Μετά την χτεσινή κραιπάλη το ξύπνημα είναι δύσκολο. Με το ζόρι σηκωνόμαστε γύρω στις 10:00 όπου μας περιμένει ο Βλαδίμηρος για να μας ξεναγήσει στην εκκλησία του χωριού. Εκεί γνωρίζουμε και την συμπαθέστατη κα Ναταλία, η οποία -όπως είπαμε- κρατάει τα κλειδιά της εκκλησίας. Οι ταφόπλακες στον εξωτερικό χώρο της εκκλησίας μας προκαλούν ένα περίεργο συναίσθημα, ανάμεικτο συναίσθημα... Όλες είναι γραμμένες στα ελληνικά… Τόσα χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα…
Η ξενάγηση λαμβάνει τέλος και μεταφερόμαστε στην πλατεία του χωριού, έτοιμοι να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας. Ο αποχωρισμός είναι δύσκολος και αμήχανος. Ένας Αρμένιος καβάλα σε ένα άλογο ποζάρει στον φακό μας, προσπαθώντας να σπάσει την αμηχανία της στιγμής. Άραγε πως να πεις «αντίο» σε τέτοιους ανθρώπους. Βλαδίμηρε, Αρίστο, Λεό, Καρέν, Ναταλία και Σταύρο σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ μέσα από την καρδιά μας!
Ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο, που μας έφερε χτες εδώ. Το φως της ημέρας αποκαλύπτει κάποιες όμορφες πινελιές τις οποίες έκρυβε επιμελώς το σούρουπο… Καθ’ οδόν κάνουμε μία στάση για να χαιρετήσουμε τον Καρέν, ο οποίος περιποιείται τα μελίσσια του. Ένθερμες αγκαλιές και νοήματα φιλίας, καθώς κανείς δεν γνωρίζει την γλώσσα του άλλου…
Πιάνουμε εθνική οδό και με πορεία νότια πλησιάζουμε την πρωτεύουσα. Σήμερα λέγαμε να επισκεφτούμε τον ελληνιστικό ναό στο Garni και το μοναστήρι Geghard, αλλά αποφασίσαμε να τα αφήσουμε για αύριο και να αφιερώσουμε τη σημερινή μέρα στην πρωτεύουσα. Τι τις θέλαμε τις κραιπάλες γέροι άνθρωποι…
H πόλη του Yerevan μας κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Όμορφη, με μεγάλες λεωφόρους να την διασχίζουν και με άσφαλτο που θα ζήλευαν οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Λόγω της Κυριακής η κίνηση είναι μηδαμινή και σύντομα βρισκόμαστε έξω από το διαμέρισμα που έχουμε κλείσει. Το διαμέρισμα είναι καράκεντρο, σε φρέσκια πολυκατοικία, με μόνο μελανό σημείο το parking, το οποίο βρίσκεται 800μ μακριά.
Επιτρέψτε μου μια μικρή παρένθεση: Πολλοί μπορεί να αναρωτηθείτε για ποιο λόγο αναζητούμε parking κάθε φορά… Δεν είναι ότι δεν νιώθουμε ασφάλεια, απλά σε αυτές τις χώρες η εικόνα της μοτοσυκλέτας είναι πρωτόγνωρη με αποτέλεσμα να αποτελούν πόλο έλξης. Σε κάθε σύντομη στάση, με το που ακουμπούσαμε τα πόδια στην άσφαλτο πιτσιρίκια αλλά και μεγάλοι μαζεύονταν να χαζέψουν τις μοτοσυκλέτες από κοντά, ενώ πολλοί ήθελαν να βγάλουν φωτογραφίες με αυτές και μάλιστα πάνω σε αυτές πράγμα επικίνδυνο καθώς ήταν τίγκα φορτωμένες και σε συνδυασμό με την άγνοια των ανθρώπων, η πτώση ήταν πολύ πιθανή. Για το λόγο αυτό προσπαθούμε πάντα να βρίσκουμε μέρη με ασφαλές parking. Τακτοποιούμαστε, λοιπόν, στο άνετο διαμέρισμα. Μπανάκι και «βουρ» για εξερεύνηση της πόλης…
Το «Ερεβάν», ή «Γερεβάν», ή «Γιερεβάν», είναι χτισμένο στις όχθες του ποταμού Χραζντάν, σε υψόμετρο 1000μ και αποτελεί το διοικητικό, πολιτιστικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας. «Yerevants» στα αρμενικά σημαίνει «εμφανίστηκε». Κατά την αρμενική παράδοση, το όνομα «Yerevan» προέρχεται από τη φράση που ειπώθηκε από τον Νώε, καθώς κοιτούσε προς το μέρος που βρίσκεται η πόλη, μετά την προσάραξη της κιβωτού του πάνω στο όρος Αραράτ και ύστερα από την υποχώρηση των νερών του Κατακλυσμού. Η πιθανότερη θεωρία, όμως, είναι ότι απλώς η πόλη έλαβε το όνομα του βασιλέα των Αρμενίων Γερβάντ Γ΄ του Εσχάτου (του τελευταίου ηγέτη της δυναστείας των Οροντιδών), που ίδρυσε την πόλη Yervandashat.
Η βόλτα μας ξεκινάει από την εντυπωσιακή πλατεία της Δημοκρατίας, που αποτελεί και την κεντρική πλατεία της πόλης. Είναι χτισμένη σε οβάλ σχήμα και διαθέτει ένα εκπληκτικό σιντριβάνι που αν τύχει να δουλεύει –ιδίως βράδυ- εντυπωσιάζει με τους πίδακές του! Περιμετρικά της πλατείας βρίσκονται εντυπωσιακά, ψηλά κτίρια, καλυμμένα με κόκκινη πέτρα που προκαλούν δέος με την επιβλητικότητά τους. Το ρολόι που βρίσκεται σε ένα από τα κυβερνητικά κτίρια, κατασκευάστηκε στην Μόσχα και μεταφέρθηκε στο Ερεβάν το 1941. Οι εντυπωσιακές διαστάσεις του είναι: διάμετρος 4μ, μήκος ωροδείκτη 1,88μ. εκ και μήκος λεπτοδείκτη 1,70μ!
Συνεχίζουμε διαγωνίως της πλατείας με πορεία βορειοδυτικά, σε έναν υπό κατασκευή πεζόδρομο που φιλοξενεί διάφορα εμπορικά μαγαζιά. Η εικόνα είναι τόσο δυτική αλλά ταυτόχρονα και τόσο αυθεντική που μας αφήνει συνεχώς με τα στόμα ανοιχτό. Στο τέλος του πεζοδρόμου βρίσκεται το επιβλητικό κτίριο της Όπερας, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του. Πλήθος κόσμου βολτάρει στην μεγάλη πλατεία μπροστά από την όπερα ή κάθεται σε κάποιο από τα καταστήματα που υπήρχαν περιμετρικά. Τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ATV και μίνι μοτοσυκλέτες έχουν την τιμητική τους.
Περπατώντας ακόμα παραπέρα, κατευθυνόμαστε σε ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της πόλης, το Cascade, που σημαίνει «καταρράκτες». Πρόκειται για ένα πελώριο δημιούργημα με σκαλοπάτια το οποίο διαθέτει πολλούς καταρράκτες, γλυπτά αλλά και διάφορες κατασκευές. Η αρχική ιδέα της δημιουργίας του ανήκει στον Αρμένιο αρχιτέκτονα Alexander Tamanyan, ο οποίος είναι υπεύθυνος και για την κατασκευή της πλατείας Δημοκρατίας αλλά και της Όπερας. Όμως αυτή η ιδέα του έμεινε στα χαρτιά μέχρι το 1971, όπου ένας άλλος αρχιτέκτονας, ο Jim Torosyan, εξέλιξε τα αρχικά σχέδια και ξεκίνησε την κατασκευή, η οποία αποτελόταν από την τεράστια εξωτερική σκάλα, εσωτερικές κυλιόμενες σκάλες, διάφορες αίθουσες, αυλές, κήπους και ένα πλήθος γλυπτών και έργων από την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της Αρμενίας.
Η κατασκευή ξεκίνησε το 1980 επί σοβιετικής εποχής αλλά σταμάτησε το 1988 λόγω του μεγάλου σεισμού που έπληξε την χώρα. Στη συνέχεια ακολούθησε η ανεξαρτητοποίηση της χώρας από τα Σοβιετικά δεσμά και τα έργα πάγωσαν για παραπάνω από μια δεκαετία. Το 2002 το έργο πέρασε στα χέρια του Αμερικανό-Αρμένιου επιχειρηματία Gerard Cafesjian, όπου και πραγματοποιήθηκε μια ολοκληρωτική ανακατασκευή με τις εργασίες να συνεχίζονται ακόμα. Ανεβαίνουμε τα 572 σκαλοπάτια μέχρι το υψηλότερο σημείο για να απολαύσουμε την θέα που προσφέρει, η οποία είναι ακόμα πιο όμορφη λόγω του νυχτερινού φωτισμού.
Η αλήθεια είναι πως όσο περπατάμε στην πόλη ανακαλύπτουμε όμορφα στοιχεία που μας εντυπωσιάζουν ακόμα περισσότερο. Κατά γενική ομολογία το Ερεβάν αποπνέει έναν ιδιαίτερο αέρα. Είναι μια πόλη που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες ευρωπαϊκές…
Έχει έρθει η ώρα του φαγητού. Μια Ελληνίδα, η Alice, που ζει πολλά χρόνια στην αρμενική πρωτεύουσα και που είχα γνωρίσει στην αρμενική κοινότητα, μας είχε προτείνει 2 εστιατόρια, εκ των οποίων το ένα ήταν δικό της. Αποφασίσαμε πως είναι καλύτερο να δοκιμάσουμε αρχικά το δικό της, καθώς είμαστε πιο κοντά. Έτσι λοιπόν βάζουμε ρότα για το εστιατόριο Charents 28 όπου βρίσκεται τον ομώνυμο δρόμο και αριθμό. Καθόμαστε στον μικρό κήπο που διαθέτει μερικά τραπέζια και παραγγέλνουμε πιάτα από την τοπική κουζίνα. Το φαγητό είναι πεντανόστιμο και ξεχωρίζει η σούπα με manti (χειροποίητα ζυμαρικά), με τα οποία ξετρελαθήκαμε όλοι.
Αργά παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, με μια ενδιάμεση στάση σε ένα σούπερ-μάρκετ για να εφοδιαστούμε με ψιλοπράματα για το πρωινό μας. Πριν αποκοιμηθούμε μια σκέψη περνάει μόνο από το μυαλό μας: «…κάθε μέρα στην Αρμενία, είναι και πιο εντυπωσιακή!»
