«Είναι από λίγες φορές που επιστρέφοντας από τα ταξίδια, αναρωτιέσαι αν υπάρχουν ακόμα τέτοια μέρη στην Ελλάδα…». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Το τελευταίο σαββατοκύριακο της άνοιξης σκεφτήκαμε να κάνουμε μια εκδρομούλα. Αν και ήμασταν στα πρόθυρα το καλοκαιριού, ο καιρός έκανε πάλι το θαύμα του και ήταν βροχερός. Μελετώντας τις καιρικές προβλέψεις της τελευταίας στιγμής, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την περιοχή του Λεωνιδίου, στην Ν.Α. Πελοπόννησο, μια περιοχή που ήταν –άλλωστε- στους ταξιδιωτικούς προορισμούς μας καιρό τώρα.
Έτσι λοιπόν, το ραντεβού δόθηκε το Σάββατο το πρωί στα Άνω Δολιανά. Εγώ από Καλαμάτα και ο Σάκης με τον Στράτο από την Αθήνα, βρεθήκαμε κατά τις 11μμ. Ήταν μια καλή ευκαιρία να συναντήσουμε τους φίλους μας Γιώργο και Βίκυ και να απολαύουμε τον πρώτο καφέ της ημέρας περιμένοντας τον Γιώργο Ζ. από το Ναύπλιο που θα έφτανε αργότερα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.
Η ώρα περνούσε πολύ ευχάριστα –ως συνήθως- στο «Ονειρολόγιο», συζητώντας διάφορα ταξιδιωτικά θέματα. Κατά τις 3μμ. ήρθε ο Γιώργος Ζ. και μετά από καμιά ώρα ξεκινήσαμε να φτάσουμε στο Λεωνίδιο μέσω του όρους Πάρνωνα. Ακολουθώντας την διαδρομή Μεσορράχη – Αγ.Πέτρος – Πολύδροσο (Τζίτζινα) διασχίσαμε 60χλμ. σε μια εκπληκτική περιοχή αποτελούμενη από πανύψηλα και πυκνά έλατα, κάτι συνηθισμένο για όσους έχουν ταξιδέψει στον Πάρνωνας, καθώς διαθέτει πολύ όμορφα παρθένα τοπία και πολλές χωμάτινες διαδρομές.
Φτάνοντας στο Πολύδροσο, μπήκαμε στο χωριό για μια ολιγόλεπτη στάση στην γραφική πλατεία του, στην οποία βρίσκεται ένας όμορφος ξενώνας, το παλιό σχολείο. Ρωτήσαμε τους ιδιοκτήτες για την διαδρομή που θέλαμε να ακολουθήσουμε μέσω Πλατανάκι – Παλαιοχώρι για να φτάσουμε στον Κοσμά. Μας απέτρεψαν όμως, καθώς ο χωματόδρομος (15χλμ.) ήταν σε άσχημη κατάσταση εξαιτίας των πρόσφατων βροχοπτώσεων. Πέρα όμως από αυτό, οι μηχανές μας δεν ήταν και οι καταλληλότερες για αυτή την περίπτωση.
Έτσι λοιπόν συνεχίσαμε για τα επόμενα 30χλμ. νότια μέχρι να βρεθούμε λίγο έξω από το Γεράκι. Εκεί στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση τον Κοσμά (16χλμ.) και το Λεωνίδιο (42χλμ.). Η ελικοειδής διαδρομή ανέβαινε υψομετρικά μέχρι το όμορφο και γραφικό χωριό του Κοσμά στα 1.200μ. σε ένα τοπίο αποτελούμενο από έλατα. Σταματήσαμε για λίγη ώρα να απολαύσουμε την γραφική πλατεία με τα πετρόχτιστα σπίτια και τα ψηλά πλατάνια, στην σκιά των οποίων οι κάτοικοι απολαμβάνουν τον καφέ και το φαγητό τους.
Η ώρα είχε φτάσει 7μμ. Αν και η απόσταση μέχρι το Λεωνίδιο ήταν μικρή (περίπου 30χλμ.), μας είπαν πως θα χρειαζόμασταν περίπου 45λεπτα για να την διανύσουμε. Επιπλέον, θέλαμε να επισκεφτούμε την Ιερά Μονή Ελώνης (16χλμ.) που βρισκόταν στο δρόμο για τον τελικό προορισμό μας.
Η ιστορία της Μονής ανάγεται στο 1300. Με βάση το ιστορικό, οι βοσκοί της περιοχής έβλεπαν, σε ένα δυσπρόσιτο σημείο της πλαγιάς του Πάρνωνα, ένα φως. Αρχικά δεν του έδωσαν σημασία, η συνέχιση του φαινομένου όμως όξυνε την περιέργεια τους με αποτέλεσμα να καταφύγουν στον επίσκοπο Ρέοντος και Πραστού. Ο επίσκοπος συγκέντρωσε το χωριό και επιχείρησαν να δώσουν μία εξήγηση στο αξιοπερίεργο περιστατικό. Το αποτέλεσαν ήταν να αντιληφθούν ότι επρόκειτο για το φως ενός καντηλιού, το οποίο ήταν αναμμένο μπροστά από μία εικόνα. Το ύψος όμως που βρισκόταν η εικόνα καθιστούσε αδύνατη κάθε προσπάθεια προσέγγισής της.
Η παράδοση αναφέρει πως μετά τις προσευχές τους, η εικόνα κατέβηκε σε χαμηλότερο σημείο. Οι τολμηρότεροι παρευρισκόμενοι σκαρφάλωσαν στο βουνό διαπιστώνοντας πως ήταν μία εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας. Στη συνέχεια έχτισαν ένα πρόχειρο ξύλινο εκκλησάκι, όπου τοποθέτησαν την εικόνα, ενώ για την πρόσβαση σε αυτό κατασκευάστηκε σκάλα από σκοινί.
Σήμερα, η Μονή θα εντυπωσιάσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη με το δέος που προκαλεί όταν την βλέπεις σκαρφαλωμένη στον απότομο βράχο. Την επισκεφτήκαμε και εντυπωσιαστήκαμε τόσο με το μοναστήρι όσο και με το άγριο τοπίο της περιοχής.
Συνεχίζοντας στην ελικοειδή, στενή διαδρομή (17χλμ.) διασχίσαμε το φαράγγι του Δαφνώνα. Κατά τις 8μμ. φτάσαμε στο γραφικό Λεωνίδιο, την πρωτεύουσα της «Τσακωνιάς» με την πλούσια ιστορία. Εκεί συναντήσαμε τον Θοδωρή, μέλος της «Μοτοπαρέας Λεωνίδιου», μιας ομάδας μοτοσικλετιστών με πολλές δραστηριότητες.
Ο Θοδωρής δίνοντας μαθήματα πραγματικής φιλοξενίας, άφησε τις κοινωνικές υποχρεώσεις του και ήρθε να μας συναντήσει. Του ζητήσαμε κάπου για φαγητό και μας πρότεινε μια όμορφη ταβέρνα, με γευστική κουζίνα. Κάθισε μαζί μας για αρκετή ώρα, μέχρι να έρθει ο Μανώλης ένα ακόμα μέλος της «Μοτοπαρέας», προκειμένου να μην μείνουμε μόνοι. Όπως ήταν αναμενόμενο είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για ταξίδια και μοτοσικλέτες, καθώς επίσης και για διάφορα θέματα της τοπικής κοινωνίας. Με την ευχάριστη παρέα τους, η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Πέρα από τα παιδιά, ο κόσμος ήταν πολύ φιλικός και μας καλωσόριζαν με χαμόγελο… κάτι που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας.
Ο Μανώλης και ο Θοδωρής μας προσκάλεσαν να παρακολουθήσουμε όλοι μαζί τον τελικό του Champions League σε μια καφετέρια. Για διανυκτέρευση είχαμε σκοπό να κάνουμε ελεύθερο camping, όμως ο Μανώλης μας πρότεινε να κατασκηνώσουμε στο οικόπεδο ενός συγγενή του δίπλα στην θάλασσα, στο χωριό Πλάκα (4χλμ.). Έτσι λοιπόν, αργά το βράδυ, βρεθήκαμε να στήνουμε τις σκηνές μας με την βοήθεια των φώτων των μοτοσικλετών. Μόλις τελειώσαμε κάτσαμε να απολαύσουμε το τσίπουρο –που μας κέρασαν τα παιδιά από το «Ονειρολόγιο»-, συνοδεία του ήχου των κυμάτων και μουσικής, συζητώντας για μελλοντικά ταξίδια…
Επόμενη μέρα…
Οι πρώτες ηλιαχτίδες ήταν ικανές να μας ξυπνήσουν… Σηκωθήκαμε γρήγορα, κυρίως υποκινούμενοι από την περιέργεια μας να δούμε το μέρος που είχαμε κατασκηνώσει με το φως της ημέρας. Ήταν εντυπωσιακό… λίγα μόνο μέτρα από την παραλία… Μαζέψαμε τις σκηνές μας και πήγαμε προς το Λεωνίδιο για να βρούμε κάτι να φάμε για πρωινό.
Σκοπός μας ήταν να επισκεφτούμε τα χωριά που βρίσκονταν νότια του Λεωνιδίου. Αφού διανύσαμε, λοιπόν, 6χλμ. από την Πλάκα, συναντήσαμε το παραθαλάσσιο χωριό Πούλιθρα. Τα πέτρινα σπίτια του είχαν εντυπωσιακή θέα στο Μυρτώο Πέλαγος.
Προσπερνώντας το χωριό η ανηφορική ελικοειδής διαδρομή σκαρφάλωνε στον Πάρνωνα προσφέροντας μια εκπληκτική θέα. Ο δρόμος περνούσε μέσα από τα χωριά Πυργούδι (3χλμ.) και Πελετά (9χλμ.), πριν καταλήξει σε ένα άγονο οροπέδιο. Εκεί φιλοξενούνται τα Κουνουποχώρια που τα περισσότερα από αυτά είναι δύσκολα προσεγγίσιμα λόγω του οδικού δικτύου. Συνεχίζοντας, ο δρόμος ανέβαινε υψομετρικά φτάνοντας τα 1200μ., όπου συναντήσαμε και πάλι ψηλά και πυκνά έλατα, λίγο έξω από το χωριό Κουνουπιά. Στα λιγοστά πέτρινα σπίτια του υπάρχει και ένα καφενείο, που ήταν όμως κλειστό.
Οδηγώντας με νότια κατεύθυνση, θέλαμε να φτάσουμε μέχρι το χωριό Μαρί (5χλμ.), που μας είχαν προτείνει ο Θοδωρής και ο Μανώλης. Μόλις φτάσαμε συνειδητοποιήσαμε γιατί επέμεναν να πάμε… Τα πολλά νερά που τρέχουν δημιουργούν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, αποτελούμενο από μικρούς καταρράκτες στην σκιά πανύψηλων πλατάνων… το νερό πολύ κρύο… Καθίσαμε για αρκετή ώρα, ψάχνοντας αφορμές για να καθυστερήσουμε την αναχώρησή μας…
Επιστρέψαμε και κάναμε μια στάση για καφέ στην πλατεία του χωριού Πελετά. Παρατηρώντας τα κτήρια μπορούσες να διαπιστώσεις πως ήταν πέτρινα νεοκλασικά. Κάποια από αυτά ήταν συντηρημένα, ενώ τα νεόχτιστα σπίτια ήταν ελάχιστα…
Κατά τις 3μμ. αφήσαμε τα Πελετά και ακολουθώντας την διαδρομή Αμυγδαλιά – Πηγάδι, προσεγγίσαμε τον οικισμό Φωκιανό και τον ομώνυμο όρμο. Η διαδρομή κατηφορική και με πολλές κλειστές στροφές. Παρόλα αυτά η θέα του Μυρτώου Πελάγους σε συνδυασμό με την άγρια ομορφιά ορεινών όγκων, δημιουργούσαν έναν μοναδικό αποτέλεσμα!
Περίπου 2χλμ. πριν τον οικισμό συναντήσαμε έναν σχετικά βατό χωματόδρομο. Η περιοχή είναι, επίσης, γνωστή καθώς φιλοξενεί έναν υδροβιότοπο με πλήθος πτηνών. Διασχίζοντας τον χωματόδρομο ανάμεσα στην παραλία και τον υδροβιότοπο, φτάσαμε στον μικρό λιμανάκι με τις λιγοστές ψαρόβαρκες. Τα εντυπωσιακά καταγάλανα νερά του, πραγματικά, μας εντυπωσίασαν!!!
Σταθήκαμε πολύ τυχεροί και η μοναδική ταβέρνα του οικισμού ήταν ανοιχτή! Ήταν το καταλληλότερο μέρος και η καταλληλότερη στιγμή να σταματήσουμε για φαγητό. Οι πελάτες λιγοστοί και αυτοί ξένοι… είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως άνθρωποι από άλλες χώρες γνωρίζουν άγνωστες όμορφες γωνιές της Ελλάδας, που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε…
Η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής πως το Λεωνίδιο. Δυστυχώς ο ουρανός είχε βαρύνει πάρα πολύ και η βροχή που θα συναντούσαμε ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη. Στο χωριό Πυργούδι, στρίψαμε αριστερά προκειμένου να ακολουθήσουμε μια πανέμορφη διαδρομή (10χλμ.) που οδηγούσε στο Λεωνίδιο μέσω του χωριού Τσιτάλια. Όμως ο καιρός δεν μας έκανε το χατίρι να την απολαύσουμε, καθώς λίγο μετά άρχισε μια δυνατή βροχή που έκανε την οδήγηση μάλλον επικίνδυνη…
Όταν φτάσαμε στο Λεωνίδιο –υπό ασταμάτητη βροχή- σχεδόν δεν χαιρετηθήκαμε, ακολουθώντας διαφορετικές πορείες, εγώ προς Καλαμάτα (μέσω Σπάρτης – Ταΰγετου) και οι υπόλοιποι προς Αθήνα (μέσω Ναυπλίου). Η βροχή ήταν πολύ δυνατή και κράτησε μέχρι τον Ταΰγετο, σε ένα οδικό δίκτυο που δεν σου άφηνε περιθώρια να χαλαρώσεις ούτε στιγμή!
Παρόλα αυτά, φτάνοντας στο «Τουριστικό» του Ταϋγέτου, η βροχή είχε σταματήσει. Έκανα μια στάση να αλλάξω μπλούζα και να βγάλω τα αδιάβροχα. Δεν ένιωθα καθόλου κουρασμένος… Ένιωθα γεμάτος εικόνες και ανανεωμένος από τα μέρη που είχαμε επισκεφτεί, αλλά κυρίως τους φιλόξενους ανθρώπους που είχαμε γνωρίσει… Δυστυχώς λόγω του τρόπου που φύγαμε, δεν είχαμε την ευκαιρία να τους ευχαριστήσουμε για την φιλοξενία τους… ίσως τελικά αυτό να αποτελεί την αφορμή να τους ξαναεπισκεφτούμε σύντομα…
Να είναι πάντα καλά… Τους ευχαριστούμε για όλα!!!
