Το ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωινό με βρήκε να απολαμβάνω, μαζί με τον Γιώργο Ζ., καφεδάκι στην παραλία του Ναυπλίου. Η υπέροχη θέα του γραφικού Μπουρτζιού δεν στάθηκε ικανή στο να μην «εξορμήσουμε». Μετά συνοπτικές διαδικασίες, αποφασίστηκε να επισκεφτούμε τον Πάρνωνα, με σκοπό να καταλήξουμε στα Άνω Δολιανά. Εκεί θα συναντιόμασταν με τον Βαγγέλη.
Ακολουθήσαμε την παραλιακή οδό περάσαμε την Νέα Κίο και τους Μύλους για να βρεθούμε στην διασταύρωση (13χλμ.) για «Άστρος – Λεωνίδιο». Από εκεί ξεκινά μια ελικοειδής παράκτια διαδρομή που προσφέρει μια πανοραμική θέα του Αργολικού κόλπου. Λίγο μετά το Κιβέριο, κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στις εγκαταστάσεις που αρδεύουν όλο τον αργολικό κάμπο –τα τελευταία 40 χρόνια- χρησιμοποιώντας το γλυκό νερό που εκβάλλει μέσα στην θάλασσα! Πραγματικά εντυπωσιακό!
Συνεχίζοντας για περίπου 20χλμ. μπήκαμε στο Άστρος, αναζητώντας τον δρόμο που ξεκινούσε την «ανάβαση» στον Πάρνωνα. Δυστυχώς η σήμανση δεν ήταν τόσο καλή με αποτέλεσμα να περιπλανηθούμε λίγο. Τελικά ανακαλύψαμε πως ο δρόμος, περνούσε μπροστά από το Κέντρο Υγείας της κωμόπολης.
Ο ερημικός και στενός δρόμος που σκαρφαλώνει σταδιακά στον Πάρνωνα είναι μέτριας ποιότητας. Σε ορισμένα σημεία του έχει σπασίματα και απαιτεί λίγη προσοχή. Μετά την διασταύρωση για Χάραδρο, το τοπίο άρχισε να έχει περισσότερη βλάστηση. Στην θέση «Σπηλιά – Ρέμα» σταματήσαμε και ακολουθήσαμε πεζοί το στενό μονοπάτι. Καταλήξαμε σε μια πανέμορφη τοποθεσία. Το ποτάμι δημιουργούσε μικρές λίμνες! Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό!
Διανύσαμε μερικά χιλιόμετρα μέχρι που συναντήσαμε το γραφικό χωριό Σίταινα. Τα πετρόχτιστα σπίτια και οι πλακόστρωτοι δρόμοι δίνουν μια ξεχωριστή γοητεία στο χωριό, που ενισχύεται περισσότερο από την πλούσια βλάστηση.
Ο δρόμος συνέχιζε ανεβάζοντας το υψόμετρο. Επόμενο χωριό ήταν η Καστάνιτσα. Την είχα επισκεφτεί πριν περίπου 2 χρόνια. Κάποιοι ντόπιοι την αποκαλούν «η χειμερινή Μύκονος». Ίσως να μην έχουν άδικο… Εξίσου εντυπωσιακή με την Σίταινα. Το όνομα της προέρχεται από τα πολλά καστανόδεντρα που διαθέτει. Η περιοχή προσφέρεται για πεζοπορία καθώς μπορείς να επισκεφτείς τον Πραστό (περίπου 2 ώρες περπάτημα).
Συνεχίζοντας συναντήσαμε και τα πρώτα έλατα αλλά… και χιόνια! Το τοπίο σε παραπέμπει σε αντίστοιχα κεντρικής Ευρώπης! Ο δρόμος σε πολλά σημεία του ήταν καλυμμένος με χιόνι, αφήνοντάς μόνο στενές λωρίδες στενής ασφάλτου για να συνεχίσουμε! Η θέα ήταν μοναδική, «υποχρεώνοντάς» μας να κάνουμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες.
Μετά από 6-7χλμ. από την Καστάνιτσα, βρήκαμε την διασταύρωση που οδηγούσε για Άγιο Πέτρο. Διανύσαμε μια όμορφη διαδρομή 15χλμ. μέσα στο δάσος, στο μεγαλύτερο τμήμα της. Έξω από το χωριό του Άγιου Πέτρου, ακολουθήσαμε την πινακίδα για την Μονή Μαλεβής, για την επισκεφτούμε. Ο συγκεκριμένος δρόμος οδηγούσε στο Άστρος. Επιστρέψαμε στον Άγιο Πέτρο και συνεχίσαμε για Καστρί. Η ελικοειδής διαδρομή περνούσε μέσα από πυκνή βλάστηση. Πέντε χιλιόμετρα μετά την Μεσορράχη, στον οικισμό Δραγούνι, είδαμε την πινακίδα για Άνω Δολιανά, που οδηγούσε στο χωριό.
Όπως ήταν φυσικό, περάσαμε να δούμε τους φίλους μας Γιώργο και Βίκυ στο γουστόζικο μαγαζί τους το «Ονειρολόγιο». Εκεί μας περίμενε και ο Βαγγέλης. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, ξεκουραστήκαμε και απολαύσαμε την θέα αλλά και την παρέα των φίλων μας. Κατά τις 6μμ. Αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε. Αρχικά σχεδιάζαμε να επιστρέψουμε στο Ναύπλιο μέσω της διαδρομής του Κολοσούρτη. Ο Γιώργος μας πρότεινε να πάμε μέσω του Ελαιοχωρίου και της Ανδρίτσας. «Είναι μια όμορφη διαδρομή, που θα την απολαύσετε…», μας είπε και δεν είχε άδικο.
Αφήσαμε πίσω μας τα Άνω Δολιανά και βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο Άστρους – Τρίπολης (στο σημείο που βρίσκεται ένα περίπτερο τουριστικών πληροφοριών). Ακολουθήσαμε κατεύθυνση προς το Άστρος (δεξιά) και μετά από 9χλμ. φτάσαμε στον κόμβο για Ελαιοχώρι.
Ο δρόμος ήταν στενός με σχεδόν ανύπαρκτη κίνηση. Περάσαμε το Ελαιοχώρι και συνεχίσαμε με οδηγούς τις πινακίδες για Άργος. Με θέα το Παρθένιο όρος και το Παραβουνάκι, οδηγήσαμε σε μια περιοχή με ελάχιστη βλάστηση. Τα χρώματα του ήλιου που έδυε έδιναν μια ιδιαίτερη ομορφιά. Έξω από την Ανδρίτσα, είδαμε την πινακίδα για οδηγούσε στον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού. Χωρίς να το σκεφτούμε, είπαμε να ρίξουμε μια ματιά…
Ο σταθμός δεν λειτουργεί αρκετό καιρό, λόγω της ανακατασκευής του δικτύου. Μια μελαγχολία σου δημιουργεί καθώς αντικρίζεις το γραφικό πέτρινο κτίριο του σταθμού. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση και απολαύσαμε το τοπίο.
Συνεχίσαμε ακολουθώντας παράλληλη πορεία με το ποταμό Ξαβριό, αλλά και με τις γραμμές του τρένου. Σε κάποια σημεία συναντήσαμε γέφυρες που περνούσε άλλοτε το τρένο. Σε μερικές από αυτές τα πέτρινα με τις καμάρες τμήματά τους, έμεναν να θυμίζουν την αρχική μορφή που είχαν. Οι περισσότερες με το πέρασμα των χρόνων αντικαταστάθηκαν με σιδερένιες.
Ο δρόμος συναντούσε τον κεντρικό (13χλμ.), λίγο πριν το ξακουστό εστιατόριο του «Αδράμη» που μεσουρανούσε την εποχή πριν κατασκευαστεί η νέα εθνική οδός Κορίνθου – Τρίπολης. Επιστρέψαμε στο Ναύπλιο κατά τις 7.30μμ για να περιπλανήθουμε για λίγο στο παλιό, γραφικό του κέντρο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και για αυτό είναι πολύ διάσημο.
Πηγαίνοντας για το Νέο Ροεινό, όπου ο Γιώργος Ζ. θα μας απεδείκνυε για μια ακόμη φορά τις ικανότητες του σαν ψήστης, σκεφτόμουν πως η Πελοπόννησος όσο και να θεωρείς πως την έχεις εξερευνήσει, όλο και κάτι καινούργιο έχει να σου δείξει…
