7 Αυγούστου 2006:Η πρωινή δροσιά αλλά και η αγωνία για την σημερινή μέρα με κάνουν να έχω ξυπνήσει αρκετή ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι, τσεκάρω αν οι μηχανές είναι στην θέση τους(!) Αρχίζω να ετοιμάζω τα πράγματα. Η ώρα έχει φτάνει 9.00πμ. Στο λιμάνι θα πρέπει να είμαστε το αργότερο μέχρι τις 9.30πμ. αφού το πλοίο αναχωρεί κατά τις 10πμ. Το λιμάνι δεν απέχει παραπάνω από 5 λεπτά.
Ακόμα δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο οι περισσότεροι δεν προτιμούν το λιμάνι της Ceuta.Ο τύπος πρακτορείου μας είπε πως η διαφορά -πέρα των χρημάτων και του χρόνου της διαδρομής-, είναι πως ο έλεγχος των διαβατηρίων γίνεται μέσα στο καράβι, εν πλω. Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, υπάρχει η περίπτωση να υπάρξει κάποια καθυστέρηση στα σύνορα Ισπανίας – Μαρόκο καθώς η Ceuta ανήκει στην Ισπανία. Θα το διαπιστώσουμε σύντομα...
Κατά τις 10 παρά κάτι, έχοντας κάνει το τσεκάρισμα των εισιτηρίων, βρισκόμαστε μπροστά στην πόρτα του πλοίου για δεύτερη φορά σε αυτό το ταξίδι. Τελικά, οι πληροφορίες για πολύωρες αναμονές στο λιμάνι της Algeciras δεν επαληθεύθηκαν για καλή μας τύχη. Δεν νομίζω πως έχει να κάνει με την εποχή καθώς είμαστε σε full sezon όσο αφορά αυτά τα δρομολόγια. Μάλλον πρόκειται να αναληθείς φήμες...
Μπαίνουμε στο catamaran και αφήνουμε μπουφάν και κράνη στις μηχανές. Περιμένουμε για λίγο για να έρθουν να τις δέσουν. Ανεβαίνουμε στο σαλόνι του καταστρώματος περιμένοντας να ξεκινήσουμε. Όλα όσα έχω ακούσει για το Marocco με κάνουν να είμαι σκεφτικός και προβληματισμένος. Ξεκινάμε... Για πρώτη φορά βλέπω μια απειλή που δεν μας έχει παρουσιαστεί μέχρι τώρα: το ενδεχόμενο βροχής. Από το πρωί, προς την μεριά της Sevilla αλλά και της Tangier-, έχω δει συννεφιές και βαρύ καιρό. Αυτό μας έλειπε τώρα! Πρώτη φορά στην νέα χώρα του Marocco και την νέα ήπειρο, να βραχούμε, όντας –μάλιστα- στο νοτιότερο και το θερμότερο σημείο της διαδρομής μας!
Περνάμε δίπλα από το Gibraltar που αποτελεί αγγλικό έδαφος. Στον απότομο και ψηλό βράχο βρίσκεται η μικρή πόλη του Gibraltar. Η θέα του, δεν ξέρω το γιατί, είναι όπως την έχω φανταστεί! Πάνω του στέκεται ένα σύννεφο, που κάνει το τοπίο περισσότερο εντυπωσιακό και σου δίνει την αίσθηση πως περνάς σε άλλο κόσμο... Ο αέρας είναι αρκετά δυνατός σε σημείο που για κάποιες φορές, να αναγκάζει το καράβι μας να ταλαντευτεί σε έντονους ρυθμούς.
Έχοντας διανύσει 30-40 λεπτά διαδρομής, είναι ορατό πλέον το λιμάνι της Ceuta. Με εικόνες όπως αυτή της Algeciras, περίμενα να δω πολλή χειρότερη κατάσταση. Αυτό που βλέπω, όμως, μου δίνει θάρρος και κουράγιο για το ταξίδι μας στο Marocco! Σε λίγο το καράβι δένει στο λιμάνι και κατεβαίνουμε στις μηχανές. Ακολουθούμε τα υπόλοιπα οχήματα για την έξοδο. Βγαίνουμε σε έναν κεντρικό δρόμο και κατευθυνόμενοι από τις πινακίδες για Marruecos, που οδηγούν στα μοναδικούς συνοριακούς σταθμούς με το Marocco.
Η πορεία μας μέσα στην πόλη με αγχώνει λίγο. Ταυτόχρονα μου ξυπνά το ενδιαφέρον για το άγνωστο και την περιπέτεια... Η σήμανση δεν είναι η καλύτερη αλλά και δεν μπορώ να πω πως είναι και ελλιπής. Σταματάμε για να επιβεβαιώσουμε αν κινούμαστε στην σωστή πορεία. Σε λίγη ώρα φτάνουμε στον συνοριακό σταθμό... Πολύς κόσμος, αυτοκίνητα και πεζοί. Γυναίκες με μπαγκάζια στα χέρια να περνάνε τα σύνορα. Στον βράχο που βρίσκεται δίπλα στα φυλάκια πηγαινοέρχεται κόσμος, χωρίς έλεγχο, παρανόμως! Με λίγα λόγια χαμός! O αστυνομικός που συναντούμε πρώτο, μας δίνει ένα τρίπτυχο. Θα χρειαστεί να συμπληρώσουμε στοιχεία που αφορούν την μηχανή. Μας δείχνει τον διάδρομο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, ως ευρωπαίοι πολίτες.
Σταματούμε λίγο πριν τον έλεγχο ώστε να συμπληρώσουμε τα έντυπα. Εκεί έχουμε και την πρώτη κρούση ενός «υποτιθέμενου» επίσημου οδηγού. Τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και του λέω πως δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Τα συμπληρώνουμε και ρωτάω έναν αστυνομικό αν είναι σωστά. Στο σημείο που πρέπει να γράψω τον αριθμό πλαισίου, έχω γράψει τον αριθμό κυκλοφορίας. Μικρό το κακό. Προχωρούμε μπροστά και ένας άλλος υπάλληλος μας κάνει νόημα να τις παρκάρουμε μπροστά ώστε να τις βλέπουμε.
Όταν πάμε να δείξουμε τα έντυπα που συμπληρώσαμε, μας λέει πως πρέπει να σφραγίσουμε το διαβατήριο. Η Πλουμιστή καταλαβαίνει πως αυτό γίνεται στο σημείο που μας έδωσαν το τρίπτυχο. Πάει προς τα εκεί. Την ώρα που είμαι μόνος μου έρχεται ο τύπος που με πλησίασε πριν και μου λέει γιατί καθυστερούμε. Του αποκρίνομαι πως πρέπει να σφραγίσουμε τα διαβατήρια. Τότε με ρωτάει γιατί πριν που μου είπε να με βοηθήσει τον έδιωξα. Μου λέει πως είναι επίσημος υπάλληλος του υπουργείου Τουρισμού της χώρας. Η δουλειά του είναι η βοήθεια των τουριστών που θέλουν να εισέλθουν στην χώρα. Μου δείχνει την κάρτα του που βγάζει κάτω από την παραδοσιακή κελεμπία του. Του λέω, σε ψευτοαγγλικά, πως με αυτά που έχουμε περί ψευτοοδηγών μας έχουν κάνει να μην εμπιστευόμαστε κανέναν! Μου λέει πως αυτός είναι εκεί για να προσφέρει τις υπηρεσίες του δωρεάν και μου βγάζει από την κουκούλα του 2 έντυπα.
Καθόμαστε και περιμένουμε στην ουρά για την σφραγίδα. Εν συνεχεία πάμε στο επόμενο γκισέ για να τακτοποιήσουμε και το θέμα του οχήματος. Μόλις τελειώνουμε, πάμε στον έλεγχο αποσκευών. Εκεί ο τελωνειακός μας ρωτάει από ερχόμαστε και αν έχουμε να δηλώσουμε κάτι. Του λέμε και εντυπωσιασμένος μας ρωτάει που σκοπεύουμε να πάμε. Τον ρωτάμε κάποιες πληροφορίες για την διαδρομή. Μας λέει τα καλύτερα. Κλείνουμε την κουβέντα μας με την ερώτηση αν είναι ασφαλής η μετακίνησή μας στην χώρα, αλλά και οι πόλεις... Η απάντησή του –για μένα- είναι διφορούμενη: «... στο Marocco βρίσκεστε!!!»
Αναχωρούμε ενώ η ώρα έχει φτάσει 1.30μμ. Τώρα συνειδητοποιώ τον λόγο για τον οποίο οι περισσότεροι προτιμούν το λιμάνι της Tangier! Λιγότερη καθυστέρηση και ταλαιπωρία, καθώς όλα αυτά τα διαδικαστικά γίνονται εν πλω. Επιπλέον, στην περίπτωση που δεν έχεις μεταφορικό μέσο, τότε είναι αδύνατον να βρεις -μετά τα σύνορα- μέσο συγκοινωνίας πλην ταξί τα οποία αν δεν φορτώσουν 6 άτομα δεν ξεκινούν!!!
Βγαίνοντας από το συνοριακό σταθμό, 3 πράγματα μου κάνουν εντύπωση: το πλήθος των ανθρώπων που περιφέρονται προς πάσα κατεύθυνση, το πλήθος των αστυνομικών καθώς επίσης και οι πολλές σημαίες που κυματίζουν! Λες και είναι κάποια εθνική γιορτή! Ξεκινάμε, λοιπόν, για την πρώτη μας διαδρομή επί Μαροκινού και ταυτόχρονα Αφρικανικού εδάφους. Η διάθεσή μου συνεχώς ανεβαίνει. Ακολουθούμε τις πινακίδες για Tetouan. Συναντούμε πολλούς κυκλικούς κόμβους με αστυνομικούς παντού, αλλά και σημαίες καθ'όλη την διαδρομή! Με τόσες σημαίες δεν υπάρχει περίπτωση να την ξεχάσεις ποτέ σου!!!
Ο δρόμος είναι φαρδύς, αλλά όχι της καλύτερης ποιότητας. Υπάρχουν σημεία με ανθρώπους να διασχίζουν τον δρόμο. Δεν υπάρχουν προστατευτικές μπάρες, ενώ ανά τακτά διαστήματα υπάρχουν κυκλικοί κόμβοι. Κάποια στιγμή συναντώ και τον πρώτο μοτοσικλετιστή αστυνομικό... Με χαιρετάει. Μπαίνω μπροστά του για να δει την πινακίδα μου και μετά φεύγει αναπτύσσοντας ταχύτητα. Στα αριστερά μας υπάρχει μια απέραντη παραλία και ξενοδοχειακές μονάδες. Δεν είναι περίεργο που η χώρα αυτή αποτελεί τουριστικό προορισμό πολλών Ευρωπαίων και όχι μόνο. Στα δεξιά μας βρίσκονται κάποια σπίτια ενώ στο βάθος το απειλητικό σύννεφο δεν λέει να μας αφήσει!
Αποφασίζουμε πως πρέπει να σταματήσουμε στην Tetouan για να κάνουμε συνάλλαγμα, παρά το γεγονός πως θα μας στοιχίσει σε χρόνο. Μπορεί να μην πηγαίνουμε με μεγάλες ταχύτητες, παρόλα αυτά "προχωρούν" τα χιλιόμετρα. Μόλις φτάνουμε έξω από την Tetouan και στον κόμβο που οδηγεί από την μια στο κέντρο της και από την άλλη στο Martil, στρίβουμε δεξιά. Η κίνηση προς το κέντρο είναι αυξημένη. Οι οδηγοί κινούνται όπως να’ναι!!! Θέλει προσοχή, λοιπόν, για να μην έχουμε κανένα ατύχημα.
Βλέπω μια τράπεζα, η Πλουμιστή αλλάζει τα πρώτα 100 ευρώ με την ισοτιμία 1 ευρώ = 10,839 Dirham (MAD). Εύκολος ο υπολογισμός... Βγαίνουμε ξανά στον περιφερειακό της πόλης μέχρι να φτάσουμε στον κόμβο για Chefchaouen. Ο δρόμος δεν είναι όπως τον περίμενα. Αυτό γιατί. ενώ υποτίθεται πως είναι της ίδιας ποιότητας με αυτόν που κινούμαστε ήδη, γίνεται πιο στενός και η ποιότητά χειροτερεύει. Αρκετές στροφές αλλά σαφώς λιγότερη κίνηση. Ο δρόμος θυμίζει αντίστοιχα κομμάτια του δρόμου Τρίπολης – Καλαμάτας.
Στην αρχή στην διαδρομή συναντούμε πολλές ελιές, σημεία με απέραντους θερισμένους σιτοβολώνες αλλά και ακαλλιέργητες εκτάσεις την εποχή αυτή. Στα αριστερά μας υψώνεται ο μεσαίος Άτλαντας, η κορυφή του οποίου είναι σκεπασμένη από ένα σύννεφο... μάλλον λόγω υψομέτρου. Η ζέστη είναι αρκετή. Συναντούμε πευκοδάση, γεγονός που μας κάνει να δροσιστούμε λίγο, την ώρα που περνάμε κάτω από την σκιά τους. Σε αυτά τα σημεία, παρατηρούμε κάποιους τύπους που ξαφνικά εμφανίζονται -από το πουθενά-, κάνοντάς μας νόημα για να σταματήσουμε. Στο χέρι τους κρατάνε ένα πακετάκι. Αρχικά, έχω την εντύπωση πως πρόκειται για κάποιο τοπικό προϊόν βοσκών, καθώς παρατήρησα ένα κοπάδι με γίδια. Στην συνέχεια διαπιστώνω, πως τελικά πρόκειται για ένα άλλο «τοπικό προϊόν», που δεν είναι άλλο από το χασίς! Συνεχίζοντας, αρχίζω να το διασκεδάζω με τον τρόπο που εμφανίζονται και με τους μορφασμούς τους.
Απολαμβάνοντας την διαδρομή, περνάμε μέσα από χωριά. Μπορεί να μην έχουν κάτι το εντυπωσιακό από άποψη αρχιτεκτονικής, αλλά σου δίνουν την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα. Σε πολλά από αυτά, βλέπεις τα πηγάδια που τροφοδοτούν με νερό κάθε χωριό, γυναίκες να πλένουν, παιδιά να παίζουν και άντρες να κάθονται κάτω από τις σκιές των δέντρων και να ρεμβάζουν.
Αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση στο χωριό Loukos για να πιούμε κάτι. Στην μέση του χωριού υπάρχει ένα τεράστιο οικοδόμημα που θυμίζει τσιμεντένιο σκέπαστρο βενζινάδικου. Αγοράζουμε 1 μικρό νερό, ένα φακελάκι καφέ, μια λεμονάδα και κάτι ζάχαρες... όλα 1 ευρώ! Φτηνή η επαρχία, αλλά δεν νομίζω να είναι το ίδιο και η πόλη. Θα δούμε!
Μετά την ολιγόλεπτη στάση συνεχίζουμε για Quazzane. Το τοπίο μέσα στο πράσινο. Συναντούμε σε ορισμένα σημεία πυκνή βλάστηση αλλά και μικρά ποτάμια. Αποφασίζουμε να βάλουμε βενζίνη μετά την πόλη αυτή και περνάμε περιφερειακά. Αν και μας έχουν πει καλά λόγια δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να την επισκεφτούμε καθώς η κούραση έχει αρχίσει να μας πιέζει και θέλουμε να φτάσουμε στην Fes.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα και ενώ απομένουν γύρω στα 100χλμ. για τον τελικό προορισμό, φτάνουμε σε ένα χωριό στο οποίο υπάρχει βενζινάδικο. Η έκπληξη για εμάς αποτελεί το γεγονός πως δεν υπάρχει αμόλυβδη! Μόνο σούπερ και πετρέλαιο! Ο τύπος του βενζινάδικου μου λέει πως δεν υπάρχει πρόβλημα ακόμα και αν βάλουμε σούπερ...Εμένα, πραγματικά, μου φαίνεται περίεργο. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο. Τον ρωτάω που μπορούμε να βρούμε αμόλυβδη και μου απαντά στην Fes. Το βλέπω αδύνατον να με φτάσει μέχρι εκεί. Επιπλέον, δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να μπούμε σε περιπέτειες μένοντας από βενζίνη! Ενώ, συζητούμε με τον τύπο στο βενζινάδικο, ένας άλλος μου λέει πως παρακάτω έχει ανοίξει ένα καινούργιο βενζινάδικο και υπάρχει πιθανότητα να έχει. Ξεκινάμε για εκεί.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο επόμενο βενζινάδικο. Βρίσκονται παρκαρισμένα λεωφορεία με τουρίστες, μάλλον φοιτητές, και στις αντλίες υπάρχει ένας γέρος με κελεμπία... Τον ρωτάμε αν είναι αμόλυβδη και μας αποκρίνεται καταφατικά, παρά το γεγονός πως η αντλία γράφει “super”. Τι να πω, αφού δεν υπάρχει άλλη λύση... βάζουμε!
Ο δρόμος από κει και πέρα είναι με λιγότερη βλάστηση. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής το τοπίο απαρτίζεται από απέραντες εκτάσεις θερισμένες, μάλλον, από σιτάρι. Το όλο τοπίο μοιάζει σαν ένα κουρεμένο κεφάλι. Κάπου – κάπου συναντούμε και ελιές. Είναι χαμηλότερες από τις ελληνικές.
Στην πορεία συναντούμε και κάποια ταξί. Όλα είναι Mercedes και γεμάτα. Όταν λέω γεμάτα, εννοώ 6-7 άτομα!!! Στριμωγμένοι σαν σαρδέλες! Εκείνο, όμως, που με κάνει να "χάσω την μπάλα" είναι όταν συναντούμε ένα φορτηγάκι, για την ακρίβεια ένα stationwagon. Στην αρχή δεν μπορώ να καταλάβω τι βλέπω από το τζάμι της πίσω πόρτα. Καθώς πλησιάζω μπορώ να διακρίνω τα οπίσθια μιας αγελάδας!!! Δεν είναι δυνατόν! Δίπλα της κάθονται στριμωγμένοι 2 άνθρωποι, πάνω σε 2 μπάλες σανό!
Συνεχίζοντας, φτάνουμε στον κόμβο για Meknes. Κατευθυνόμαστε για Fes. Στον χιλιομετρητή μου φαίνεται πως απέχουμε γύρω στα 6χλμ. όταν εμφανίζεται πινακίδα που αναφέρει 15χλμ. μέχρι την πόλη. Συναντούμε τμήματα δρόμου υπό κατασκευή που δυσχεραίνουν την πορεία μας και καταναλώνουν και τις τελευταίες δυνάμεις μας. Ίσως το λάθος και η ατυχία μας είναι πως ταξιδέψαμε μέσα στο καταμεσήμερο και αυτό μας κούρασε τελικά. Όπως και να είναι θα φτάσουμε κάποια στιγμή. Ευτυχώς- έχουμε κάνει κράτηση στο ξενοδοχείο, οπότε και δεν θα χρειαστεί να είμαστε στο ψάξιμο.
Τελικά φτάνουμε στην πόλη γύρω στις 7 παρά και ακολουθούμε τις πινακίδες για το καινούργιο κομμάτι της. Στην φάση που προχωρούμε αναζητώντας κάποια σήμανση για τον σταθμό λεωφορείων, εμφανίζεται ένας μοτοσικλετιστής με ένα κάτι σε παπάκι. Προθυμοποιείται να μας βοηθήσει. Μάλιστα, μας λέει να τον ακολουθήσουμε, ώστε να δείξει την διαδρομή. Δεν μου αρέσει το σκηνικό, αλλά μην είμαι τόσο καχύποπτος όπως στα σύνορα. Μετά, λοιπόν, από λίγη ώρα και όχι σε μεγάλη απόσταση φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Λίγο πριν σταματάει για να μας πει πως είναι επίσημος ξεναγός και κάνει μια προσπάθεια να μας κλείσει ραντεβού για την επόμενη μέρα. Προσπαθούμε να τον αποφύγουμε, ενώ αυτός βγάζει μια κάρτα που λέει –και καλά- πως είναι επίσημος και όχι πειρατής. Η κάρτα, πάντως, δεν μοιάζει με αυτή που είχε ο τύπος στα σύνορα. Για την ξενάγηση μας ζητάει 120 dirham. Έτσι, όπως, είμαστε δεν έχουμε διάθεση να κανονίσουμε τίποτα. Του λέμε να μας δώσει το τηλέφωνό του ώστε επικοινωνήσουμε εμείς μαζί του, καθώς δεν γνωρίζουμε το πρόγραμμά μας.
Παρκάρουμε έξω από το ξενοδοχείο Ibis Moussafir 3* (Avenue des Almohades -Place de la Gare). Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα δεν είναι ακριβό, αλλά για τα ντόπια συγκαταλέγεται στα ακριβά. Η τιμή του δωματίου γύρω στα 40 ευρώ το δίκλινο. Η κράτηση είχε γίνει σωστά από το ίντερνετ την προηγούμενη μέρα. Ξεφορτώνουμε τα πράγματα κατά βάρδιες και τα βάζουμε στην ρεσεψιόν, μέχρι να τοποθετήσουμε τις μηχανές στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Την ώρα που ξεφορτώνουμε μου την πέφτουν 2 υποτιθέμενοι ξεναγοί, αλλά τους ξεφορτώνομαι σχετικά εύκολα και γρήγορα λέγοντάς πως έχω φίλους Μαροκινούς στην Fes.
Ανεβάζουμε τα πράγματα και τακτοποιούμαστε. Κατεβαίνουμε στην πισίνα του ξενοδοχείου για να απολαύσουμε το καφεδάκι και να χαλαρώσουμε. Αρχικά, σκεφτόμαστε να βγούμε εκτός ξενοδοχείου για φαγητό, αλλά τελικά εγκαταλείπεται η ιδέα, καθώς δεν υπάρχει το κουράγιο. Αρκούμαστε σε 2 πιάτα μαροκινής κουζίνας που διαθέτει το εστιατόριο του ξενοδοχείου.
Η σημερινή μέρα αν και ξεκίνησε με άγχος τελείωσε καλά και καθησυχαστικά. Όλα πήγαν καλά και τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο τα φανταζόμουν. Ίσως να με έχουν αγχώσει και οι τουριστικοί οδηγοί. Ίσως να μην έχω δει τίποτα ακόμα. Πάντως, οι πρώτες εντυπώσεις είναι θετικές. Αποφασίζουμε, στο Marocco να κινηθούμε πιο χαλαρά, ώστε να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας προκειμένου να έχουμε δυνάμεις για την συνέχεια. Εξάλλου με την ζέστη που επικρατεί, αν κρατήσουμε τους ρυθμούς σε υψηλά επίπεδα, τότε στην Πορτογαλία θα είμαστε τελειωμένοι. Ρίχνω την ιδέα να δούμε τις Medina των 2 αυτών πόλεων (Fes – Marrakech) πραγματοποιώντας κάποιες μονοήμερες στην δεύτερη και να επιστρέψουμε μέσω της Rabat (με μια διανυκτέρευση) στην Ceuta.
Μάλλον θα είναι καλύτερα έτσι...