24 Αυγούστου 2006:Tο ξυπνητήρι χτυπάει αλλά προσποιούμαι πως δεν το ακούω. Με μια κλεφτή ματιά βλέπω μουνταμάρα από την μπαλκονόπορτα. Εύχομαι να προέρχεται από την σκιά που πέφτει στο στενό δρομάκι. Μετά από λίγο σηκώνομαι για να το εξακριβώσω... Δυστυχώς, είναι αυτό που φοβάμαι: στην πιο δύσκολη διαδρομή, ίσως, του ταξιδιού, μπορεί να φάμε βροχή και μάλιστα σε δρόμο με στροφές και μέσα στα Πυρηναία Όρη! Από τους υπολογισμούς θα πρέπει να διανύσουμε γύρω στα 400χλμ. εκ των οποίων τα 100χλμ. θα είναι σε εθνικό δίκτυο -από την Pamplona και μέχρι την Jaca. Για να δούμε, θα μας την κάνει την χάρη ο καιρός και να μας την χαρίσει και σήμερα;;;
Μέχρι να σηκωθεί η Πλουμιστή, ετοιμάζω τις βαλίτσες μου. Έως τις 12πμ. θα πρέπει να έχουμε αδειάσει το δωμάτιο για να μην έχουμε τίποτα γκρίνιες με την ιδιοκτήτρια. Η ώρα είναι 11πμ. όταν ξεκινάμε για να πάμε στο «στέκι» μας για καφεδάκι. Ίσως να έχουμε την τύχη να συναντήσουμε τον χθεσινό τύπο.
Στο δρόμο βρίσκουμε 2 μοτοσικλετιστές Ισπανούς που μόλις έχουν φτάσει στην πόλη και ψάχνουν κατάλυμα. Πιάνουμε την κουβέντα. Τους ρωτάμε μήπως έρχονται από την μεριά που θέλουμε να πάμε εμείς, προκειμένου να μάθουμε πως είναι ο καιρός. Τελικά, ταξιδεύουν από Valencia. Μάλιστα η συνεπιβάτης τους ενός έχει κουραστεί καθώς ήρθαν χωρίς στάση για 300χλμ. Φαίνονται κουρασμένοι και όταν μας ρωτάνε για τα χιλιόμετρα που έχουμε κάνει εμείς στο συγκεκριμένο ταξίδι, εντυπωσιάζονται!
Στο cafe δεν έχουμε την τύχη και ευκαιρία να συναντήσουμε τον χθεσινό τύπο. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και εν τάχη κατεβάζουμε και φορτώνουμε τα πράγματα στις μηχανές. Ο καιρός δεν δείχνει σημεία βελτίωσης. Ακολουθούμε τις πινακίδες για Madrid, αλλά πουθενά δεν υπάρχουν πινακίδες για Jaca, Yesa και Ν260. Με παραξενεύει αυτό, καθώς η Yesa αποτελεί ένα πολύ γνωστό θρησκευτικό προορισμό των ντόπιων. Τελικά, βάζω σε λειτουργία το GPS και σε λίγο βρισκόμαστε στον N-260 με προορισμό την Jaca.
Ο δρόμος είναι πολύ καλός και μέσα στο πράσινο. Σιγά-σιγά καταλαβαίνω πως ανεβαίνουμε υψομετρικά, αλλά με αργό ρυθμό. Σε μια χαμηλή, σχετικά, κορυφογραμμή υπάρχουν ανεμόμυλοι –αιολικής ενέργειας- που φαίνεται να γυρίζουν γρήγορα... λες να έχει να κάνει με τις διηγήσεις κάποιων περί δυνατών ανέμων στα Πυρηναία;;; Για να δούμε. Για να θεωρήσω πως είναι δυνατοί, θα πρέπει να ξεπερνούν αυτούς που είχα συναντήσει το καλοκαίρι του 2003 στο Φραγκοκάστελλο της Ν.Κρήτης! Μέχρι στιγμής, πάντως, όλα δείχνουν ήρεμα.
Σύντομα, εισερχόμαστε ανάμεσα στα βουνά, αλλά χωρίς να διασχίζουμε απότομες χαράδρες, όπως συναντήσαμε σε κάποια σημεία πριν το Santander. Ο καιρός φαίνεται να ανοίγει προς την κατεύθυνση που κινούμαστε. Περίπου 15χλμ. μετά την Jaca, στρίβουμε προς Biescas. Το τοπίο αλλάζει λίγο και γίνεται περισσότερο απόκρημνο αλλά η βλάστηση εντονότερη. Στο Biescas στρίβουμε για Broto, Boltana και Ainsa. Από εκεί και πέρα ο φιδίσιος δρόμος είναι στενότερος και οι στροφές πιο κλειστές, αλλά σε καμιά περίπτωση κουραστικές. Το καταπράσινο τοπίο δεν σου αφήνει περιθώρια να κουραστείς. Μόνο σε 15χλμ. φτάνουμε τα 1000μ. υψόμετρο και μέχρι το πρώτο τούνελ που συναντούμε, έχουμε πατήσει σχεδόν τα 1500μ.! Ο συννεφιασμένος ουρανός και η ψύχρα σου δίνει την αίσθηση πως δεν βρίσκεσαι πλέον στο καλοκαίρι. Το τοπίο σε παραπέμπει σε αντίστοιχα της Κ.Ευρώπης.
Μετά το τούνελ κατηφορίζουμε. Μόλις συναντούμε το πρώτο χωριό (Linas de Broto) καθόμαστε στην καφετέρια ενός ξενοδοχείου για καφέ απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα, στην αρχή από την βεράντα του αλλά λόγω κρύου, αργότερα, από το παράθυρο της αίθουσας της καφετέριας.
Συνεχίζουμε για Broto, όπου και φουλάρουμε, χωρίς να είναι απαραίτητο. Επειδή βρισκόμαστε σε ορεινή περιοχή, θεωρούμε πως πρέπει να το κάνουμε για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Όπως φαίνεται, η περιοχή είναι τουριστικά ανεπτυγμένη. Αρκετά ξενοδοχεία, καλοί δρόμοι – αν και στενοί- εστιατόρια και κάμπινγκ. Παρά την ανάπτυξη, όμως, δεν βλέπεις κακογουστιές. Όλα δένουν αρμονικά με το περιβάλλον. Το ίδιο σκηνικό συνεχίζεται μέχρι την Ainsa. Από εκεί και πέρα το τοπίο είναι πιο «flat» και η βλάστηση όχι τόσο έντονη κατά μήκος του δρόμου. Το οδόστρωμα δεν είναι σε καλή κατάσταση με αποτέλεσμα η μέση μας να καταπονείται.
Κατά μήκος στης διαδρομής συναντούμε τα πρώτα εγκαταλελειμμένα χωριά, Σε ένα σημείο βρίσκουμε μια φυσική βεράντα για φωτογραφία με θέα το ποτάμι και μια κρεμαστή ξύλινη γέφυρα που οδηγεί σε ένα έρημο χωριό. Αφού διανύσουμε μερικά χιλιόμετρα, φτάνουμε σε έναν κεντρικό δρόμο Ν230, που βόρεια οδηγεί στα γαλλικά σύνορα. Ακολουθώντας την νότια πορεία θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην Ανδόρα διανύοντας 20χλμ. λιγότερα, σε σχέση με το αν επιλέξουμε την βόρεια διαδρομή, που περνάει από ένα μεγάλο τούνελ, αλλά και μια βουνοκορφή 2.070μ. Αν και ο καιρός φαίνεται πολύ βαρύς προς την βόρεια πορεία, κάτι μας τραβάει προς τα εκεί. Ακόμα και εγώ, που έχω επιφυλάξεις, τελικά προτιμώ αυτή την διαδρομή! Κατευθυνόμαστε, λοιπόν, προς Viella. Ανεβαίνουμε υψομετρικά και το κρύο γίνεται αντιληπτό για τα καλά. Στιγμές ξεχνώ πως είμαστε στο καλοκαίρι και μου φαντάζει μακρύ παρελθόν η ζέστη του Marocco!
Στην τουριστική πόλη Viella, ακολουθούμε την ανηφορική διαδρομή για Esterri de Aneu. Οι βουνοκορφές δεν φαίνονται από την ομίχλη, ενώ ο δρόμος φαίνεται να φτάνει μέχρι εκεί. "Λες να είναι αυτός που πάμε;" Βλέπω κάποιους μοτοσικλετιστές να έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Παίρνω κουράγιο πως δεν είμαστε τρελοί! Τους παρατηρώ αν φοράνε αδιάβροχα, αλλά ομίχλη και βροχή δεν πάνε μαζί, ούτε και ομίχλη με αέρα. Οπότε το χειρότερο που μπορούμε να συναντήσουμε στα 2.000μ είναι ομίχλη!
Φοράμε τα αδιάβροχα κυρίως για να ζεσταθούμε, καθώς η θερμοκρασία, αμφιβάλλω αν ξεπερνάει τους 10 βαθμούς! Ανηφορίζουμε με την ορατότητα όσο πάει να μειώνεται. Ο δρόμος δεν είναι στα καλύτερά του. Κάποιες στιγμές οδηγώ με την βοήθεια της διαγράμμισης. Σε μια κατάσταση «ορατότητας μηδέν», φτάνουμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής. Στα αριστερά μου βλέπω ένα μνημείο –που δεν μπορώ να διακρίνω τι ακριβώς είναι-, μια επιγραφή που λέει πως βρισκόμαστε στα 2.070μ. και ένα εστιατόριο που μοιάζει με πύργο. Και ενώ προσπαθώ να καταλάβω τι είναι όλα αυτά, νιώθω την μπροστινή μου ρόδα να γλιστράει προς στιγμής, από κάτι που πάτησα. Βρίζοντας διαπιστώνω πως είναι οι ακαθαρσίες κάποιου ζώου... αγελάδα ή άλογο και μιλάμε για ποσότητα, ικανή να σε «ξαπλώσει»!
Κατηφορίζουμε και η ατμόσφαιρα να καθαρίζει σιγά-σιγά. Στις απότομες πλαγιές βόσκουν αγελάδες και άλογα! Να οι ένοχοι! Κάποια στιγμή τα αμάξια ακινητοποιούνται... περνάω από δίπλα και φτάνω μπροστά, νομίζοντας πως έχει γίνει κάποιο ατύχημα. Τελικά, αντί ατυχήματος, γίνεται διέλευση ζώων!
Λίγο παρακάτω φτάνουμε σε ένα πέτρινο εστιατόριο. Είναι μια καλή ευκαιρία για ένα γρήγορο καφεδάκι και μερικές φωτογραφίες. Τελικά, το μόνο που κάνουμε είναι να τραβήξουμε φωτογραφίες και να φύγουμε, καθώς είμαστε εκτός ωραρίου σερβιρίσματος και δεν μας επιτρέπουν την είσοδο... μα είναι δυνατόν;;; Ίσως καλύτερα... καθώς αν καθυστερούσαμε, να μας έπιανε το βράδυ, πράγμα που θα δυσκολεύεται στην συνέχεια της διαδρομής, αφού δεν τον δρόμο στην συνέχεια. Η ατμόσφαιρα καθαρίζει και δειλά εμφανίζεται ο ήλιος! Από εκεί και πέρα, το ομορφότερο σημείο που συναντάμε είναι το κομμάτι μεταξύ Rialp-Sort. Τουριστικά ανεπτυγμένες περιοχές με πολλές εναλλακτικές δραστηριότητες: rafting, motocross, τετράτροχα οχήματα σε χωμάτινες διαδρομές... Μια λίμνη συμπληρώνει το τοπίο στην οποία ανθρώπους κάνουν σκι, κωπηλασία και κανό. Και όλα αυτά, σε ένα καταπληκτικό τοπίο!
Λίγο μετά το Sort η διαδρομή παύει να είναι τόσο γραφική και όμορφη όπως πριν. Το γεγονός αυτό μας κάνει να κινηθούμε πιο γρήγορα με μοναδικό σκοπό την εύρεση καταλύματος, μάλλον στην Adrall ή La Seu d’Urgell, λίγο πριν την Ανδόρα. Η διαμονή μέσα στο κρατίδιο πιστεύουμε πως είναι ακριβή. Θα διανυκτερεύσουμε σε ισπανικό έδαφος και το πρωί θα μπούμε μια βόλτα να την επισκεφτούμε.
Τελικά καταλήγουμε στο συμπαθητικό ξενοδοχείο SeuHotel μεταξύ των δύο προαναφερθέντων πόλεων. Πρωτύτερα έχουμε ρωτήσει για ξενοδοχεία στην πόλη και κρίνουμε πως δεν μας συμφέρει η τιμή τους. Μόλις φτάνουμε, μάλιστα, αρχίζει και μια βροχή σαν να μας λέει « Καλά σας την χάρισα μέχρι τώρα, άντε καθίστε στα αβγά σας και μην το πολυψάχνετε!!!»
Γευματίζουμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και πάμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε καθώς η επόμενη μέρα προβλέπεται κουραστική... Αυτό που διαπιστώνω από την σημερινή διαδρομή είναι πως τα Πυρηναία Όρη αποτελούν ένα καταπληκτικό μέρος για εξερεύνηση για τους φίλους που αγαπούν την φύση! Ταυτόχρονα, θεωρώ πως οι μοτοσικλετιστές Ισπανίας και Γαλλίας, αν επιθυμούν να σέβονται τον εαυτό τους, θα πρέπει να τα έχουν επισκεφτεί για μια φορά τουλάχιστον!!!