Το πρωί σηκωθήκαμε χαλαρά, φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε για να δούμε τα αξιοθέατα της περιοχής. Δυστυχώς οι στομαχικές-εντερικές διαταραχές είχαν επισκεφτεί τον Μανώλη, ο οποίος αναγκαστικά έμεινε πίσω στο ξενοδοχείο.
Πρώτος μας σταθμός το Goreme Open Air Museum, λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα από το κατάλυμα μας. Θυμόμουν από παλιά ότι υπήρχε ένας μη ολοκληρωμένος χώρος στάθμευσης ακριβώς απέναντι από την είσοδο, όπου θα μπορούσαμε να χώσουμε τις μοτοσυκλέτες μας. Δυστυχώς είχε ολοκληρωθεί αλλά ευτυχώς το αντίτιμο ήταν μικρό, 6 λίρες και για τις τρεις μοτοσυκλέτες. Πληρώνουμε το εισιτήριο (15TL) και αρχίζουμε την εξερεύνηση στο χώρο του “μουσείου”. Το υπαίθριο μουσείο του Goreme λοιπόν, αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς την Unesco και αποτελείται εκκλησίες και βοηθητικούς χώρους σμιλευμένους στα ηφαιστειογενή βράχια. Οι περισσότερες εκκλησίες χρονολογούνται γύρω στον 11ο αιώνα. Μερικές από τις εντυπωσιακές εκκλησίες που διαθέτει ο χώρος, είναι η μονή καλογραιών, η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, το παρεκκλήσι του Αγίου Βασιλείου και η εκκλησία του Μήλου.
Ο πιο εντυπωσιακός ναός του συγκροτήματος είναι η περίφημη “Σκοτεινή Εκκλησία” (Karanlik Kilise) με τις καλύτερα διατηρημένες τοιχογραφίες σε όλη την Καππαδοκία. Για να την δει όμως κανείς πρέπει να πληρώσει έξτρα αντίτιμο (8 TL). Εξίσου εντυπωσιακή και χωρίς εισιτήριο είναι η “Εκκλησία με τα Φίδια” του 11ου αιώνα, αφιερωμένη στον Άγιο Ονούφριο.
Μετά το πέρας της ξενάγησης συνεχίσαμε προς το εντυπωσιακό Pasabag, γνωστό και ως κοιλάδα των μοναχών ή καμινάδες των νεραϊδών. Κατά την προσωπική άποψη πρόκειται για τον πιο εντυπωσιακό χώρο της Καππαδοκίας και είναι και δωρεάν. Πρόκειται για περίτεχνους κωνικούς πυργοειδείς βράχους, ύψους μέχρι και 40 μέτρων, που θυμίζουν καμινάδες με ένα «καπέλο» από βασάλτη στην κορυφή τους. Σχηματίστηκαν από τη διάβρωση των ηφαιστειογενών πετρωμάτων της περιοχής, από τη βροχή και τα φυσικά φαινόμενα στη διάρκεια των αιώνων κατά την 4η Γεωλογική Περίοδο και είναι απροστάτευτες καθώς η φθορά τους από τα φυσικά φαινόμενα συνεχίζεται.
Στη συνέχεια τραβάμε να δούμε το Sarihan Caravanserai λίγο πιο έξω από το χωριό Avanos. Το Sarihan -όπου σημαίνει κίτρινο- χτίστηκε -μάλλον- από τον Izzettin Keykavus II το 1249. Καλύπτει μια έκταση 2000 τετραγωνικών μέτρων και ήταν το τελευταίο καραβάνι που χτίστηκε από τους Σελτζούκους. Στην πορεία των χρόνων υπέστη σημαντικές φθορές, αλλά ανακαινίστηκε πλήρως το 1991. Η είσοδος κόστιζε περίπου 1€ και στο χώρο ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες!
Αναχωρήσαμε και πάλι με πορεία προς της Devrent Valley, γνωστή και ως Imaginary Valley ή Pink Valley. Την κοιλάδα την διασχίζει ο δρόμος, όπου δεξιά του και αριστερά βρίσκονται εντυπωσιακοί βραχώδεις σχηματισμοί. Ο πιο διάσημος βράχος είναι αυτός που μοιάζει με καμήλα.
Καβάλα και πάλι στις μοτοσυκλέτες και συνεχίζουμε προς το γραφικό χωριό Mustafapasa. Το παλιό όνομα της πόλης ήταν Σίνασσος και κατοικούνταν από Έλληνες, Καραμανλήδες (Τούρκους Χριστιανούς) και από Μουσουλμάνους Τούρκους. Το όνομα της προέρχεται από τα συνθετικά Σιν, που σημαίνει ήλιος και άσος που σημαίνει πόλη. Σίνασσος δηλαδή σημαίνει Ηλιούπολη. Η πόλη άκμασε τον 19ο αι., καθώς οι Σινασσίτες διέπρεψαν στην Κωνσταντινούπολη ως έμποροι ναυτιλιακών ειδών, αλιπάστων και κυρίως μαύρου χαβιαριού,τα ου οποίου είχαν αποκλειστικά το διαμετακομιστικό εμπόριο από τη Ρωσία στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ήταν στη πόλη η ελληνική παιδεία, καθώς λειτουργούσαν Νηπιαγωγείο, Παρθεναγωγείο και Αρρεναγωγείο, με δασκάλες και δασκάλους ως επί το πλείστον από την Αθήνα.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν να δημιουργηθούν τα περίφημα αρχοντικά της Σινασσού, τα οποία είχαν πλούσιο εσωτερικό και εξωτερικό διάκοσμο, με σκαλιστά φορούσια, μαιάνδρους, τοιχογραφίες κλπ. Από αυτά, 95 έχουν κριθεί διατηρητέα από το τουρκικό κράτος, ενώ ολόκληρος ο οικισμός χαρακτηρίσθηκε διατηρητέος από την UNESCO πριν από λίγα χρόνια. Κατά την ανταλλαγή πληθυσμού το 1992, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού μεταφέρθηκαν στην βόρεια Εύβοια, όπου και δημιούργησαν την Νέα Σίνασσο.
Εμείς παρκάραμε έξω από το Old Greek House, το οποίο είναι ένα ένα παλιό Ελληνικό αρχοντικό που έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο και είναι ένα από τα πιο γνωστά της περιοχής. Το χαζεύουμε για λίγο αλλά η δυνατή μουσική από κάποιο γλέντι απέναντι, μας οδηγεί σε άταχτη αποχώρηση. Έτσι οδεύσαμε προς την πλατεία του χωριού, χαζεύοντας τις ομορφιές του. Κάτσαμε για ένα μικρό μπρέικ στο εστιατόριο Hanimeli, καθώς το περπάτημα μας είχε ανοίξει καλά την όρεξη. Ήταν ότι έπρεπε για να γεμίσουν οι μπαταρίες μας, καθώς ήταν μακριά από τις ορδές των τουριστών, μιας και η Σίνασσος δεν είναι και ο τοπ προορισμός της Καππαδοκίας.
Αναχωρήσαμε και πάλι με προορισμό το κάστρο του Uchisar, το οποίο προσφέρει πανοραμική θέα στην περιοχή. Από όσο έχουμε διαβάσει το κάστρο -το οποίο έχει είσοδο- δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο, εκτός από την θέα. Την θέα όμως μπορείς να την απολαύσεις και τσάμπα, απλά ακολουθώντας το δρόμο πίσω από το πάρκινγκ…
Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας όπου ο Μανώλης έχει ευτυχώς καταφέρει να πάρει λίγο τα πάνω του. Με την κουβέντα ξεχαστήκαμε και χάσαμε το ηλιοβασίλεμα που θέλαμε να χαζέψουμε σε μια ωραία τοποθεσία που είχαμε εντοπίσει πάνω από την κοιλάδα… Έτσι πήραμε το δρόμο για το κέντρο του Goreme όπου κάτσαμε σε ένα φτηνό και καλό -όπως αποδείχτηκε- κεμπατζίδικο, ονόματι Silk Road. Την κάναμε ταράτσα, ήπιαμε και τα μπυράκια μας -επιτέλους- και επιστρέψαμε νωρίς στο ξενοδοχείο για νάνι… Αύριο τα ξυπνητήρια θα βαρέσουν λίγο μετά τις 4:00 το πρωί...
