Λίγο από Συρία σε Τούρκικο έδαφος...
Το πρωί ξυπνάμε με τις πάπιες. Αυτές -αν δεν το ξέρετε- ξυπνάνε πριν τα κοκόρια, κατά τις 5:30… Ούτε εμείς το ξέραμε αλλά έμελλε να το μάθουμε... Όταν -επιτέλους- σηκώνεται ο ήλιος και ζεσταίνεται το κοκαλάκι μας, αρχίζουμε να μαζεύουμε την πραμάτεια μας.
Πριν αναχωρήσουμε, μια ιρανική οικογένεια σταθμεύει στο κάμπινγκ. Ο χώρος, όπως φαίνεται, διατίθεται και για πικ-νικ και η οικογένεια δεν αργεί να απλώσει την πραμάτεια της. Στρώνουν στο γκαζόν μερικά χαλιά και φτιάχνουν αυτοσχέδια σκίαστρα από πάνω τους. Κρατούν επίσης μαξιλάρες, μαγειρικά σκεύη καθώς και μια τεράστια τσαγιέρα στην οποία ετοιμάζουν το τσάι τους. Το αστείο είναι, που έγινε και αφορμή πειράγματος στην Νατάσα, πως οι γυναίκες της ιρανικής οικογένειας είναι αυτές που κάνουν όλες τις ετοιμασίες για το πικ-νικ, ενώ οι άντρες κάθονται αναπαυτικά. Σε αντίθεση με τη δική μας παρέα, όπου οι άντρες πακετάρουμε τις σκηνές και μαζεύουμε τα πράγματα ενώ η μοναδική γυναίκα της παρέας κάθεται…
Αφήνουμε το camping και το Gevas με κατεύθυνση το ΝΔ άκρο της λίμνης, που βρίσκεται η πόλη Tatvan. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι πολύ άνετη, όπως σχεδόν ήταν και από το Digabayiazit. Λίγο μετά από το Akdamar κάμπινγκ, στο σημείο που είχαμε σταματήσει την προηγούμενη μέρα για να ρωτήσουμε για κατάλυμα, βρίσκεται η μικρή προβλήτα όπου ξεκινάνε τα καραβάκια για το νησί της λίμνης Akdamar.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 1.600 χρόνων, το νησί Akdamar υπήρξε χώρος χριστιανικός, άλλοτε της Αρμένικης, άλλοτε της Ορθόδοξης κι άλλοτε της Καθολικής Εκκλησίας. Αν και τα περισσότερα από τα κτίρια του νησιού έχουν καταστραφεί πια, η εκκλησία παραμένει ανέπαφη, ίσως το καλύτερα διατηρημένο μεσαιωνικό οικοδόμημα αρμενικής θρησκευτικής δομής εκτός Αρμενίας. Η Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, είναι χτισμένη από τον βασιλιά των Αρμενίων Gagik Artzruni το 921μΧ. Ο ναός ήταν κάποτε μέρος ενός μεγαλύτερου συγκροτήματος που περιλάμβανε ένα παλάτι, μοναστήρι και νεκροταφείο.
Δυστυχώς δεν έχουμε το χρόνο για επίσκεψη, καθώς το πρωί αποφασίσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο Hasankeyf, το οποίο είναι έξω από το δρόμο μας και μας προσθέτει και άλλα χιλιόμετρα. Τελικά κάθε φορά όλο και κάτι μένει ως «μαγιά» για κάποιο επόμενο ταξίδι...
Μπαίνουμε στο Tatvan και αρχίζουμε το ψάξιμο για σούπερ-μάρκετ. Βρίσκουμε ένα στο κέντρο του και σταματάμε γα προμήθειες. Δεν έχω ιδέα αν η πόλη έχει κάποιο αξιοθέατο αλλά μόλις απέκτησε ένα. Εμάς… Κόσμος και κοσμάκης παρελάσει δίπλα μας, με διάθεση να περιεργαστεί τις μοτοσυκλέτες αλλά και εμάς. Νταξ’ θα μου πείτε ακόμα δεν το ‘χετε συνηθίσει; Το ‘χουμε, αλλά σε αυτήν την πόλη νιώθουμε πραγματικά σαν εξωγήινοι… Ο Μανώλης που έχει περάσει από εδώ παλαιότερα νιώθει έκπληξη καθώς την τελευταία φορά που την είχε επισκεφτεί, κάνοντας μια απλή διάσχιση, είχε αντικρίσει μια πόλη αδιάφορη αποτελούμενη από διώροφα σπίτια και ελάχιστες –έως μηδαμινές- επιλογές για κατάλυμα. Τώρα αρκετές πολυκατοικίες έχουν ανεγερθεί, με τις διαφημίσεις πολυτελών ξενοδοχείων να κυριαρχούν στην είσοδο της πόλης.
Πάνω από την πόλη υψώνεται το βουνό Nemrut Dagi (όχι αυτό με τα αγάλματα), που στην κορυφή του υπάρχει μια μεγάλη λίμνη, η Nemrut krater golu, η οποία είναι προσβάσιμη από ένα δρόμο που ξεκινάει από την δυτική πλευρά της λίμνης Van. Το βουνό αυτό είναι το απομεινάρι ενός ηφαιστείου, όπως και πολλά άλλα στην περιοχή.
Συνεχίζουμε, ακολουθώντας τις πινακίδες για Batman. Η διαδρομή από άποψη οδοστρώματος συνεχίζει να είναι πολύ άνετη, ενώ το τοπίο πλέον διαθέτει βραχώδεις περιοχές με όχι τόσο έντονη βλάστηση. Σε κάποια σημεία ακολουθούμε μια ελικοειδή κατηφορική διαδρομή παραπλεύρως ενός ορμητικού ποταμού, μέσα στο φαράγγι του Bitlis Vadisi. Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι η σχετικά συχνή παρουσία στρατοπέδων δίπλα στον δρόμο, κάτι που δεν το έχουμε συναντήσει μέχρι αυτή την στιγμή στην Τουρκία.
Κατά τις 2.30μμ μπαίνουμε στην πόλη Batman (200χλμ.), που στους περισσότερους είναι γνωστή λόγω του ομώνυμου τηλεοπτικού ήρωα της «Gotham City». Κατά τ’ άλλα δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον πέρα από το γεγονός πως κατά μήκος του κεντρικού δρόμου που την διασχίζει υψώνονται πολύχρωμες πολυκατοικίες, όπως συμβαίνει βέβαια και σε άλλες πόλεις της χώρας. Γενικά τα έντονα χρώματα στα κτίρια είναι ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της σύγχρονης τουρκικής αρχιτεκτονικής και διακόσμησης.
Διασχίζουμε το Batman και συνεχίζουμε προς Hasankeyf, το οποίο απέχει περί τα 35χλμ. Ο δρόμος διασχίζει μια άνυδρη με άγρια ομορφιά περιοχή σε υψόμετρο περίπου 600-800μ. Το τοπίο είναι μαγευτικό, με τον ποταμό Firet (Τίγρη) να δίνει μια ιδιαίτερη γοητεία κυλώντας ανάμεσα σε πανύψηλους κάθετους βράχους. Το σκηνικό είναι πραγματικά ανεπανάληπτο! Φτάνοντας στην είσοδο του ιδιαίτερου αυτού χωριού, αντικρίζουμε τα γραφικά του σπίτια να κρέμονται στην άκρη ενός βράχου ακριβώς πάνω από τον ποταμό Τίγρη. Το εντυπωσιακό αυτό ποτάμι, που είναι γνωστό από την αρχαιότητα, ενδεχομένως κάποια στιγμή θα είναι η αιτία που θα «εξαφανιστεί» το Hasankeyf.
Δυστυχώς το πανέμορφο αυτό χωριό, μαζί με καμιά δεκαριά ακόμα, θα βυθιστούν κάποια στιγμή στο πλαίσιο κατασκευής του μεγάλου φράγματος του Ataturk Kemal στον Τίγρη ποταμό. Η αρχική ημερομηνία που είχαν δώσει ήταν το 2012, αλλά το έργο καθυστέρησε λόγω των πάμπολλων αντιδράσεων. Από ότι διαβάσαμε στο ίντερνετ (στο Hasankeyf matters), οι εργασίες στο φράγμα συνεχίζονται κανονικά και αρκετοί κάτοικοι συμφώνησαν να πουλήσουν τις οικίες τους στο κράτος. Κανείς όμως δεν μπορεί να δώσει κάποια ημερομηνία. Εμείς ας ελπίσουμε ότι δεν θα γίνει ποτέ…
Η ζέστη είναι αφόρητη και ο χρόνος περιορισμένος καθώς θέλουμε να φτάσουμε στο Mardin σχετικά νωρίς, ώστε να τακτοποιήσουμε το θέμα του ξενοδοχείου αλλά και να επισκεφτούμε το παλαιό τμήμα της πόλης. Έτσι λοιπόν αφήνουμε το Hasankeyf διασχίζοντας τον Τίγρη, μέσω της γέφυρας, και συνεχίζουμε με νότια πορεία για τα επόμενα 130χλμ. μέχρι τον τελικό προορισμό της ημέρας. Το τοπίο συνεχίζει να είναι εντυπωσιακό με ελάχιστη βλάστηση, άνυδρο και αφιλόξενο. Ο δρόμος είναι σε καλή κατάσταση, με μηδαμινή κίνηση και μία πλέον λωρίδα ανά ρεύμα. Περνάμε την πόλη Midyat, ενώ και πάλι συναντάμε στρατόπεδα και ένα στρατιωτικό μπλόκο για έλεγχο. Μας σταματάν, αλλά μας αφήνουν να περάσουμε χωρίς να ελέγξουν καν τα διαβατήρια.
Έχοντας διανύσει περίπου 100χλμ. εμφανίζεται μπροστά μας η πόλη του Mardin. Από μακριά μπορούμε να διακρίνουμε ψηλά κτίρια, κάτι που μας παραξενεύει καθώς δεν την έχουμε φανταστεί έτσι ακριβώς από αυτά που έχουμε διαβάσει στο διαδίκτυο. Ακολουθούμε τις οδηγίες του GPS για το ξενοδοχείο που έχουμε σημειώσει και μπαίνουμε στο παλαιό τμήμα της πόλης που, ευτυχώς, δεν έχει καμία σχέση με το καινούργιο! Έχουμε ξαφνικά την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε άλλη χώρα και άλλη εποχή! Η αρχιτεκτονική των κτιρίων μας έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό, δίνοντάς μας την εντύπωση πως βρισκόμαστε σε κάποια medina της Συρίας! Διασχίζουμε την αγορά, με τα μάτια όλων να είναι στραμμένα πάνω μας και λίγο παρακάτω σε ένα στενό δρομάκι, βρίσκουμε το ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο (Antik Tatlidede Konagi) είναι ένα καλοδιατηρημένο κτίριο του 1800, που έχει μετατραπεί σε boutique hotel, θυμίζοντας έντονα αρχοντικό εποχής. Όλοι οι χώροι του ξενοδοχείου είναι προσεγμένοι και η διακόσμηση είναι εξαιρετική, με έντονο το αραβικό στοιχείο. Την παράσταση όμως κλέβει η κεντρική βεράντα με τη φανταστική θέα που φτάνει μέχρι τα σύνορα της Συρίας, τα οποία απέχουν σε ευθεία γραμμή περίπου 20χλμ!
Το απόγευμα δυστυχώς δεν κυλάει ομαλά για την αφεντιά μου καθώς η γαστρεντερίτιδα, που μας τριγυρνάει όλους τις τελευταίες μέρες, χτυπάει την πόρτα του Στέλιου. Ξεκούραση λοιπόν για εκείνον, ενώ οι υπόλοιποι αναχωρούν για εξόρμηση στην πόλη.
Οι υπόλοιποι της παρέας ξεκινάμε την περιήγηση τους στην πόλη μέσα από τα πλακόστρωτα στενά σοκάκια, με τα πέτρινα σπίτια σε χρώμα ανοιχτό καφέ. Μια κλειστή αγορά, που θυμίζει έντονα αραβικά souks, φιλοξενεί μικρά μαγαζιά τα οποία διαθέτουν κάθε είδους πραμάτεια. Δυστυχώς η ώρα είναι περασμένη και τα περισσότερα κλείνουν, οδηγώντας μας προς τον κεντρικό δρόμο. Πλήθος καταστημάτων, εστιατορίων με όμορφες βεράντες και περίτεχνοι μιναρέδες υψώνονται μέσα από τα πυκνοχτισμένα οικήματα. Η ρυμοτομία είναι τόσο πυκνή που οι μιναρέδες αποτελούν τον μοναδικό τρόπο προσανατολισμού. Παρότι η πόλη είναι χτισμένη στην πλαγιά ενός λόφου, τα στενά, λαβυρινθώδη δρομάκια δεν σου επιτρέπουν τις περισσότερες φορές να έχεις πανοραμική θέα.
Περνάμε έξω από το ιστορικό μουσείο, το οποίο φιλοξενεί εκθέματα από το 4000πΧ, το οποίο δυστυχώς είναι κλειστό. Η Mardin έχει πλούσια και πολυτάραχη ιστορία στο πέρασμα του χρόνου, ενώ οι επιρροές της είναι έντονα αραβικές. Μετά από αρκετή ώρα καταλήγουμε σε ένα εστιατόριο που μας τραβάει την προσοχή καθώς οι πελάτες του φαίνονται να είναι ντόπιοι και όχι τουρίστες. Η αλήθεια είναι πως γενικά η πόλη έχει πολύ τουρισμό, κάτι που δεν το περιμέναμε. Το γεγονός πως η Συρία απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα φαίνεται πως δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για πολλούς. Το φαγητό είναι γευστικό και το τιμάμε δεόντως. Ο σερβιτόρος, όπως και ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μας, μόλις του λέμε πως είμαστε Έλληνες λάμπει το πρόσωπό του από χαρά, αναφωνώντας «komsu», δηλαδή «γείτονες» στα τουρκικά.
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και καθόμαστε στην βεράντα κουβεντιάζοντας μέχρι αργά. Πόσα διαφορετικά πράγματα έχουμε ζήσει στο συγκεκριμένο ταξίδι… Από χριστιανικά μέρη με ρωσικές επιρροές και κτίρια με ευθείες γραμμές, βρισκόμαστε σε μουσουλμανικά μέρη με αραβικές επιρροές και κτίρια με καμπύλες. Πραγματικά ένα ταξίδι στο χώρο αλλά και το χρόνο!
