Είχε αρχίσει να μυρίζει καλοκαίρι. Αποφάσισα να αναχωρήσω για Καλαμάτα. Η ελάχιστη κίνηση στον δρόμο έκανε την οδήγηση απολαυστική. Αφού πέρασα την Τρίπολη (150χλμ. από την Αθήνα), συνέχισα με προορισμό την Μεγαλόπολη (34χλμ.) ακολουθώντας τον μοναδικό δρόμο με τις πολλές στροφές. Η συγκεκριμένη διαδρομή δεν είναι ό,τι το καλύτερο από άποψη ποιότητας κατασκευής και κατάστασης. Αποτελεί, όμως, μια ευχάριστη αλλαγή, μετά την μονοτονία του αυτοκινητόδρομου Αθηνών – Τρίπολης.
Ακολούθησα τον περιφερειακό δρόμο της Μεγαλόπολης, με οδηγό την σήμανση για Καλαμάτα. Πλησιάζοντας τον κόμβο για Αγία Θεοδώρα (6χλμ. μετά την Μεγαλόπολη), για μια ακόμα φορά μου ήρθε στο μυαλό το ίδιο πράγμα που σκεφτόμουν κάθε φορά που πλησίαζα την τοποθεσία: οι αναμνήσεις από την τελευταία επίσκεψη στο εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας πριν 15 χρόνια μαζί με τους γονείς μου... Βυθισμένος στις αναμνήσεις, έφτασα στον κόμβο. Ασυναίσθητα άνοιξα φλας για δεξιά....!!!
Κινούμενος στο ερημικό επαρχιακό δίκτυο, η περιέργειά μου άρχισε να αυξάνεται. Αναρωτιόμουν κατά πόσο θα είχε αλλάξει το μέρος μετά το πέρασμα τόσων χρόνων. Η διαδρομή ήταν απολαυστική, μέσα σε μια απίστευτη βλάστηση, που γινόταν εντυπωσιακότερη όσο πλησίαζα στον τελικό προορισμό. Μόλις έφτασα στην περιοχή «Καθίστρες», πέρασα δίπλα από την νεόκτιστη μικρή εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Από εκεί και πέρα, η κατηφορική διαδρομή περίπου 3-5χλμ. γίνεται στενότερη και η βλάστηση εντονότερη. Σε μερικά σημεία της διαδρομής, μάλιστα, συνάντησα κατεστραμμένα τμήματα του δρόμου, χωρίς όμως δυσκολίες διέλευσης. Το τοπίο, όμως, με αντάμειβε χωρίς αμφιβολία!
Στις τελευταίες στροφές πριν το εξωκλήσι μπορούσα, πλέον, να ακούσω το ποτάμι.... Επιτέλους, έφτασα στην αλάνα που βρίσκεται δίπλα μπροστά του. Μέσα από ένα πλατανόδασος βρίσκεται το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας. Στους περισσότερους είναι γνωστό για το «περίεργο» φαινόμενο που παρουσιάζει: 12 πανύψηλα πλατάνια υψώνονται πάνω από την Αγία Θεοδώρα, οι κορμοί των οποίων ξεκινούν από το μικρό κτίσμα που δεν ξεπερνά τα 10 τετραγωνικά! Παρατηρώντας το, το εντυπωσιακό είναι πως δεν μπορείς να καταλάβεις που μπορεί να βρίσκονται οι ρίζες των τεράστιων αυτών δέντρων! Σου δίνεται η εντύπωση πως ξεφυτρώνουν μέσα από τους τοίχους!!! Δεν γνωρίζω να σας πω για την ιστορία του. Αν δεν κάνω λάθος συνδέεται με ανακάλυψη κάποιας εικόνας της ομώνυμης αγίας που βρέθηκε στην τοποθεσία. Ακριβώς κάτω από το μικροσκοπικό αυτό κτίσμα, αναβλύζει πόσιμο, δροσερό νερό.
Για αρκετή ώρα περιεργάστηκα τον χώρο και το εκκλησάκι περιμετρικά αλλά και από στο εσωτερικό του. Δεν μπόρεσα να καταλήξω σε έναν ασφαλές συμπέρασμα για το αξιοπερίεργο αυτό φαινόμενο... Ο ευρύτερος χώρος, είχε αλλάξει σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψή μου πριν 15 χρόνια. Ευτυχώς, όχι ακαλαίσθητα! Είχε γίνει μια διαμόρφωση με πέτρες, που διευκόλυναν την προσέγγιση. Μοναδική παραφωνία αποτελούσαν οι λιγοστοί -ευτυχώς- μικροπωλητές κεριών και διάφορων σουβενίρ –κάτι σύνηθες σε αξιοθέατα αυτού του είδους...
Μετά από καμιά ώρα, αναχώρησα με προορισμό την Καλαμάτα. Οδηγώντας στην υπέροχη καταπράσινη διαδρομή, σκεφτόμουν πως το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας αποτελεί ένα αξιόλογο προορισμό, είτε από άποψη θρησκευτική, είτε φυσιολατρική είτε από καθαρά εκδρομική τουριστική αναζήτηση.
