Η ηλιόλουστη μέρα ήταν καλύτερη αρχή για την άνοιξη, που είχε πλέον φτάσει και ημερολογιακά!!! Το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας, μας κράτησε στα κρεβάτια μέχρι αργά, οπότε και η αναχώρηση μας πραγματοποιήθηκε κατά τις 12.
Με αφορμή της επίσκεψης του Στράτου στην Μεσσηνία, αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα προς την δυτική πλευρά του νομού και ειδικότερα προς την Κυπαρισσία. Προσωπικά, αν και έχω περιπλανηθεί αρκετά στην περιοχή, η πόλη της Κυπαρισσίας ήταν από τα μέρη που γνώριζα ελάχιστα. Η συγκεκριμένη εκδρομή ήταν μια καλή ευκαιρία για μια επίσκεψη…
Πρότεινα να ακολουθήσουμε την διαδρομή: Στέρνα – Παλαιόκαστρο - Σελλάς – Βρύσσες – Κυπαρισσία. Θα την χαρακτήριζα «ορεινή» -για τα δεδομένα του νομού- καθώς διασχίζει τα Κυπαρίσσια Όρη, χωρίς όμως το οδικό δίκτυο να ξεπερνά στα 850μ.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με την θερμοκρασία να έχει σκαρφαλώσει στους 20 βαθμούς!!! Οδηγούσαμε μέσα σε ελαιώνες. Η καταπράσινη χλόη έκανε αισθητή την παρουσία της, ενώ τα μικρά λουλούδια δημιουργούσαν κίτρινες και λευκές αποχρώσεις! Ο δρόμος –ιδίως μετά το χωριό Στέρνα- ήταν στενός με πολλές στροφές.
Μετά τα χωριά Δραΐνα – Κορομηλιά και Παλαιόκαστρο (Ξηροκάσι), αντικρίσαμε το φρούριο του Λατζουνάτου, που δέσποζε στην κορυφή ενός βράχου. Συνεχίζοντας σε μια ελικοειδή διαδρομή, χωρίς να συναντήσουμε ούτε ένα όχημα, φτάσαμε κάτω από το φρούριο (μέσω ενός βατού χωματόδρομου 200-300μ.) Η θέα ήταν εντυπωσιακή! Από την μια μεριά μπορούσαμε να διακρίνουμε τον χιονισμένο Ταΰγετο, τον Μεσσηνιακό κάμπο και από την άλλη τον κόλπο της Κυπαρισσίας!
Το φρούριο του Λατζουνάτου (Σαφλαούρο) βρίσκεται χτισμένο σε στρατηγικό σημείο, καθώς επιτρέπει την εποπτεία της Μεσσηνιακής πεδιάδας και των βουνών Αρκαδίας και Τριφυλίας. Χρονολογείται στα τέλη του 13ου με τις αρχές του 14ου αιώνα. Το σχήμα του είναι ορθογώνιο και αποτελείται από ένα περίβολο, στα δυτικά και νότια του οποίου οι τοίχοι διαμορφώνουν πολλαπλά επίπεδα. Στα νοτιοδυτικά 2 συμμετρικοί πύργοι συμπληρώνουν την οχύρωση.
Συνεχίζοντας στο ίδιο οδικό σκηνικό, φτάσαμε στο χωριό Μουριατάδα. Συναντήσαμε μια πινακίδα που έδειχνε την κατεύθυνση προς την Μονή Παναγιάς Κατσικάδας (5-6χλμ). Το σημείο που βρίσκεται η μονή, προσφέρει μια εκπληκτική πανοραμική θέα του Ιονίου Πελάγους… Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση και συνεχίσαμε προς Κυπαρισσία.
Έχοντας διανύσει 60χλμ. μπήκαμε στην πόλη της Κυπαρισσίας και κατευθυνθήκαμε απευθείας προς την Άνω Πόλη. Πρόκειται για την περιοχή της που βρίσκεται κοντά στο κάστρο και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέα. Τα κτίρια κρατούν την γραφικότητα και οποιαδήποτε αλλαγή είναι εφικτή, μόνο και εφόσον δεν αλλοιώνει τον παραδοσιακό χαρακτήρα. Εκεί είναι και το παραδοσιακό καφενείο «Παλαιά Αγορά». Οι ιδιοκτήτες του με πολύ μεράκι, δημιούργησαν έναν όμορφο χώρο στον οποίο μπορείς να πιεις τον καφέ σου και όχι μόνο! Καθίσαμε για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας τον Κυριακάτικο καφέ μας…
Νωρίς το απόγευμα, αποφασίσαμε να περιπλανηθούμε στο τμήμα της πόλης για να καταλήξουμε στο κάστρο. Παραδοσιακά σπίτια –άλλα εγκαταλειμμένα και άλλα διατηρημένα- συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σκηνικό που κάποιες στιγμές σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Η περιοχή διαθέτει εκκλησίες, βρύσες, λαογραφικό μουσείο…
Καταλήξαμε στο κάστρο, το οποίο είναι επισκέψιμο οποιαδήποτε ώρα (δεν υπήρχε κάποιος φύλακας). Προσφέρει –ίσως- την καλύτερη θέα προκειμένου να δεις από ψηλά την πόλη και το Ιόνιο Πέλαγος. Το επιβλητικό κάστρο της Αρκαδιάς (όπως το αποκαλούν), αποτελεί το κόσμημα της πόλης. Σύμφωνα με τους μελετητές είναι φραγκικό κτίσμα. Ωστόσο, στο ρου της ιστορίας, πέρασε στα χέρια διάφορων λαών. Στον χώρο του κάστρου, εκτός από το φρούριο, σώζεται ο πύργος του Ιουστινιανού στην ανατολική πλευρά, οι πολεμίστρες, το κανόνι στο μπαλκόνι του κάστρου, η καμάρα, η καταπακτή…
Η ώρα πλησίαζε 6μμ. όταν αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε, προκειμένου να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο Περιστεριάς που βρισκόταν 8 χλμ. βορειοανατολικά από την πόλη. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κέντρα πρωτομυκηναϊκού πολιτισμού. Ακολουθώντας τις πινακίδες (κόμβος για Ράχες), φτάσαμε διαπιστώνοντας πως ήταν κλειστό. Το αφήσαμε λοιπόν, να το επισκεφτούμε κάποια άλλη φορά.
Η αλήθεια είναι πως εκείνο που θέλαμε να επισκεφτούμε περισσότερο ήταν το φαράγγι «Σταλακτίτες». Από καιρό είχα δει στον κεντρικό δρόμο την πινακίδα που ενημέρωνε για την ύπαρξή του. Κάπως έτσι μου είχε δημιουργηθεί η περιέργεια περί τίνος επρόκειτο. Η λιγοστή πληροφόρηση που είχα, δεν ήταν τόσο ενθαρρυντική… Παρόλα αυτά και παρά το γεγονός πως είχε αρχίσει το φως να λιγοστεύει, αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε το φαράγγι.
Ακολουθήσαμε το ορατό μονοπάτι (υπάρχει σχετική σήμανση) που κινείται –αρχικά- παραπλεύρως της περίφραξης του αρχαιολογικού χώρου. Καταλήξαμε –μετά το 10-15 λεπτά- στον χώρο που ξεκινά ένα πολύ στενό μονοπάτι ανάμεσα σε ψηλούς απότομους βράχους. Τόσο το νερό που ήταν αρκετό, όσο και το λίγο φως, μας έκανε να μην προχωρήσουμε πολύ σε αυτό το μονοπάτι. Ο χώρος είναι περιποιημένος, αποτελούμενος από πυκνή βλάστηση (κυρίως πλατάνια), μια ξύλινη γέφυρα και μερικές πέτρινες κατασκευές… Πραγματικά μας εντυπωσίασε τόσο, που αποφασίσαμε να το ξαναεπισκεφτούμε και μάλιστα σύντομα!!!
Έχοντας σχεδόν νυχτώσει, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής μέσω των χωριών Καλού Νερού – Αλλαγής. Για μια ακόμα φορά, ανακαλύψαμε πως όσο καλά και να γνωρίζεις μια περιοχή, πάντοτε θα βρίσκεις όμορφες ανεξερεύνητες γωνιές…
