Το ταξίδι δεν τελειώνει με την επιστροφή...
Ξημέρωσε η τελευταία ημέρα εκτός Ελλάδας. Το πλάνο ήταν να φτάσουμε στο Cesme, ώστε να ρυθμίσουμε τα εισιτήρια και να μπούμε μια ώρα νωρίτερα στο τελωνείο για τα διαδικαστικά. Αν και οι διαδικασίες ήταν εντελώς τυπικές, θα έφτανε η απειρία ενός υπαλλήλου για να καθυστερήσουμε. Επιπλέον, ποτέ δεν ήξερες τι ήταν πιθανό να συμβεί και το θέμα μας ήταν πως θα έπρεπε να πάρουμε ακόμα ένα καράβι για να φτάσουμε τελικά στον Πειραιά... οπότε ακόμα και μικροκαθυστερήσεις θα μπορούσαν να έχουν μεγάλο κόστος!
Σκεφτήκαμε στον δρόμο μας για τα παράλια, να επισκεπτόμασταν και τον αρχαιολογικό χώρο των Σάρδεων, που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από το Salihli. Το βάλαμε στην άκρη του μυαλού μας, όμως το τι θα κάναμε τελικά, θα εξαρτιόταν από την ώρα που θα φτάναμε στο Salihli. Σε κάθε περίπτωση, ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος άξιζε τον κόπο να τον επισκεφτούμε, καθώς ήταν πάρα πολύ καλά αναστηλωμένος (από ένα γερμανικό πανεπιστήμιο) και εντυπωσίαζε, καθώς σου έδινε μια εξαιρετική άποψη για το πώς ήταν ο χώρος στην εποχή της ακμής του.
Τα χιλιόμετρα ήταν κάτι παραπάνω από 400, στο ίδιο σκηνικό –σχεδόν- με την προηγούμενη μέρα. Επί της ουσίας, δεν είχαμε κάτι καινούριο να δούμε, αφού ξεκινώντας το ταξίδι μας πριν 21 μέρες –για το εσωτερικό της Τουρκίας- ακολουθήσαμε την διαδρομή Cesme – Izmir – Salihli – Afyon, με άλλα λόγια αυτή ίδια, αλλά με αντίθετη κατεύθυνση. Όσο αφορά την διαδρομή μέχρι την Izmir περνούσε μέσα από υψίπεδα, σαφώς χαμηλότερα από αυτά των προηγούμενων ημερών. Πλέον αρχίσαμε να κατεβαίνουμε υψομετρικά -κάτω από τα 1000μ.-, ενώ το τοπίο διέθετε περισσότερη βλάστηση σε σχέση με αυτή της προηγούμενης μέρας. Ο δρόμος ίσως να ήταν λιγότερο μονότονος. Ίσως να είχε να κάνει και το γεγονός πως ο καιρός ήταν καλύτερος και δεν μας απειλούσε βροχή… κάτι που μας ταλαιπώρησε την προηγούμενη μέρα, πριν μπούμε στην Afyon.
Φτάνοντας στο Salihli, συνειδητοποιήσαμε πως η ώρα ήταν πλέον περασμένη, ώστε να επισκεφτούμε τις Σάρδεις. Από το Salihli μέχρι την Izmir μας χώριζαν περί τα 80χλμ. Στόχος μας ήταν να μην μπούμε μέσα από την μεγαλούπολη, ώστε να μην μπλέξουμε με μποτιλιάρισμα και καθυστερήσουμε. Θα περνούσαμε περιμετρικά της πόλης, όπως ακριβώς είχαμε κάνει την προηγούμενη φορά. Δυστυχώς όμως, κάπου χάσαμε την σωστή διασταύρωση και πλέον η διάσχιση της Σμύρνης ήταν γεγονός…
Μια κεντρική λεωφόρος ένωνε την είσοδο με το λιμάνι. Για καλή μας τύχη, ήταν Κυριακή, με αποτέλεσμα να μην συναντήσουμε κίνηση στους δρόμους και να κινηθούμε με μια σχετική άνεση. Ακολουθώντας την σήμανση για Aydin -και μετά για Cesme-, απολαύσαμε την θέα της αμφιθεατρικής δόμησης τμήματος της Σμύρνης. Χαμηλά και πολύχρωμα σπίτια, πυκνά χτισμένα μεταξύ τους, έδιναν ένα όμορφο αποτέλεσμα με μια ιδιόμορφη γοητεία! Το συναίσθημα της μικρής απογοήτευσης για το λάθος μας, έδωσε την θέση του στην ικανοποίηση και εντυπωσιασμό για αυτό που αντικρίζαμε!
Αφού φτάσαμε στην παραλιακή ζώνη της πόλης –σε μηδενικό υψόμετρο μετά από 22 μέρες ταξιδιού, σε λίγο μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο των 60χλμ. μέχρι την λιμάνι του Cesme. Χρησιμοποιήσαμε τις κάρτες αυτόματης διέλευσης HGS και συνεχίσαμε. Να αναφέρω πως οι κάρτες σημειώνουν το σημείο εισόδου στον αυτοκινητόδρομο, ώστε να γίνει η χρέωση (από τα χρήματα που διαθέτει η κάρτα) στην έξοδο. Το αντίτιμο ήταν 1,8TL. Τελικά είχαμε χρεωθεί 45TL για να πληρώσουμε 1,8 & 2,25 στο σύνολο!!!
Κάπου μετά τις 4μμ φτάσαμε στο Cesme. Ουσιαστικά σηματοδοτούταν το τέλος του οδικού μέρους του ταξιδιού. Κινηθήκαμε προς στα κεντρικά γραφεία της ακτοπλοϊκής εταιρίας ERTURK για να κάνουμε check-in στα εισιτήρια που είχαμε βγάλει από την Χίο. Ο υπάλληλος μας είπε πως χρειαζόταν να πληρώσουμε +3€ ο καθένας, ως φόρο. Δεν ξέρω κατά πόσο ίσχυε ή όχι, καθώς -όπως μάθαμε εκ των υστέρων- ο Στέλιος δεν είχε πληρώσει… Πριν κατευθυνθούμε προς τον χώρο του τελωνείου, όπου μας περίμενε και ο Στέλιος, κάναμε μια μικρή στάση στον πεζόδρομο της πόλης για να πάρουμε μερικά τελευταία δωράκια.
Κατά τις 5μμ συναντηθήκαμε και με τον Στέλιο ο οποίος τύγχανε να έχει και τα γενέθλιά του… Τι ωραίο πράγμα η μέρα των γενεθλίων σου να σε βρίσκει να ταξιδεύεις…!!! Το καλύτερο δώρο… Η καλύτερη ευχή… Σύντομα τελειώσαμε και με τα διαδικαστικά και αλλάξαμε ρούχα για να είμαστε πιο άνετοι για το υπόλοιπο «καραβίσιο» κομμάτι του ταξιδιού… «Κρουαζιέρα στο Αιγαίο», όπως την χαρακτήρισε ο Στέλιος! Από την απέναντι πλευρά μας περίμενε ο Σιδερής, για να μοιραστούμε μαζί του τις εντυπώσεις μας με την συνοδεία μπύρας και σουβλακίου…
Κατά τις 7.30μμ έκλεινε η καταπακτή του μικρού τουρκικού οχηματαγωγού… Ο ουρανός είχε φορέσει τα καλύτερά του χρώματα. Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες ηλιαχτίδες του στο όμορφο φρούριο του Cesme… Ο αέρας, που φυσούσε, υποχρέωσε τους περισσότερους να μπουν στο εσωτερικό του πλοίου, μαζί και τα παιδιά της παρέας…
Έμεινα μόνος να κοιτάω όσο αποκρινόμασταν από το λιμάνι… Δεν ήθελα να χάσω ούτε στιγμή από αυτές τις τελευταίες στιγμές του ταξιδιού…
Ενός ταξιδιού ζωής…
Ενός ταξιδιού υπόσχεσης…
Ενός ταξιδιού αφιερωμένου σε ένα από πιο αγαπημένα πρόσωπα που πέρασαν από την ζωή μου…
Ενός ταξιδιού υπόσχεσης…
Ενός ταξιδιού αφιερωμένου σε ένα από πιο αγαπημένα πρόσωπα που πέρασαν από την ζωή μου…
