20 Αυγούστου 2006:Το άγχος για τις μηχανές, με ξυπνάει πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Είναι η πρώτη φορά στο ταξίδι, που θεωρώ πως δεν έχουμε παρκάρει τις μηχανές σε ασφαλές περιβάλλον. Εν πάση περιπτώσει, κατεβαίνω και διαπιστώνω πως όλα είναι καλά. Η πλατεία, με το φως της ημέρας, είναι πολλή διαφορετική. Το επιβλητικό δημαρχείο κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ ο καταγάλανος ουρανός μου ανεβάζει την διάθεση. Παίρνουμε το πρωινό μας, ετοιμαζόμαστε και με τις μοτοσικλέτες μας κινούμαστε προς την Ribeira.
Παρά το γεγονός πως είναι ακόμα νωρίς, η παρόχθια περιοχή υπάρχει αρκετός κόσμος. Το τοπίο είναι εντυπωσιακό αποτελούμενο από τα γραφικά, παραδοσιακά σπίτια και την επιβλητική γέφυρα που ενώνει τις 2 όχθες του ποταμού Duro. Στην απέναντι πλευρά διακρίνουμε κτίρια με τις επωνυμίες γνωστών οίνων. Στο ποτάμι βρίσκονται αραγμένες οι βάρκες. Κατά το παρελθόν, με αυτές μετέφεραν τα βαρέλια με κρασί στα πλοία στις εκβολές του ποταμού προκειμένου να τα μεταφέρουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Σήμερα, έχουν ρόλο διαφημιστικό. Στα κτίρια που βρίσκονται στην απέναντι όχθη, μπορεί κάποιος να δοκιμάσει τις διάφορες ποικιλίες οίνων, κάτι που εμείς το διαπιστώσαμε, δυστυχώς, κάπως αργά...
Ακολουθούμε την παρόχθια διαδρομή κατά μήκος του ποταμού Duro. Πολύ γρήγορα καταλαβαίνουμε πως η επιλογή μας είναι επιτυχημένη!!! Οδηγώντας στον στενό δρόμο, με τις πολλές στροφές βρισκόμαστε μπροστά σε καταπληκτικά τοπία και γραφικά μικρά χωριά. Οι πολλαπλές γέφυρες σου δίνουν την ευκαιρία να περάσεις στην απέναντι όχθη και να απολαύσεις το ποτάμι από διαφορετικές οπτικές γωνίες, μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον με πυκνή βλάστηση αποτελούμενη από πεύκα και πλατάνια.
Το χωριό Rio en entree είναι το σημείο από το οποίο επιλέγουμε να περάσουμε στην απέναντι όχθη. Συνεχίζοντας την καταπληκτική αυτή διαδρομή, αρχίζουμε να ανεβαίνουμε υψομετρικά απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής. Διανύοντας μερικά χιλιόμετρα συναντούμε και τους πρώτους αμπελώνες, από τους οποίους παρασκευάζονται τα κρασιά του Porto. Αξιοσημείωτος είναι ο τρόπος διαμόρφωσής τους σε πεζούλια, παρέχοντας έτσι την δυνατότητα να αξιοποιηθούν οι απότομες πλαγιές.
Έχοντας διανύσει περίπου 170χλμ. από το Porto σε μια καταπληκτική διαδρομή που θα εκτιμήσει ακόμα και πιο απαιτητικός μοτοσικλετιστής, φτάνουμε στο Paso de Regua, που σηματοδοτεί το τέλος του επαρχιακού δρόμου. Από εκεί και πέρα, ακολουθούμε το εθνικό δίκτυο Ν2 -που σε ορισμένα σημεία του σε κάνει να νομίζεις πως βρίσκεσαι σε αυτοκινητόδρομο- με προορισμό τα σύνορα Πορτογαλίας - Ισπανίας, στο χωριό Feces de Abajo. Πριν αφήσουμε την πανέμορφη Πορτογαλία, αποφασίζουμε να απολαύσουμε για τελευταία φορά την τοπική κουζίνα. Η πρώτη προσπάθεια είναι ανεπιτυχής, καθώς 10 λεπτά νωρίτερα το εστιατόριο σταμάτησε να δέχεται πελάτες εξυπηρετώντας μόνο όσους έχουν παραγγείλει ήδη. Το ωράριο των εστιατορίων είναι κάτι που πρέπει να προσέξετε στις χώρες της Ιβηρικής.
Τελικά, όμως, στεκόμαστε τυχεροί και βρίσκουμε ένα συμπαθητικό εστιατόριο επί της εθνικής. Επιλέγουμε την σπεσιαλιτέ του καταστήματος... που μας εντυπωσιάζει! Σε ένα δίσκο, μια πέτρα που καίει μας σερβίρουν ένα κομμάτι ωμό κρέας που το ψήνουμε μόνοι μας... αν και πρώτη φορά τα καταφέρνουμε πολύ καλά!
Εντυπωσιασμένοι για μια ακόμα φορά αφήνουμε την Πορτογαλία και εισερχόμαστε στην περιοχή Galicia που βρίσκεται στο ΒΔ τμήμα της Ισπανίας. Με προορισμό το Santiago de Compostela ακολουθούμε τους εθνικούς δρόμους Ν532 και Ν525. Αργά το απόγευμα φτάνουμε στην κωμόπολη που είναι γνωστή για τον Καθεδρικό Ναό της. Κατευθυνόμαστε προς το ιστορικό κέντρο και αφού παρκάρουμε τις μηχανές, ακολουθούμε πεζοί τους πλακόστρωτους δρόμους που οδηγούν στο Ναό του Αγίου Ιακώβου. Ο συγκεκριμένος ναός, αποτελεί το βασικό αξιοθέατο της πόλης και τον πόλο έλξης πολλών ανθρώπων που ακολουθούν το "Μονοπάτι του Αγ.Ιακώβου". Ουσιαστικά πρόκειται για 2 διαδρομές που ακολουθούν οι πιστοί πεζοί ή με ποδήλατα, 400χλμ.(από το San Sebastian) και 700χλμ. (από νότια Γαλλία) αντιστοίχως. Οι πιστοί αυτοί -χαρακτηριστικώς- κρατούν ένα μπαστούνι που στο σημείο λαβής του χεριού τους υπάρχει ένα λευκό κοχύλι, πάνω στο οποίο είναι ζωγραφισμένος ένας σταυρός.
Οι περπατητές διανύουν τις διαδρομές πραγματοποιώντας ενδιάμεσες στάσεις σε συγκεκριμένα σημεία (Camino de Santiago), στα οποία προμηθεύονται και ένα έγγραφο που αποδεικνύει πως πέρασαν από εκεί. Στο τέλος της διαδρομής, τα έγγραφα που έχουν μαζέψει αποτελούν και το αποδεικτικό στοιχείο της πραγματοποίησης της διαδρομής, οπότε και παίρνουν την ευλογία των ιερέων -και του Αγίου εμμέσως- του καθεδρικού ναού του Santiago de Compostela. Κατά την περιπλάνησή μας στα σοκάκια της πόλης, βλέπουμε πολλούς και είμαι σίγουρος πως θα συναντήσουμε αρκετούς κατά την αυριανή διαδρομή μας προς το Bilbao.
Πέρα από τον Καθεδρικό Ναό η πόλη παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον καθώς περπατώντας μέσα στα λιθόστρωτα δρομάκια, νομίζεις πως βρίσκεσαι σε άλλη εποχή! Τα καλοδιατηρημένα επιβλητικά μεσαιωνικά κτίρια, εντυπωσιάζουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Καθώς περπατάμε συναντούμε και μια μικρή υπαίθρια συναυλία, αλλά ο χρόνος για μια ακόμα φορά μας πιέζει. Θα πρέπει να ταξιδέψουμε μέχρι την La Coruna και έχει, ήδη, αρχίσει να νυχτώνει.
Αφήνουμε, λοιπόν, την όμορφη αυτή πόλη και ακολουθώντας τον εθνικό δρόμο Ν550, προκειμένου να διανύσουμε τα τελευταία 70χλμ. της σημερινής μέρας. Παρά το γεγονός πως έχει νυχτώσει για τα καλά, καταλαβαίνουμε πως διασχίζουμε δασώδεις εκτάσεις... κρίμα που δεν είναι μέρα για να απολαύσουμε το τοπίο! Κατά τις 11μμ. φτάνουμε στην La Coruna. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ήσυχη πόλη. Χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες και με την βοήθεια του GPS κατευθυνόμαστε προς το λιμάνι, όπου βρίσκονται 2 πανσιόν που έχουμε εντοπίσει από τον οδηγό. Όντως σε έναν πεζόδρομο παράλληλο με την κεντρική παραλιακή οδό, τις εντοπίζουμε. Για καλή μας τύχη, η συμπαθητική ιδιοκτήτρια -της 2ης που επισκεπτόμαστε-, παρά το γεγονός ότι είναι πλήρης, προθυμοποιείται να μας εξυπηρετήσει. Μας βρίσκει ένα ευρύχωρο δωμάτιο (τιμή: 34ευρώ) ενός ξενώνα, που θυμίζει αρχοντικό στην Θεσσαλία. Πριν κοιμηθούμε, ρίχνουμε μια ματιά στον οδηγό, για να πληροφορηθούμε για τα αξιοθέατα της πόλης, και ρυθμίζουμε το ξυπνητήρι ώστε να σηκωθούμε νωρίς.
Δεν ξέρω το γιατί, αλλά η La Coruna μου αφήνει πολύ καλή εντύπωση...