Φέτος το παρεάκι ήταν εντελώς διαφορετικό. Δύο μοτοσυκλετιστικές παρέες σμίξανε, Moto Riders & Moto Adventures και είπαν να κυλήσουν τις ρόδες τους παρέα. Από το Moto Riders λοιπόν ήταν οι: Μανώλης, Γιώργος και Στράτος, ενώ το Moto Adventures «εκπροσώπησαν» ο Στέλιος και η Νατάσα με το ολοκαίνουριο Triumph Tiger Explorer 1200.
Το ηλιόλουστο πρωινό του Σαββάτου μας βρίσκει στον Πειραιά όλους μαζί. Οι Κρητικοί είχαν φτάνει νωρίτερα, καθώς ήρθαν από τα Χανιά μόλις 2 ώρες πριν την αναχώρηση του πλοίου μας για Χίο. Επιβιβαζόμαστε στο σχεδόν άδειο καράβι. Και αφού καβατζώνουμε ένα καναπέ, αράζουμε για να γεμίσουμε τις ακτοπλοϊκές ώρες με τα του ταξιδιού και όχι μόνο…
Οι ώρες περνάνε ευχάριστα, άρα και γρήγορα και πριν το καταλάβουμε αποβιβαζόμαστε στην Χίο όπου μας περίμενε ο πολυταξιδεμένος φίλος Σιδερής. Κόβουμε εισιτήρια για Cesme και μεταφερόμαστε σε πλησίον σουβλατζίδικο για να γευτούμε τα τελευταία μας σουβλάκια πριν την κεμπαμπιάδα που μας περίμενε τις επόμενες ημέρες του ταξιδιού. Με το κουβεντολόι παραλίγο να χάσουμε το βαπόρι! Τροχάδην λοιπόν στο Τελωνείο, έλεγχος διαβατηρίων, άδειας κυκλοφορίας και πράσινης κάρτας, επιβίβαση και 45 λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στην απέναντι όχθη…
Στο τελωνειακό φυλάκιο του Cesme τώρα, άνθρωπος δεν μιλά αγγλικά… Καταφέρνουμε μετά από αρκετή ώρα να ξεμπερδέψουμε με την διαδικασία, η οποία έχει ως εξής: Αρχικά περνάς έλεγχο διαβατηρίου και μετά πας σε παραπλήσιο γκισέ για τα οχήματα. Εκεί ένας τύπος θα έρθει να ελέγξει την μοτοσυκλέτα σας και θα τσεκάρει και κάποια αποσκευή σας (συνήθως την πίσω μπαγαζιέρα). Στη συνέχεια επιστρέφεις στο γκισέ για τα οχήματα, όπου καταχωρείτε το όχημα σας. Τώρα, αν είστε άτυχος κάτοχος Triumph –σαν τον Στέλιο- ή κάποιας άλλης μη γνωστής μάρκας μοτοσυκλέτας, θα παιδεύεστε αρκετή ώρα μέχρι να βγάλουν άκρη και να καταχωρήσουν νέα μάρκα στο πι σι τους. Ίσως βέβαια να έφταιγε και η άσχετη υπάλληλος.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι πληροφορίες μας έλεγαν πως όλοι οι υπάλληλοι είναι φρέσκοι, καθώς ξηλώθηκαν όλοι λόγω μιας μεγάλη ποσότητας ναρκωτικών που πέρασε από το συγκεκριμένο σταθμό. Άρα τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν με τον καιρό…
Κατά της 8:30 το βράδυ ξεμπερδεύουμε με τα του Τελωνείου και μεταφερόμαστε λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο ξενοδοχείο Akpinar. Φτηνό, καλούτσικο με μεγάλο ατού την τοποθεσία, καθώς βρίσκεται στην αρχή της παραλιακής ζώνης και πάνω στον κεντρικό κόμβο που οδηγεί προς Σμύρνη.
Τακτοποιούμαστε και την κάνουμε για μια βολτούλα στην παραλιακή, όπου το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινα. Ο κόσμος που κυκλοφορεί δεν θυμίζει με τίποτα ότι βρισκόμαστε σε μουσουλμανική χώρα. Οι περισσότεροι είναι ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας. Το κέντρο της πόλης είναι κατάμεστο από κόσμο. Τουριστικά μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες, μπαράκια, πεζόδρομοι, μικροπωλητές, παγωτατζήδες, ήταν μερικά από τα στοιχεία που συνέθεταν μια όμορφη και ζεστή εικόνα για τον επισκέπτη, η οποία μας έκανε να αισθανθούμε ότι δεν είχαμε φύγει ακόμα από την Ελλάδα!
Αράζουμε σε κάποιο ταχυφαγείο και παραγγέλνουμε «kumpri». Ένα είδος σάντουιτς με τυριά, κρέας (αρνί ή μοσχάρι) και ντομάτα. Αρκετά γευστικό και φτηνό. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι οι σερβιτόροι πήγαν να μας χρεώσουν επιπλέον 2 μπύρες, τα υπόλοιπα ήταν μια χαρά. Μάλλον βέβαια ήταν από λάθος... που τελικά η όλη ιστορία κατέληξε για χαβαλέ από μέρους μας, παρά ξενέρωμα.
Το δείπνο μας τελειώνει και επιστρέφουμε προς το ξενοδοχείο για νάνι, με μια στάση σε ένα σούπερ-μάρκετ (σημειωτέων είναι ανοικτά μέχρι της 12:00 το βράδυ) για τις αυριανές μας προμήθειες. Αύριο έχουμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε πολύ νωρίς, καθώς μας περιμένουν περίπου 700 δύσκολα χιλιόμετρα.
