Πέρασε αρκετός καιρός από την προηγούμενη εκδρομή. Η παρατεταμένη κακοκαιρία μας είχε «καθηλώσει» και περιμέναμε με ανυπομονησία κάποια καλυτέρευση του καιρού, προκειμένου να εξορμήσουμε…
Οι μετεωρολογικές προβλέψεις για το συγκεκριμένο σαββατοκύριακο ήταν ενθαρρυντικές… χωρίς δεύτερη σκέψη, αρπάξαμε την ευκαιρία για μια εκδρομή στην κεντρική Πελοπόννησο.
Το ραντεβού δόθηκε στο «Ονειρολόγιο», το συμπαθητικό καφέ των φίλων μας, του Γιώργου και της Βίκυς, στα Άνω Δολιανά (25χλμ. από την Τρίπολη). Είχαμε αρκετό καιρό να τους επισκεφτούμε και θέλαμε μόνο μια αφορμή για να το κάνουμε. Επιπλέον, ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουν την περιοχή και οι φίλοι που συμμετείχαν στην εκδρομή.
Κατά τις 10.30πμ. συναντηθήκαμε όλοι μαζί στα Άνω Δολιανά. Το χιονισμένο τοπίο είχε μια ξεχωριστή ομορφιά. Οι φιλόξενοι φίλοι μας χάρηκαν με την επίσκεψη – έκπληξη και αμέσως μας σέρβιραν καφεδάκια και σπιτική καστανόπιτα, που αποτελεί μια από τις σπεσιαλιτέ τους. Η ώρα περνούσε ευχάριστα συζητώντας τα μελλοντικά τους σχέδια για το μαγαζί, αλλά και για διάφορα ταξίδια. Τους καφέδες διαδέχθηκαν τα ρακόμελα. Ό,τι καλύτερο για να ζεσταθούμε λίγο, καθώς –παρά την λιακάδα που επικρατούσε- η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 5-6 βαθμούς.
Η ώρα είχε φτάσει 1μμ., όταν αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε –αν και θέλαμε να καθίσουμε περισσότερο. Κάθε φορά αυτό συμβαίνει, όταν επισκεπτόμαστε το «Ονειρολόγιο». Προορισμός μας ήταν το χωριό Λαγκάδια (76χλμ.). Με προσοχή φύγαμε από τα Άνω Δολιανά, λόγω πάγου, με κατεύθυνση την Τρίπολη. Ακολουθώντας τις πινακίδες για νοσοκομείο –αν και μπερδευτήκαμε λίγο- οδηγήσαμε στην διαδρομή Βυτίνα μέσω Αλωνίσταινας (45χλμ.). Ο ελικοειδής δρόμος σκαρφάλωνε στα 1450μ. υψόμετρο, προσφέροντας σημεία με εντυπωσιακή πανοραμική θέα. Την βλάστηση της περιοχής αποτελούσαν πεύκα, καστανιές και έλατα.
Ο δρόμος έφτανε λίγο έξω από την Βυτίνα (55χλμ.) Ακολουθώντας την πινακίδα για Πύργο, κατευθυνθήκαμε δυτικά σε μια διαδρομή με άνετες στροφές για τα επόμενα 25χλμ.
Περίπου 2-3 στροφές πριν τα Λαγκάδια, ξεπρόβαλε το χωριό σκαρφαλωμένο στην πλαγιά του βουνού. Η θέα δεν μας άφησε κανένα απολύτως περιθώριο να μην σταματήσουμε προκειμένου να ρεμβάσουμε και να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες.
Η γραφικότατη αυτή αρκαδική κωμόπολη, είναι ένα πέτρινο κομψοτέχνημα, με εντυπωσιακά πέτρινα διώροφα και τριώροφα σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά σε απότομη πλαγιά, με τρεχούμενα νερά, σε ένα ορεινό επιβλητικό τοπίο. Είναι η πατρίδα των Δεληγιαννέων αλλά και άλλων οπλαρχηγών και αγωνιστών του 1821. Η κεντρική πλατεία του χωριού, φιλοξενεί καφενεία και τα εστιατόρια. Στέκει ακριβώς στο χείλος της ρεματιάς και είναι γεμάτη από πλατάνια. Επιλέξαμε ένα από τα εστιατόρια για φαγητό. Το τζάκι που διέθετε, αποτέλεσε την λύτρωσή μας στο κρύο που επικρατούσε...
Η ώρα είχε φτάσει 5μμ. όταν ζητήσαμε τον λογαριασμό. Δυστυχώς θα νύχτωνε κατά τις 6μμ. και θέλαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στην εθνική οδό Τρίπολης-Κορίνθου, προκειμένου να μην έχουμε προβλήματα με πάγο.
Λίγο πριν την εθνική και αφού δεν είχε ακόμα νυχτώσει, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την εντυπωσιακή Αγία Φωτεινή, που βρίσκεται περίπου 3χλμ. από το οδικό δίκτυο Βυτίνας-Τρίπολης. Η εκκλησία με την «παράξενη» αρχιτεκτονική βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Μαντίνειας. Ο τρόπος που είναι χτισμένη σε παραπέμπει περισσότερο σε αρχαίο ελληνικό ναό και λιγότερο σε εκκλησία. Προσωπικά, σε όσους την έχω δείξει έχουν εντυπωσιαστεί με την ιδιαιτερότητά της, σε σημείο ο αρχαιολογικός χώρος να περνά απαρατήρητος…
Φτάνοντας στην εθνική οδό χαιρετηθήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Αθήνα και Καλαμάτα. Το μυαλό μας ήδη αναζητούσε τον προορισμό της επόμενης εκδρομής…
