Και πάλι στα υψίπεδα της Ανατολίας με δυτική πορεία...
Κατά τις 4.30πμ, ήμασταν όλοι στο πόδι και μετά από λίγο χτύπησε την πόρτα και ο Στέλιος. Υποτίθεται πως ο νεαρός -από το ξενοδοχείο- που κανόνισε την πτήση, θα μας άφηνε ένα σημείωμα στην πόρτα με την εταιρεία που θα πετούσαμε. Αυτό συνέβαινε –όπως καταλάβαμε αργότερα- καθώς αν κάποιος δεν είχε ξυπνήσει την ώρα που θα ερχόταν ο οδηγός της εταιρείας για να τον παραλάβει, τότε θα του χτυπούσε την πόρτα. Εμείς δεν είχαμε καμιά απολύτως σημείωση… Αφού φορέσαμε ότι πιο ζεστό είχαμε, βγήκαμε στον δρόμο να περιμένουμε.
Η αλήθεια ήταν πως στο χωριό υπήρχε τέτοια κινητικότητα εκείνη την ώρα, που σου έδινε την εντύπωση πως ήταν μέρα μεσημέρι!!! Σε κάθε σχεδόν ξενοδοχείο/κατάλυμα υπήρχαν άτομα που περίμεναν να τους παραλάβουν. Οι πτήσεις με τα αερόστατα ήταν μια από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις στην Καππαδοκία και αυτό το διαπίστωνε κανείς, αν τύχαινε να βρεθεί κανείς ξύπνιος στις 5 τα ξημερώματα στο Goreme. Εμείς, τελικά, κλείσαμε την πτήση προς 130€/άτομο με την εταιρεία Saray Ballons.
Στις 4.45πμ ήρθε το φορτηγάκι να μας παραλάβει. Είχε και άλλους πελάτες, ενώ μετά από εμάς παρέλαβε κι άλλους… κάτι σαν σχολικό! Αφού πήρε όσους ήταν να πάρει, κατευθυνθήκαμε σε έναν χώρο, σαν μια μεγάλη καφετέρια, που ήταν μαζεμένος αρκετός κόσμος. Ουσιαστικά εκεί, οι εταιρείες συγκέντρωναν τους πελάτες για να τους προσφέρουν ένα μίνι-πρωινό, δηλαδή τσάι, καφέ και κάποια βουτήματα…
Σε κοντινή απόσταση βρίσκονταν τα πρώτα αερόστατα που προετοιμάζονταν… Το αέριο που χρησιμοποιούνταν για αυτόν τον σκοπό, διοχετεύεται από μεγάλες φιάλες, υπό την μορφή φλόγας. Ο ήλιος την ώρα εκείνη δεν είχε ανατείλει ακόμα, με αποτέλεσμα τα μπαλόνια φωτίζονταν και να δημιουργείτο ένα εντυπωσιακό σκηνικό στο σκοτάδι που επικρατούσε την ώρα εκείνη. Μετά από 10-15 λεπτά μπήκαμε ξανά στο φορτηγάκι και ξεκινήσαμε προς το μπαλόνι μας. Αυτή την φορά τα άτομα ήταν ακόμα περισσότερα…
Μετά από 5 λεπτά φτάσαμε σε ένα πλάτωμα, μέσω ενός χωματόδρομου. Ήταν το σημείο απογείωσης. Πλήθος αερόστατων και ανθρώπων βρισκόταν εκεί. Κάθε εταιρία είχε τα δικά της χρώματα και σχέδια στο αερόστατο. Στην διαδικασία προετοιμασίας, ανά τακτά χρονικά διαστήματα έβλεπες να φωτίζονται διαφορετικά αερόστατα με ποικίλα χρώματα! Πιστεύω για όσους ζουν την εμπειρία για πρώτη –και όχι μόνο- φορά είναι πραγματικά ξεχωριστό! Πλησιάσαμε το καλάθι του δικού μας αερόστατου και αρχίσαμε να μπαίνουμε μέσα, είτε μιας μεταλλικής σκάλας, είτε από κάποιες ειδικές λαβές. Η χωρητικότητα ήταν μεταξύ 20-24 ατόμων. Ο πιλότος, αφού έδωσε μερικές οδηγίες, ετοίμασε το «μεγάλο μπαλόνι» προς αναχώρηση…
Το αερόστατο άρχισε να σηκώνεται σιγά-σιγά! Η αίσθηση ήταν πρωτόγνωρη και καθόλου ανησυχητική! Ακόμα και για τον Γιώργο που ήταν υψοφοβικός, δεν αισθανόταν άβολα και το χάρηκε ιδιαίτερα! Βρεθήκαμε στον ουρανό, πριν ακόμα την ανατολή του ήλιου. Είχε αρχίζει να χαράζει… Μπορούσαμε να έχουμε μια απίστευτη πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής! Γύρω μας υπήρχαν αερόστατα σε ποικίλα ύψη και απόσταση από εμάς! Όταν άρχισε να ανατέλλει ο ήλιος, το τοπίο έγινε περισσότερο εντυπωσιακό! Το φως χτυπούσε πάνω στους γυμνούς κωνικούς βράχους, δίνοντας ανεπανάληπτες αποχρώσεις του κόκκινου! Θέαμα μοναδικό!!!
Ο πιλότος έδειχνε να είναι ιδιαίτερα έμπειρος, καθώς κατά την πορεία του αερόστατου, κατάφερνε να μας περνάει μερικά μόνο μέτρα από τους βράχους, κάνοντας την πτήση περισσότερο συναρπαστική, χωρίς άγχος! Γενικά, οι πιλότοι είχαν την τάση να το κάνουν αυτό, ώστε να εντυπωσιάζουν τους πελάτες, πάντα όμως εντός λογικών ορίων. Κατά την διάρκεια μας ενημέρωνε για τα σημεία που βρισκόμασταν, ενώ κάποια στιγμή περάσαμε πάνω από το κατάλυμα μας, καταφέρνοντας να δούμε και τις μοτοσικλέτες μας!
Η πτήση διήρκησε 1 ώρα και 5 λεπτά. Συνήθως είναι περί τα 45 λεπτά. Η προσγείωση ήταν εντυπωσιακή, καθώς κατάφερε να προσγειώσει το καλάθι ακριβώς πάνω στο τρέιλερ μεταφοράς, που ήταν δεμένο πίσω από ένα τζιπ της εταιρείας!!! Απίστευτος! Ο Στέλιος -που είχε ξαναβρεθεί σε πτήση- μας είπε πως ήταν πολύ καλός πιλότος, σε σχέση με την προηγούμενη φορά!
Ο επίλογος της πτήσης ήταν μια μικρή εκδήλωση που έγινε μόλις αποβιβαστήκαμε όλοι. Η εταιρίες των αερόστατων είχαν ως έθιμο, στο τέλος κάθε πτήσης, να ανοίγουν σαμπάνιες προς τιμή αυτών που πρωτοπέταξαν με αερόστατο. Ειδικότερα, με βάσει αυτά που μας διηγήθηκε, οι πρώτοι που πέταξαν ήταν 2 Γάλλοι, οι οποίοι χρησιμοποιήσαν 3 ζωάκια ως επιβάτες. Μόλις ολοκληρώθηκε η πτήση, οι Γάλλοι άνοιξαν μια σαμπάνια προκειμένου να ευχαριστήσουν τον θεό για την επιτυχία τους. Μας μοίρασαν ένα πιστοποιητικό πτήσης και στην συνέχεια μας γύρισαν όλους στα ξενοδοχεία μας.
Ο Στέλιος και η Νατάσσα αναχώρησαν άμεσα, καθώς θα είχαν να διανύσουν περίπου 800χλμ. μέχρι την Σμύρνη. Η Νατάσσα θα έπρεπε να πετάξει -την επόμενη μέρα το πρωί- για Χανιά αεροπορικώς, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Εμείς θα φτάναμε το απόγευμα, όπου θα αναχωρούσαμε από Cesme για Χίο και μετά για Πειραιά, με τον Στέλιο. Εμείς, όμως θα μοιράζαμε την απόσταση σε 2 μέρες, με ενδιάμεση στάση στην Afyonkarahisar (435χλμ.)
Κατά τις 10πμ ξεκινήσαμε και εμείς για Afyon. Η διαδρομή Nevsehir – Aksaray – Konya – Afyon ήταν μια διαδρομή που διέσχιζε οροπέδια. Σε γενικές γραμμές, ίσως να ήταν από τις πιο μονότονες του συγκεκριμένου ταξιδιού, ιδίως το τμήμα Aksaray – Konya. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στο Cervansaray του Sultanhani. Επρόκειτο για ένα πολύ όμορφο, πέτρινο μικρό φρούριο-παλάτι, χτισμένο με σελτζούκικο στυλ, που χρησιμοποιήθηκε ως Cervansaray, δηλαδή ως σταθμό ξεκούρασης ταξιδιωτών. Διατηρείται σε πολλή καλή κατάσταση και αξίζει να το επισκεφτεί όποιος περνάει από την συγκεκριμένη διαδρομή. Τιμή εισιτηρίου 5TL.
Έχοντας διανύσει περί τα 200χλμ., περάσαμε έξω από την Konya, η οποία αποτελούσε μια από τις σημαντικότερες πόλεις της χώρας. Και αυτή την φορά ήταν έτσι ο χρόνος μας, που δεν μας έπαιρνε να την επισκεφτούμε. Διέθετε αρκετά αξιοθέατα στο ιστορικό κέντρο της. Η πόλη ήταν τακτοποιημένη, πράγμα που διαπίστωνες ακόμα και όταν οδηγούσες στον περιφερειακό δρόμο της.
Περίπου 80χλμ πριν την Afyon μας έπιασε λίγη βροχή. Η κούραση είχε αρχίσει να με βαραίνει, λόγω του πρωινού ξυπνήματος και προσπαθούσα να βρω τρόπους να κρατηθώ ξύπνιος. Κατά τις 4μμ μπαίναμε στην Afyon με τον καιρό να είναι απειλητικός από πάνω μας…
Η επιλογή του ξενοδοχείου Oreko Express Otel (55€/τρίκλινο) αποδείχτηκε αρκετά καλή, καθώς τα δωμάτια ήταν καθαρά και μπορούσαμε να παρκάρουμε τις μοτοσικλέτες ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο. Το βρήκαμε σχετικά εύκολα, αφού ήταν σε κεντρικό σημείο. Κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε για φαγητό. Τα λημέρια τα γνωρίζαμε, οπότε και κατευθυνθήκαμε απευθείας προς το ιστορικό κέντρο. Καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο, ακριβώς απέναντι από το Soydan Hotel. Σταθήκαμε άτυχοι, καθώς ήταν κομμένο το ρεύμα στην περιοχή. Έτσι λοιπόν κάναμε μια βόλτα και τελικά προτιμήσαμε το Numan Usta το οποίο είχε γκάζι και ξύλα για να ψήνει. Παραγγέλνοντας, ήρθε και το ρεύμα…
Το φαγητό ήταν καλό και αφού τελειώσαμε κάναμε μια βολτίτσα στην παλιά πόλη, πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Δυστυχώς οι στομαχικές-εντερικές διαταραχές εμφανίστηκαν και πάλι, κάνοντάς μας να επιστρέψουμε προς το κατάλυμα. Αποκοιμήθηκα με την ελπίδα πως την επόμενη μέρα θα ήμουν καλύτερα…
