16 Αυγούστου 2006:Με ξυπνάει η Πλουμιστή λέγοντας πως η ώρα είναι 10πμ!!! Είχαμε σκοπό να ξυπνήσουμε κατά τις 8πμ., να φορτώσουμε τα πράγματά μας και να βρούμε στο συνεργείο της Yamaha, προκειμένου να αλλάξουμε τα λάδια. Από το Marocco, ήδη, τα ελέγχω συστηματικά, αλλά μέχρι τώρα είναι μια χαρά. Τέλος πάντων...
Σήμερα θα αφήσουμε την Ισπανία και θα μπούμε στην Πορτογαλία Η απόσταση μέχρι τα σύνορα είναι γύρω στα 100-150χλμ. Αυτό που είναι διαφορετικό από τις προηγούμενες φορές είναι ο καιρός. Συννεφιασμένος και βαρύς, μας προειδοποιεί πως αυτή την φορά δεν θα την γλιτώσουμε... το χώμα και την σκόνη που κουβαλάμε από το Marocco να τα αφήσουμε σε κάποιον Ισπανικό ή Πορτογαλικό δρόμο! Ό,τι και να είναι δεν μπορεί να είναι παραπάνω από μια μπόρα! Καλοκαίρι είναι!
Κατά τις 11πμ. ξεκινάμε για το συνεργείο και μετά από μια μικρή περιπλάνηση. Παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιώ το GPS, βρίσκουμε το συνεργείο. Βασικά το πρόβλημα είναι πως γίνονται πολλά έργα στην πόλη και κάποιοι από τους δρόμους είναι κλειστοί. Εν πάση περιπτώσει, στο συνεργείο το μισό προσωπικό λείπει για διακοπές με αποτέλεσμα να μας καθυστερήσει για 2 ώρες. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι πως δεν έχουν ημι-συνθετικά λάδια, μόνο 100% συνθετικά και απλά. Ο μηχανικός μας το τόνισε πως δεν θα βάλουμε 100% συνθετικά. Από την άλλη και επειδή τα χιλιόμετρα είναι πολλά και οι θερμοκρασίες υψηλές, δεν θέλω να βάλουμε απλά λάδια. Προτιμούμε, λοιπόν, να αναχωρήσουμε και να μην καθυστερήσουμε άλλο. Εξάλλου, 500-600χλμ. περισσότερα δεν αλλάζει τίποτα στην κατάσταση...
Ακολουθούμε τις πινακίδες για Huelva και ενώ προσπαθώ να αποφύγω τον αυτοκινητόδρομο δεν τα καταφέρνω. Ευτυχώς, τα διόδια –αν έχει- δεν βρίσκονται στην αρχή του. Στην έξοδο Sanlucar la Mayor, ακολουθούμε τον επαρχιακό δρόμο. Στην αρχή πέφτουμε στην κίνηση του χωριού που συναντάμε το οποίο έχει πάνω από 5 φανάρια στον κεντρικό δρόμο! Βεβαίως, στην συνέχεια ανταμειβόμαστε για την επιλογή μας καθώς η διαδρομή είναι πολλή ευχάριστη. Ο δρόμος καλής ποιότητας με στρωτές στροφές και όμορφα χωριά. Η κίνηση ελάχιστη, γεγονός που μας δίνει την δυνατότητα να κινηθούμε σβέλτα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι προς την μεριά που κατευθυνόμαστε, ο καιρός φαίνεται να ανοίγει και να αφήνουμε πίσω μας την βαριά συννεφιά που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας!
Μετά την Huelva o αυτοκινητόδρομος γίνεται εθνικός δρόμος που σίγουρα δεν έχει διόδια. Προτιμούμε, όμως, να κινηθούμε στον επαρχιακό ακολουθώντας τις πινακίδες για Gibraleon – Portugal – Ayamonte και τον δρόμο Ν431. Μετά την Ayamonte, αναγκαστικά, ακολουθούμε τον αυτοκινητόδρομο για να μπούμε στην Πορτογαλία, μέσω της κρεμαστής γέφυρας που περνάει πάνω από τον ποταμό Guadiana. Αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ των δύο χωρών. Την ώρα που περνάμε τα σύνορα, ο ήλιος μας δείχνει το καλύτερό του πρόσωπο, πράγμα που το θεωρώ καλό οιωνό για την παραμονή μας στην χώρα! Πριν από το ταξίδι –δεν ξέρω το γιατί- είχα καλό προαίσθημα για την Πορτογαλία...
Ακολουθούμε τον αυτοκινητόδρομο, χωρίς να ξέρουμε αν θα χρειαστεί παρακάτω να πληρώσουμε διόδια. Κάνω μια στάση για να κοιτάξω τον χάρτη και αποφασίζουμε να βγούμε στον κόμβο για San Antonio, ένα παραλιακό χωριό, προκειμένου να πιούμε ένα καφεδάκι, να βάλουμε βενζίνη και να ακολουθήσουμε τον παραλιακό επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο Faro.
Στο χωριό San Antonio υπάρχει μεγάλη κίνηση. Έτσι, διασχίσουμε τον παραλιακό δρόμο και βρίσκουμε βενζινάδικο. Εκεί μας περιμένει η πρώτη έκπληξη για την Πορτογαλία, κάτι που δεν το έχω υπολογίσει και πραγματικά με κάνει να πέσω από τα σύννεφα: η τιμή του λίτρου βενζίνης ξεπερνάει τα 1,3ευρώ! Σκέφτομαι, μήπως, έχει να κάνει με το μέρος και για αυτό βάζουμε μόνο 10 ευρώ, ώστε να φουλάρουμε στο Faro.
Φεύγουμε για Faro, με σκοπό να σταματήσουμε σε ένα από τα επόμενα χωριά, αλλά τελικά μετά από ένα λάθος βρισκόμαστε πάλι στον αυτοκινητόδρομο. Μετά από 50χλμ. μπαίνουμε στο Faro, ενώ τελικά δεν πληρώνουμε διόδια. Ίσως τελικά οι αυτοκινητόδρομοι να είναι όπως αυτοί της Γερμανίας...
Η πόλη Faro είναι ένας γνωστός προορισμός τόσο από όσους έχουν επισκεφτεί την Πορτογαλία, αλλά και από κάποια μοτοσικλετιστική συνάντηση και αγώνες που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο. Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο, όπου βρίσκεται το λιμάνι ή μάλλον λιμνοθάλασσα. Καθόμαστε σε μια καφετέρια στην πλατεία δίπλα στον μόλο, αλλά λόγω αργοπορίας του σερβιτόρου φεύγουμε και βρίσκουμε ένα μικρό μοναχικό ταβερνάκι, που αποδεικνύεται φτηνό και με πολύ νόστιμο φαγητό! Όση ώρα καθόμαστε με προβληματίζει ο καιρός που τελικά φαίνεται να βαραίνει ξανά, αλλά δεν χάνω την αισιοδοξία μου. Ξεκινάμε με προορισμό το Lagos, ένα άλλο παραθαλάσσιο χωριό, επίσης γνωστό. Πάλι χρησιμοποιούμε τον αυτοκινητόδρομο και φτάνουμε κατά τις 5μμ. Κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι και περνάμε μέσα από τα σοκάκια μια περιοχής που –μάλλον- αποτελεί και το πιο πολυσύχναστο κομμάτι της. Μετά από μια μικρή ταλαιπωρία για το που θα παρκάρουμε καθόμαστε στην κεντρική πλατεία, κάνοντας μια στάση για καφέ.
Φεύγοντας από το Lagos περνάμε από το γραφικό λιμανάκι του που, δυστυχώς, δεν έχουμε την ευκαιρία ούτε να το φωτογραφίσουμε λόγω έλλειψης χρόνου. Ο καιρός φαίνεται να αλλάζει και εμείς θα πρέπει να διανύσουμε γύρω στα 300-350χλμ. μέχρι την Lisboa. Θα κινηθούμε σε επαρχιακό δίκτυο κατά το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Εκείνο που με στενοχωρεί είναι που δεν προλαβαίνουμε να επισκεφτούμε την Sagres, το νοτιότερο σημείο της Πορτογαλίας, ακριβώς στην νοτιοδυτική πλευρά της, που αποτελεί την άκρη της Ευρώπης -αν και με τα καινούργια δεδομένα η Κύπρος αποτελεί το νοτιότερο.
Ακολουθώ τις πινακίδες για Sines. Στην αρχή ξαναμπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο που μετά από 3-4χλμ. γίνεται επαρχιακός. Δρόμος καλής ποιότητας, μπορεί όχι τόσο φαρδύς αλλά με ωραίες στροφές που κάνουν την οδήγηση απολαυστική. Το φυσικό τοπίο πλούσιο, συμπεριλαμβάνοντας ευκαλύπτους, πεύκα και κέδρους. Το μοναδικό πράγμα που μου χαλάει αυτή την διάθεση είναι ο καιρός. Σύντομα αναγκαζόμαστε να φορέσουμε ξανά τα αδιάβροχα, ελπίζοντας πως θα είναι απλώς μια μπόρα, όπως αυτή πριν το Lagos.
Συνεχίζοντας με διαστήματα ψιχάλας, απολαμβάνουμε την διαδρομή. Μου κάνει εντύπωση, επίσης, η συμπεριφορά των Πορτογάλων οδηγών που όταν μας βλέπουν είναι ικανοί να πετάξουν το όχημά τους έξω από το δρόμο προκειμένου να δώσουν χώρο για προσπέραση!!! Πραγματικά, μου έχει κάνει εντύπωση η αληθινή ευγένειά τους από την πρώτη στιγμή που μπήκα στην χώρα!
Περνάμε τα χωριά Aljerul, Odemina. Έχουμε την ευκαιρία να δούμε την αρχιτεκτονική των σπιτιών που συναντούμε. Δύο πράγματα μου κάνουν εντύπωση: το γεγονός ότι είναι όλα φρεσκοβαμμένα λευκά, -μοιάζοντας για καινούργια- και το χαρακτηριστικό περίγραμμα που κάνουν σε παράθυρα και πόρτες με ίδιο χρώμα σε κάθε σπίτι, αλλά διαφορετικό μεταξύ των σπιτιών. Μου θυμίζει ελληνική νησιωτική αρχιτεκτονική.
Στο χωριό Odemina ακολουθούμε έναν δευτερεύον επαρχιακό δρόμο και αντί να πάμε παραλιακά, πάμε από το βουνό κερδίζοντας τόσο χιλιομετρικά αλλά και από τοπίο. Έχουμε την ευκαιρία να κινηθούμε μέσα από ένα καταπληκτικό και με πλούσια βλάστηση φυσικό πάρκο. Ο δρόμος είναι στενός και ερημικός. Στην διαδρομή συναντούμε μόνο 2 χωριά που φαίνονται να είναι ορεινά, αλλά με ζωή. Κατά την διαδρομή συναντούμε κέδρους και ένα μικρό λιβάδι που βόσκουν ταύροι! Φυσικά σταματάμε για φωτογραφίες αν και ο καιρός δεν μας κάνει το χατίρι... Αφού περνάμε το Cercal συνεχίζουμε για Sines ενώ έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Στο μυαλό μου έχουν αρχίσει σενάρια διαμονής στο Sines, που απέχει γύρω στα 150χλμ. από την Lisboa.
Φτάνοντας έξω από το Sines αντικρίζω καμινάδες από εργοστάσια και ένα εμπορικό λιμάνι, που με κάνουν να μην μπω καν στην πόλη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, συνεχίζουμε για την πρωτεύουσα. Το πρόβλημα που παρουσιάζεται είναι η βενζίνη και πάλι. Ακολουθούμε την σήμανση για Lisboa. Μια διαδρομή χωρίς φωτισμό, αλλά με καλό οδόστρωμα και άνετη. Αφού περνάμε από σημεία με πυκνή ομίχλη, φτάνουμε στον αυτοκινητόδρομο. Οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν έχουμε περιθώρια ούτε για καθυστερήσεις, ούτε και να ρισκάρουμε να πάμε από τον επαρχιακό. Μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο, στον οποίο –λίγο παρακάτω- διαπιστώνουμε πως υπάρχουν διόδια. Το σύστημα είναι αυτό με την κάρτα εισόδου και την πληρωμή αναλόγως του σημείου εξόδου. Το σημαντικότερο είναι πως υπάρχει προειδοποιητική πινακίδα για βενζινάδικο στα 30χλμ., πράγμα που με ανακουφίζει...
Κατά τις 11 παρά κάτι έχουμε περάσει τα διόδια, αφού πληρώσαμε το ποσό των 6,65ευρώ έκαστος. Σταματάμε για να δούμε κάποιες από τις διευθύνσεις του οδηγού και να τις βάλουμε στο GPS. Τρώω ξενέρωμα, καθώς έχει μείνει από μπαταρία!!! Άντε τώρα να προσανατολιστείς στο χάος της Lisboa, τέτοια ώρα και με αυτή την κούραση... και επιπλέον, να ψιχαλίζει!
Ρίχνω μια ματιά στον χάρτη του οδηγού και κάνω ένα πλάνο της διαδρομής που θα μας βγάλει στην περιοχή Bahia που βρίσκονται τα οικονομικότερες και περισσότερες πανσιόν και hostels. Περνάμε την γέφυρα Vasco de Gamma που σε οδηγεί στην πόλη. Η πανοραμική εικόνα της φωταγωγημένης πόλης είναι εντυπωσιακή! Τελικά κάνουμε λάθος στην έξοδο αλλά με την βοήθεια του χάρτη μας και του χάρτη μια στάσης λεωφορείου φτάνουμε μπροστά από το hostel.
Από εκείνη την στιγμή ξεκινάει η προσωπική μας οδύσσεια που διαρκεί περίπου 3 ώρες!!! Συνολικά θα πρέπει να ρωτήσαμε σε πάνω από 30 hostels και πανσιόν. Όλες ήταν γεμάτες!!! Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως είναι δυνατόν... Γεμάτα ακόμα και κάποια που είναι χωμένα σε σημεία που δεν τα βρίσκει ούτε ο ιδιοκτήτης τους!!! Περιπλανιόμαστε σε περιοχές σχετικά κυριλέ, μέχρι σε σημεία που υπάρχει πιάτσα νεαρών ιερόδουλων -στην Rossio. Όλα είναι πλήρη και δεν μπορώ να το χωνέψω!!! Όσα αναφέρει ο οδηγός αλλά και σε όσα βρίσκονται τριγύρω, ρωτάμε! Τίποτα απολύτως! Κάποια στιγμή αναγκαζόμαστε να κινηθούμε στην περιοχή Bairro Alto, μέσα στα στενά πεζοδρομημένα σοκάκια, γεμάτα από κόσμο που τριγυρνάει στα ξενυχτάδικα της περιοχής. Ανεπιτυχώς και πάλι! Τελευταία προσπάθεια στην περιοχή Alfama, κοντά στο λιμάνι και σε κάτι ερημικά σοκάκια που με το ζόρι περνάει η μηχανή, αλλά και εκεί το πανδοχείο –της κακιάς ώρας- είναι πλήρες!
Απογοητευμένοι, κουρασμένοι, αγανακτισμένοι και προβληματισμένοι αποφασίζουμε να επιστρέψουμε και να μείνουμε σε ένα ελεεινό που έχουμε βρει στην Rossio. Αλλά και εκεί μας ακολουθεί η ατυχία, καθώς την ώρα που φτάνουμε ένα ζευγάρι παίρνει το δωμάτιο... Αποφασίζουμε να κινηθούμε στην περιοχή Marque, στην οποία βρίσκεται το πρώτο hostel που ρωτήσαμε. Η λάθος πορεία που ακολουθώ μας βγάζει σε μια άλλη περιοχή, όπου βρίσκονται μερικές πανσιόν. Σταματάμε σε μια που είναι φωτισμένη και ο εξυπηρετικός ιδιοκτήτης, μας στέλνει σε μια που απέχει μερικά μετρά δίπλα και έχει δωμάτια!!!
Πάει η Πλουμιστή και το επιβεβαιώνει. Μεταφέρουμε τις μηχανές μπροστά στην πανσιόν "Estrela Dos Anjos" (Rua dos Anjos, 70). Η τιμή στα 27,5ευρώ το δίκλινο, είναι πολλή συμφέρουσα και το δωμάτιο δεν έχει χωρίς πολυτέλειες αλλά είναι καθαρό! Ο γεράκος ιδιοκτήτης της πανσιόν, κατεβαίνει και μας προτείνει να βάλουμε τις μηχανές στην είσοδο! Δώρο από το πουθενά αυτός ο άνθρωπος! Μάλιστα η πόρτα δεν ανοίγει και αναγκάζεται να φέρει κατσαβίδι και σφυρί! Σε μερικά λεπτά οι μηχανές βρίσκονται στριμωγμένες στην είσοδο και εμείς στο δωμάτιο, ενώ η ώρα πλησιάζει 3πμ...
Η πρώτη γεύση της πόλης είναι γλυκόξινη... Θα δούμε πως θα είναι αύριο που τα πράγματα θα είναι πιο χαλαρά και εμείς ξεκούραστοι.