Μετά από αρκετό καιρό παραμονής στην Μεσσηνία, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε μια περιοχή στα βορειοανατολικά του νομού, που συνορεύει με τους όμορους νομούς Λακωνίας - Αρκαδίας. Εκτίνεται μεταξύ των Βρομοβρυσαίικων ορέων και της Γούπατα Ράχης, στα βόρεια του Ταϋγέτου. Πριν αρκετό καιρό κάποιοι φίλοι κυνηγοί με είχαν πληροφορήσει για το συγκεκριμένο μέρος.Μου είχαν εξάψει την φαντασία τόσο, ώστε να ψάχνω την ευκαιρία για το επισκεφτώ.
Με έδρα μας ένα χωριό μετά την Μεσσήνη, πραγματοποιήσαμε μια διαδρομή 160χλμ., που -σχεδόν στο σύνολό της- ήταν επαρχιακός δρόμος. Ακόμα και στο τμήμα Παραδείσιων – Ασπροχώματος (που είναι μέρος της εθνικής οδού Τρίπολης – Καλαμάτας) η διαδρομή είναι ευχάριστη.
Με σύμμαχο τον καιρό ξεκινήσαμε με κατεύθυνση την Τρίπολη. Στον κόμβο του χωριού Θουρία, στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας την πινακίδα για Πολιανή. Η ανηφορική διαδρομή, περίπου 10χλμ., προσφέρει μια μοναδική θέα του Μεσσηνιακού κάμπου. Αν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να διακρίνεις το ακρωτήριο Ακρίτα αλλά και το Ταίναρο που σου δίνουν την εντύπωση πως «κυκλώνουν» τον Μεσσηνιακό κόλπο.
Σύντομα η διαδρομή «μπαίνει» στα βουνά. Ο στενός δρόμος –καλής ποιότητας- συνεχίζει παράλληλα με το φαράγγι, δίνοντας την ευκαιρία στον επισκέπτη να βρεθεί σε τοπία διαφορετικά με εκείνα που φαντάζεται για την Μεσσηνία. Μετά από μερικά χιλιόμετρα συναντήσαμε το εξωκλήσι των Αγίων Ανάργυρων. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει απαρατήρητο. Πρόκειται για έναν μικρό ναό που βρίσκεται στο εσωτερικό ενός βράχου! Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση για τον επισκεφτούμε και πραγματικά μας εντυπωσίασε!
Ακολουθώντας την όμορφη διαδρομή φτάσαμε στο κόμβο για Πολιανή (1χλμ.), την γενέτειρα του ήρωα 1821, Παπαφλέσσα. Στο μικρό γραφικό χωριό δεν συναντήσαμε κανέναν… παρόλα αυτά αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κανείς. Αφήσαμε το χωριό και οδηγήσαμε σε μια περιοχή που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα πλατάνια, τα φύλλα των οποίων δημιουργούσαν μοναδικές χρωματικές αποχρώσεις. Σε πολλά σημεία κατά μήκος της δρόμου μας συνόδευε ένα ορμητικό ρέμα αναγκάζοντας μας να σταματήσουμε αρκετές φορές για να φωτογραφίσουμε το τοπίο!
Λίγο πριν το χωριό Δυρράχιο συναντήσαμε την διασταύρωση για Σπάρτη. Πριν στρίψουμε αποφασίσουμε να ρίξουμε μια ματιά στο χωριό. Ήταν σαφώς πιο «ζωντανό» αλλά το ίδιο γραφικό με την Πολιανή. Διαθέτει, μάλιστα, εστιατόριο-καφετέρια. Επιστρέψαμε λοιπόν στην διασταύρωση και ακολουθήσαμε μια εκπληκτική στενή διαδρομή μέσα από πανύψηλα έλατα, που σε παρέπεμπαν σε τοπία αλπικά!!! Δεν μπορούσα να πιστέψω πως η περιοχή μπορούσε να διαθέτει τέτοιες ομορφιές!
Η διαδρομή ανέβαινε υψομετρικά φτάνοντας 1250μ. μέχρι την διασταύρωση για Νεοχώρι (1χλμ.). Κάναμε μια στάση για να απολαύσουμε το παγωμένο νερό μιας βρύσης που βρίσκεται κοντά σε ένα εξωκλήσι. Το Νεοχώρι είναι γνωστό –σε πολλούς- για την ταβέρνα που διαθέτει. Αποφασίσαμε όμως να μην δοκιμάσουμε την κουζίνα της, καθώς ξέραμε πως αν καθόμασταν μάλλον δεν θα ολοκληρώναμε την διαδρομή που είχαμε σχεδιάσει… Παρόλα αυτά, επισκεφτήκαμε το χωριό και εντυπωσιαστήκαμε με την είσοδό του που βρίσκεται μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή από πλατάνια και άγριες καστανιές!
Επιστρέψαμε στην διασταύρωση και συνεχίσαμε σε μια στενή και ελικοειδή διαδρομή για περίπου 10χλμ. κατάφυτη από έλατα και ψηλά πεύκα. Σε ένα σημείο συναντήσαμε ένα στενό κάθετο ανηφορικό δρόμο και την μόλις διακρινόμενη μικρή πινακίδα για Γεωργίτσι (7χλμ). Για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα αν ήταν σωστή η κατεύθυνση που ακολουθήσαμε και αν θα ήταν ασφαλτοστρωμένη η συνέχειά της. Ανεβήκαμε υψομετρικά μέχρι τα 1450μ. μέχρι το «Μνημείο Πεσόντων κατά την γερμανική κατοχή», σε ένα σημείο που μόλις μετά βίας μπορούσες να διακρίνεις τον ουρανό εξαιτίας της πυκνής βλάστησης!
Από εκεί και πέρα κατηφορίσαμε σε μια ελικοειδή διαδρομή που σε μερικά σημεία της μετά δυσκολίας χωρούσε ένα όχημα! Η θέα ήταν φανταστική, καθώς μπορούσες να διακρίνεις τον Ταΰγετο και την πεδιάδα του ποταμού Ευρώτα. Λίγο παρακάτω συναντήσαμε το χωριό Γεωργίτσι, που βρίσκεται κυριολεκτικά «σκαρφαλωμένο» στους απότομους ορεινούς όγκους. Η ευρύτερη περιοχή είναι κατάφυτη από καστανιές και από παντού τρέχουν νερά. Το Γεωργίτσι διαθέτει μερικά αξιοθέατα: παλιές εκκλησίες, μνημείο αεροπόρων, ένα αεροπλάνο, ένα μικρό καταρράκτη και μια κεντρική πλατεία με έναν τεράστιο πλάτανο. Κάναμε μια στάση για να αγοράσουμε κάστανα. Σκεφτήκαμε να πιούμε ένα καφεδάκι, αλλά η ώρα είχε περάσει και το πιθανότερο ήταν πως θα μας έπιανε η νύχτα. Προτιμώντας να απολαύσουμε και την υπόλοιπη διαδρομή, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε.
Ακολουθώντας μια όμορφη και γραφική πορεία, περάσαμε τα συμπαθητικά χωριά Αγοριανή και Λογκανίκος, για να φτάσουμε στην διασταύρωση που οδηγούσε (δεξιά κατεύθυνση) στις πηγές του ποταμού Ευρώτα (8χλμ). Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο και επιστρέψαμε στην προηγούμενη διασταύρωση με κατεύθυνση το κεφαλοχώρι Λεοντάρι. Η περιοχή διαθέτει διαδρομές για εναλλακτικούς προορισμούς ανάλογα για πού θέλεις να πας πχ. Σπάρτη, Τρίπολη, Μεγαλόπολη, κα.
Εμείς προτιμήσαμε να επιστρέψουμε στην Καλαμάτα επιλέγοντας την συντομότερη διαδρομή μέσω Λεονταρίου – Παραδείσιων προκειμένου να καταλήξουμε στην εθνική οδό Τρίπολης – Καλαμάτας. Το σίγουρο είναι πως θα ξαναεπισκεφτούμε την περιοχή. Μπαίνοντας στο Λεοντάρι στρίψαμε αριστερά στην διασταύρωση ακολουθώντας την πορεία Ελληνίτσα και Παραδείσια. Περάσαμε από την γραφική μικρή πλατεία που φιλοξενεί μια παλαιά βυζαντινή εκκλησία. Το χωριό είναι χτισμένο στους πρόποδες ενός βράχου, στην κορυφή του οποίου βρίσκονται τα απομεινάρια ενός φρουρίου. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και δεν σταματήσαμε για να το επισκεφτούμε. Απολαύσαμε μόνο την θέα φεύγοντας.
Η διαδρομή μέχρι τα Παραδείσια περνούσε μέσα από μια καμένη περιοχή (μάλλον από τις μεγάλες καταστροφικές πυρκαγιές του 2007). Τα μελανά χρώματα του δειλινού δημιουργούσαν ένα μυστηριακό τοπίο καθώς οι γυμνοί καμένοι κορμοί κάλυπταν την ευρύτερη περιοχή… Φτάνοντας στο Παραδείσια είχε πλέον νυχτώσει. Πήραμε τον δρόμο για Καλαμάτα (50χλμ).
Το στομάχι μας είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. Βλέποντας την πινακίδα που οδηγούσε στο χωριό «Πήδημα», θυμήθηκα για μια ταβέρνα που μου είχαν προτείνει παλιότερα. Δεν χάσαμε την ευκαιρία να την επισκεφτούμε. Πιο συγκεκριμένα, στρίψαμε αριστερά στον κόμβο μετά το χωριό Αριοχώρι. Λίγο πριν το χωριό συναντήσαμε στην πινακίδα δίπλα στο ποτάμι. Το όνομά της δεν το γνωρίζω, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην την δει κάποιος περνώντας από εκεί. Είναι γνωστή για στην σπεσιαλιτέ της: κοτόπουλο με πατάτες, μακαρόνια ή χυλοπίτες. Μην περιμένετε να δείτε πολυτέλειες, ούτε να σας σερβίρουν… καθώς θα πρέπει να αυτοσερβιριστείτε! Η ηλικία της ξεπερνά τα 50-60 χρόνια και η φήμη της ολοένα μεγαλώνει ενώ οι τιμές παραμένουν χαμηλές… Το σίγουρο είναι άξιζε τον κόπο και σίγουρα μπορεί να αποτελέσει ένα από τα «γευστικά» αξιοθέατα της Μεσσηνίας.
Επιστρέφοντας μια ερώτημα πλανιόταν στο μυαλό μου… «πόσα όμορφα μέρη διαθέτει η περιοχή που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε;». Όσοι βρεθείτε στην Μεσσηνία επισκεφτείτε την συγκεκριμένη διαδρομή… θα αλλάξετε άποψη για την περιοχή!
