Οι μέρες αργίας του Πάσχα, αποτέλεσαν μια καλή ευκαιρία για να κάνουμε μια μοτο-εκδρομή. Με σχετικά συνοπτικές διαδικασίες το ραντεβού κανονίστηκε στην Καλαμάτα, όπου θα διανυκτερεύαμε. Σκοπός μας ήταν να περιπλανηθούμε στο Ν.Α άκρο της Πελοποννήσου και συγκεκριμένα σε δυο από τα γνωστότερα βουνά της: τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα.
Το πρωί της Δευτέρας ξεκινήσαμε ακολουθώντας το εθνικό δίκτυο Καλαμάτας – Σπάρτης, που διασχίζει τμήμα του Ταϋγέτου. Η ανθισμένη φύση, κατά μήκος της διαδρομής, μπορούσε να εντυπωσιάσει και τον απαιτητικότερο επισκέπτη. Έχοντας διανύσει περίπου 30χλμ. από την μεσσηνιακή πρωτεύουσα -και αφού είχαμε περάσει το χωριό Αρτεμισία-, συναντήσαμε την διασταύρωση με τον ασφαλτοστρωμένο δασικό δρόμο με την σήμανση για «Νεοχώρι, Γεωργίτσι, κα.» Η στενή διαδρομή οδηγούσε στο Γεωργίτσι (22χλμ.) σκαρφαλώνοντας κοντά στην κορυφογραμμή. Αρχικά συναντήσαμε τμήματα του Ταϋγέτου που είχαν πληγεί από καταστροφικές πυρκαγιές. Σε κάποιο σημείο, όμως, τα πράγματα άλλαξαν… η διαδρομή συνέχιζε μέσα σε ένα πυκνό δάσος από άγρια πεύκα και έλατα. Το υψόμετρο περίπου 1.300μ.
Διανύοντας περίπου 15χλμ., συναντήσαμε την πινακίδα που οδηγούσε στο Γεωργίτσι (7χλμ.), μέσω ενός περάσματος στα 1.450μ. Η θέα ήταν εκπληκτική! Οδηγώντας σε μια κατηφορική ελικοειδή διαδρομή, μπήκαμε στο γραφικό χωριό Γεωργίτσι και κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική πλατεία. Εκεί φιλοξενείται η εκκλησία του Αγ. Αθανασίου δίπλα από τα δυο ψηλά πλατάνια. Απολαύσαμε το καφεδάκι μας και σχεδιάσαμε την συνέχεια της διαδρομής. Αφήσαμε το χωριό με σκοπό να κινηθούμε δυτικά, προς το όρος Πάρνωνα.
Συνεχίζοντας, λοιπόν, στην κατάφυτη διαδρομή –μετά από 5-6χλμ.- μπήκαμε στο Καστόρειο, που οφείλει την ονομασία του στον παραπλήσιο ποταμό Κάστωρ. Στην είσοδο του πολύ όμορφου και γραφικού χωριού υπάρχει ένα γεφύρι. Εκεί ακολουθήσαμε ένα στενό πέτρινο δρόμο για να καταλήξουμε στην αρχή ενός μονοπατιού, που οδηγεί σε διάφορα αξιοθέατα της περιοχής: στην πράσινη λίμνη, της πηγές του Κάστωρ, κα. Η τοποθεσία είναι εκπληκτική και κατάφυτη από πλατάνια, δίπλα στα ορμητικά νερά του Κάστωρα. Μετά από μια ολιγόλεπτη στάση, συνεχίσαμε στο χωριό –που προσωπικά με εντυπωσίασε- μέχρι την διασταύρωση προς «Κονιδίτσα, Σελλασία», όπου στρίψαμε αριστερά (προσοχή η πινακίδα μόλις φαίνεται…).
Μέσω ενός στενού επαρχιακού δρόμου (17χλμ.) –σχεδόν ερημικού- οδηγήσαμε σε μια περιοχή με ελιές, συναντώντας τα χωριά Κονιδίτσα και Σελλασία. Στα αριστερά μας μπορούσαμε να δούμε τον εντυπωσιακό ορεινό όγκο του Ταϋγέτου, με τις χιονισμένες κορυφές… Λίγο μετά την Σελλασία ο επαρχιακός δρόμος τέμνεται με τον εθνικό δίκτυο Σπάρτης – Τρίπολης. Στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση την Τρίπολη. Σε λιγότερο από 1χλμ. βρεθήκαμε στον κόμβο για «Βρέσθενα, Βαμβακού».
Ακολουθήσαμε και πάλι έναν ακόμα επαρχιακό δρόμο, που «χωνόταν» στον Πάρνωνα. Με οδηγούς την σήμανση για Βρέσθενα, κινηθήκαμε σε μια περιοχή με πεύκα. Όσο το υψόμετρο αυξανόταν, τόσο περισσότερη ήταν η βλάστηση αλλά και τα ορμητικά ρέματα με κρυστάλλινα νερά. Στην όμορφη, με τις άνετες στροφές διαδρομή -μέχρι τις Καρυές (32χλμ.)- διασχίσαμε τα γραφικά χωριά Βρέσθενα, Μεγάλη Βρύση & Βαμβακού με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική στα πέτρινα σπίτια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σταματήσαμε για φωτογραφίες σε σημεία με ωραία θέα, αλλά και σε πέτρινες βρύσες με τρεχούμενο νερό…
Στο κεφαλοχώρι Καρυές, ακολουθήσαμε την σήμανση για Αγ.Πέτρο. Πριν, όμως, αφήσουμε το χωριό επισκεφτήκαμε τους υπεραιωνόβιους πλατάνους του Μενελάου. Στον προαύλιο χώρο μιας μικρής εκκλησίας, φιλοξενούνται 3 τεράστιοι πανήψυλοι πλάτανοι, στις κουφάλες των οποίων μπορούν να χωρέσουν 3-4 άτομα!!! Πραγματικά εντυπωσιακοί!!!
Συνεχίσαμε προς Αγ.Πέτρο (9χλμ.) και μετά για Καστρί (5χλμ.), Μεσορράχη (3χλμ.), Δραγώνι (5χλμ.) διασχίζοντας μια περιοχή με πλούσια βλάστηση αποτελούμενη από πεύκα, καστανιές αλλά και πλατάνια. Καταλήξαμε στα Άνω Δολιανά και όπως ήταν αναμενόμενο επισκεφτήκαμε τους φίλους Γιώργο και Βίκυ στο γουστόζικο καφέ τους, το «Ονειρολόγιο». Ήταν ότι καλύτερο για εκείνη την ώρα… ένας απογευματινός καφές, συνοδευόμενος από παραδοσιακά, σπιτικά γλυκά. Συμπτωματικά, μας τηλεφώνησαν ο Γιάννης και Ιωάννα (ερχόμενοι από Μυστρά), προκειμένου να ζητήσουν πληροφορίες για τα Άνω Δολιανά… χωρίς να γνωρίζουν πως βρισκόμασταν εκεί!!! Μετά από μισή ώρα όλοι μαζί καθόμασταν και απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα με θέα τους πρόποδες του Πάρνωνα… Μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας και μια ευκαιρία να βρεθούμε μαζί.
Η ώρα πλησίαζε 7μμ. Αποφασίσαμε να αποχαιρετήσουμε τους «Ανωδολιανίτες» φίλους μας και να αναχωρήσουμε για Ναύπλιο, όπου θα διανυκτερεύαμε. Συνεχίζοντας στην ίδια εκδρομική φιλοσοφία, ακολουθήσαμε –και πάλι- δευτερεύον επαρχιακό δίκτυο για Ναύπλιο. Έτσι λοιπόν, οδηγώντας αρχικά με κατεύθυνση το Παράλιο Άστρος, στον κόμβο για Ελαιοχώρι στρίψαμε αριστερά. Η ερημική, στενή διαδρομή (17χλμ.) περνούσε από 2-3 μικρά χωριά. Πολύ εντυπωσιακή ήταν θέα προς το βουνό Αρτεμίσιο, του οποίου μπορούσαμε να δούμε τις κορυφές Παρθένι και Παραβουνάκι. Κάπου μακριά διακρινόταν η παλαιά εθνική οδός, του Κολοσούρτη (ε.ο. Άργος – Τρίπολη). Μπροστά μας απλωνόταν η πεδιάδα του Αχλαδόκαμπου.
Αξίζει να αναφερθεί, πως την ονομασία της δεν την πήρε λόγω ύπαρξης αχλαδιών, όπως μπορεί να πιστεύουν οι περισσότεροι. Προέρχεται από την προσφώνηση «Αχ! Λαδόκαμπε» (λόγω της παρουσίας ελαιώνων) , που κατέληξε να μείνει «Αχλαδόκαμπε»… Με τον ήλιο να δύει, φτάσαμε στο όμορφο Ναύπλιο… Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος έδιναν μια ξεχωριστή «πινελιά» στο Μπούρτζι και στο παλαιό κομμάτι της πόλης. Αντικρίζοντας αυτή την θέα, επιβεβαιώσαμε την απόφασή μας να διανυκτερεύσουμε στο Ναύπλιο και ειδικότερα στον φιλόξενο Γιώργο Ζ. Η βραδιά κύλισε πολύ ευχάριστα με κουβέντα για την εκδρομή και σχέδια για επόμενες εξορμήσεις…
