11 Αυγούστου 2006:Το ξύπνημα γίνεται με την βοήθεια του κινητού. Παρόλα αυτά είναι χαλαρό, όπως και οι ρυθμοί που θέλουμε να ακολουθήσουμε σήμερα. Σκοπεύουμε να κατευθυνθούμε δυτικά και προς την θάλασσα προκειμένου να επισκεφτούμε την παραλιακή κωμόπολη της Essaouira, που απέχει γύρω στα 180χλμ.
Ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε στις μηχανές. Με βοηθό τον χάρτη του τουριστικού οδηγού του Marrakech, ξεκινάμε για να βρούμε την έξοδο από την πόλη που οδηγεί στον προορισμό μας. Παρά το γεγονός ότι το Marrakech είναι μια σχετικά μεγάλη πόλη, ο προσανατολισμός σε αυτή –ακόμα και με την βοήθεια ενός τόσο μικρού χάρτη- αποδεικνύεται σχετικά εύκολος. Ουσιαστικά το κέντρο της αποτελούν 2 πλατείες, από τις οποίες υπάρχει σήμανση προς όλες τις εξόδους, αλλά και για την παλιά πόλη και την πλατεία της Djemaa-el-Fna.
Ακολουθώντας τις πινακίδες για Agadir και Essaouira, απομακρυνόμαστε από το κέντρο. Μετά από μια στάση για βενζίνη –ώστε να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο- ακολουθούμε μια απέραντη ευθεία διαδρομή. Ο δρόμος στενός και η ποιότητά του μόλις μέτρια! Το άσχημο είναι πως έχει και κίνηση, γεγονός που τον κάνει κουραστικό από τα πρώτα, κιόλας, χιλιόμετρα. Σε όλα αυτά, θα πρέπει να προστεθεί και η άτσαλη οδήγηση των ντόπιων, πράγμα που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις ούτε στιγμή. Κατά την γνώμη μου κάθε αντίδραση είναι πιθανή...
Μέχρι την Chichaoua, όπου και συναντούμε την διασταύρωση για Agadir ο δρόμος είναι ο ίδιος, όπως όταν αφήσαμε το Marrakech. Το τοπίο περιλαμβάνει ελάχιστη βλάστηση και κάποιες ελιές. Τα χωριά που συναντούμε δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον πλην της ομοιομορφίας στο κεραμιδί χρώμα των σπιτιών. Σε κάποια από αυτά, ο κεντρικός δρόμος περνάει μέσα από την αγορά με αποτέλεσμα, πολλοί να περνούνε τον δρόμο λες και περνάνε το σοκάκι της γειτονιάς τους(!!!) ή μήπως αυτό το αμέριμνο περπάτημα συγκαταλέγεται στην γενικότερη κουλτούρα τους;
Μόλις αφήνουμε την Chichaoua, ο δρόμος στενεύει περισσότερο και αποκτά, πλέον, σαμαράκια σχηματιζόμενα από τις κατά τόπους καθιζήσεις του οδοστρώματος. Παρόλα αυτά, εκείνο που μας αποζημιώνει για την ταλαιπωρία είναι οι στέπες που συναντούμε. Το τοπίο είναι εντυπωσιακό και πρωτόγνωρο! Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ –για τα καλά- πως βρίσκομαι σε μια άλλη ήπειρο. Μια αχανής πεδιάδα στέπας που ο ορίζοντας χάνεται μέσα σε μια θολούρα σκόνης. Ελάχιστη βλάστηση και αυτή υποτυπώδης. Κάπου-κάπου συναντούμε κάθετους χωματόδρομους στον δρόμο στον οποίο κινούμαστε. Η ύπαρξή τους σηματοδοτείται από σωρούς πετρών που βρίσκονται κοντά στον κεντρικό δρόμο. Παρακολουθώντας την πορεία των χωματόδρομων, μπορώ να διακρίνω κάποιους οχυρωμένους οικισμούς. Άλλοι από αυτούς δείχνουν να κατοικούνται, άλλοι εντελώς ερημικοί. Κοντά σε αυτούς διακρίνεις κάποια κοπάδια με γίδια ενώ σε κάποια στιγμή συναντούμε καμήλες που βοσκούν. Σταματάμε για μια φωτογραφία και από το πουθενά σκάει ο ιδιοκτήτης τους... νομίζω πως η συνέχεια την γνωρίζουμε! Άπλωμα του χεριού και άνοιγμα της παλάμης...
Συνεχίζουμε εντυπωσιασμένοι για το τοπίο. Προσέχω που πατάω με την μηχανή για να μην έχουμε και κανένα σκάσιμο και δεν έχω καθόλου όρεξη για περιπέτειες. Το σκηνικό συνεχίζεται έτσι μέχρι 30χλμ. από την Essaouira και λίγο πριν την Ounara. Από εκεί και πέρα ο δρόμος διορθώνεται κάπως και η βλάστηση αυξάνεται.
Λίγο πριν την Essaouira συναντούμε κίνηση πάλι, ενώ ένας από το αντίθετο μας αναβοσβήνει τα φώτα. Επειδή αυτό έγινε και άλλες φορές κατά την διάρκεια της διαδρομής και τελικά δεν ήταν τίποτα, δεν δίνω σημασία. Μετά από 2-3 στροφές και αφού έχω κάνει απανωτές προσπεράσεις, βλέπω τον αστυνομικό να μου κάνει σήμα να σταματήσω... τα πιάσαμε τα λεφτά μας! Έχει σταματήσει και κάτι άλλους. Βγάζω το δίπλωμα οδήγησης και περιμένω να μου πει το λόγο που με σταμάτησε... εύχομαι να μην είναι για διπλή γραμμή. Τελικά μου λέει πως πάω γρήγορα. Με είδε ένας άλλος αστυνομικός που ήταν με συμβατικό αυτοκίνητο... βλακείες δηλαδή! Χωρίς ραντάρ, έτσι με το μάτι και επειδή προσπερνούσα κατάλαβε πως τρέχω και μάλιστα μου είπε πως πήγαινα με 90 ενώ το όριο είναι 80 – 70 λέει στην αρχή! Ψυλλιάζομαι πως η κατάσταση βρομάει και αρχίζω να κάνω τον "κινέζο" προσποιούμενος πως δεν ξέρω να μιλάω καμιά γλώσσα... παρά μόνο 2-3 αγγλικά. Αφού δεν καταφέρνει να μου πει και αυτός ποια ακριβώς είναι η παράβαση, με αφήνει να φύγω με την προειδοποίηση πως την επόμενη φορά δεν θα την γλιτώσω!
Μετά από λίγο φαίνεται η Essaouira. Από μακριά, ήδη, μπορείς να διακρίνεις το κάστρο που βρίσκεται δίπλα στο λιμανάκι της. Με το που μπαίνουμε νομίζω πως βρίσκομαι στην Ελλάδα για πολλούς λόγους: καταρχάς συναντούμε πλήθος ατόμων να κρατάνε και να κουνάνε στα χέρια του κλειδιά υποδηλώνοντας ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και δωμάτια (βλέπε ελληνικά νησιά). Κατά δεύτερον στην παραλιακή οδό υπάρχουν παραθαλάσσιες καφετέριες με καρέκλες και τραπεζάκια και κατά τρίτον τα σπίτια εντός των τειχών –όσο μπορούμε να διακρίνουμε- είναι λευκά με μπλε παράθυρα και πόρτες.
Δίπλα στα τείχη παρκάρουμε τις μηχανές σε χώρο ελεγχόμενης στάθμευσης με φύλακα. Στην αρχή μας λέει πως θέλει 20 dirham για κάθε μηχανή, αλλά τελικά πληρώνουμε 10. Καθώς τακτοποιούμε τα πράγματά μας πιάνουν κουβέντα ένας Άγγλος και ένας ντόπιος που έχει γκαλερί. Μας ρωτούν για το ταξίδι μας.
Περνάμε τα τείχη και νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε κάποιο ελληνικό νησί. Σοκάκια με μαγαζιά, καφετέριες, εστιατόρια στα λευκά και με μπλε παράθυρα, συνθέτουν το τοπίο. Καθόμαστε σε μια καφετέρια για να ξαποστάσουμε αλλά, κυρίως, να πιούμε το πρώτο μας καφεδάκι. Δοκιμάζουμε, βεβαίως, την πορτογαλική ομελέτα που διαθέτει το κατάστημα για να πάρουμε δυνάμεις.
Αφού περνάει αρκετή ώρα, ξεκινάμε να βολτάρουμε στα σοκάκια. Ο κόσμος είναι πολύς τόσο ντόπιος, όσο και πολλοί ξένοι. Βεβαίως, το επίπεδο του τουρισμού φαίνεται να είναι πολύ διαφορετικό με ότι έχουμε συναντήσει μέχρι τώρα. Τα πράγματα είναι πιο αληθινά και αγνά εδώ... Αυτό αποδεικνύουν και μερικά από τα καταστήματα που επισκεπτόμαστε κατά την βόλτα μας. Εντύπωση μας κάνει η έκθεση ενός τοπικού καλλιτέχνη που μέσα από τις γελοιογραφίες του σατιρίζει κάποια μαροκινά κοινωνικά φαινόμενα.
Ακολουθώντας το σοκάκι που κινείται παραλλήλως των τειχών, η Πλουμιστή έχει την ευκαιρία να τσεκάρει τις τιμές των καταστημάτων. Κάποια πράγματα τα βρίσκει σε συμφέρουσες τιμές, γεγονός που την πείθει να κάνει κάποιες αγορές. Φτάνουμε σε ένα σημείο των τειχών όπου βρίσκονται πολεμίστρες με κανόνια. Λίγο παρακάτω φτάνουμε στα παλιά γκαράζ των βαρκών. Σήμερα έχουν μετατραπεί σε μαγαζιά που πωλούν, κυρίως, ξύλινα κομψοτεχνήματα. Οι τιμές είναι αρκετά συμφέρουσες αλλά για εμάς η έλλειψη χώρου αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Παρόλα αυτά, αγοράζουμε κάποια μικροπράγματα.
Εν συνεχεία και κινούμενοι και πάλι στα σοκάκια, κατευθυνόμαστε προς την έξοδο και στο σημείο που έχουμε παρκάρει τις μηχανές. Η Πλουμιστή θέλει να κάνει μια βουτιά πριν φύγουμε. Φτάνοντας, όμως, στην θάλασσα και αντικρίζοντας το μεγάλο πλήθος, αρκείται στο να πιούμε ένα τσάι με μέντα πριν αναχωρήσουμε για Marrakech.
Κατά τις 5μμ. παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Η Πλουμιστή έχει αγοράσει τα πράγματα που θέλει και σε χαμηλότερες τιμές από το Marrakech. Απλά, πλέον, θέλουμε να επιστρέψουμε για να ρίξει μια βουτιά στην πισίνα του ξενοδοχείου και να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα στην κεντρική πλατεία Djemaa-el-Fna. Η διαδρομή μας φαίνεται πως είναι πιο άνετη και πιο κοντινή τώρα, ενώ έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τις στέπες για ακόμη μια φορά.
Πριν το Marrakech συναντούμε κίνηση και 2-3 φορές κινδυνέψαμε να πέσουμε θύματα των άτσαλων ντόπιων οδηγών! Τελικά κατά τις 7.30μμ φτάνουμε στο ξενοδοχείο χωρίς κανένα πρόβλημα για να το βρούμε. Καθόμαστε λίγο στο μπαράκι ώστε να πιούμε κάτι και η Πλουμιστή να κάνει μια βουτιά στην πισίνα του ξενοδοχείου. Εν συνεχεία ετοιμαζόμαστε για να πάμε στην Djemaa-el-Fna για φαγητό.
Επιλέγουμε ένα εστιατόριο με μπαλκόνι, για το τελευταίο βράδυ στο όμορφο και γοητευτικό Marrakech…