Sevilla

14-15 Αυγούστου 2006:Ξύπνημα στις 11πμ. έχοντας συμπληρώσει κοντά στις 12 ώρες ύπνου. Τόσο πολύ έχω να κοιμηθώ πάρα πολύ καιρό. Ντυνόμαστε και φεύγουμε απευθείας για καφεδάκι. Από το τουριστικό γραφείο που βρίσκεται στον επόμενο δρόμο, πληροφορούμαστε για αξιοθέατα της πόλης. Περνώντας μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό και το Alcazar βρίσκουμε τον δρόμο Mateo Gaso  με τα πολλά αξιόλογα καφέ, που, δυστυχώς, όμως την ώρα αυτή τα περισσότερα δεν σερβίρουν καφέ. Τελικά, καθόμαστε σε ένα πολύ συμπαθητικό μαγαζάκι το "Bodeca"… δεν το θυμάμαι ακριβώς.

 

Στο σημερινό πρόγραμμα συμπεριλαμβάνει το Alcazar, την Plaza Espagna, Torre d’Oro και μια βόλτα από την Αρένα να ρωτήσουμε για εισιτήρια ταυρομαχιών που όπως μάθαμε θα γίνουν την επομένη μέρα. Αφού πίνουμε ένα καφεδάκι,  ξεκινάμε για το Alcazar που απέχει μερικά μέτρα παρακάτω.

 

Το παλάτι αποτελεί το στολίδι της πόλης και ένα από τα βασικά αξιοθέατά της. Ευτυχώς για εμάς, που έχουμε βγάλει την φοιτητική κάρτα η είσοδος είναι δωρεάν! Σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε να πληρώσουμε 7 ευρώ. Για την ιστορία του παλατιού, για τους βασιλιάδες και τους δημιουργούς του νομίζω πως είναι περιττό να τα γράψω καθώς μπορεί να τα βρει ο καθένας σε οποιοδήποτε οδηγό αλλά και θα σας κουράσω. Αυτό που μπορώ να αναφέρω είναι οι εντυπώσεις μου...

 

Αυτό που βλέπω είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Δεν είναι ότι καλύτερο και εντυπωσιακότερο έχω δει στο ταξίδι, καθώς έχω περάσει και την Alambra, που αποτελεί το πρότυπο για όλα αυτά τα παλάτια. Στο συγκεκριμένο, μάλιστα, όπως διαβάζω στην ανέγερσή του είχαν έρθει πολλοί τεχνίτες και εργάτες από το παλάτι της Alambra. Το διαφορετικό είναι πως συνδυάζει και πολλά αναγεννησιακά στοιχεία. Παρόλα αυτά, είναι μεγαλοπρεπές, με πολλές ιδιαιτερότητες που δίνουν έναν διαφορετικό και ξεχωριστό χαρακτήρα, παρά τις αντιγραφές. Όσο και να φανεί παράξενο η περιπλάνησή μας στο παλάτι μας παίρνει γύρω στις 3 ώρες, χωρίς να το καταλάβουμε!

 

Επόμενος προορισμός η πλατεία Espagna. Βρίσκεται πολύ κοντά. Πριν, όμως, από αυτό θελήσαμε να επισκεφτούμε το παλιό εργοστάσιο καπνού, στο οποίο έχει γυριστεί το έργο "Carmen". Στις μέρες μας ανήκει στο πανεπιστήμιο και όταν το επισκεπτόμαστε δεν είναι ανοιχτό, παρά μόνο μερικοί χώροι του.

 

Η πλατεία Espagna που επισκεπτόμαστε αμέσως μετά, βρίσκεται δίπλα από ένα μεγάλο καταπράσινο πάρκο, με ψηλά δέντρα και πολλή καλή σκιά για ξεκούραση. Στην μέση της πλατείας υπάρχει ένα σιντριβάνι. Περιφερειακά και κολλητά με το κτίριο υπάρχουν δημιουργήματα, το ένα δίπλα στο άλλο, που το καθένα αντιστοιχεί σε έναν από τους νομούς της χώρας. Όλα κατασκευασμένα με τα χαρακτηριστικά πλακάκια, απεικονίζουν έναν χάρτη που φαίνεται ο κάθε ισπανικός νομός με τους όμορους νομούς, το λογότυπό του και ίσως κάτι χαρακτηριστικό του που αναφέρεται σε ιστορικό γεγονός ή αξιοθέατο. Αρκετά ενδιαφέρον!

 

Εντυπωσιακό είναι και το κτίριο τόσο για τον όγκο του, όσο και για το γεγονός ότι είναι καλυμμένο με τουβλάκια, που όπως διαβάζουμε από τον οδηγό, αποτελεί χαρακτηριστικό της σεβιλιανικής αρχιτεκτονικής. Χωρίς να συμμερίζομαι αυτή την άποψη, ίσως από κάποιους θεωρηθεί υπερβολή!

 

Φεύγουμε με προορισμό την Αρένα, αλλά αφού πρώτα επισκεπτόμαστε τον Torre d’Oro, τον «Χρυσό Πύργο». Ένα μουσουλμανικό παρατηρητήριο που όπως φημολογείται ήταν καλυμμένο με χρυσά πλακάκια. Λίγο παρακάτω βρίσκεται η Αρένα. Ρωτάμε στα εκδοτήρια για εισιτήρια και τα φθηνότερα που βρίσκουμε κοστίζουν 19 ευρώ/άτομο, αλλά σε σχετικά καλές θέσεις, όπως βλέπουμε στο σχεδιάγραμμα. Στην αρχή υπάρχει μια επιφύλαξη για το αν θα τα αγοράσουμε, όχι για το θέμα των χρημάτων, αλλά για το αν θα πρέπει να καθίσουμε μια μέρα παραπάνω... Το σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε να τα πάρουμε... Τι διάολο, ήρθαμε στην Ισπανία και θα φύγουμε χωρίς να έχουμε δει ταυρομαχίες;;;

 

Παίρνουμε τα εισιτήρια και κατευθυνόμαστε προς τον Καθεδρικό για να τσιμπήσουμε κανένα tapas και μετά να βρούμε μαγαζί με παραστάσεις φλαμέγκο προκειμένου να δούμε τις διαφορές με αυτό της Granada. Για tapas καθόμαστε σε ένα από τα πιο γνωστά που γίνεται και πανικός. Δεν με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, ούτε το φαΐ, ούτε και το περιβάλλον... Εν συνεχεία, με την βοήθεια του χάρτη, ψάχνουμε το μαγαζί με τα φλαμέγκο που αναφέρει ο οδηγός. Κάποια από αυτά έχουν κλείσει, ενώ υπάρχει ένα φτηνό κάπου λίγο πιο μακριά. Ξεκινούμε, λοιπόν, την αναζήτησή του στα στενά, παραδοσιακά σοκάκια.

 

Καταλήγουμε στο μαγαζάκι "La Carboneria" (Levies 18), που παίζουν κάποιοι μουσικοί 5-10 κομμάτια και μια γυναίκα χορεύει 3-4 φορές δημιουργώντας ένα παρεΐστικο περιβάλλον. Εισιτήρια δεν υπάρχουν, παρά μόνο ότι πιεις... αν θέλεις βέβαια! Η διακόσμηση του μαγαζιού είναι απλή και λιτή, ενώ η παράσταση δεν ξεπερνά την 1-1,5 ώρα. Επιστρέφουμε στο σπίτι και τελικά διαπιστώνουμε το πόσο κοντά είναι και αυτό. Για να πάμε, κάναμε ένα μικρό κύκλο, που είχαμε την ευκαιρία να δούμε και κάποιους άλλους δρόμους, με εστιατόρια διαφορετικά από εκείνα τα τουριστικά που συναντήσαμε κοντά στον Καθεδρικό...

 

 

Επόμενη μέρα...
Άλλο ένα άνετο και χαλαρό ξύπνημα, ότι πρέπει να για να ξεκουραστούμε περισσότερο και να ανακτήσουμε δυνάμεις και κουράγιο για την συνέχεια. Ξυπνάμε και πίνουμε ένα καφεδάκι στην είσοδο του ξενοδοχείου, ενώ τρώμε για πρωινό κάποια από τα πράγματα που αγοράσαμε χθες. Βρίσκω την ευκαιρία να ασχοληθώ με τις μηχανές και να λαδώσω τις αλυσίδες. Δίπλα μας βρίσκεται παρκαρισμένο και ένα ακόμα fazer από την Ιταλία. Διαπιστώνω πως πρέπει να αλλάξουμε οπωσδήποτε λάδια καθώς έχουμε ξεπεράσει τα 5.000 χλμ. Λόγω ημέρας δεν ξέρω αν θα πετύχουμε αύριο κάποιο συνεργείο ανοικτό. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα βρούμε στην Lisboa.

 

Σήμερα, λόγω αργίας, δεν είναι ανοιχτά τα μουσεία. Θα αρκεστούμε, λοιπόν, στο να επισκεφτούμε τον Καθεδρικό που θα είναι ανοιχτός για την κυριακάτικη λειτουργία, το αρχοντικό του Pilatos και να παρακολουθήσουμε την ταυρομαχία στην Αρένα στις 8.00μμ. Το τελευταίο θεωρώ πως είναι το σημαντικότερο δρώμενο της ημέρας για εμένα.

 

Τελικά στον ναό είναι ανοικτοί μόνο οι χώροι της λειτουργίας και όχι το μουσείο. Βασικά εκεί, θα ήθελα να δω τον υποτιθέμενο τάφο του Colombo, στον οποίο –όπως λένε- βρίσκεται η τέφρα του. Εν πάση περιπτώσει, τελικά επισκεπτόμαστε μέρος του εσωτερικού του ναού που είναι επιβλητικό, αλλά και γεμάτο κόσμο και τουρίστες που περιφέρονται. Απορώ πως δεν έχουν διαμαρτυρηθεί οι ιερείς...

 

Διασχίζοντας τα σοκάκια, φτάνουμε στο αρχοντικό του Pilatos. Πρόκειται για ένα αρχοντικό που προσφέρεται ώστε να απολαύσεις την αρχιτεκτονική που αποτελεί χαρακτηριστική της πόλης. Στο συγκεκριμένο αρχοντικό έχουν έρθει εργάτες που έχουν δουλέψει σε διάφορα παλάτια. Το αποτέλεσμα από την μία μπορεί να χαρακτηριστεί εντυπωσιακό, από την άλλη μπορεί να χαρακτηριστεί και πολύ βαρύ, καθώς σου δίνει την εντύπωση πως ο ιδιοκτήτης ήθελε να συνδυάσει όλα όσα είχε δει και του είχαν κάνει εντύπωση, αλλά ήταν και της μόδας την εποχή της κατασκευής του. Ένας συνδυασμός αραβικής, αναγεννησιακής και ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής που πολλές φορές –μπορώ να πω- αγγίζει τα όρια της υπερβολής! Ίσως να είμαι επηρεασμένος, ότι λόγω της φύσης του ταξιδιού έχω δει αρκετά κτίρια, που με έχουν εντυπωσιάσει και στα οποία ξεχωρίζει η κάθε τεχνοτροπία. Όπως και να είναι, αξίζει να το επισκεφτείς αν βρεθείς στην πόλη.

 

Φεύγουμε από εκεί και κάνουμε μια μικρή στάση για tapas. Κατευθυνόμαστε προς τον δρόμο με τα εστιατόρια που έχουμε εντοπίσει το προηγούμενο βράδυ στην βόλτα μας για το φλαμέγκο. Εκεί, έχω εντοπίσει ένα αραβικό εστιατόριο, που δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να επισκεφτώ... έτσι για να θυμηθώ τα παλιά λίγο! Όντως, καταλήγουμε στο συγκεκριμένο εστιατόριο αφού και η Πλουμιστή έχει διάθεση για κάτι τέτοιο. Τα φαγητά αρκετά νόστιμα. Στο τέλος του γεύματος, ρωτάω και τον σερβιτόρο για να λύσω την απορία μου από που είναι... Σύριος! Κάνουμε μια μικρή γνωριμία και εν συνεχεία παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε προκειμένου στις 8μμ. να πάμε στις ταυρομαχίες.

 

Κατά τις 7μμ. παρά κάτι βρισκόμαστε έξω από την πόρτα 12 της Αρένας των ταυρομαχιών. Δεν έχει ανοίξει ακόμα, αλλά σε 5 λεπτά μπαίνουμε και ανεβαίνουμε στο 2ο διάζωμα και στην 3 σειρά. Η Arena είναι μεγαλύτερη από αυτή της Ronda, αλλά στο ίδιο στυλ. Ευτυχώς, οι θέσεις μας είναι καλές, αφενός γιατί είμαστε σε σχετικά καλή απόσταση –τέτοια ώστε να μην βλέπουμε μετά βίας τα δρώμενα-, αφετέρου γιατί δεν μας χτυπάει ο ήλιος.

 

Ενώ ο χώρος αρχίζει να γεμίζει, έχω την ευκαιρία να τον περιεργαστώ. Υπάρχουν πύλες από τις οποίες βγαίνουν τα άλογα αλλά και οι ταύροι. Περιφερειακά της αρένας, υπάρχουν σημεία συγκεκριμένα για τους γιατρούς, κτηνιάτρους, βοηθητικό προσωπικό, φωτογράφους, ταυρομάχους και τους βοηθούς τους και όλο το προσωπικό που συμβάλλει με τον έναν ή άλλο τρόπο στο θέαμα.

 

Οι περισσότεροι από τους θεατές φαίνεται να είναι τουρίστες ξένοι και ντόπιοι, αλλά και κάτι ηλικιωμένοι Ισπανοί, λάτρεις των ταυρομαχιών. Κατά τις 8μμ. έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος, χωρίς, όμως, να έχει γεμίσει όλη η Arena. Τότε, η μπάντα, που βρίσκεται ακριβώς απέναντί μας, αρχίζει να παίζει και από μια πύλη, βγαίνουν οι ταυρομάχοι, οι βοηθοί τους και οι ιππείς, υπό τα χειροκροτήματα του κόσμου. Αφού κάνουν ένα μικρό γύρο, επιστρέφουν από το σημείο που βγήκαν και εν συνεχεία κάποιοι από αυτούς παίρνουν θέσεις κάνοντας κάποιου είδους προθέρμανση.

 

Η ώρα φτάνει και ο πρώτος ταύρος βγαίνει με φόρα από μια άλλη πύλη. Οι βοηθοί του ταυρομάχου, αρχίζουν τότε να του κουνούν τις μπέρτες τους, διαδοχικά προκαλώντάς τον να τους επιτεθεί. Αυτοί με δεξιοτεχνία τον αποφεύγουν, κάνοντας τον κόσμο να τους επευφημεί. Αυτό συνεχίζεται για λίγη ώρα, με τους βοηθούς να κάνουν διάφορα κόλπα. Μάλιστα κάποιος από αυτούς τον περιμένει γονατισμένος! Ίσως είναι ο πιο εντυπωσιακός!

 

Μετά από λίγο η σάλπιγγα ακούγεται για δεύτερη φορά και την εμφάνισή τους κάνουν οι 2 ιππείς, οι οποίοι φορούν προστατευτικές πανοπλίες, όπως και το άλογό τους. Ο ένας από αυτούς πλησιάζει στο σημείο που βρίσκεται ο ταύρος και με σκοπό να τον πληγώσει με 2-3 χτυπήματα, χρησιμοποιώντας το κοντάρι που διαθέτει. Ο ταύρος αντιδρά και κάνει του επιτίθεται, χωρίς όμως να μπορεί να του προκαλέσει ζημιά, λόγω των προστατευτικού εξοπλισμού που διαθέτει. Οι βοηθοί που βρίσκονται κοντά, αποσπούν την προσοχή του ταύρου από τον ιππέα, καθώς τον προκαλούν και επιτίθεται σε αυτούς.

 

Εντυπωσιακό είναι το γεγονός της ηρεμίας του αλόγου. Παρά τα χτυπήματα που δέχεται από τον ταύρο, -σε σημείο κάποιες φορές να το ανασηκώνει με τα κέρατά του-, παραμένει ήρεμο. Κατά πάσα πιθανότητα, ο λόγος είναι πως τα μάτια του είναι κλειστά και δεν μπορεί να καταλάβει, ώστε να αφηνιάσει. Σίγουρα, βέβαια, θα έχει λάβει και την σχετική εκπαίδευση.

 

Ο ταύρος είναι κουρασμένος, πλέον, και αυτό γίνεται αντιληπτό από το πως τραντάζεται το σώμα του όταν ανασαίνει. Τότε κάποιοι από τους βοηθούς αφήνουν τις μπέρτες τους και παίρνουν κάποια κοντάρια, σαν μεγάλα σουβλιά, που οι άκρες τους μοιάζουν με αγκίστρι. Στήνονται μπροστά στον ταύρο, περιμένοντας την επίθεση. Με πολύ δεξιοτεχνικό τρόπο καρφώνουν τα κοντάρια αυτά στην πλάτη του. Αυτό επαναλαμβάνεται 3-4 φορές, με αποτέλεσμα ο ταύρος να μαζέψει 3-4 ζευγάρια κονταριών.

 

Πλέον ο ταύρος είναι κουρασμένος και αιμορραγεί, όταν μπαίνει μόνος του ο ταυρομάχος στην Arena και όλοι οι υπόλοιποι φεύγουν... ενώ είναι και σε ετοιμότητα για παν ενδεχόμενο! Ο ταυρομάχος προκαλεί τον ταύρο και αυτός του επιτίθεται. Με απόλυτα προσεγμένες κινήσεις, ο ταύρος περνάει ακριβώς δίπλα του, σε σημείο να λερώνει η στολή του από τα αίματά του. Μου φαίνεται πως αυτό αποτελεί και την «μαγκιά» του θεάματος! Το πόσο θα λερωθεί, αποτελεί μια ένδειξη και απόδειξη, το πόσο κοντά του πέρασε ο ταύρος!

 

Μερικές φορές ο ταύρος, από την μανία του να επιτεθεί στην κόκκινη μπέρτα και την ρίξει απανωτά χτυπήματα γονατίζει στα 2 πόδια! Μετά από λίγη ώρα μπαίνουμε στο τελικό σημείο της πράξης, όταν ο ταυρομάχος παίρνει από τους βοηθούς του ένα άλλο ξίφος. Βασικά, το ξίφος του το δίνει ένας κουστουμαρισμένος τύπος που βρίσκεται στους επισήμους... μάλλον είναι ο επιτηρητής του αγώνα.

 

Συνεχίζει να προκαλεί τον ταύρο και αυτός να περνά δίπλα του, μέχρι την στιγμή που με δεξιοτεχνικό τρόπο "μπήγει" το ξίφος στην ραχοκοκαλιά του ταύρου! Αυτή την στιγμή κάνουν την είσοδό τους και οι βοηθοί όπου περικυκλώνουν τον ταύρο και αυτός, σαστισμένος και τραυματισμένος θανάσιμα, εγκαταλείπει και πεθαίνει μπροστά στα πόδια του ταυρομάχου, αφού κάνει κάποια αδέξια βήματα, ένδειξη πως διανύει τα τελευταία δευτερόλεπτα ζωής...

 

Ο ταυρομάχος αποθεώνεται από τον κόσμο και ένας από τους βοηθούς ρίχνει το τελειωτικό χτύπημα στον ταύρο που ξεψυχάει, ώστε να μην ταλαιπωρείται άλλο... Εν συνεχεία 3 άλογα στολισμένα μπαίνουν στον χώρου, που χρησιμοποιούνται για να βγάλουν τον νεκρό ταύρο από την Arena, ενώ ο κόσμος τον αποχαιρετά κουνώντας του λευκά μαντίλια! Ο ταυρομάχος, μαζί με τους βοηθούς, κάνει τον γύρο του θριάμβου. Κάποιες γυναίκες του πετάνε τις βεντάλιες τους, με σκοπό να επιστραφούν σε αυτές από τα ίδια τα χέρια του. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα...

 

Το όλο θέαμα που διαρκεί γύρω στις 2,5 ώρες, λαμβάνουν μέρος συνολικά 3 ταυρομάχοι που τα βάζουν τελικά με 6 ταύρους. Η διαδικασία είναι η ίδια. Αυτό που αλλάζει είναι τα κόλπα των βοηθών στην διαδικασία εξάντλησης του ταύρου, αλλά και διάφορα άλλα περιστατικά, όπως είναι η αδυναμία ενός ταυρομάχου να επιτύχει το τελειωτικό χτύπημα, ο τραυματισμός ενός αλόγου αλλά η επίθεση που δέχτηκε ένας ταυρομάχος, ευτυχώς, χωρίς να τραυματιστεί. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, κάνει το θέαμά του και αναλόγως κρίνεται από τους θεατές.Στο τέλος του θεάματος τα συναισθήματα είναι και θετικά και αρνητικά.

 

Προσωπικά, ήμουν αρνητικός στο να παρακολουθήσω και με τον τρόπο αυτό να δώσω συνέχεια σε αυτού του είδους τα θεάματα. Η μάχη είναι άνιση και το αποτέλεσμα προγραμμένο! Σίγουρα κάποιος μπορεί να μου πει πως υπάρχει ρίσκο και όλα μπορούν να συμβούν, πχ ο ταυρομάχος μπορείς να τραυματιστεί θανάσιμα! Εκείνο που με ενοχλεί είναι η θανάτωση του ταύρου. Αυτό με βρίσκει αντίθετο και συμφωνώ περισσότερο με τους Πορτογάλους, οι οποίοι στο τέλος δεν τον σκοτώνουν, όπως έκαναν και οι αρχαίοι Κρήτες.

 

Παρακολουθώντας αυτό το θέαμα, στην αρχή είναι σίγουρο πως θα σοκαριστείς... Μετά από την 2η και 3η ταυρομαχία τα πράγματα γίνονται πιο χαλαρά... όπως -δυστυχώς ή ευτυχώς- σε όλες σχεδόν τις καταστάσεις της ζωής...