Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που είχαμε σκεφτεί να επισκεφτούμε την περιοχή της μεσσηνιακής Μάνης. Η τελευταία εκδρομή στην περιοχή είχε γίνει πριν περίπου 3 χρόνια. Η άφιξη του Σάκη στην Καλαμάτα για σαββατοκύριακο, αποτέλεσε μόνο την αφορμή για να εξορμήσουμε στην Μάνη και ειδικότερα στο ανατολικό και νότιο τμήμα της. Το νοτιότερο σημείο της διαδρομής μας απείχε περίπου 140χλμ.
Ξεκινήσαμε το Σάββατο το πρωί. Διασχίσαμε την Καλαμάτα και ακολουθήσαμε την σήμανση για Καρδαμύλη – Αρεόπολη. Μέχρι τον κόμβο όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο Messinia Bay, κινηθήκαμε παραθαλάσσια. Από εκεί και πέρα, μέσω μιας ελικοειδούς διαδρομής με μέτριας ποιότητας οδοστρώματος, περάσαμε την Καρδαμύλη και την Στούπα (40χλμ), γνωστά μεσσηνιακά τουριστικά θέρετρα. Μετά την Καρδαμύλη, η διαδρομή προσφέρει πολλά σημεία με όμορφη θέα προς τον Μεσσηνιακό κόλπο.
Συνεχίζοντας –στο ίδιο μοτίβο- φτάσαμε στο γραφικό χωριό Θαλάμες (60χλμ). Η κεντρική πλατεία με τους τεράστιους πλατάνους αποτέλεσε πειρασμό, για να σταματήσουμε για ένα πρωινό καφέ…
Αφήσαμε τις Θαλάμες και οδηγήσαμε για περίπου 15χλμ. σε μια όμορφη διαδρομή, μέσα σε ένα χαρακτηριστικό για περιοχή τοπίο, αποτελούμενο από πετρώδεις εκτάσεις με λιγοστές ελιές. Κατά μήκος του δρόμου συναντούμε πέτρινες μάντρες που αποτελούσαν τα όρια μεταξύ των ιδιοκτησιών. Αν και η βλάστηση ήταν ελάχιστη, το τοπίο ήταν εντυπωσιακό!
Λίγο μετά το Οίτυλο –διάσημο για το κάστρο του- ξεπρόβαλε μπροστά μας ο όρμος του Λιμενίου. Η διαδρομή προσέφερε μια εντυπωσιακή θέα, όπου στο βάθος μπορούσαμε να διακρίνουμε το όμορφο μικρό χωριό Λιμένι. Όσες φορές και αν έχει περάσει κανείς από το συγκεκριμένο σημείο, δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό και να μην σταματήσει προκειμένου να ξεχαστεί στην μοναδική ομορφιά της τοπίου!
Μετά από 2-3χλμ. μπήκαμε στην Αρεόπολη. Χωρίς να επισκεφτούμε το γραφικό κέντρο της, συνεχίσαμε για 1-2χλμ. μέχρι τον κόμβο για Κότρωνα & Πύρριχο. Από εκεί και πέρα κατευθυνθήκαμε ανατολικά, οδηγώντας σε μια στενή διαδρομή, προς την «προσήλια» Μάνη. Συναντήσαμε μικρά χωριά, με τους χαρακτηριστικούς πέτρινους πύργους/οικίες. Όσο συνεχίσαμε, τόσο περισσότερο εντυπωσιαζόμασταν…
Φτάνοντας στο χωριό Λουκάδικα (9χλμ), «χωθήκαμε» στους στενούς δρόμους του, που οδηγούσαν στο υψηλότερο σημείο του. Καταλήξαμε στο μισογκρεμισμένο οχυρό, από το οποίο μπορούσες να διακρίνεις το απέραντο γαλάζιο του Λακωνικού Κόλπου… Στο βάθος του ορίζοντα μπορούσες να δεις το ακρωτήριο Μαλέα και την Ελαφόνησο…
Λίγο παρακάτω βρισκόταν το κεφαλοχώρι Κοτρωνάς, το οποίο και επισκεφτήκαμε. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε νότια πορεία, που ακολουθούσε –σε κοντινή σχετικά απόσταση- την ακτογραμμή.
Το Φλομοχώρι, η Αλύπα, η Κοκκάλα, η Λαγιά είναι μερικά από τα γραφικά, παραδοσιακά χωριά που συναντήσαμε ακολουθώντας μια εκπληκτική διαδρομή, με συνεχόμενες στροφές. Όσο νοτιότερα κατευθυνόμασταν η βλάστηση ελαττωνόταν, κάνοντας το τοπίο πιο άγριο… Η μοναδική θέα μας έκανε να σταματάμε πολλές φορές για να φωτογραφίσουμε το μέρος. Συναντήσαμε πολλούς πύργους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν εγκαταλελειμμένοι στο έλεος του χρόνου… Η τουριστική ανάπτυξη σαφώς λιγότερη σε σχέση με την δυτική Μάνη.
Αφήνοντας το χωριό Λαγιά (25χλμ), βρεθήκαμε στον κόμβο (2-3χλμ) για Κορογονιάνικα, Αχίλλειο, Πόρτο Κάγιο, Μαρμάρι. Αν και θέλαμε να επισκεφτούμε τον Κυπάρισσο και τα Βάθεια, προτιμήσαμε να στρίψουμε αριστερά και να κινηθούμε νότια. Πιστέψαμε πως η διαδρομή (5-8χλμ.) θα ήταν περισσότερο ενδιαφέρουσα… και όντως ήταν! Η ελικοειδής διαδρομή –σχεδόν ερημική- διέθετε σημεία που σου έδιναν την δυνατότητα να απολαύσεις την θέα του ακρωτηρίου Ταίναρου, του Μεσσηνιακού κόλπου, του Λακωνικού Κόλπου, αλλά και των μικρών ψαροχωριών Πόρτο Κάγιο και Αχίλλειο.
Συνεχίζοντας συναντήσαμε τον κεντρικό οδικό άξονα που ενώνει την Αρεόπολη με το ακρωτήριο Ταίναρο. Εκεί στρίψαμε δεξιά κινούμενοι βόρεια, προκειμένου να επισκεφτούμε τα Βάθεια και τον Κυπάρισσο, για τον οποίο είχαμε την πληροφορία μιας όμορφης παραλίας.
Αφού διανύσαμε μερικά χιλιόμετρα ξεπρόβαλλε μπροστά μας ο παραδοσιακός οικισμός Βάθεια, που αποτελεί ίσως ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό καθώς στην κορυφή ενός λόφου στέκονται επιβλητικοί οι πέτρινοι μανιάτικοι πύργοι, θυμίζοντάς σου –ίσως- κάποιο οχυρό των «Highlands της Σκωτίας»!!!
Μετά από μια ολιγόλεπτη στάση, συνεχίσαμε για Κυπάρισσο και συγκεκριμένα την παραλία της Αρχαίας Κενίπολης. Αν και τελικά δεν ήταν η παραλία που ψάχναμε, ήταν πολλή όμορφη διαθέτοντας γαλαζοπράσινα νερά και παραλία με άσπρα βότσαλα… όπως οι περισσότερες παραλίες της Μάνης. Δροσιστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε προκειμένου να επισκεφτούμε το ψαροχώρι Πόρτο Κάγιο.
Ακολουθώντας –και πάλι- νότια κατεύθυνση φτάσαμε στον οικισμό Πόρτο Κάγιο. Προσωπικά δεν με εντυπωσίασε για την αρχιτεκτονική του, καθώς δεν διαθέτει κάτι ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά όμως, βρίσκεται σε μια εκπληκτική τοποθεσία, δίνοντάς σου την αίσθηση πως βρίσκεσαι στο «πουθενά»…
Η ώρα είχε φτάσει 6 το απόγευμα. Είχε φτάσει πλέον η ώρα να επισκεφτούμε το ακρωτήριο Ταίναρο… το βασικό προορισμό του συγκεκριμένου εκδρομικού. Ακολουθώντας την σήμανση για Μαρμάρι και αρχαιολογικό χώρο Ταινάρου σύντομα (4-5χλμ) βρεθήκαμε στο «τέλος» του δρόμου… στο νοτιότερο οδικό σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.
Εκεί βρίσκεται το Υπνομαντείο του Ταινάριου Ποσειδώνα. Ιστορικοί τοποθετούν στο Ταίναρο ονομαστό «Ψυχοπομπείο», από όπου κατέβαιναν οι «ταχυδρόμοι» και έπαιρναν τον μακάβριο βαρκάρη για τον κάτω κόσμο! Εδώ οι αρχαίοι πρόγονοί πίστευαν ότι βρισκόταν μία από τις πύλες του Άδη απ’ όπου κατέβηκε ο Ηρακλής και ανέβασε τον Κέρβερο στην γη κατά τον τελευταίο του άθλο. Οι ντόπιοι λένε ότι η λέξη «Κριτήρι», που λέγεται για το Ακροταίναρο δεν σημαίνει Ακρωτήρι, αλλά «Κριτήριο των Ψυχών ή Ανώτατο Δικαστήριο».
Αφήσαμε τις μοτοσικλέτες και ακολουθήσαμε το μονοπάτι που οδηγούσε στον φάρο του Ταινάρου. Μετά από 30-35 λεπτά βρισκόμασταν στο νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας στο περίφημο φάρο του Κάβου Ματαπά. Οι Δωριείς όταν έφτασαν στο τελευταίο σημείο της Ευρωπαϊκής ηπείρου του έδωσαν το όνομα «Μεταπέα Άκρα», δηλαδή ακρωτήριο που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο θάλασσες (Λακωνικός και Μεσσηνιακός κόλπος), απ’ όπου προέρχεται η ονομασία.
Αρχικά είχαμε σχεδιάσει να παραμείνουμε για λίγο, αλλά το τοπίο δεν μας άφησε περιθώρια. Παραμείναμε παραπάνω από μια ώρα και αναγκαστήκαμε να φύγουμε επειδή είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει… η πεζοπορία στο συγκεκριμένο μονοπάτι –σε μερικά σημεία του- είναι λίγο επικίνδυνη χωρίς φως. Επιστρέψαμε λοιπόν στις μοτοσικλέτες και επισκεφτήκαμε τον οικισμό Μαρμάρι, όπου διαθέτει μια συμπαθητική ταβέρνα με εντυπωσιακή θέα στον μικρό όρμο.
Η ώρα πέρασε χωρίς να το αντιληφθούμε όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Κατά τις 3 τα ξημερώματα επιστρέψαμε στο μέρος της διανυκτέρευσης μας λίγο έξω από την πόλη της Καλαμάτας. Οι τελευταίες εικόνες πριν κοιμηθούμε, ήταν αυτές από τα όμορφα μέρη που επισκεφτήκαμε…
