Αν και μεγάλο μέρος της συγκεκριμένης διαδρομής, το έχουμε επισκεφθεί κατά το παρελθόν. Παρόλα αυτά δεν χάσαμε την ευκαιρία -αυτή την φορά με αρκετά νέα πρόσωπα στην παρέα και μικρό-αλλαγή του οδοιπορικού, να το εξερευνήσουμε! Ένα άλλο στοιχειό που μας έκανε να το τολμήσουμε, είναι οι πολύ καλές καιρικές συνθήκες, που σε άλλη εποχή, θεωρείται αδύνατο να το καταφέρναμε.
Κυριακή πρωί, ώρα 9,30 στο γνωστό Δαφνί είχε δοθεί το ραντεβού. Ξεκινήσαμε διανύοντας την εθνική οδό Αθηνών - Τριπόλεως, μέχρι την σήραγγα του Αρτεμισίου, όπου γίνονταν έργα την περίοδο αυτή. Λίγο μετά, στον κόμβο της Νεστάνης, στρίψαμε δεξιά προς Λεβίδι - Βυτίνα. Περάσαμε το όμορφο χωριό του Λεβιδίου, ώσπου φτάσαμε στο γνωστό και γραφικό χωριό της Βυτίνας. Αποτελεί γνωστό μοτοσυκλετιστικό προορισμό και αυτό το διακρίνεις εύκολα, αφού κάθε Σαββατοκύριακο γεμίζει η πλατεία του χωριού από μηχανές. Έτσι και εμείς, δεν χάσαμε την ευκαιρία να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας και να απολαύσουμε την λιακάδα.
Στην συνέχεια ξεκινήσαμε για Δημητσάνα. Αφού διανύσαμε 15 χιλιόμετρα βρήκαμε την διασταύρωση της Καρκαλούς. Στρίψαμε αριστερά και στην συνέχεια βρεθήκαμε στη πανέμορφη Δημητσάνα. Πρόκειται για ένα παραδοσιακό χωριό, χτισμένο στην κορυφή βουνού με πολλές ταβέρνες και καφετερίες. Σταματήσαμε για μερικές φωτογραφίες και είπαμε κάποια άλλη φορά να το εξερευνήσουμε καλυτέρα.
Επόμενος σταθμός η Στεμνίτσα. Στην διαδρομή προς τα εκεί, θα ήθελα να αναφέρω ότι έχει μια καταπληκτική θέα της γύρω περιοχής, ενώ στο βάθος διακρίνεται ο Λούσιος ποταμός. Μπαίνοντας στην Στεμνίτσα, διακρίνεις αμέσως τα πετρόχτιστα σπίτια , τα πλακόστρωτα σοκάκια και γενικά μια προσπάθεια να διατηρηθεί το παραδοσιακό και γραφικό, στο χωριό. Εκεί, κάναμε την δεύτερη στάση μας, αυτή την φορά για φαγητό, στην όμορφη πλατεία του χωριού που διαθέτει παραδοσιακά ταβερνάκια, με καταπληκτική τοπική κουζίνα.
Είχε πλέον, φτάσει μεσημέρι και ξεκινήσαμε ακολουθώντας το δρόμο προς Ελάτη - Βυτίνα. Είναι ουσιαστικά μια «κυκλική» διαδρομή μέσα στο όρος Μαίναλο. Αφού βγήκαμε από την Στεμνίτσα μετά από 3 χλμ., στρίψαμε αριστερά και στην συνέχεια μετά από 11 χλμ., στρίψαμε πάλι αριστερά προς Ελάτη. Αυτή η διαδρομή είναι από τις ωραιότερες που έχω οδηγήσει. Η βλάστηση είναι οργιώδης και τα έλατα φτάνουν τόσο ψηλά που σου κρύβουν τον ήλιο. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση σε μια πετρόχτιστη πηγή, για να απολαύσουμε την φύση και να χαλαρώσουμε.
Αφού ξαναβρεθήκαμε έξω από την Βυτίνα, αποφασίσαμε να πάρουμε άλλο δρόμο επιστροφής, μέσω του Χιονοδρομικού κέντρου. Έτσι στρίψαμε δεξιά και ξεκινήσαμε την πανέμορφη ανηφορική διαδρομή, ώσπου βρεθήκαμε στο Χιονοδρομικό σε υψόμετρο 1700μ. Βεβαίως τέτοια εποχή ήταν κλειστό. Τέλος, κάναμε μια τελευταία στάση για καφέ στην πλατεία του Λεβιδίου όπου συζητήσαμε για την ομορφιά των ορεινών όγκων της κεντρικής Πελοποννήσου.
Μια από τις ομορφότερες διαδρομές της Ελλάδας που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε . Θέλει πάρα πολύ προσοχή τους χειμερινούς μήνες, αφού πιάνει πάγο, έχει μάλιστα και σχετική σήμανση σε πολλά σημεία.
