμενοι προς το παλάτι του Πάπα. Η Avignon αποτέλεσε στο παρελθόν κέντρο χριστιανισμού και έδρα της Παπικής εξουσίας για παραπάνω από έναν αιώνα. Κάποια στιγμή ήταν ο τόπος "εξορίας" του Πάπα, ή μάλλον καλύτερα, ο τόπος περιορισμού του. Το επιβλητικό παλάτι του Πάπα κερδίζει τις εντυπώσεις μόλις βρεθεί κανείς στην πλατεία που το φιλοξενεί. Συναντήσαμε πλήθος κόσμου που παρακολουθούσε κάποιους χορευτές του δρόμου που έδιναν την παράστασή τους. Ο ήλιος που έδυε έγινε μια ξεχωριστή πινελιά στο όλο σκηνικό
Αφήσαμε το παλάτι και περπατήσαμε στην προς την κεντρική πλατεία, που φιλοξενεί το δημαρχείο, εστιατόρια και ένα καρουζέλ... Πλήθος κόσμου ήταν μαζεμένος δημιουργώντας μια ευχάριστη εικόνα. Θελήσαμε να αναζητήσουμε κάπου για φαγητό και βρεθήκαμε στον μικρό πλακόστρωτο δρομάκι που ήταν γεμάτο με μικρά εστιατόρια, όχι και τόσο τουριστικά. Το σημείο έδειχνε πιο ψαγμένο. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο που μιλούσαν μόνο γαλλικά και δοκιμάσαμε κάποιο τοπικά πιάτα που αποδείχτηκαν πολύ νόστιμα. Το σημείο είχε μια ιδιαίτερη γοητεία.
Κατά τις 10.30μμ οι περισσότεροι πελάτες είχαν φύγει και πληρώσαμε και εμείς. Κάναμε μια βόλτα που ενώνει την κεντρική πλατεία με τον σιδηροδρομικό σταθμό. Συναντήσαμε πολλούς πλανόδιους πωλητές και καλλιτέχνες, από διάφορες χώρες, που αντικατρόπτιζαν την αποικιοκρατική ιστορία της Γαλλίας. Το αποτέλεσμα προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα, όχι φυλετικά, αλλά για το πως οι άνθρωποι αυτοί, τα παιδιά και τα εγγόνια τους κατάφεραν να ενσωματωθούν στην γαλλική κοινωνία.
