Ακόμα μια μέρα διάσχισης της Τουρκίας, με σκοπό την προσέγγιση των Γεωργιανών συνόρων, όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αποφασίζουμε να διανύσουμε καμιά 700χλμ. μέχρι το Erzican, όπου θα διανυκτερεύσουμε. Έχοντας στο μυαλό μας την προηγούμενη ημέρα, απομακρύνουμε το ενδεχόμενο επίσκεψης του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Χαιττούσας, καθώς κάτι τέτοιο θα μας πρόσθετε επιπλέον χιλιόμετρα αλλά το κυριότερο θα έπρεπε να διαθέσουμε χρόνο, τον οποίο δεν έχουμε.
Απολαμβάνουμε το πρωινό μας με θέα την όμορφη λίμνη του Golbasi και σύντομα βρισκόμαστε στο δρόμο, κατευθυνόμενοι προς τον περιφερειακό της πρωτεύουσας. Με οδηγό αρχικά τις πινακίδες για Samsun και αργότερα Sivas/Erzican, παίρνουμε πορεία ανατολικά.
Ευθεία, μπλόκα και πάλι ευθεία και πάλι μπλόκα και το μοτίβο συνεχίζεται έτσι με στάσεις μόνο για ανεφοδιασμό. Το τοπίο έχει ελαφρώς αλλάξει και τα πρώτα βουνά κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνισή τους. Η κίνηση έχει ελαττωθεί κατά πολύ αλλά η βαρεμάρα χτυπάει κόκκινα. Ευτυχώς, κινούμαστε σε υψόμετρο και η θερμοκρασία είναι σε υποφερτά επίπεδα...
Φτάνοντας κοντά στο Sivas (Σεβάστεια) και μιας και έχουμε καλύψει σχετικά νωρίς το μεγαλύτερο μέρος της απόστασης, παίρνουμε την απόφαση να του ρίξουμε μια ματιά. Στάση λοιπόν σε ένα βενζινάδικο στα προάστια της πόλης όπου προσπαθούμε να συνεννοηθούμε για το που πέφτει το κέντρο της πόλης… Σχεδόν όλοι οι πελάτες του βενζινάδικου μας έχουν περικυκλώσει, αλλά το “center” είναι απόκοσμη λέξη για τα αυτιά τους. Εν τέλει ανοίγουμε τον οδηγό μας και βρίσκουμε την μετάφραση στα Τούρκικα: “Sehir merkezi” αναφωνούμε και μας δείχνουν την κατεύθυνση γελώντας.
Η πόλη είναι χτισμένη στα 1275μ υψόμετρο και βρίσκεται ψηλότερα από κάθε άλλη στην κεντρική Ανατολία. Η θέση της είναι σε σημείο που περνούσαν τα καραβάνια, γεγονός που την ανέδειξε στους Ρωμαϊκούς χρόνους σε σπουδαίο εμπορικό κέντρο.
Παρκάρουμε σε ένα πλάτωμα στην είσοδο της παλαιάς πόλης, όπου -ως συνήθως πια- μας την πέφτουν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Κάτι ταξιτζήδες οι οποίοι προσφέρθηκαν να προσέχουν τις μοτοσυκλέτες και την πραμάτεια μας καθώς είχαν πιάτσα απέναντι και ένας κωφάλαλος που είχε επισκεφτεί την Ελλάδα, με τον οποίο πραγματικά δεν είχαμε κανένα πρόβλημα συνεννόησης... Μιλούσαμε την ίδια γλώσσα ;)
Στο κέντρο της παλαιάς πόλης λοιπόν, υπάρχει το πάρκο των Σελτζούκων, το οποίο φιλοξενεί τρεις medrese (μουσουλμανικά θρησκευτικά σχολεία). O Sifaiye, ο οποίος είναι ο πιο παλαιός, χτίστηκε το 1218 από το σουλτάνο Keykavus ως νοσοκομείο και ως ιατρική σχολή. Ακριβώς απέναντί του βρίσκεται ο πιο εντυπωσιακός, ο Cifte Minare, ο οποίος χτίστηκε το 1271. Εντός του βρίσκεται ένα όμορφο σιντριβάνι το οποίο πλαισιώνεται από δεκάδες γραφικά μαγαζάκια για τσάι ή καφέ, αλλά και καταστήματα με σουβενίρ. Λίγο πιο βόρεια είναι ο Buruciye, επίσης χτισμένος το 1271, ως σχολή φυσικής, χημείας και αστρονομίας. Εσωτερικά του λειτουργούν και εδώ καφέ αλλά και καταστήματα με σουβενίρ. Κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα και αράζουμε για να απολαύσουμε ένα παραδοσιακό τσάι, όπου συνοδευόταν από μία όμορφη χαλαρωτική μουσική. Το όλο σκηνικό μας μεταφέρει σε άλλη εποχή…
Συνεχίζουμε προς Erzincan όπου η διαδρομή μας επιφυλάσσει δύο πασάκια στα 2190μ. και 2160μ. αντίστοιχα… Φτάνουμε σούρουπο στην πόλη και μπαίνουμε στο πρώτο ξενοδοχείο (Kent hotel) που συναντάμε. Η τιμή είναι λίγο τσιμπημένη, την παζαρεύουμε όσο παίρνει και εν τέλει τακτοποιούμαστε στο ομολογουμένως πολύ καλό ξενοδοχείο. Η πόλη δεν διαθέτει κάτι ιδιαίτερο ως αξιοθέατο. Είναι σχετικά νεόδμητη καθώς ένας μεγάλος σεισμός στο παρελθόν, την ισοπέδωσε και ουσιαστικά ξαναχτίστηκε από την αρχή. Τα κτίρια της είναι καλοσυντηρημένα, είναι συμμαζεμένη, διαθέτει όμορφα πάρκα και σου δίνει μια πολλή θετική εντύπωση.
Αντίθετα ο κόσμος που κυκλοφορεί μας δίνει μια αίσθηση συντηρητισμού. Οι περισσότερες γυναίκες κυκλοφορούν με μαντίλες, σε μερικές από τις οποίες μπορείς να διακρίνεις μόνο τα μάτια τους! Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο σε αυτό το σημείο της χώρας... Το εστιατόριο (Erzican Doner) που επιλέγουμε διαθέτει νόστιμο και φθηνό φαγητό το οποίο τιμάμε δεόντως, δοκιμάζοντας και το «iskender kebap», το οποίο θεωρούμε ανεπίτρεπτο να αφήσουμε την Τουρκία και να μην το έχουμε φάει κάπου. Για αλκοόλ ούτε λόγος φυσικά…
Αργότερα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο που κάθε φορά που το αντικρίζαμε κάναμε πλάκα ο ένας στον άλλον για το πόσο «φλώρος» είναι επιλέγοντας ένα τέτοιο κυριλέ ξενοδοχείο... Κατά βάθος όμως όλοι γουστάραμε που μείναμε εκεί, καθώς μετά από μια τέτοια δύσκολη μέρα, κανένας δεν ήθελε να ταλαιπωρηθεί ψάχνοντας για να γλιτώσει 5€...
