12-13 Αυγούστου 2006:Το εγερτήριο γίνεται στις 7.30πμ. Πρώτη φορά τόσο νωρίς. Σήμερα είναι η μέρα της αναχώρησης από το Marrakech με προορισμό την Tangier, ένα από τα γνωστότερα λιμάνια του Marocco. Δυστυχώς δεν έχουμε βγάλει τα εισιτήρια της επιστροφής από εκεί, οπότε και θα υποχρεωθούμε να επιστρέψουμε στην Ceuta -"Sebta" για τους Μαροκινούς. Τα χιλιόμετρα τα υπολογίζω γύρω στα 600. Αρχικά είχαμε σκεφτεί να διανυκτερεύσουμε στην Rabat, αλλά τελικά λέμε να κοιμηθούμε στην Tangier. Έτσι, θα είναι πιο κοντά να φτάσουμε στην Ceuta το πρωί. Δεν ξέρω πόσο θα μας καθυστερήσουν στα σύνορα, ούτε και ποια είναι τα δρομολόγια των ferries. Για τους λόγους αυτούς, είναι κάπως δύσκολο να κανονίσουμε το πρόγραμμά μας για την Ισπανία από σήμερα. Βλέποντας και κάνοντας...
Τελικά ξεκινάμε κατά τις 10.30πμ. ακολουθώντας τις πινακίδες για Casablanca. Θα πρέπει να αναφέρω πως η πόλη είναι σχετικά εύκολη για να προσανατολιστείς. Καταφέρνουμε να βρούμε την σωστή έξοδο χωρίς δυσκολίες. Πριν βγούμε σταματάμε για βενζίνη. Εκεί ρωτάω τον υπάλληλο, αν ο δρόμος που ο χάρτης χαρακτηρίζει autopista για Casablanca, είναι όντως έτσι. Με υπερηφάνεια μου απαντά πως ναι. Τουλάχιστον δεν θα ταλαιπωρηθούμε... Γενικά οι δρόμοι στις πεδινές περιοχές σαν αυτή, μπορεί να μην έχουν στροφές, αλλά είναι τόσο στενοί και με κίνηση που τελικά σε ταλαιπωρούν περισσότερο από τους ερημικούς ορεινούς. Πολύ περισσότερο σήμερα που θέλουμε να βγάλουμε αρκετά χιλιόμετρα μέχρι την Tangier. Το τοπίο δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο, πέρα από την κλασική λιγοστή βλάστηση και τις απέραντες πεδιάδες.
Ξεκινώντας άρχισαν να με "ζώνουν τα φίδια", καθώς αντί για αυτοκινητόδρομο συναντούμε ένα κλασικό επαρχιακό δρόμο σαν αυτό για Essaouira, χωρίς πολλές στροφές, αλλά σχετικά στενό. Ξενερώνω, αναλογιζόμενος την κούραση που θα φάμε μέχρι να φτάσουμε. Τον αυτοκινητόδρομο μπορώ να τον διακρίνω στα αριστερά μου σε πολύ πρωταρχικά στάδια κατασκευής. Το παίρνω απόφαση πλέον... Προς μεγάλη μου έκπληξη λίγο πριν την Seita συναντούμε πινακίδες που μας οδηγούν σε αυτοκινητόδρομο! Το στυλ γαλλικό, άντε να δούμε αν είναι και οι τιμές τους γαλλικές!
Ο δρόμος είναι πολύ καλός και χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Τα διόδια είναι τσιμπημένα, όχι στο επίπεδο της Γαλλίας... αυτό θα έλειπε! Προφανώς, γνωρίζουν πως ο αυτοκινητόδρομος χρησιμοποιείται κυρίως από τουρίστες που κινούνται μεταξύ της Tangier – Rabat – Casablanca – Fes – Marrakech, στους κυριότερους τουριστικούς προορισμούς.
Συνεχίζοντας περνάμε έξω από την Casablanca με κατεύθυνση για Rabat. Επειδή τα πρατήρια δεν είναι τόσο συχνά όσο στην Ευρώπη, αποφασίζουμε να σταματήσουμε στο επόμενο. Είναι στα γαλλικά πρότυπα: με καφετέρια, εστιατόριο, χώρους στάθμευσης, ιατρείο αλλά και τζαμί! Φουλάρουμε τόσο τις μηχανές όσο και τα στομάχια μας. Κρατάμε 100.000 dirham για τα διόδια στην συνέχεια μέχρι να φτάσουμε στην Tangier. Προσωπικά το βρίσκω αδύνατον να μας φτάσουν...
Το επόμενο χαράτσι έρχεται σε λίγα μόλις χιλιόμετρα. Ανέρχεται στα 20 dirham στον καθένα ενώ πληροφορούμαστε πως δεν δέχονται ευρώ! Δίπλα ακριβώς στα διόδια υπάρχει βενζινάδικο. Προτείνω εκεί για να αλλάξουμε λεφτά, έστω 20 ευρώ ώστε να κάνουμε την δουλειά μας. Πριν μπούμε στον αυτοκινητόδρομο, έξω από την Rabat, πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, όπου μπορεί να είχε τράπεζα αλλά ήταν κλειστή λόγω ημέρας. Τελικά αλλάζουμε στο πρατήριο –με 10 στο ευρώ- και συνεχίζουμε. Στα επόμενα διόδια αντί να πληρώνουμε, μας δίνουν καρτελάκι με το οποίο πληρώνουμε εκεί που θα βγούμε... ιταλικό σύστημα! Μια πινακίδα αναφέρει πως για την Tangier, θα πρέπει να πληρώσουμε 58 dirham. Τελικά, τα διόδια θα μας στοιχίσουν 119 dirham! Καθόλου ευκαταφρόνητο πόσο, κυρίως για τα δεδομένα του Marocco! Αλλά είπαμε... ο δρόμος υπάρχει για να τα παίρνουν από τους ξένους και τους τουρίστες!
Περίπου 70χλμ. από την Tangier ο δείκτης της βενζίνης με προειδοποιεί πως βρίσκομαι στα κατώτερα αποθέματα καυσίμων. Συνεχίζω, όσο το δυνατό πιο χαλαρά και σωστά, χωρίς αυξομειώσεις της ταχύτητας. Στο μυαλό μου να παίζουν διάφορα σενάρια στην περίπτωση που μείνω από βενζίνη. Στο σημείο που βρίσκεται η πινακίδα που με ειδοποιεί πως υπολείπονται 35χλμ. μέχρι την Tangier, ανοίγει η ένδειξη της ρεζέρβας! Έχοντας διανύσει 30χλμ. από το σημείο εκείνο, φτάνουμε στα διόδια. Πληρώνουμε και ρωτάμε τον υπάλληλο για βενζινάδικο. Μας απαντάει πως σε 2χλμ. θα βρούμε. Πάλι καλά. Όντως έτσι είναι...μπορεί όχι σε 2χλμ, αλλά βρίσκουμε.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, για την πόλη. Λέμε να μείνουμε εδώ το βράδυ και να σηκωθούμε νωρίς το πρωί προκειμένου να φτάσουμε στην Ceuta, αφού η απόσταση που χωρίζει τις 2 πόλεις δεν ξεπερνά τα 70χλμ. Γρήγορα κατάλαβα πως στη Tangier θα ταλαιπωρηθούμε στην μετακίνηση μας. Η αρκετά αυξημένη κίνηση που συναντήσαμε από νωρίς, αποτελεί αδιαμφισβήτητη ένδειξη, έχοντας πάρει και μια γεύση από τις υπόλοιπες πόλεις που επισκεφτήκαμε στην χώρα. Κινούμαστε προς το κέντρο, χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική με το υπόλοιπο ταξίδι. Τελικά, βρισκόμαστε σε κάτι πλακόστρωτους δρόμους, σχεδόν μπλοκαρισμένους από κόσμο και οχήματα. Τα ξενοδοχεία hostal δεν φαίνονται πουθενά. Αλλά ακόμα και αν συναντούμε κάποιο, βρίσκεται σε μέρος που είναι αδύνατο να παρκάρουμε τις μηχανές με ασφάλεια. Έχοντας διαβάσει και κάποιες πληροφορίες για την ασφάλεια στη συγκεκριμένη πόλη, δεν θέλω να το ρισκάρω με τίποτα!
Μετά από ένα μποτιλιάρισμα στην είσοδο της medina, επιστρέφουμε στο κεντρικό δρόμο που ακολουθήσαμε πριν μπούμε στους πλακόστρωτους. Σταματάμε για να δούμε τι θα κάνουμε τελικά. Και από τους δυο μας υπάρχει μια διάθεση να μείνουμε στην πόλη, καθώς παρουσιάζει την δυτική και ευρωπαϊκή πλευρά του Marocco –τουλάχιστον αυτό παρατηρώ εγώ. Όμως, και στους δυο μας γίνεται αντιληπτό πως ακόμα και να βρούμε ξενοδοχείο στο κέντρο ή μείνουμε κάπου προς τα έξω, θα μας πάρει αρκετό χρόνο. Το αποτέλεσμα θα είναι να μην καταφέρουμε να δούμε περισσότερα από αυτά που είδαμε με το πέρασμά μας με τις μηχανές. Αποφασίζουμε να αναχωρήσουμε για Ceuta και να μείνουμε εκεί ή, ακόμα, και να περάσουμε απέναντι αν προλάβουμε το τελευταίο πλοίο.
Ο χάρτης μου δείχνει πως υπάρχει ένας επαρχιακός δρόμος, παραλιακός μέσω του οποίου θα φτάσουμε στον τελικό προορισμό διανύοντας περίπου 65χλμ. Παρά την κούρασή μας, θεωρούμε πως δεν είναι πολλά και προκειμένου να κερδίσουμε και την αυριανή μέρα, είναι καλύτερο να κάνουμε κουράγιο και να συνεχίσουμε. Βάζουμε, λοιπόν, τα τελευταία μας χρήματα βενζίνη και ξεκινάμε.
Ρωτώντας λίγο καταφέρνουμε να τον βρούμε. Είναι όντως παραλιακός και θυμίζει την διαδρομή για το Σούνιο: στενός σε πολλά σημεία, όχι και τόσο καλής ποιότητας και με μποτιλιάρισμα στο αντίθετο ρεύμα, μάλλον λόγω ώρας και ημέρας. Πιστεύω πως πολλοί θα έρχονται στην πόλη για διασκέδαση από τις γύρω περιοχές. Υπάρχουν κάποιοι οικισμοί που αποτελούν θερινά εξοχικά για ντόπιους αλλά και ξένους τουρίστες. Μετά από 20χλμ. τα πράγματα είναι πιο χαλαρά. Στα 30χλμ. συναντάμε το χωριό Ksar-es-Seghir που βρίσκεται στην μέση της διαδρομής και στο οποίο υπάρχει σήμανση πως ο δρόμος είναι κλειστός λόγω έργων!!! Εναλλακτικός δρόμος υπάρχει, αλλά 20χλμ. μακρύτερος και αμφιβόλου ποιότητας και κατάστασης! Ο χάρτης τον έχει ως δευτερεύων επαρχιακό, δηλαδή –για τα μαροκινά δεδομένα- ένα βήμα πριν τον χωματόδρομο!
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι έχει σουρουπώσει για τα καλά πλέον. Δεν θεωρώ φρόνιμο, λοιπόν, να κάνουμε στην συγκεκριμένη διαδρομή νύχτα! Σταματάμε και αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε κάπου στην περιοχή και να φύγουμε το πρωί. Ξεκινάμε, λοιπόν, προς την αναζήτηση καταλύματος. Αποδεικνύεται πολύ δύσκολο και μάλλον αδύνατον! Το πιο κοντινό ξενοδοχείο που απευθυνόμαστε απέχει 10χλμ. προς την αντίθετη κατεύθυνση –προς Tangier. Στεκόμαστε άτυχοι καθώς είναι πλήρες! Δεν υπάρχει άλλη λύση, από το φύγουμε για Ceuta, χωρίς ούτε ένα dihram στην τσέπη και όπου βγει η κατάσταση...
Καθώς διανύουμε τα πρώτα χιλιόμετρα της παράκαμψης, η απορία μου αυξάνεται για το τι θα συναντήσουμε παραπέρα... Ένας δρόμος γεμάτος χαλίκια και χώματα, από φορτηγά, στενός, χωρίς ίχνος φωτισμού και σήμανσης! Με λίγα λόγια, αρχίζω να αμφιβάλλω κατά πόσο είναι ο σωστός δρόμος! Συνεχίζουμε, όμως, για να δούμε τι γίνεται παρακάτω. Περνάμε από νταμάρια θεοσκότεινα, ενώ μόνο κάποιες σκιές φανερώνουν για το τι μπορεί να βρίσκεται εκεί στην πραγματικότητα. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το άγχος που έχω και πάλι για την βενζίνη, καθώς από το ξενοδοχείο Tarifa που ρωτήσαμε για δωμάτιο, η βενζίνη έπεσε στην μια γραμμή.
Προχωρώντας στο αντίθετο ρεύμα βλέπω αυτοκίνητα με ξένες πινακίδες. Αυτό είναι καλό σημάδι πως πηγαίνουμε σωστά. Το θέμα είναι να μην χάσουμε την σωστή διασταύρωση. Ευτυχώς στο σημείο που πρέπει να στρίψουμε υπάρχει πινακίδα, αλλά και κάτι άνθρωποι που γεμίζουν παγούρια με νερό. Τους ρωτάμε για επιβεβαίωση.
Από εκεί και πέρα ο δρόμος γίνεται ανηφορικός και ίσως λίγο χειρότερης ποιότητας από πριν. Ανεβαίνουμε χωρίς να υπάρχει ίχνος ζωής. Κάποια στιγμή συναντούμε και το χωριό Souk Tleta-Taghramet που βρίσκεται στην μέση της παράκαμψης. Πάμε σωστά και, λογικά, θα βγούμε ξανά στον παραλιακό δρόμο, καθώς δεν υπάρχει άλλη διασταύρωση. Κάποια στιγμή καθώς έχουμε ανέβει αρκετά, συναντούμε ένα ανεμόμυλο αιολικής ενέργειας! Στο καπάκι και άλλους εν σειρά! Ολόκληρο αιολικό πάρκο. Ο αέρας που φυσάει μας κουνάει για τα καλά! Αυτό μας έλειπε τέτοια ώρα! Με προσεκτική οδήγηση και μικρή ταχύτητα συνεχίζουμε κινούμενοι στο κέντρο του στενού δρόμου, ενώ από την μια πλευρά φαίνεται να είναι "γκρεμίλα"... τουλάχιστον τέτοια εντύπωση έχουμε! Η περιπέτειά μας έχει αρχίσει να με συναρπάζει πλέον...
Ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει πάλι, μέχρι που συναντούμε κάποιον να μας κάνει νόημα με έναν φακό να σταματήσουμε. Γρήγορα διαπιστώνουμε πως είναι αστυνομικοί, καθώς φορούν γιλέκα με ανακλαστήρες. Μας ρωτούν από είμαστε και που πηγαίνουμε. «Ynan, Sebta», του απαντάμε και ρίχνει απορημένος για το πως βρεθήκαμε εδώ, αλλά με μια φιλική διάθεση μας λέει να προχωρήσουμε.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι πιο χαλαρά. Τόσο ο δρόμος όσο και η διάθεση μας είναι καλύτερα. Από ψηλά η Ceuta φαντάζει όμορφη! Συνεχίζουμε κατευθείαν για το Ibis Hotel που βρίσκεται λίγο πριν τα σύνορα, που έχω δει όταν μπήκαμε στο Marocco. Για καλή μας τύχη, υπάρχει πινακίδα που μας οδηγεί απευθείας σε αυτό. Για μια ακόμα φορά, αυτή την βραδιά, στεκόμαστε άτυχοι! Είναι πλήρες και αυτό! Ρωτάμε τον παρκαδόρο τι ώρα φεύγει το τελευταίο πλοίο για Ισπανία. Με τα χίλια ζόρια και με την βοήθεια ενός άλλου Μαροκινού που ξέρει αγγλικά, μας λέει πως στις 11μμ. είναι το τελευταίο. Το προλαβαίνουμε μια χαρά αν δεν καθυστερήσουμε στα σύνορα, καθώς η ώρα είναι μόνο 10 παρά.
Φεύγουμε απευθείας για τα σύνορα. Οι τελωνειακοί με καλή διάθεση και εξυπηρετικοί δεν μας καθυστερούν παραπάνω από 15-20 λεπτά, μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά μας. Κατευθείαν για το λιμάνι. Πηγαίνουμε όλο παραλία και φτάνουμε πιο γρήγορα αυτή την φορά καθώς στους δρόμους η κίνηση είναι ελάχιστη. Πριν φτάσουμε στην πύλη που μπαίνει στο λιμάνι, σταματάμε σε ένα από τα γραφεία για να ρωτήσουμε τι ώρα φεύγει το τελευταίο. Μας απαντάει έφυγε!!! Δεν είναι δυνατόν! Η ώρα είναι 10.30μμ. και το τελευταίο φεύγει στις 11.30μμ. Τότε ο υπάλληλος του ταξιδιωτικού μας λέει πως τα δρομολόγια που γράφονται στο καρτελάκι είναι με ώρα Ισπανίας και όχι Μαρόκο που πάει 2 ώρες πίσω. Αυτό σημαίνει, πως τώρα δεν είναι 11.30μμ. αλλά 1.30πμ.! Την πατήσαμε...
Τον ρωτάμε για το πρώτο πρωινό και μας αποκρίνεται πως είναι στις 7.30πμ. Τον ευχαριστούμε και φεύγουμε για να βρούμε κάποιο φτηνό ξενοδοχείο για να διανυκτερεύσουμε. Σταματάμε στο επόμενο βενζινάδικο για να φουλάρουμε βενζίνη καθώς είναι φτηνότερη -0,88ευρώ/λίτρο- και να συζητήσουμε για το τι θα κάνουμε. Τελικά διαπιστώνουμε πως έχουμε τόσο λίγο χρόνο για να βρούμε ξενοδοχείο, να ξεφορτώσουμε και το πρωί να ξαναετοιμαστούμε νωρίς για να πάμε στο πλοίο. Οπότε αποφασίζουμε να την βγάλουμε σε κάποια καφετέρια και να πάμε κατευθείαν στο λιμάνι.
Με το τρόπο αυτό και έχοντας ξεκινήσει την ημέρα μας τόσο νωρίς, θα μπορέσουμε να φτάσουμε μέχρι την Cadiz μέχρι το μεσημέρι, αφού δεν απέχει πολύ και να την πέσουμε για ύπνο από νωρίς. Ρωτάμε για καφετέρια που διανυκτερεύει και τελικά μαθαίνουμε πως είναι μια που βρίσκεται κοντά στο αστυνομικό τμήμα. Ωραία, θα υπάρχει και ασφάλεια! Τελικά και μετά από αρκετή περιπλάνηση την βρίσκουμε.
Βρίσκεται στην πίσω πλευρά από το λιμάνι και εκεί που βρίσκονται οι περισσότερες. Πίσω ακριβώς από ένα εμπορικό κέντρο και απέναντι από το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Μόλις φτάνουμε κοντά, δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε. Συναντούμε έναν πιτσιρικά και αυτός μας την δείχνει. Η είσοδό της είναι πάνω σε έναν πεζόδρομο. Μόλις παρκάρουμε τις μηχανές, βρίσκουμε τα γκαρσόνια να μαζεύουν τα τραπέζια. Η Πλουμιστή ρωτάει αν κλείνουν και μας αποκρίνονται πως μένουν ανοιχτοί όλο το βράδυ και πως θα αφήσουν ένα για εμάς έξω. Να χαρώ εγώ εξυπηρέτηση!
Αφήνουμε τα πράγματα πάνω στις μηχανές και μπαίνουμε στο μαγαζί, το οποίο δεν μπορείς να δεις τίποτα από το δρόμο. Μόνο μια πόρτα έχει, ούτε τζαμαρία, ούτε παράθυρο. Είναι πολύ μικρό. Μια μικρή μπάρα, μηχανήματα φρουτάκια, μερικά τραπεζάκια και μια άλλη πόρτα που οδηγεί στο εμπορικό κέντρο. Το έμψυχο υλικό αποτελείται από τον ιδιοκτήτη, έναν μαροκινό με μουστακάκι, ντυμένο ευπρεπώς, χαμογελαστό, ευγενικό και πρόθυμο να εξυπηρετήσει. Οι πελάτες είναι κάτι τύπισσες που κάθονται στο τραπεζάκι. Υπάρχουν ακόμα ένας αδυνατούλης τύπος, που φαίνεται πιωμένος και ένας χοντρούλης αδιάφορος.
Θέλουμε κάτι σε φαγώσιμο και ο ιδιοκτήτης προθυμοποιείται να μας φτιάξει σάντουιτς με τόνο και ντομάτα. Ό,τι πρέπει αλλά δεν το ρισκάρω να πάρω 2 μέχρι να δούμε τι λέει το πρώτο. Παραγγέλνουμε και 2 καφεδάκια για αρχή και βγαίνουμε να καθίσουμε έξω. Στην αρχή είμαστε μόνοι μας, αλλά σιγά-σιγά είτε μπαινοβγαίνουν κάποιοι από αυτούς που είναι μέσα, είτε έρχονται άλλοι. Βλέπουμε και τους πρώτους αστυνομικούς να έρχονται για καφέ. Παρατηρώντας τις φάτσες κάτι δεν μου κάθεται καλά. Από την μία κάποιοι πελάτες μου μοιάζουν για περιθωριακούς, από την άλλη οι ένστολοι αστυνομικοί που έρχονται να πιούνε καφέ.
Ρωτάω την Πλουμιστή για την τουαλέτα και μου λέει πως μπαίνεις στο εμπορικό κέντρο για την βρεις. Καταλαβαίνω πως πρόκειται για την καφετέρια του εμπορικού. Και τι έγινε;;; Φτάνει που διανυκτερεύει. Όσο για τους πελάτες ας είναι ότι θέλουν, αν και μου φαίνεται περίεργο πως για μια τόσο ερημική καφετέρια να έχει τόση κίνηση. Εν πάση περιπτώσει... Πάω τουαλέτα και με τα χίλια ζόρια βρίσκω στην σωστή πόρτα. Επιστρέφοντας, βλέπω από μακριά τις 2 τύπισσες που καθόντουσαν στο τραπεζάκι να στέκονται στην άκρη του διαδρόμου. Όταν με βλέπουν, η μία μπαίνει μέσα, ενώ η δεύτερη έρχεται προς το μέρος μου. Φτάνοντας κοντά μου –και με σπαστά ισπανικά- με ρωτάει όλο ευγένεια για το που είναι η τουαλέτα με ένα τρόπο σαν να θέλει να της δείξω ή να ανοίξει κουβέντα μαζί μου... εκεί συνειδητοποιώ για το τι παίζεται!
Οι τύπισσες είναι «της δουλειάς». Το μαγαζί είναι ο σταθμός και το στέκι. Περνώντας η ώρα, σιγά-σιγά η υπόθεσή μας ολοένα και περισσότερο επιβεβαιώνεται: πηγαίνω-έρχονται και άλλες γυναίκες, άντρες, αστυνομικοί, ταξιτζήδες που φέρνουν και παίρνουν κάποιες από τις κοπέλες. Μαζί μας όλοι είναι ευγενικοί και φιλικοί πάντως...
Ο αδύνατος τύπος έχει πάρει μια καρέκλα και κάθεται έξω από την πόρτα. Αρχίζει, λοιπόν, κάποια στιγμή και μας μιλάει στα ισπανικά. Η Πλουμιστή του απαντάει στα ιταλικά. Κουβέντα περιστρέφεται στις μηχανές, ότι έχει και αυτός ένα σκούτερ, ότι μην φοβόμαστε για τη ασφάλεια, για έναν φίλο του Ιταλό που είναι φυλακή γιατί τον πιάσανε για ναρκωτικά. Από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνεται. Έχει πλάκα, καθώς ανάλογα με το τι συμβαίνει γύρω, παίρνει την ευκαιρία και να σχολιάσει, όπως για παράδειγμα ότι οι σημερινοί νέοι ότι σκέφτονται απερίσκεπτα και θεωρούν μαγκιά τα ναρκωτικά με αποτέλεσμα να γίνονται πρεζόνια, για τον ρατσισμό των Ισπανών έναντι τον Μαροκινών στην πόλη, για τους αστυνομικούς, για τις κοπέλες του μαγαζιού. Ταυτόχρονα δεν ξεχνάει να μας λέει για τον καλό του φίλο τον Ιταλό που είναι φυλακή και αν εμείς είμαστε καλά.
Σε εκείνο που έχει κολλήσει είναι για το γεγονός ότι έχει άσθμα και ο γιατρός του είπε πριν ένα χρόνο πως δεν του δίνει ζωή παραπάνω από ένα χρόνο. Το αποτέλεσμα είναι να πεθάνει ο γιατρός και αυτός να ζει ακόμα! Μας απαντά στην ερώτησή μας για την δουλειά του, πως δεν δουλεύει λόγω του προβλήματος υγείας. Το άλλο που μας κάνει να γελάμε, είναι η εμμονή του πως είμαστε Ιταλοί... Για τον λόγο αυτό δεν μπορεί να καταλάβει πως και δεν καταλαβαίνουμε τα ισπανικά, ενώ μοιάζουν. Άντε να του εξηγήσεις τώρα στην φάση που βρίσκεται...
Με αυτά και αυτά η ώρα περνάει ενώ τα διάφορα που συμβαίνουν γύρω μας κρατάνε ξύπνιους. Οι θαμώνες του μαγαζιού έχουν αποκτήσει μια οικιότητα μαζί μας –χωρίς έχουμε ανοίξει κουβέντα- και κινούνται με μεγαλύτερη άνεση. Τελειώνουμε, ήδη, το δεύτερο καφεδάκι και ο τυπάκος –που δεν ξέρουμε και το όνομα του- προθυμοποιείται να μας κεράσει κι άλλο.
Με τα ζόρια και έχοντας κολλήσει για ώρα με αυτό το θέμα, τελικά μας κερνάει 2 ποτήρια γάλα που ζητάμε και με την σύσταση στο αφεντικό να μας πει πως είναι από αυτόν. Κάποια στιγμή μπαίνει στο μαγαζί, ενώ από πριν έχουν κλείσει την πόρτα καθώς ακούγεται θόρυβος που πιθανότατα μπορεί να ενοχλήσει τους τριγύρω. Πριν μπει, μας λέει πως για οτιδήποτε χρειαστούμε να τον ειδοποιήσουμε και μην φοβόμαστε για τις μηχανές.
Η ώρα έχει φτάσει 6πμ. όταν ξαναβγαίνει έξω. Μαζί του κάθεται η μεγαλύτερη «κυρία» της παρέας. Όλη έχουμε γίνει μια παρέα, αλλά η κουβέντα γίνεται μεταξύ εμάς, του «φίλου μας» και του ιδιοκτήτη, που από τις κινήσεις και την συμπόνια που του δείχνει, υποθέτουμε πως είναι αδελφός του. Ο ιδιοκτήτης μας ρωτάει πως βρεθήκαμε εδώ. Του λέμε για το ταξίδι μας. Εντυπωσιάζεται. Μας αναφέρει πως είναι από την Fes και ότι σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της, το παλαιότερο πανεπιστήμιο του κόσμου, όπως αναφέρεται. Πιστεύω πως ο ιδιοκτήτης θα ντράπηκε που βρεθήκαμε μπροστά σε όλα αυτά τα σκηνικά... πάρα του ότι δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο!
Κατά τις 7πμ έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού. Χαιρετάμε τόσο τον τυπάκο, όσο και τον ιδιοκτήτη και τους ευχαριστούμε για την εξυπηρέτηση και την φιλοξενία. Πληρώνουμε και του δίνουμε μια κάρτα της λέσχης να ρίξει μια ματιά. Πριν ξεκινήσουμε ρίχνω 1-2 γκαζιές για να ακούσει ο τυπάκος. Μου το ζητάει καθώς γουστάρει τον ήχο των μεγάλων μηχανών. Ο ιδιοκτήτης μας λέει πως το μαγαζί του θα είναι ανοιχτό, οποτεδήποτε ξαναπεράσουμε από τα μέρη...
Οδηγώντας προς το λιμάνι, σκέφτομαι το βράδυ που περάσαμε... Από την διαμονή μας στο Marocco, για να είμαι ειλικρινής, περίμενα πως θα ζήσουμε κάποια περιπέτεια, λόγω της διαφορετικής κουλτούρας και πολιτισμού με τον ευρωπαϊκό. Παρόλα αυτά όλα κύλησαν ομαλά και αναμενόμενα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Έμελλε λοιπόν, να φτάσουμε στην τελευταία μέρα της διαμονής μας στο Marocco για να ζήσουμε αυτή την ιδιαίτερη βραδιά, η οποία θα προστεθεί σε όλα όσα μου έκαναν εντύπωση και θα την θυμάμαι...
Επόμενη μέρα...
Στο ημερολόγιο αλλάζω μέρα στο γράψιμο, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό συμβαδίζει με την πραγματικότητα, καθώς σε λίγο συμπληρώνουμε 24 ώρες άυπνοι και έχοντας διανύσει περίπου 700χλμ. με κάθε λογής ποιότητας δρόμου, κίνηση και ζέστη. Παρόλα αυτά νιώθω πως το ξημέρωμα της νέας ημέρας και το πέρασμα μας σε ευρωπαϊκό έδαφος μου δίνει το κουράγιο να συνεχίσω. Δεν μπορώ να πω πως το Marocco δεν με εντυπωσίασε. Συνειδητοποιώ, όμως, πως τελικά όσα είχα διαβάσει και ακούσει από διάφορους με είχαν βάλει σε μια κατάσταση οξυμένης προσοχής, γεγονός που μου στέρησε σε μεγάλο βαθμό την ευχέρεια να θαυμάσω την διαδρομή. Βεβαίως, τα όσα είδα με αποζημίωσαν με το παραπάνω! Ακόμα και έτσι, πέρασα καλά και μπορώ να πω πως η πρώτη μου επαφή με μια αραβική χώρα έχει πάρα πολλές θετικές εντυπώσεις.
Στο ημερολόγιο αλλάζω μέρα στο γράψιμο, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό συμβαδίζει με την πραγματικότητα, καθώς σε λίγο συμπληρώνουμε 24 ώρες άυπνοι και έχοντας διανύσει περίπου 700χλμ. με κάθε λογής ποιότητας δρόμου, κίνηση και ζέστη. Παρόλα αυτά νιώθω πως το ξημέρωμα της νέας ημέρας και το πέρασμα μας σε ευρωπαϊκό έδαφος μου δίνει το κουράγιο να συνεχίσω. Δεν μπορώ να πω πως το Marocco δεν με εντυπωσίασε. Συνειδητοποιώ, όμως, πως τελικά όσα είχα διαβάσει και ακούσει από διάφορους με είχαν βάλει σε μια κατάσταση οξυμένης προσοχής, γεγονός που μου στέρησε σε μεγάλο βαθμό την ευχέρεια να θαυμάσω την διαδρομή. Βεβαίως, τα όσα είδα με αποζημίωσαν με το παραπάνω! Ακόμα και έτσι, πέρασα καλά και μπορώ να πω πως η πρώτη μου επαφή με μια αραβική χώρα έχει πάρα πολλές θετικές εντυπώσεις.
Βρισκόμαστε μέσα στο πλοίο που θα μας περάσει απέναντι στην Algeciras. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά νιώθω πιο οικεία, πλέον, ακόμα και στην πόλη αυτή. Ίσως επειδή νομίζω πως η «επιβίωση» στις μαροκινές πόλεις, κάνουν να φαντάζουν οι ευρωπαϊκές πιο οικίες. Περνώντας μπροστά από το βράχο του Gibraltar. Η Πλουμιστή ρίχνει την ιδέα να το επισκεφτούμε και να πιούμε εκεί ένα καφεδάκι πριν πάρουμε τον δρόμο για Cadiz. Στην αρχή δεν είμαι και τόσο ζεστός, αλλά όταν συνειδητοποιώ το πόσο κοντά είναι, θεωρώ πως θα είναι μεγάλη βλακεία να μην περάσουμε από εκεί. Εξάλλου, θα είναι και μια ευκαιρία να πατήσουμε σε αγγλικό έδαφος!!! Μπορεί να μην τα κατάφερα όσο ήταν ο καλός φίλος Ragas στην Αγγλία, αλλά εδώ είναι πιο εύκολο.
Βγαίνουμε από το καράβι και ακολουθούμε την σήμανση για Malaga. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβω το γιατί: Κυριακή και τόσο νωρίς το πρωί... βεβαίως να δούμε τι θα γίνει αργότερα όταν θα σηκωθούν για να πάνε για μπάνιο! Το Gibraltar απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα από την Algeciras. Σύντομα φτάνουμε στο τελωνείο τους. Οι υπάλληλοι μας ζητούν τα διαβατήρια μας. Βλέπεις, οι Άγγλοι δεν θέλουν να γίνουν 100% ευρωπαίοι πολίτες, καθώς προτιμούν να παίζουν το δικό τους πολιτικό παιχνίδι. Τέλος πάντων...
Λίγο μετά το συνοριακό σταθμό, περνάμε μέσα από το αεροδρόμιο του Gibraltar. Ουσιαστικά, διασχίζουμε την πίστα των αεροπλάνων. Μπροστά μας ορθώνεται ο πανύψηλος βράχος, που σου προκαλεί δέος. Από τα πρώτα, κιόλας, μέτρα νιώθω πως όταν βρίσκομαι σε αγγλικό έδαφος. Πινακίδες παντού με οδηγίες, όλα τα πάρκινγκ ελεγχόμενα και προειδοποιήσεις για την επέμβαση γερανού σε περίπτωση παράνομης στάθμευσης. Όλα αυτά μου θυμίζουν τις διηγήσεις φίλων που μένουν στο Λονδίνο.
Σύντομα συναντούμε μια πινακίδα που δείχνει την κατεύθυνση για «Upper Rock» και κάποια άλλα αξιοθέατα. Ένα από τα αυτά είναι ο γνωστός φάρος που βρίσκεται στο «Europe Point». Εκεί θα είναι και η πρώτη μας επίσκεψη. Ελπίζω να μην πληρώσουμε εισιτήριο και εδώ, καθώς τα ευρώ δεν τα δέχονται! Μόνο λίρες Αγγλίας.
Διασχίζουμε την πόλη, μέσα από στενούς και γραφικούς δρόμους που θυμίζουν αγγλικές γειτονιές, όπως τις έχω δει από φωτογραφίες. Γενικότερα, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα καθώς, μόλις μόνο λίγα χιλιόμετρα αλλά και λεπτά της ώρας πριν, είχα εντελώς διαφορετικές παραστάσεις μπροστά μου! Προχωρώντας, λοιπόν, μέσα από τα στενά δρομάκια, φτάνουμε στον κλασικό φάρο, που σίγουρα πολλοί έχουν φωτογραφίσει, ως αποδεικτικό στοιχείο της άφιξή τους στην άκρη της Ευρώπης. Η πρόσβαση σε αυτό δεν επιτρέπεται. Μπορείς να πας σε ένα μια πλάκα που βρίσκεται λίγο παρακάτω. Απεικονίζει την περιοχή, τοποθετημένη με τέτοιον τρόπο ώστε να δείχνει προς τα που βρίσκονται κάποιες μεγάλες πόλεις τόσο της Ευρώπης, όσο και της Αφρικής.
Στην θάλασσα μπροστά μας, μπορείς να διακρίνεις τουλάχιστον 20-30 πλοία να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Το κομβικό αυτό σημείο, απασχολούσε τους ανθρώπους από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Οι αρχαίοι πίστευαν πως το Gibraltar αποτελούσε το τέλος του κόσμου και τις 2 ηπείρους της κρατούσε ο Ηρακλής, ώστε να μην ενώνονται αλλά και να μην απομακρύνονται, αποτελώντας τις "Ηράκλειες Στήλες". Αυτό περιγράφει και μια επιγραφή που συναντούμε λίγο παρακάτω. Βγάζουμε και εμείς με την σειρά μας τις αναμνηστικές φωτογραφίες και αναχωρούμε προς το κανόνι ενός τόνου που βρίσκεται στην κορυφή του βράχου.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, συναντούμε μια πινακίδα που μας προειδοποιεί για το εισιτήριο που πρέπει να πληρώσουμε προκειμένου να δούμε τα υπόλοιπα αξιοθέατα. Επειδή ο δρόμος είναι στενός και δεν έχει να παρκάρουμε, σκέφτομαι πως θα σταματήσουμε να συνεννοηθούμε στα εκδοτήρια των εισιτηρίων, καθώς το φθηνότερο εισιτήριο δεν έχει καθόλου ευκαταφρόνητη τιμή: 2 αγγλικές λίρες παρακαλώ! Φτάνοντας στο εκδοτήριο η μπάρα είναι ανεβασμένη, οπότε και περνάει το προπορευόμενο όχημα και η Πλουμιστή, ενώ πριν περάσω εγώ κατεβαίνει... Μένω πίσω και κάνω αναστροφή, νομίζοντας πως η Πλουμιστή το πήρε χαμπάρι τι έγινε.
Τελικά, λίγο αργότερα την βλέπω να κατηφορίζει πεζή. Η «αγγλική» συμπεριφορά του υπαλλήλου που μας ζητάει 8 αγγλικές λίρες εισιτήριο έχει ως αποτέλεσμα να εκνευρίσει την Πλουμιστή, που τελικά του το πετάει στην μούρη και φεύγουμε. Παρκάρουμε λίγο παρακάτω για να ηρεμίσουν τα πράγματα. Τελικά αποφασίζουμε να κάνουμε μια βόλτα στις παραλίες του Gibraltar –όπως δείχνει μια πινακίδα- και μετά να αναχωρήσουμε για Tarifa, στον δρόμο Algeciras-Cadiz, χωρίς να δώσουμε ούτε «σέντσι» στους Άγγλους!
Κινούμενοι προς την αντίθετη κατεύθυνση του βράχου, φτάνουμε σε ένα αδιέξοδο που βρίσκονται κάτι δεξαμενές, αφού πρώτα περνάμε από κάποιες υποτυπώδεις παραλίες με κάποιες θερινές τουριστικές κατοικίες. Ουσιαστικά, το Gibraltar δεν έχει τουρισμό, πέρα από κάποιους Άγγλους που φοβούνται να πατήσουν το πόδι τους εκτός πάτριου εδάφους! Τίποτα το αξιόλογο... Στο τέλος του δρόμου συναντούμε και το κτίριο της τοπικής μοτοσικλετιστικής λέσχης. Φαίνεται να είναι σε παρακμάζουσα κατάσταση ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να είναι κλειστό λόγω καλοκαιρινής περιόδου. Αναχωρούμε κατευθυνόμενοι προς τον τελωνειακό σταθμό, με την Πλουμιστή να τα έχει πάρει μαζί τους, από την στιγμή που έγινε το σκηνικό με τα εισιτήρια!
Φτάνοντας στο σημείο για να διασχίσουμε το αεροδιάδρομο, βρίσκουμε τα αυτοκίνητα σταματημένα, λόγω προσγείωσης. Άντε το πετύχαμε και αυτό! Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στα σύνορα. Η Πλουμιστή περνάει, ενώ εγώ πέφτω θύμα του υπερβάλλοντα ζήλου του υπαλλήλου που με βάζει να ανοίξω τις βαλίτσες! Τι να πάρω από το Gibraltar ρε κακόμοιρε;;; Τέτοιον έλεγχο δεν πέρασα ούτε από το Μαρόκο στην Ισπανία! Τέλος πάντων... Συνεχίζουμε ακολουθώντας τις πινακίδες για του αυτοκινητοδρόμου για Cadiz, που απέχει 105χλμ.
Η ώρα έχει περάσει τις 11πμ. και ο δρόμος έχει αρχίσει να γεμίζει αυτοκίνητα. Η διαδρομή (Ν340) για την Tarifa είναι πολλή καλή, αλλά με αυξημένη κίνηση. Όπως φαίνεται, η περιοχή αποτελεί την κοντινότερη περιοχή που οι ντόπιοι κατεβαίνουν για μπάνιο. Σε κάποια σημεία υπάρχει μποτιλιάρισμα καθώς υπάρχουν είσοδοι σε διάφορα κάμπινγκ και παράδρομους που οδηγούν σε παραλίες. Λόγω των αποσκευών μου δυσκολεύομαι να κάνω προσπεράσεις με άνεση. Σε αυτό το σημείο συναντούμε και 2 Ιταλούς μοτοσικλετιστές που και αυτοί στρίβουν για Tarifa. Τελικά καταλήγουμε να καθίσουμε στο ίδιο μαγαζί, που τυγχάνει να είναι δημοτικό. Μας εξυπηρετεί ένας χαρούμενος σερβιτόρος, οπαδός του Rossi. H Tarifa είναι ένα πολύ τουριστικό μέρος. Το προτιμούν κυρίως Ισπανοί και τους καλοκαιρινούς μήνες σφύζει από ζωή. Από την κωμόπολη αυτή περνούν και καράβια για Μαρόκο αλλά μόνο για επιβάτες και όχι για οχήματα.
Τσιμπάμε κάτι και συνεχίζουμε με προορισμό την Cadiz. Από την ώρα που φύγαμε από την Ceuta δεν αισθάνομαι και τόσο καλά. Ίσως να με πείραξε το ξενύχτι, η ταλαιπωρία , ίσως και το σάντουιτς με τον τόνο. Η κούραση αρχίζει να με καταβάλει, αλλά κάνω υπομονή μέχρι την Cadiz. Από το σημείο που είμαστε απέχει μόνο 90χλμ. Αναλογιζόμενος τα χθεσινά χιλιόμετρα μου φαίνονται πολύ λίγα! Ο δρόμος είναι αρκετά καλός και από ένα σημείο και μετά δεν έχει καθόλου κίνηση, σε σημείο να με πιάνει η νύστα πάνω στο τιμόνι. Μπροστά μου βλέπω κρεβάτια αντί τον δρόμο... άντε και λίγο ακόμα και φτάνουμε!
Κατά τις 3μμ. μπαίνουμε στην Cadiz. Για να πω την αλήθεια αλλιώς την είχα φανταστεί την παλαιότερη –κατά κάποιους- ευρωπαϊκή πόλη. Έχω δει μερικές φωτογραφίες και είχα την αίσθηση πως θα ήταν πίσω από τείχη. Αντιθέτως συναντώ μια μεγαλούπολη, με μεγάλα κτίρια και τετραγωνισμένη ρυμοτομία! Ίσως τα καλά να είναι παρακάτω... Αυτό μας ενδιαφέρει αυτή την ώρα είναι να βρούμε κατάλυμα. Σταματάμε για να πάρουμε πληροφορίες από τον οδηγό. Διαβάζουμε για κάποια hostals αλλά το GPS έχει αποφορτιστεί. Οπότε και αρκούμαι στο να βρω που βρίσκεται στο χάρτη του iPack και μετά θα υπολογίσω στο περίπου. Λόγω ημέρας οι δρόμοι δεν έχουν κίνηση και μπορούμε να κινηθούμε άνετα.
Την ώρα που είμαστε σταματημένοι, περνάει μια οικογένεια, οπότε και βρίσκουμε την ευκαιρία να ρωτήσουμε. Με απογοήτευση μας λέει πως το πιθανότερο είναι να μην βρούμε κατάλυμα στην πόλη, καθώς πριν από 2 μέρες έχουν αρχίσει οι διακοπές των Ισπανών (βλέπε ελληνικό 15 Αύγουστο)! Ίσως να βρούμε έξω από την πόλη. Από τα χειρότερα νέα που θα μπορούσα να ακούσω αυτή την ώρα! Συνεχίζουμε, ώστε να κάνουμε μια προσπάθεια σε αυτά που αναφέρει ο οδηγός.
Μετά από λίγο, και με λίγη τύχη, βρισκόμαστε στην πλατεία από την οποία ξεκινούν οι πεζόδρομοι που βρίσκονται τα διάφορα hostal. Η Πλουμιστή αναλαμβάνει δράση για μια ακόμα φορά! Ενώ εγώ αισθάνομαι χειρότερα από πριν... Μετά από πολλή αναζήτηση σε περίπου 5-10 hostal αρχίζουμε να πιστεύουμε πως τελικά η γυναίκα που συναντήσαμε είχε δίκιο! Όλα είναι πλήρη! Καθόμαστε σε ένα καφενείο για να περιμένουμε ένα από τα ξενοδοχεία, που είπε να έρθουμε σε επαφή μαζί του σε μια ώρα καθώς υπάρχει η πιθανότητα να αδειάσει δωμάτιο.
Ευτυχώς μετά την ξεκούραση αισθάνομαι καλύτερα, αλλά με το ξενοδοχείο δεν έχουμε καλά νέα. Κάνουμε κουράγιο και φεύγουμε για Sevilla, πιστεύοντας πως επειδή είναι μεγαλύτερη πόλη, δεν θα έχουμε πρόβλημα. Επιπλέον, δεν είναι παραλιακή και το πιθανότερο είναι ο κόσμος να έχει φύγει. Η απόσταση μέχρι εκεί είναι περίπου 120χλμ.... άντε υπομονή λοιπόν!!!
Ο δρόμος (NIV) αρκετά καλός παρά το γεγονός πως κινούμαστε σε εθνικό δρόμο και όχι αυτοκινητόδρομο. Παρόλα αυτά, για μια ακόμα φορά ξενερώνω και νευριάζω με την σήμανση, που σε μπερδεύει όσο αφορά για τον δρόμο που βρίσκεσαι ή που θα μπεις αν είναι με διόδια ή όχι. Έχοντας ταξιδέψει τόσες μέρες και τόσα χιλιόμετρα ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω σήματα τους... Ούτε οι Ισπανοί νομίζω!!! Συνεχίζω με όσες δυνάμεις μου έχουν απομείνει... Ο δρόμος ευτυχώς είναι άνετος. Οδηγώ σαν να έχω βάλει τον αυτόματο πιλότο.
Κατά τις 7μμ. μπαίνουμε στην Sevilla. Οι πρώτες εικόνες είναι πολύ ενθαρρυντικές. Παρατηρούμε πως η πόλη δεν έχει κίνηση και κατά πάσα πιθανότητα έχει αδειάσει λόγω των διακοπών. Οι δρόμοι, ακόμα και οι κεντρικοί, είναι σχεδόν άδειοι! Προχωρούμε σε έναν από αυτούς, δίπλα από στο ποτάμι που διασχίζει την πόλη. Περνάμε μπροστά από όμορφα κτίρια και μεγάλους καταπράσινους κήπους, ακολουθώντας ταυτόχρονα τις πινακίδες για Centro Ciudat. Φτάνουμε σε μια πλατεία που γίνονται κάποια έργα. Σταματάμε για να δούμε τι λέει ο οδηγός για ξενοδοχεία.
Γενικά την Sevilla, όπως έχω διαβάσει και παλιότερα, την έχει ως μια πόλη που δεν θα μπορέσουμε να βρούμε φτηνά καταλύματα. Στο σημείο (ακριβώς πίσω από το Alcazar) που βρισκόμαστε υπάρχουν κάποια hostel που έχουν ονομασίες μεγάλων ζωγράφων. Επιλέγουμε και ρωτάμε στο Hostal Picasso (San Gregorio 1). Βρίσκουμε δωμάτιο με μπάνιο στα 45 ευρώ. Με μια γρήγορη ματιά και στα υπόλοιπα τριγύρω και την ευρύτερη περιοχή, διαπιστώνουμε πως η τιμή είναι αρκετά συμφέρουσα. Αποφασίζουμε να μείνουμε. Ένα ακόμα από τα πλεονεκτήματα, είναι πως βρισκόμαστε ακριβώς στο κέντρο που υπάρχουν όλα τα βασικά αξιοθέατα της πόλης! Έτσι δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τις μηχανές...
Ξεφορτώνουμε και τακτοποιούμε τα πράγματά μας στο μικρό αλλά συμπαθητικό δωμάτιο που για καλή μας τύχη βρίσκεται στο ισόγειο, πράγμα που μας γλιτώνει από την ταλαιπωρία του ανέβα-κατέβα. Αλλάζουμε και κατευθείαν να πάρουμε κάτι να φάμε, καθώς νιώθω την εξάντληση στο μεγαλύτερο βαθμό.
Αυτή η τόσο μεγάλη μέρα, διάρκειας κοντά στις 48 ώρες τελειώνει με όσες δυνάμεις έχω να ασχοληθώ με το ημερολόγιο, ξέροντας, όμως, πως την επομένη με περιμένει, ίσως, το χαλαρότερο πρόγραμμα του ταξιδιού...