25-26 Αυγούστου 2006:Το ρολόι χτυπάει 10πμ. αλλά η Πλουμιστή που ξυπνάει απορημένη με ρωτάει γιατί το έβαλα τόσο νωρίς... Τότε συνειδητοποιώ πως το κινητό της έχει ακόμα ώρα Ελλάδας, δηλαδή +2 ώρες!!! Είναι νωρίς, οπότε προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τον χρόνο για ξεκούραση. Σήμερα θα διανύσουμε την μεγαλύτερη απόσταση που έχω διανύσει μέχρι τώρα με μοτοσικλέτα: από το σημείο που είμαστε μέχρι την Ancona. Σκεφτήκαμε πως είναι καλύτερα να το πάμε κατευθείαν, πράγμα που θα έχει ως αποτέλεσμα τόσο το οικονομικό όφελος, αλλά κυρίως το χρονικό. Να δούμε, όμως, πως θα είναι η κατάστασή μας όταν φτάσουμε στο πλοίο.
Κατά τις 11πμ. σηκωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε χωρίς καθυστερήσεις. Από χθες έχουμε πει πως θα πιούμε καφεδάκι στο κρατίδιο της Andorra. Βασικά δεν έχω ιδέα για το τι πρόκειται, ούτε και έχω δει σχετικές φωτογραφίες και αναφορές. Μπορώ να πω πως έχω την απορία, αλλά από την άλλη με αγχώνει και η επιστροφή. Ίσως αυτό που θέλω να δω περισσότερο από την Andorra είναι οι τιμές των μοτοσικλετιστικών προϊόντων, που όπως λέγεται, είναι χαμηλές. Λες να κάνουμε καμιά αγορά;;;
Εν πάση περιπτώσει ξεκινάμε για το μικρό Πριγκιπάτο. Ο καιρός είναι καθαρός στο σημείο που βρισκόμαστε, αλλά προς την κατεύθυνση που κινούμαστε είναι πολύ συννεφιασμένος. Μπορεί να μην είναι σκούρα τα σύννεφα, αλλά πέρα από αυτά δεν μπορείς να δεις τις βουνοκορφές!
Η σήμανση μας οδηγεί στο συνοριακό φυλάκιο του κρατιδίου, αφού πρώτα διανύουμε καμιά 20αριά χιλιόμετρα επί ισπανικού εδάφους. Το Πριγκιπάτο της Ανδόρα εκτείνεται σε μια περιοχή ανάμεσα από ψηλά βουνά, κάτι που γίνεται αμέσως αντιληπτό κατά της είσοδο στην χώρα. Οι τελωνειακοί παίζουν τυπικό ρόλο και περνάμε αέρας. Με παραξενεύει είναι η τρομερή κίνηση, τόσο στην είσοδο, όσο και στην έξοδο. Πινακίδες Ανδόρα, ισπανικές, γαλλικές. Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει. Ίσως να έχει να κάνει τόσο με την φθηνότερη βενζίνη, όσο και με τα προϊόντα του εμπορίου.
Μπλεγμένοι μέσα στην κίνηση συνεχίζουμε για Vella de Andorra. Σταματάμε σε ένα μαγαζί με μοτοσικλετιστικά είδη, αλλά δεν υπάρχει κάτι το αξιόλογο και κυρίως σε συμφέρουσα τιμή! Μάλλον ή μάπα είναι το καρπούζι, ή το συγκεκριμένο μαγαζί δεν αποτελεί το αντιπροσωπευτικό δείγμα. Τον ρωτάμε για Daynesse και μας παραπέμπει στο κεντρικό. Ξεκινάμε για εκεί, με σκοπό να τσεκάρουμε τις τιμές. Στην πόλη τα σπίτια έχουν μαύρες και γκρι σκεπές, σε σχήμα απότομο κωνικό, για προστασία από το χιόνι. Επικρατεί μποτιλιάρισμα! Μια "σταλιά" χώρα και έχει μποτιλιάρισμα!!!
Πριν το επισκεφτούμε το μαγαζί, κάνουμε μια μικρή στάση για καφέ και κάτι φαγώσιμο. Η ατυχία μας είναι πως το σερβίρισμα φαγητό επιτρέπεται μετά τις 1μμ. ενώ η ώρα είναι 12 παρά. Ποιος να περιμένει τόσο;;; Αρκούμαστε στο καφεδάκι και ξεκινάμε για το κατάστημα. Εκ πρώτη όψης δεν φαίνεται να έχει καλές τιμές, αλλά αναζητώντας συγκεκριμένα μοντέλα, που γνωρίζουμε τις τιμές, τότε διαπιστώνουμε τις χαμηλές του τιμές.
Γίνονται οι τυπικές συστάσεις και γνωριμίες με τον ιδιοκτήτη, σε περίπτωση που θέλουμε να παραγγείλουμε κάτι από το ίντερνετ. Ξεκινάμε να διασχίσουμε το μικρό κρατίδιο. Μόλις βγαίνουμε από τα όρια της πόλης σταματούμε για ανεφοδιασμό. Δεν γνωρίζουμε τι θα συναντήσουμε παρακάτω και είναι κρίμα να αναγκαστούμε να πληρώσουμε ακριβότερα την βενζίνη περνώντας στην Γαλλία. Φουλάρουμε, λοιπόν, με 1ευρώ/λίτρο.
Ανοίγω για λίγο το ipack και διαπιστώνω πως ήδη βρισκόμαστε σε υψόμετρο 1.500μ., ενώ δεν έχουμε απομακρυνθεί από την πόλη πάνω από ένα χιλιόμετρο! Άντε να δούμε σε τι υψόμετρο θα φτάσουμε... Συνεχίζουμε συναντώντας 1-2 χωριά που όπως φαίνεται αποτελούν χειμερινούς προορισμούς. Η ψιλή βροχή και η σχετικά χαμηλή θερμοκρασία σου δίνουν την αίσθηση πως είναι χειμώνας. Στο χωριό που συναντούμε, ο χάρτης, δείχνει πως θα είναι το προτελευταίο του κρατίδιου. Ο δρόμος που το διασχίζει την Andorra δεν ξεπερνάει τα 40χλμ. Υπάρχουν 2 εναλλακτικές διαδρομές: μια που περνάει από την βουνοκορφή των 2.409μ. και μια που μέσω ενός τούνελ σε βγάζει επί γαλλικού εδάφους. Όπως φαίνεται, θα προτιμήσουμε, μάλλον, την πρώτη επιλογή.
Σταματάμε σε μια οικοδομή. Η Πλουμιστή ρωτάει έναν εργάτη για εστιατόριο και αυτός μας λέει πως θα βρούμε 1-2, περίπου 1χλμ. παρακάτω. Συνεχίζουμε μαζί με την ψιλή βροχή να μας συνοδεύει. Σταματάμε μπροστά από ένα που δεν φαίνεται να έχει κόσμο, αλλά υπάρχει πινακίδα που ενημερώνει πως το μαγαζί διαθέτει καταπληκτική θέα! Το τελευταίο, ίσως, γεύμα, ας το απολαύσουμε... Αράζουμε τις μηχανές και μπαίνουμε στο εστιατόριο.
Όντως, διαθέτει μια μεγάλη τζαμαρίας με θέα την πλαγιά του βουνού που βρίσκεται ακριβώς απέναντι! Καταπληκτική! Από την διαμόρφωση, καταλαβαίνουμε πως η καταπράσινη πλαγιά, όταν είναι καλυμμένη από χιόνια, αποτελεί πίστα για τους λάτρεις των χειμερινών σπορ! Ένα μικρό ποταμάκι διασχίζει το μικρό καταπράσινο λιβάδι που σχηματίζεται στους πρόποδες. Το εστιατόριο γραφικό και μόλις μπαίνεις μυρίζει ξύλο. Θυμίζει ταβέρνες σε ορεινά χωριά! Νιώθω πως οι ζέστες του Marocco και της Ανδαλουσίας έχει περάσει παρά πολύς χρόνος... Παραγγέλνουμε 2 μενού και απολαμβάνουμε την θέα με την συνοδεία της βροχής...
Η ώρα πλησιάζει 4μμ. όταν τελειώνουμε το φαγητό και αναχωρούμε. Ευτυχώς, η βροχή έχει σταματήσει και κάπου-κάπου μπορείς να διακρίνεις γαλάζιο ουρανό στον ορίζοντα. Ξεκινάμε και καλού-κακού συνεχίζουμε να φοράμε τα αδιάβροχά μας. Ο δρόμος είναι ανηφορικός, αλλά πλατύς. Το οδόστρωμα σε πολλή καλή κατάσταση. Μετά από 2-3χλμ. συναντούμε τις πινακίδες του κόμβου για τα περάσματα μέσω του τούνελ –πληρώνοντας το σχετικό αντίτιμο- και μέσω του Port D’Envalira (κοντά στην κορυφή). Ο καιρός φαίνεται να φτιάχνει, οπότε και ακολουθούμε την μακρινή διαδρομή μέσω του περάσματος της κορυφής!
Ο δρόμος είναι αρκετά καλός και φαρδύς. Οι στροφές σε ορισμένα σημεία είναι «πέταλα». Σύντομα φτάνουμε στο ανώτερο σημείο της διαδρομής Συναντούμε ένα βενζινάδικο, μια καφετέρια και διάφορα οχήματα που έχουν σταθμεύσει να βγάλουν φωτογραφίες... Το ίδιο κάνουμε και εμείς. Το σημείο αυτό ονομάζεται Port D’Envalira και αποτελεί ένα πέρασμα σε υψόμετρο 2.408μ.!!!
Το γύρω τοπίο είναι εντυπωσιακό! Δεν υπάρχουν, πλέον, δέντρα παρά μόνο χλόη που καλύπτει σαν ένα καταπράσινο πέπλο τα γύρω βουνά! Η ομίχλη που διακρίνεται στα απέναντι βουνό, μοιάζει με άσπρο καπνό, λες και σε κάποιο σημείο έχει πάρει φωτιά! Η θερμοκρασία, ο συννεφιασμένος ουρανός, το βρεγμένο οδόστρωμα δίνουν μια ιδιαίτερη πινελιά στο τοπίο! Πραγματικά, φαντάζουν μακρινό παρελθόν, οι στέπες του Marocco που βρισκόμασταν μόνο μερικές μέρες πριν! Είναι εντυπωσιακό πως μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα αλλάξαμε τόσα γεωγραφικά πλάτη και μήκη, καθώς θερμοκρασίες και υψόμετρα!!!
Συνεχίζουμε ακολουθώντας κατηφορική πορεία με προορισμό τα σύνορα. Μπορώ να πω πως το σημείο αυτό συναντήσαμε αρκετές μοτοσικλέτες αναλογικά με τα χιλιόμετρα που διανύσαμε. Κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί μια από τις πιο γνωστές τοπικές μοτοσικλετιστικές διαδρομές. Καθώς συνεχίζουμε, μπαίνουμε σε κομμάτια του δρόμου όπου η ομίχλη μας εμποδίζει να δούμε παραπάνω από 3-4 μέτρα. Επιπλέον, στον δρόμο υπάρχουν κάποιες λωρίδες πίσσας που γλιστράνε πάρα πολύ αν κάνεις το λάθος και τις πατήσεις.
Η τελευταία συνοριακή κωμόπολη είναι το Pas de la Casa. Όπως κατεβαίνουμε από ψηλά, βλέπω το πλήθος των αυτοκινήτων και των ανθρώπων που μπαινοβγαίνουν στα εμπορικά κέντρα. Μάλλον είναι η μέρα των ψώνιων. Κατά πάσα πιθανότητα, επειδή η Ανδόρα αποτελεί πιο φθηνή αγορά, κάθε Σάββατο έρχονται από τις γύρω περιοχές για να κάνουν τα ψώνια της εβδομάδας. Καθώς περνάμε μέσα από το κέντρο, βλέπω ανθρώπους που γεμίζουν τα πορτ-παγκάζ των αμαξιών τους με τρόφιμα και κάθε είδους ψώνια. Να, λοιπόν, πως δικαιολογείται η αυξημένη κίνηση που συναντήσαμε σε αυτό το κρατίδιο, κυρίως στους δρόμους κοντά στις εμπορικές περιοχές. Στο τέλος της κωμόπολης, συναντούμε το συνοριακό-τελωνειακό σταθμό της Andorra και αμέσως παρακάτω της Γαλλίας, με διακοσμητικό χαρακτήρα και οι δύο!
Επί γαλλικού εδάφους, πλέον, συνεχίζουμε την διαδρομή μας ακολουθώντας την πινακίδες για Bourg-Madame και Perpignan. Ο δρόμος δεν είναι και τόσο καλός –για ευρωπαϊκά και πολύ περισσότερο γαλλικά δεδομένα. Μπαλώματα και όχι καλής ποιότητας άσφαλτος κάνουν την εμφάνισή τους σε ένα σχετικά δύσκολο κομμάτι διαδρομής. Ο καιρός έχει βαρύνει πολύ και δεν μπορώ –ούτε και θέλω- να σκεφτώ τι μας περιμένει παραπέρα!
Μερικά χιλιόμετρα μετά το χωριό Porte-Puymorens επιβεβαιώνονται οι καιρικές προβλέψεις μου και μάλιστα στο χείριστο βαθμό! Αρχίζει, ταυτόχρονα, βροχή και ομίχλη χωρίς προηγούμενο!!! Ο δρόμος με πολλές στροφές και τα αυτοκίνητα να έχουν σχηματίσει κομβόι, διανύουμε μια διαδρομή 30-40χλμ. που φαντάζει ατελείωτη!!! Για πρώτη φορά στο ταξίδι «τρώμε» τόση βροχή, μαζί με ομίχλη. Η τελευταία μέρα μας επιφυλάσσει εκπλήξεις και δυστυχώς σκοπεύουμε να διανύσουμε 1.300χλμ.! Μπορεί να μας την χάρισε τις προηγούμενες φορές, αλλά μας «τα έχωσε» στην χειρότερη φάση!
Υπομονετικά συνεχίζουμε την διαδρομή, ψάχνοντας κάποιο εστιατόριο στα χωριά που συναντούμε. Κάποια στιγμή βλέπουμε μια πινακίδα. Μπαίνουμε στο χωριό, ενώ στην άκρη του δρόμου – στο σπιτάκι της στάσης του λεωφορείου- έχουν σταματήσει 2 μοτοσικλετιστές μέχρι να περάσει η μπόρα... θα περάσει όμως;;; Προσωπικά δεν μου φαίνεται για μπόρα αυτό το πράγμα! Εν πάση περιπτώσει, μπαίνουμε στο χωριό αλλά το εστιατόριο είναι κλειστό –μάλλον είναι καλοκαιρινό. Στο χωριό δεν κυκλοφορεί ούτε γάτα! Επιστρέφουμε στον κεντρικό δρόμο και συνεχίζουμε. Ευτυχώς, το κομβόι των οχημάτων έχει προχωρήσει μπροστά, οπότε οδηγούμε με περισσότερη άνεση. Η βροχή, όμως, συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό...
Τα καιρικά φαινόμενα εξασθενούν, πλησιάζοντας το χωριό Ur. Βλέπουμε μετά από πολλή ώρα ανθρώπους στους δρόμους. Με διαστήματα ψιλής βροχής συνεχίζουμε για Perpignan. Το τοπίο είναι συμπαθητικό, αλλά δεν έχω την ευκαιρία να το απολαύσω καθώς έχω μπει στην διαδικασία επιστροφής. Η προηγούμενη έντονη βροχή με έχει κουράσει και το μόνο που θέλω είναι να βγούμε στον αυτοκινητόδρομο και να σταματήσουμε στο πρώτο βενζινάδικο. Να πιούμε έναν καφέ και να ανασυνταχτούμε. Μέχρι εκεί απομένουν γύρω στα 60-80χλμ. Υπομονή λοιπόν....
Παρατηρώ τον ορίζοντα προς την κατεύθυνση που κινούμαστε. Με χαρά διαπιστώνω πως προς τα εκεί ο καιρός ανοίγει. Από τους καθρέπτες βλέπω την «μαυρίλα» από την οποία βγήκαμε! Και τα δύο μου δίνουν το κουράγιο να συνεχίσω. Κατά τις 7μμ. μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο Α9 με κατεύθυνση Narbonne και Montpellier. Ο καιρός έχει αλλάξει πλέον. Η ταχύτητα που κινούμαστε μας βοηθάει να στεγνώσουμε όσο είναι εφικτό βεβαίως. Στο πρώτο βενζινάδικο με καφετέρια κάνουμε στάση για καφεδάκι. Παρά την ταλαιπωρία και την βροχή που φάγαμε δεν νιώθω κουρασμένος, αντιθέτως έχω όρεξη για τα χιλιόμετρα που ακολουθούν... μάλλον θα έχει να κάνει πως το έχω πάρει απόφαση.
Από εδώ και πέρα η διαδρομή μέχρι τα ιταλικά σύνορα είναι ίδια με αυτή όταν ερχόμασταν: Montpellier > Nimes > Arles > Aix En Provence > Cot d’Azur > Nice > Monaco. Πραγματοποιούμε στάσεις ανεφοδιασμό περίπου ανά 220-240χλμ. Κανονίζω έτσι, ώστε να είναι στο ενδιάμεσο –περίπου- των στάσεων για ξεκούραση που κάνουμε ανά 200-250χλμ. Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά χαλαρώνουμε ανά 100χλμ περίπου, γεγονός που μας κάνει να μην κουραζόμαστε. Όπου σταματάμε συναντούμε μοτοσικλετιστές που από τον ρουχισμό, τα μπαγκάζια και τις πινακίδες προσπαθώ να σκεφτώ από πόσο μακριά έρχονται και που πηγαίνουν. Ένα διασκεδαστικό παιχνίδι...
Ουσιαστικά, μέχρι την Nimes συναντούμε κίνηση Η διαδρομή που ακολουθούμε προς Arles έχει λιγότερη. Οι περισσότεροι κινούνται προς κεντρική και βόρεια Γαλλία. Μετά την Aix-En-Provence ο δρόμος γίνεται περισσότερο ερημικός. Μάλλον οφείλεται στο περασμένο της ώρας. Καθώς διασχίζουμε το κομμάτι της Κυανής Ακτής (γαλλικής) έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε για μια ακόμη φορά τις φωτισμένες παραλιακές πόλεις Saint Tropez, Saint Raphael, Antibes, Nice, Monaco…Η Menton αποτελεί την τελευταία γαλλική πόλη, ενώ η Ventimiglia είναι η πρώτη ιταλική.
Το πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σε αυτή την φάση είναι η έλλειψη ρευστών χρημάτων. Έχουμε κάποια χρήματα τα οποία φτάνουν για τα γαλλικά διόδια, αλλά όχι και για τα ιταλικά. Ίσως μόνο για τον έναν από τους δυο. Δεν ξέρουμε αν κάνει η κάρτα για να πληρώσουμε. Πιστεύω πως όταν ερχόμασταν είδα πως στην Ιταλία δέχονται στην κάρτα, σε αντίθεση με τα γαλλικά διόδια που δεν δέχονται κάρτες Visa και Visa Electron. Αν τελικά δούμε πως δεν δέχονται την κάρτα, θα σταματήσουμε σε κάποιο βενζινάδικο ή πόλη που έχει ΑΤΜ να τραβήξουμε ρευστό.
Μόλις μπαίνουμε επί ιταλικού εδάφους διαπιστώνω πως έχουμε γύρω στα 650-700χλμ. μέχρι το λιμάνι της Ancona. Η ώρα είναι 3πμ. τα ξημερώματα. Έχουμε 13 ώρες μέχρι την αναχώρηση του πλοίου. Αρκετός χρόνος για να κινηθούμε με άνεση και χωρίς άγχος. Μπαίνω στο πρώτο βενζινάδικο και πηγαίνω κατευθείαν για ένα ιταλικό panino… Ό,τι ακριβώς χρειάζομαι! Με την ευκαιρία ρίχνω και μια ματιά στον χάρτη, ώστε να μην κάνουμε το ίδιο λάθος με αυτό όταν ερχόμασταν και πάμε πάλι μέσω Genoa. Θα πρέπει να πάρουμε την κατεύθυνση για Alessandria αφού περάσουμε την Savona. Αφήνω τον χάρτη στην Πλουμιστή για να ελέγχει την διαδρομή. Θα πρέπει, ακόμα, να βάλουμε βενζίνη μέχρι την Savona.
Ξεκινούμε, λοιπόν... Στην Savona γίνεται το λάθος και η Πλουμιστή ακολουθεί τον αυτοκινητόδρομο Α6 για Torino, αφήνοντας πρόωρα τον παραλιακό Α10 (συνέχεια του γαλλικού Α9). Το λάθος αυτό μας φορτώνει με 150χλμ. επιπλέον. Το χειρότερο είναι πως ο Α6 δεν είναι τόσο πολυσύχναστος δρόμος και αναγκάζομαι να διανύσω 35 και πλέον χιλιόμετρα μέχρι να βρούμε ανοιχτό βενζινάδικο. Αφού πρώτα συναντούμε ένα κλειστό –που μας φοβίζει πως θα μείνουμε- κινούμαστε σε μια ορεινή διαδρομή με απίστευτο κρύο!
Στο επόμενο βενζινάδικο βάλουμε βενζίνη με 1,5ευρώ/λίτρο περίπου! Ο υπάλληλος μας λέει πως είναι προτιμότερο να συνεχίσουμε την διαδρομή μας μέσω Torino, παρά να επιστρέψουμε στον παραλιακό δρόμο. Τα ίδια λέει το GPS. Χωρίς δεύτερη σκέψη και ξενερωμένος συνεχίζουμε την μοναχική μας πορεία με το κρύο να γίνεται αισθητό για τα καλά! Υπάρχουν σημεία που δεν το αντέχω με τίποτα, παρά τα επιπλέον ρούχα που έχω φορέσει. Το θετικό είναι πως τα διόδια δέχονται την κάρτα της Πλουμιστής, οπότε μας φτάνουν τα χρήματα, τουλάχιστον μέχρι το καράβι.
Περνάμε έξω από το Torino και συνεχίζουμε για Alessandria (A21). Στο σημείο αυτό έχω μια περιπέτεια με τα διόδια. Περνάει πρώτη η Πλουμιστή πληρώνοντας με την κάρτα και της λέω να πληρώσω και εγώ με κάρτα, προκειμένου να μας μείνουν κάποια ρευστά για το καράβι. Δυστυχώς, όμως η προσπάθειά μου είναι ανεπιτυχής, τόσο με την δική μου κάρτα, όσο και με της Πλουμιστής με αποτέλεσμα να μου επιστρέψει πίσω το εισιτήριο και να μου τραβήξει μια φωτογραφία επαγγελματική!!! Τώρα τι γίνεται;;; Πρόστιμο;;;
Σταματάμε και ρωτάμε μια υπάλληλο που έχει βάρδια. Η κατάσταση έχει ως εξής: Σε περίπτωση που δεν έχεις να πληρώσεις επί τόπου τα διόδια, παίρνεις το εισιτήριο και –από οποιοδήποτε σημείο εντός ή εκτός Ιταλίας- βάζεις τα χρήματα σε έναν τραπεζικό λογαριασμό ή τα στέλνεις ταχυδρομικώς σε μια συγκεκριμένη διεύθυνση εντός συγκεκριμένου χρονικού ορίου. Η υπάλληλος μας εξηγεί πως είναι σύνηθες φαινόμενο. Δεν παίρνω το ρίσκονα το κάνω, καθώς δεν ξέρω αν τελικά φτάσουν τα χρήματα όπου και όταν πρέπει. Άσε λοιπόν, να μην πληρώνω κανένα πρόστιμο για 23 ευρώ. Τα πληρώνω επιτόπου, παίρνω την απόδειξη και συνεχίζουμε.
Περνώντας έξω από την Alessandria έχει αρχίζει να χαράζει. Το κρύο, όμως, ακόμα δεν το αντέχω! Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο για να φουλάρουμε και να πιούμε ένα καφεδάκι, αλλά η καφετέρια είναι ακόμα κλειστή. Η ώρα είναι 6πμ. Ο ήλιος μας χτυπάει κατευθείαν στα μάτια. Ήδη αυτό έχει αρχίσει να με ενοχλεί και να δυσκολεύει την οδήγηση... κάτι που φοβόμουν ότι θα συμβεί και θα γίνεται χειρότερο όσο περνάει η ώρα! Οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο Α21 φτάνουμε στην Piacenza και συνεχίζουμε για Parma > Bologne > Ancona μέσω του αυτοκινητοδρόμου Α1.
Η οδήγηση, πλέον, έχει γίνει πολλή δύσκολη και μετά βίας καταφέρνουμε να διανύσουμε 100χλμ. από στάση σε στάση. Κάποιες στιγμές τα μάτια με το ζόρι κρατιούνται ανοιχτά... Όταν σταματάω ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και η κατάσταση βελτιώνεται κάπως αλλά όχι για πολλή ώρα. Επιβεβαιώνεται αυτό που έλεγα: πως θα έπρεπε να έχουμε φτάσει στην Ancona, όσο τον δυνατόν πιο πρωί προκειμένου να μην φάμε τόσο πολύ τον ήλιο! Δυστυχώς, μετά το λάθος δρόμο αυτό είναι πλέον αδύνατον! Ένα άλλο θέμα που μου προξενεί εντύπωση είναι ο χαμός που γίνεται στις καφετέριες που βρίσκονται στα βενζινάδικα. Πραγματικά, ένα πανικός από γκρουπ ηλικιωμένων ανθρώπων που έχουν κατακλύσει όλες τις καφετέριες κατά μήκος της διαδρομής. Τελικά, στην προτελευταία στάση από την Ancona, παίρνουμε καφεδάκι από το αυτόματο μηχάνημα αποφεύγοντας με τον τρόπο αυτό την ατελείωτη ουρά.
Στην τελευταία στάση, 100χλμ, περίπου πριν το λιμάνι, συναντούμε 5 Έλληνες με μηχανές που και αυτοί πάνε για το καράβι. Δίνουμε ραντεβού στο πλοίο... Κατά τις 2μμ. φτάνουμε στην Ancona και κατευθυνόμαστε στον παραλιακό δρόμο της πόλης για να τσιμπήσουμε κάτι πριν μπούμε το πλοίο. Μια καρμπονάρα και μια μακαρονάδα θαλασσινών αποτελούν τα τελευταία πιάτα πριν αναχωρήσουμε. Δίπλα μας κάθεται ένα ζευγάρι Ελλήνων μοτοσικλετιστών που και αυτοί παίρνουν το τελευταίο τους ιταλικό γεύμα. Από τα λίγα που ακούω αυτοί έχουν κινηθεί σε βόρεια Ιταλία και Αυστρία... Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν έχω διάθεση για κουβέντα... Ίσως γιατί δεν θέλω συνειδητοποιήσω το τέλος του ταξιδιού.
Κατά τις 4μμ. παρά μπαίνουμε στο καράβι αφού πρώτα κάνουμε check-in. Δημιουργείται ένα μικρό θέμα καθώς δεν μας δένουν τις μηχανές, επειδή μπορεί να βαριούνται. Τελικά, βρίσκω κάποιον υπεύθυνο και δίνει εντολή να δεθούν οι μηχανές μας καθώς και του Ιταλού που βρίσκεται δίπλα από εμάς. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να έχω περιπέτειες. Αφού σιγουρεύομαι πως όλα είναι εντάξει με το δέσιμο, ανεβαίνω να βρω την Πλουμιστή. Για καλή μας τύχη βρίσκουμε χώρο στις αεροπορικές θέσεις. Για καλή μας τύχη, μια ακόμα φορά, ένας ιταλός μας δίνει και τρόμπα να φουσκώσουμε το στρώμα!!! Δεν νομίζω πως μπορεί να φανταστεί πόσο πολύ μας βοηθάει, καθώς με την κούραση που έχουμε δεν νομίζω τα καταφέρναμε!
Κάνουμε μια μικρή βολτούλα στο πλοίο και συναντάμε και τον ιταλό με την μηχανή δίπλα στις δικές μας. Του λέω πως όλα είναι εντάξει. Μιλάμε λίγο για το ταξίδι τους. Τους δίνω κάποιες πληροφορίες για τις διαδρομές που θέλουν να κάνουν στην Πελοπόννησο και την Κρήτη... έπεσε στην περίπτωση ο τύπος! Τρώμε κάτι στο κατάστρωμα που βρίσκεται η πισίνα και η Πλουμιστή πάει για ύπνο, ενώ εγώ προτιμώ να μείνω και ρεμβάσω λίγο το ηλιοβασίλεμα...
Εικόνες έρχονται στο μυαλό μου. Εικόνες ανθρώπων, τοπίων, δρόμων. Διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμοί. Ένα ταξίδι που φαντάζει απραγματοποίητο. Προσπαθώ να σκεφτώ μια περίληψη της διαδρομής για κάποιον που θα με ρωτήσει... Αυτό που διαπιστώνω είναι πως είναι τόσα πολλά και διαφορετικά τα όσα είδα που μου είναι αδύνατον... Η αφήγηση της περίληψης μπορεί να πάρει αρκετές ώρες, ίσως και μέρες! Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο...